Bussiness not love {Demonslayer}

Bronzemask liep tussen een paar Windclan katten in. Haar kits liepen voor haar en af en toe moest ze er eentje tillen. Ze waren dan wel Apprentice geworden. Het bleven jonge katten. En jonge katten worden nou eenmaal sneller moe dan volwassen katten. Al moest Bronze toegeven dat ze zelf ook niet vol energie zat na al dat lopen. Ze was wel blij dat haar kits eindelijk het echte territorium zouden zien. Het zat er vol herrineringen, die niet allemaal even mooi waren, maar toch.

Demonslayer

Het was eindelijk weer zo ver. Ze gingen eindelijk terug naar hun betrouwbare huis. Demonslayer had werkelijk waar gedacht dat ze voor altijd met de vier clans in die verschrikkelijke grot zouden blijven of misschien een compleet nieuw gebied claimen. Iets waarna hij niet al te graag naar uitkeek. Shadowclan terratorium zal altijd zijn echte thuis zijn en als ze zich ergens anders hadden genesteld had de massieve tom niet geweten als hij nog ooit wel het gevoel zou krijgen van dat hij daar hoorde. Gelukkig kwamen zijn nachtmerrie niet uit en waren ze nadat alle katten beter genoeg waren om op reis gaan om terug te keren naar de plek waar ze vandaan kwamen. Het was een eind te gaan maar ze waren onderweg en dat maakte de grote brombeer die altijd chagrijnig was blij. Zijn partner, Amberhunt was verdwenen tussen de massa katten. Waarschijnlijk de andere helpen die het zwaar hadden. Dat was wel iets voor de oranje tom. Demonslayer zuchtte dan ook een beetje sip. Hij had nu graag met Amberhunt willen kletsen en praatte over hun toekomst maarja, dat zat er even niet in. Zijn ijsblauwe ogen gleden over de vele vachten van de andere katten en zijn blik bleef hangen op een al te bekende. Ze was klein en slank en amper te zien tussen alle andere maar toch blonk ze er tussen uit. Bronzemask liep met de kits voor haar. Ze waren al apprentice leeftijd. Starclan wat ging de tijd snel. Underpaw groeide op tot een grote warrior en zijn zuster Brindle zou een prachtige kattin worden. Ondanks ze nooit te weten zullen komen dat hij de vader was, tenzij Bronzemask besloot om het toch te vertellen aan hun ooit, was hij blij dat het zijn kindjes waren. Lunar, Skull en Roughpaw waren natuurlijk ook zijn kleine baby's, en hij hield ziels veel van ze. Ze waren dan groter, en op een dag volwassen, voor Demonslayer zouden ze altijd nog de kleine baby kittens blijven die ze ooit waren. De grote grijs met witte tom trok met zijn witte snorharen en stapte langzaam op Bronzemask af. Hij had haar weinig gesproken sinds ze Deputy geworden was. "Hallo Bronzemask'' Mauwde hij vriendelijk ondanks zijn enorme brommige stem en gaf haar een glimlach. Ze zag er vermoeid uit. "Gaat alles goed met jou en de kits?" Vroeg hij oprecht geïnteresseerd. Ze waren dan uit twee verschillende clans, ze bleef en zal altijd de moeder blijven van zijn kinderen.

Ze had hem al zien aankomen vanuit haar ooghoeken. Ze keek een beetje zenuwachtig rond. De katten om haar heen waren allemaal druk aan het kletsen. "Hallo Bronzemask," Miauwde de enorme kater vriendelijk. Ze gaf hem een klein en afwezig glimlachje. "Gaat alles goed met jou en de kits?" Bronzemask gaf hem een gebaar dat ze even moesten afzonderen van de katten menigte. "Gaan jullie maar even met de kits van Oceanbreeze spelen." Sprak ze tegen de niet zo kleine kleintjes van haar. Als ze er over nadacht was het een wonder dat haar buik niet geknapt was in haar zwangerschap. De vader van de kits was ongeveer de grootste kater van de clans en zij was een van de kleinste. Daardoor waren sommige van hun kittens groter dan de gemiddelde Windclanner. Toen ze een beetje van de grote groep katten afgezonderd waren zuchtte Bronzemask. "Met hun gaat het goed, ze zijn gezond en sterk. Starclanzijdank is de ziekte hun gespaard gebleven." Ze had ergens verwacht dat Starclan haar gestraft zou hebben door haar kittens een voor een af te nemen. Maar blijkbaar was Starclan vergevingsgezind... of het ergste moest nog komen. "Hoe is het met jouw kittens?"

Bronzemask gaf hem een miezerig afwezig glimlachje terug nadat hij haar begroet waardoor de enorme tom zijn wenkbrauwen vragend bij elkaar liet drukken. De Windclan deputy gebaarde hem om haar te volgen en luisterde naar hoe ze haar kittens vertelde om te gaan spelen met de kids van Oceanbreeze. Hij zag hoe Underpaw wegstoof naar een andere tom, eentje met een bruine tabby vacht. Hij herkende de ander niet maar ze lemen goed bevriend. Hij glimlachte even van binnennen volgde toen Bronzemask, die nadat ze afgezonderd waren van de grote groep katten, vertelde dat alles goed ging met de kleintjes. Hij knikte goedkeurend met zijn brede kop. Hoe graag hij hen ook mee had willen nemen naar Shadowclan was hij blij dat ze het goed hadden in Windclan. " "Hoe is het met jouw kittens?" Vroeg de slanke she-cat terug. Demonslayer keek even naar de groep katten waar hij zijn drie kinders zag lopen. Samen lekker aan het ravotten. "Het gaat goed. Gezond, sterk en ze groeien als kool" Hoe groot ze ook begonnen te worden zou Demon nooit vergeten hoe ze eerst met ze drietjes samen met hem en Amberhunt als kleine kuikentjes tussen hun poten in lagen. Vooral Skullkit, de kleinste van het nest.

Demonslayer keek naar waar zijn kits aan het ravotten waren. "Het gaat goed. Gezond, sterk en ze groeien als kool." Ook al kon ze de kleintjes altijd zien in de verte, het voelde toch als een opluchting dat Demon zei dat het goed met ze ging. "Het worden vast stoere humeurige Shadowclannertjes." Miauwde Bronzemask met een knipoog. Maar langzaamaan in deze reis naar hun oude territorium begon ze te beseffen dat als de clans elk weer op hun eigen gebied leefden, ze haar andere kleintjes alleen op een Gathering zou kunnen zien. Maar ze wilde niet te veel zelfmedelijden hebben. Het was zijzelf die dit had veroorzaakt, ze zou de consequenties moeten accepteren, hoe hard die ook waren.