All the hate in the world.

Zijn vader moest hem niet. Zo veel was hem al wel duidelijk geworden. Zijn vader deed geen moeite om zijn kant op te kijken, deed geen moeite om een gesprek aan te knopen en telkens als hij om aandacht vroeg, zorgde zijn vader er wel voor dat hij gedumpt werd bij één of andere Queen en maakte hij zich vervolgens uit de poten. Hoewel Finn net deed alsof hij dat niet erg vond, stak het hem ergens toch wel. Het zorgde ervoor dat hij een muur voor zichzelf opzette, een muur die voorkwam dat anderen zagen hoe hij zich voelde. Naarmate hij ouder werd, vond hij het steeds gemakkelijker om die muur omhoog te houden en werd het steeds lastiger voor hem om vriendjes te maken. Hij had geen idee hoe hij moest reageren als iemand te dicht bij hem kwam en vond het vervelend als hij aangeraakt werd, dus vermeed hij die plotselinge bewegingen zo goed mogelijk. Hij had laatste een stevige tik van een Queen gekregen omdat hij een kitten vlak onder zijn oog had gekrast toen deze hem vriendschappelijk had aangestoten. Als het één centimeter hoger was geweest, had de kitten nu geen oog meer gehad. Maar zelfs dan kwam zijn vader niet om hem te berispen of wat dan ook. Finn moest niets hebben van zijn vader, maar ook niet van anderen. Hij was een regelbreker en dat werd maar al te snel duidelijk toen hij ontdekte dat het eigenlijk niet zo heel moeilijk was om langs de members te geraken die de rand van het camp bewaakten. Ze waren nu meer afgeleid dan ooit nu dat één van hun beweerde de geuren van één of andere onbekende groep katten opgevangen te hebben en Finn zorgde ervoor dat hij het camp zo snel mogelijk achter zich kon laten als zijn korte pootjes hem konden dragen. Hij wist dat hij niet gemist zou worden; hij zou hun ook niet missen. Vooral zijn vader niet. Die kon al helemaal opzouten. Finn stak zijn kopje hoog in de lucht en wandelde snel door. De bekende bloedgeur van de Elite liet hij achter zich. Zijn poten begonnen moe aan te voelen toen hij uiteindelijk een nieuwe geurgrens bereikte, een territory dat hem onbekend voorkwam. Er waren verschillende geuren door elkaar gemengd, maar er viel geen vaste naam op te zetten zoals bij de Clanborders en Finn spitste nieuwsgierig zijn oortjes toen hij pootstappen hoorde in zijn richting. Hoewel zijn lijfje nu nog klein was, werd duidelijk dat hij een robuuste tom zou worden. Zijn tabby pels glansde onder het waterige zonnetje dat zich in de hemel bevond en een frisse bries zorgde ervoor dat de kitten zijn pels even op moest zetten tegen de koudheid.