Take me to the stars [OPEN]

De koude wind woei door zijn zwarte geklitte vacht toen hij naar buiten stapte. De avond was gevallen en de jonge elder had besloten om een ommetje te maken. Hoe wel hij wist dat hij eigenlijk niet zonder ‘begeleiding’ de clan cavern uit mocht liep hij toch koppig in zijn eentje naar buiten. Hij had frisse lucht nodig en rust aan zijn kop. De drukte in de grot werd hem af en toe te veel. Zuchtend wiebelde hij met zijn oren, alle geluiden opvangend die de omgevingen met zich meedroegen. Er klonk enkel de zachte bries die door de bergen heen waaide wat Ravenfall vertelde dat het veilig was om zijn tocht voor te zetten. De tom snoof de frisse lucht op en liep veder. Zijn poten volgend die hem naar de starpools brachten al kon hij ze natuurlijk niet zien. Voor hem was alles het zelfde. Alles was een grote inktvlek voor zijn ogen die zijn zicht zwart maakte. Het enige waar hij het verschil in kon vinden was de geuren, de wind, en de geluiden van het gebied. Enkel trok dit gebied hem heel erg aan. Een zachte geur van water vulde zijn zwarte neus. En al snel voelde de elder vochtige kiezelsteentjes onder zijn poten. Een waterpoel vormde zich voor zijn poten, kleine kiezeltjes plonsde in het water toen Ravenfall met zijn poten schuifelde. De stilte maakte hem rustig maar ook verdrietig. Nu er geen geluid was dat zijn gedachtens overheerste kon hij weer normaal nadenken. Een blok vormde in zijn keel toen hij dacht aan alle dingen die hem waren overkomen. Vooral de gedachtens van wat er gebeurd was met Creamyfrost leken hier te vererger. Alsof de warrior die gestorven was hier vlakbij hem stond. Zijn bewolkte ogen knepen dicht. De tranen proberend tegenhoudend. Dahmit Ravenfall, waarom ben je z’n zwakkeling? Waarom ben je z’n deprimerend last bak? Verman jezelf toch eens! Grauwend liet hij zichzelf op de grond zakken en drukte zijn kop tussen zijn poten. Proberend zijn gedachtens stil te krijgen.

- Voor iemand die Raarie wilt komen troosten :c