Going Home {Eveningglow}

Glazeheart was nog steeds niet helemaal beter maar het nieuws dat ze terug naar huis zouden gaan had hem een energieboost gegeven. Het was een zware reis maar hij had vrienden en familie die hem overeind hielden. Voor hem, tussen een paar Thunderclanners in, spotte hij de zilvergrijs gestreepte vacht van zijn beste vriendin. Hij versnelde met enige moeite zijn pas zodat hij naast haar kwam lopen. "Hey," Miauwde hij blij. Behalve aan de korstjes in zijn ogen leek hij niet echt ziek meer. Mistgaze en Rousepaw hadden hun werk goed gedaan. Hij was eerst bang geweest dat ze hem moesten achterlaten omdat hij te zwak was en hun alleen maar ophield. Starclanzijdank was dat niet het geval.

Eveningglow + OPEN

Ze stapte gestaagd door. Meestal was Eveningglow wel ergens vooraan bij de ThunderClan katten te vinden. Ze gingen naar huis en daar had ze al de hele periode in de bergen op gehoopt en naar uit gekeken. Dus kon het voor haar niet snel genoeg gaan. Het ging ook te langzaam naar haar zin, met zo’n grote groep en de kittens en elders die ook mee moesten zien te komen. Dus bleef ze maar een beetje vooraan lopen om te voorkomen dat ze zich er aan ging ergeren. Zij konden er niets aan doen en het zou dus niet terecht zijn als ze tegen ze uit zou vallen. Ze was dan ook meer van het voorkomen dat het gebeurde dan het weer goed moeten maken. Toch nam ze haar tempo wat terug toen ze zag dat Glazeheart bij haar probeerde te komen. Ze was doodsbenauwd geweest hem kwijt te raken toen hij ziek was geworden, dus waardeerde ze zijn aanwezigheid alleen nog maar meer. Daarom ontstond er zelfs een klein glimlachje om haar lippen toen hij bij haar kwam lopen. “Hé Glaze.” Haar vacht streek even langs die van hem. “Lukt het een beetje vandaag?” Ze was niet echt een verzorgend type, maar zijn gezondheid interesseerde haar nu wel. Ze wilde niet dat hij weer ziek zou worden omdat het te zwaar was.

"Hé Glaze." De grijze vacht van Evening streek langs de zijne. "Lukt het een beetje vandaag?" Glazeheart knikte. "De gedachte aan thuis houd me overeind." Miauwde hij tegen zijn beste vriendin. "En de gedachte aan de volgende eetpauze." Grapte hij grinnikend. Als je denkt een serieus gesprek te hebben met Glaze heb je het goed mis. Hoe donker de tijden ook waren. Zijn humor ging nooit weg. "Nee, ik red me wel. Ik ben nog lang niet oud genoeg om bij de Elders te gaan liggen en dat ben ik ook nog lang niet van plan."

Laat sorry

Ze schudde haar kop door de humor van Glazeheart. Ze kende haar beste vriend niet anders. Toch wist hij haar daarmee elke keer weer te verassen. Ook al ging ze er vanuit dat hij zo zou reageren, dan nog moest ze altijd even bedenken hoe ze daar nu op moest antwoorden. Niet omdat er humor in zat, maar om welke woorden het waard waren te beantwoorden. Zijzelf was alles behalve de leukste thuis. Ze was daarin het tegenovergestelde van Glazeheart. Ze was een serieus kattin en daarom moest ze altijd schakelen als Glaze weer eens lollig wilde zijn. “Ik ben blij dat het goed gaat en nee we moeten nog vaker samen jagen en patrouille lopen, dat maakt het met jou aanwezigheid toch een stukje leuker.” Zei ze toen.

Evening schudde haar hoofd zoals ze wel vaker deed als Glaze weer eens de lolbroek uithing. "Ik ben blij dat het goed gaat," De gevlekte kater glimlachte dankbaar. "en nee we moeten nog vaker samen jagen en patrouille lopen, dat maakt het met jou aanwezigheid toch een stukje leuker." Vervolgde de grijs met witte she-cat. "Thanks." Bedankte Glazeheart haar terwijl hij vrolijk met zijn grote oren wiebelde. "Het zal vast raar zijn om weer vijandig te zijn naar de katten met wie we manen hebben samen geleefd." Merkte hij op terwijl hij dacht aan alle aardige River, Wind en Shadowclanners die hij ontmoet had. Waarschijnlijk was zijn vriendin het niet met hem eens. Volgens mij moest ze niets hebben van al die drukte en nieuwe vriendschappen.

Je zag meteen hoe haar stemming omsloeg. Geleidelijk kende Eveningglow niet. De woorden van Glaze hadden haar direct van haar stuk gebracht. Haar spieren spanden aan en ze staarde plots strak voor haar uit. Ze klemde haar kaken op elkaar en haar oren draaiden naar achteren. “Dat had je kunnen verwachten toch Glaze? Dat is nooit een vraag geweest, het was alleen wanneer dat weer ging gebeuren. Daar had je rekening mee kunnen houden.” Ze was hard, maar ook dat was Glazeheart wel van haar gewend. Ze zei gewoon hoe ze er over dacht. Of iemand het daar nu mee eens was of niet. Je had het er maar mee te doen, daarom waren er best katten die Eveningglow niet konden uitstaan. Al was dat dan geheel wederzijds. Ze was een loyale en fanatieke jonge warrior, maar alleen voor de ThunderClan. De andere Clans lieten haar geheel koud.

Glazeheart voelde dat de grijze she-cat haar spieren spande. Dat deed ze wel vaker, hij wist dat het niets persoonlijks was. "Dat had je kunnen verwachten toch Glaze? Dat is nooit een vraag geweest, het was alleen wanneer dat weer ging gebeuren. Daar had je rekening mee kunnen houden." Miauwde ze met strakke kaken terwijl haar oren naar achteren draaiden. "Ja, oke. Maar we hebben nooit zeker geweten of we ooit terug zouden keren." Opperde de jonge krijger. "Nouja, in ieder geval keren we überhaupt terug." Hij gaf een geruststellende lach aan Eveningglow. "Ik heb al manen geen goede dikke, bruine eekhoorn meer gegeten. Alleen maar van die zielige grijze dingen." Miauwde hij terwijl hij voor de grap zijn lippen hongerig likte. Hij deed zijn best om weer serieus te klinken. "En we hebben er natuurlijk ook veel herinneringen daar." Mooie en minder mooie herinneringen.

Hij ging er nog even over door, dus besloot ze verder maar haar bek te houden. Ze wilde hem niet tegen zijn kop stoten. Al wist ze dat dat lastig was bij Glazeheart. Haar beste vriend wist dat het niet persoonlijk tegen hem gericht was, dat was het nooit. Ze gaf om hem en dat wist hij, ook al had ze het daar nooit met hem over. Toch wilde ze niet doordrammen dat hij het had kunnen weten. Ze waren niet eeuwig in de bergen gebleven, dan hadden ze wel een andere plek gezocht en dan waren de wegen van de Clans ook weer gescheiden. Dat wist ze gewoon zeker. Toen hij geruststellend naar haar lachte, glimlachte ze terug. “Ja eekhoorns en even weer een boom inklimmen als ik dat zou willen.” En kijken of ze heel misschien haar vader weer zou kunnen zien, als ze er stiekem tussenuit wist te glippen. Maar altijd met een goede reden, want ze wilde niet dat ze dat door hadden. Dat was haar geheimpje. “Ja veel herinneringen, maar het is wel ons thuis. Daar horen we Glaze.” Haar felgele ogen begonnen te fonkelen. Het deed haar echt goed dat ze terug gingen.