Dancing bears, painted wings

Amberstorm liep achteraan de rij, net iets voor de elders en de jonge queens met hun kittens. Haar flanken zwoegden en ze hijgde - ook al waren ze eigenlijk nu ook weer niet zo lang aan het lopen. Haar conditie was tegenwoordig niet meer wat het geweest was. Het leek erop dat de bergen haar week hadden gemaakt. In Windclan gebied was er meer plaats geweest om te lopen en te rennen en zo je conditie op punt te houden. Amberstorm wist zelf ook wel dat dat niet echt een geloofwaardige reden was voor haar uitgeputheid, maar ze moest en zou het blijven geloven. Er was niets mis met haar. Dat was de reden dat ze haar rug recht hield en haar kopje opgeheven, vooruitkijkend, naar de weg die voor hen lag. Ze zouden teruggaan naar oud gebied. Dan kon ze alles vergeten wat er in de bergen was gebeurd - haar moeder tegenkomen, haar broer verliezen, al die dingen. en Cootsnarl? Tsja, ze wist niet wat ze met hem aan moest. Gelukkig liep hij nu even vooraan, liet hij haar even gerust. Het was te ingewikkeld voor haar uitgeputte brein.

+Crowcall eerst

"Zal ik haar van je overnemen?" vroeg een queen aan Crowcall. Dankbaar zette de zwarte poes de kitten neer, zodat de ander haar op kon pakken. Zodra de queen de kitten had opgetild, versnelde ze haar pas om zich weer aan te sluiten bij de groep. Crowcall bleef nog eventjes staan, slaakte toen een zucht en voegde zich toen ook weer bij de groep. Haar poten deden pijn. Niet van de harde grond, daar waren ze inmiddels wel aan gewend door de bergen, maar gewoon van het dragen van haar gewicht en dat van de kitten. De ziekte had haar zwakker gemaakt en de kou, de honger en de lange tocht hielpen ook niet mee. Ze probeerde de vermoeide pijn te vergelijken met de pijn van de ziekte. Het was niet hetzelfde, toch? Als het maar niet terugkwam. Soms was ze daar bang voor. Dat zou blijken dat het medicijn helemaal niet geholpen had en alleen voor wat uitstel had gezorgd. Dat de ziekte straks twee keer zo hard terug zou slaan. Ze schudde haar kop. Waarom kwamen er alleen maar negatieve gedachten in haar hoofd tijdens deze reis? Ze had duidelijk behoefte aan wat afleiding. Of een konijn, of een dutje, maar in de afwezigheid daarvan moest afleiding maar volstaan. Ze keek rond en haar blik bleef hangen op Amberstorm, die het ook niet makkelijk leek te hebben, ook al was haar kop geheven. Crowcall ging naast haar lopen. "Gaat het nog?" miauwde ze, zelf ook licht hijgend.

Amberstorm keek om naar de iets oudere poes toen die haar aansprak. Het lichte hijgen van de zwarte kattin ging niet aan haar voorbij - maar ze was zelf te trots om ook maar iets van zwakte toe te geven. Te trots, en te koppig; want ze was er vast van overtuigd dat er met haar niets mis was. Daarom knikte de slanke tabby ook met haar kopje, haar stem niet vertrouwend. Ze wou niet laten horen dat ze moe begon te worden, dat als ze nu kon gaan zitten ze waarschijnlijk een tijdje niet meer recht zou staan en dat ze met veel plezier zou gaan slapen. Er was geen enkele reden dat ze nu al zo uitgeput zou zijn - ze waren nog niet zo lang onderweg en als windclanner was ze meer gewend. Waarom moest haar lichaam zich dan zo zwak opstellen, in starclansnaam?

Amberstorm knikte zonder iets te zeggen en Crowcall bleef even naar haar kijken, niet helemaal overtuigd, maar twijfelend of ze er iets over zou zeggen of niet. Ze besloot haar mond maar te houden. Misschien had ze ongelijk, en hoe dan ook, ze wilde de ander niet tegen de haren in strijken. Amberstorm zou het makkelijk genoeg als een belediging op kunnen vatten als Crowcall iets zei wat de ander zwakker deed lijken. "Mijn poten kunnen de inspanning in ieder geval niet echt waarderen", zei ze na een korte aarzeling met een vermoeid glimlachje. Als Amberstorm ook moe was, hoefde ze zich daar in ieder geval niet slecht over te voelen, wilde ze maar duidelijk te maken. En als de tabby de waarheid sprak en zich daadwerkelijk prima voelde, zou ze haar misschien juist een zwakkeling vinden, maar dat was ze ook wel gewend. Ze zuchtte even. "Wat denk jij ervan dat we teruggaan?" vroeg ze. Met haar eigen gemengde gevoelens had ze behoefte om erover te praten, en ze was ook eigenlijk wel benieuwd naar wat anderen van dit alles vonden. Waren ze allemaal blij en opgelucht dat ze eindelijk naar huis konden, of waren er toch meer die hun twijfels hadden?

Amberstorm antwoordde niet op de opmerking die de zwarte kattin maakte. Ze wist niet goed wat ze zou moeten zeggen - ze bleef zichzelf immers koppig voorhouden dat ze niet zo moe was, maar het uitspreken was liegen en dat deed ze nu eenmaal niet. Je kon veel over haar zeggen - dat ze katten snel beledigde, dat ze zelf snel op haar pootjes getrapt was, dat ze een pessimist was - maar ze was in ieder geval eerlijk en loyaal, en dat kon je over haar ouders niet zeggen. Maar ja, in ieder geval was ze nog niet halfclan. Stel je dat eens voor. De slanke kattin haalde heel lichtjes haar schouders op bij Crowcall's vraag, de kattin van opzij aankijkend met haar groene ogen. "Ik weet het niet..", mompelde ze, zachtjes, haar stem sterk houdend. Er was geen gehijg of vermoeidheid in te horen. "Er is zo veel veranderd.." Wanneer ze haar blik wierp op de katten om hen heen, hun geuren een mengeling van clans en bergen en bos, de vier clans door elkaar lopend alsof er geen verschillen tussen hen bestonden. Ja, alles was veranderd - ook op een veel persoonlijker vlak. Crowcall had het waarschijnlijk wel meegekregen, ook zij was immers een deel van Windclan en ook zij had Brindleleaf gekend voor ze de clan had verlaten - waarschijnlijk was het dus ook voor haar een schok geweest toen ze haar plotseling terugzagen. Voor Amberstorm, natuurlijk, was het een schok op een totaal ander niveau en van een totaal andere kracht.

Amberstorm klonk niet heel vermoeid toen ze antwoord gaf en Crowcall vroeg zich af of ze zich toch had vergist. Hoe dan ook, het deed er niet echt toe. Ze knikte toen de ander opmerkte dat we veel verander was. Ja, dat kon je wel zeggen. Vier clans waren één geworden - in ieder geval voor even en hopelijk voor altijd. "En is zeker veel veranderd..." beaamde ze. Ze keek even twijfelend naar Amberstorm. "Maar... ook op een goede manier, misschien." Er waren katten bij elkaar gebracht tijdens deze reis, en dan niet alleen die van verschillende clans. Voor Amberstorm was er zelfs nog een heel speciale kat geweest, een die ze waarschijnlijk nooit had gedacht terug te zien. Bij StarClan, geen enkele WindClanner had ooit verwacht Brindleleaf terug te zien. Het was toch mooi dat Amberstorm door de reis de kans had gekregen haar moeder terug te zien. Al had ze daarna weer afscheid moeten nemen. Crowcall noemde Brindleleafs naam echter niet. Ze kon zich voorstellen dat het onderwerp moeilijk was voor Amberstorm en ze wilde de keus aan haar laten of ze het aan zou snijden of zou ontwijken. Crowcall kon zich op een bepaalde manier voorstellen hoe ze zich voelde. De situatie met haar eigen vader was immers ook... gecompliceerd.

O

p een goede manier? Dat was een moeilijke. Amberstorm kon wel zien waar de ander vandaan kwam - ze had zelf ook niet echt iets tegen vrede per se. Toch was er iets dat ze niet kon aanvaarden in de vriendschappelijke manier waarin de clans tegenwoordig met elkaar omgingen, alsof ze allemaal samen hoorden en er geen verschillen tussen hen bestonden. Het streek haar tegen de haren in. De jonge kattin haalde lichtjes haar schouder op, maar het was wel duidelijk dat haar blik donkerder was dan ervoor toen ze weer Crowcalls richting uitkeek. "Ik weet het niet. Het is onnatuurlijk.", mauwde ze kort, meer van haar vermoeidheid eruit slippend terwijl ze zich eerder concentreerde op die al te bekende irritatie die zich in haar opbouwde. Ze was snel op haar teentjes getrapt, dat was altijd al geweest - maar de laatste tijd was het erger dan normaal, alsof haar hormonen op hol waren geslagen en alles wat je zei haar meteen boos kon maken. Of kon doen huilen - ook dat deed ze veel meer dan normaal, en het irriteerde haar mateloos. Maar er was niks mis met haar, dat zou ze in ieder geval blijven zweren.

window blues

_{Crowcall trok met haar oor bij Amberstorms antwoord en zei niet meteen iets. De ander klonk geïrriteerd, en de blik in haar ogen stond Crowcall niet echt aan. Misschien moest ze het hierbij laten. Maar ondertussen voelde ze in zichzelf ook frustratie in zich opborrelen. Frustratie die er misschien al haar hele leven was, of dan tenminste sinds de dood van haar moeder, maar die zich steeds sterker begon te uiten. Ze kon het niet meer binnenhouden. En waar was ze nou eigenlijk bang voor? Ze had Butterstar getrotseerd, dan kon ze Amberstorm ook wel hebben. Ze was alleen zo moe. Zo moe van alle discussie. Maar haar frustratie gaf haar niet de kans het op te geven en voor ze het wist was ze al antwoord aan het geven. "Onnatuurlijk? Is het natuurlijker om grenzen te verzinnen, strikt gescheiden te leven en te vechten om iedere vossenlengte grondgebied? Als de oude situatie natuurlijk was, waren er nooit zo veel halfclanners geweest." Het was bewijs genoeg. Gevoelens als liefde hielden zich niet aan de grenzen die zij hadden bedacht. Kon dat dan ook onnatuurlijk zijn? Was zij onnatuurlijk door de gevoelens van haar ouders? Dat kon ze niet accepteren.}

A

mberstorm trok geïrriteerd met haar oortje toen Crowcall in discussie ging. Ze was uitgeput, fysiek en mentaal, van al het discussiëren, van alle ruzie die ze altijd maakte - maar ze was het gewend en ze kon de verleiding om er op in te blijven gaan niet negeren. "Ja. Er zijn zo veel meer katten die zich wel aan de regels houden - degenen die dat niet doen zijn de uitzondering. Moeten zij dan de wetten bepalen voor alle brave katten?", mauwde ze, en onbewust projecteerde ze daarin ook de reden voor de woede die ze voelde jegens haar ouders. "Het is natuurlijker. We leven al zo veel manen gescheiden." Even was ze stil, maar voor de ander kon reageren voegde ze er nog iets aan toe - "Stel nu dat er een aantal katten niet meer in Starclan geloven, dat ze de heilige regels die hen opgelegd zijn door Starclan doorbreken - moeten we dan meteen Starclan maar vergeten, het negeren alsof het een kittenverhaaltje is?" Haar toon raakte steeds geïrriteerder, gefrustreerder. Haar vader had de regels aan zijn laars gelapt en daarmee haar bestaan onnatuurlijk en vervloekt gemaakt. Ze had het hem nooit vergeten en het was duidelijk dat Starclan zelf ook niet mals geweest was in de straf die ze hem opgelegd hadden. Amberstorm was conservatief; ze was er heilig van overtuigd dat alles het beste was zoals het altijd was geweest, en dat verandering nergens voor nodig was en alleen maar tot meer conflict zou leiden.

window blues

_{Amberstorms 'ja' maakte duidelijk hoe zij ertegenover stond, maar bij Crowcall wilde het er niet helemaal in. Voor de brave katten, alsof hun ouders een soort misdadigers waren, net zo erg als verraders en moordenaars. Uitzonderingen. Op een gegeven moment moest je toegeven dat er zo veel uitzonderingen waren dat de regel niet bestond. Hoe kon Amberstorm er zo over denken? In haar situatie? Misschien was het ook niet heel gek, gezien hoe de clan met haar ouders omgesprongen was. Als je je hele leven hoorde dat je ouders een fout hadden gemaakt door jou te creëren, ging je het vanzelf geloven. Ze voelde iets van medeleven voor de poes, maar waar dat haar in andere omstandigheden misschien wat had kunnen kalmeren, was ze nu te moe en gefrustreerd om haar ergernis in te houden. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar voor ze de kans kreeg, praatte Amberstorm weer door. Crowcalls oren gingen wat naar achter. Ze dacht aan Butterstar, die met datzelfde argument was gekomen. "Waarom trekt iedereen het altijd meteen zo ver door? Ik zeg toch niet dat we StarClan moeten vergeten? Ik zeg alleen dat ze misschien niet in álles gelijk hebben. Dat we heel misschien soms het belang van de levenden eens boven dat van de doden moeten stellen!" Ze zwiepte met haar staart en keek Amberstorm aan. "Wij leven. En iedereen mag dan wel zeggen dat dat niet zou moeten, dat we niet horen te bestaan, maar ik slik dat niet. En ik begrijp niet dat jij dat wel doet."}

Onderwerp: Re: Dancing bears, painted wings