Thunderclan and lightning, very very frightning.

Alle behalve op haar hoede was Routpaw het Thunderclan gebied ingestapt, immers was dit nu niet bepaald... Haar gebied. Ja, duh. Natuurlijk had ze als medicine cat (apprentice) een beetje een free pass om de grenzen te negeren, maar goed, nadat Rousebell haar op het hart had gedrukt dat Thunderclan niet zo'n fan was van vreemden in hun kamp, was ze toch een beetje nerveus. De poes had echter een goede reden, en dat bleef ze zichzelf ook keer op keer vertellen om niet terug het bekende Windclan gebied om te vluchten. Niet alleen had Dinspots een wond aan zijn oog die er niet goed uit zag, nu had ook nog eens Whitenight een kras over zijn oog gekregen van een boze das. Was dit een trend? Was het sexy om een litteken over je oog te hebben? Nou hopelijk niet, want die waren lastig te behandelen. Routpaw was dan ook opzoek naar een bloemetje genaamd Stinkende gouwe, die zou kunnen helpen tegen de geïrriteerde ogen van haar twee onhandige patiëntjes. Deze waren ook te vinden in Riverclan territorium, maar gezien Routpaw bagger scheet van zowel Butterstar als Panthergrowl en toch ook wel graag een excuus had om haar vriendin Rousebell te zien, had ze al snel ervoor gekozen om naar Thunderclan gebied te gaan. Wat verdwaald spookte ze hier nu rond, opzoek naar de gele bloemetjes.

[&Rousebell!]

In een dravend pasje bewoog de zilvertabby - voor haar doen - sierlijk door het gebied. Haar ijsblauwe ogen schoten lang zowat elk plantje in de omgeving om te zien of hetgeen wat ze zocht toevallig al eerder te vinden zou zijn. Het was enorm fijn om weer thuis in hun eigen gebied te zijn. Helemaal nu alles wat leek te kalmeren. Het enige nadeel was dan weer dat de kittens die uit het berg gebied kwamen haar zagen als een informatie bel. Straks moest ze haar naam nog veranderen naar Infobell. Neh dat was niets. Over niets gesproken, ze kon het plantje dat ze zocht ook al niet vinden. Met een zucht kwam de Medicine Cat tot stilstand. Ze nam de lucht van het gebied in zich op maar herkende een geur die hier niet thuis hoorde. Niet dat ze het erg vond. Op haar beste manier sloop ze dichterbij de bron van de geur, en ja hoor, ze had prijs. Met een grijnsje op haar gezicht zette ze zich af om zo zachtjes richting de rug van de Windclanner te springen. "Rout!" riep ze met een vrolijke toon in haar stem.

Routpaw was extreem op haar hoede in dit vreemde gebied, waardoor ze al vrij snel een andere aanwezigheid kon aanvoelen. Oke, Rout, act normal. De poes probeerde zo veel mogelijk op haar gemak rond te lopen, hopend dat haar uitstraling genoeg was om aan te tonen dat ze geen kwaad in zin had. Dit werkte echter niet helemaal mee toen er geritsel achter haar klonk. Geschrokken draaide de poes zich om, maar een grijze schim belandde al op haar rug en door het gewicht zakte ze door haar poten. "Oef," ontsnapte haar mond terwijl ze tegen de grond kwam en geschrokken gooide ze haar pootjes in de lucht. "H-hey! Ik kom in vrede, ik-" toen pas rook ze die al te bekende geur en werd haar naam vrolijk geroepen. De bruin gevlekte tabby ontspande zich en zuchtte luid, waarna ze niets anders kon dan lachen. "Jij pestkop! Ik had bijna een hartverzakking!" lachte ze en draaide zich om, waarna ze speels uit haalde naar de kop van de ander, een idolate glimlach van oor tot oor. Oh! Wat was ze toch blij om haar lieve vriendin weer te zien.

"Oef," bracht de tabby uit terwijl ze door haar poten zakte. Het zorgde er voor dat Rousebell half over haar heen rolde en op haar rug terecht kwam. "H-hey! Ik kom in vrede, ik-" begon de kattin, totdat ze door had wie het was. Een zucht rolde over Routpaw's lippen waarna ze in de lach schoot. De zilvertabby lachte vrolijk met haar vriendin mee. Met wat moeite draaide ze zich weer op haar poten. "Jij pestkop! Ik had bijna een hartverzakking!" Rousebell grinnikte waardoor ze de tik tegen haar kop niet had zien aankomen. Dat nam niet weg dat ze niet mee ging spelen. Dramatisch rolde ze weer op haar rug. "Ik geef me over! No more, have mercy." Ze kon het niet laten om tussen haar woorden door te grinniken, heel serieus was het niet. Dat kon ze gewoon niet op het moment. Ze lag dan ook op haar rug met haar vier poten recht omhoog.

De ander was gelukkig te druk bezig met lachen om haar poot te ontwijken, waardoor Routpaw deze in haar gezicht kon drukken. Niet al te hard natuurlijk, maar zoals altijd speelde haar grijze vriendin overdreven mee. De poes rolde theatraal op haar rug met haar vier poten in de lucht en Routpaw zag meteen haar kans schoon om bovenop haar te duiken, haar kleine lichaam liet ze rusten op het fluffy figuur van Rousebell. Het was niet bepaald een zeer effectieve aanvalstechniek, gezien ze praktisch gezien gewoon bovenop de ander lag. Ach ja, het was best comfortabel zo. "Ik geef me over! No more, have mercy." Routpaw lachte opnieuw en gunde haar een ondeugende blik. "A-hah! Nooit, ik ben hier gekomen om Thunderclan over te nemen!" sprak ze gespeeld, waarna ze de oor van de ander in haar bek nam en daar aan trok, voorzichtig om het niet met haar tandjes te beschadigen. Ze leken net een stel verdwaalde kittens zo, maar Routpaw zou dit soort momenten voor geen goud willen missen.

Routpaw kwam bovenop haar buik gesprongen. Ze had geluk dat de kattin door haar postuur niet veel woog. Zelf was ze ook niet de zwaarste of stevigste maar ze stond wel een stuk hoger op haar poten. Rousebell gaf aan dat ze zich over gaf waarop de Windclanner met een lach reageerde. "A-hah! Nooit, ik ben hier gekomen om Thunderclan over te nemen!" sprak Routpaw waarna ze zacht een oor in haar bek nam en er aan trok. "Aaaaah, m'n oor!" riep ze uit. Ze wilde mee spelen maar kon de deuzige grijns op haar gezicht niet verbergen. Ze vond het gewoon veel te leuk om zo met Routpaw te kunnen spelen. Stiekem waren ze mentaal nog niet ouder geworden dan toen ze elkaar voor het eerst ontmoette. Rousebell greep met haar voorpoten over de rug van haar vriendin en trok haar mee omver toen ze zich op haar zij rolde. "Ik hoef niet plat hè, indringer." Ze grinnikte even waarna ze Routpaw een vriendschappelijk kopje probeerde te geven. Al viel dat nog niet echt mee als ze plat op de grond lag.