Demons

<sub>Swallowflight kwam niet zo vaak op de plek waar normaal fel gekleurde bloemen stonden. Nu waren het enkel verdorde blaadjes, iets wat ze wel bij haar mood vond passen. Nu was Swallow nooit een altijd te vrolijk type geweest, was dit toch een van haar pieken. Ze was boos, boos op alles. Eigenlijk wist ze ook niet waarom, maar sommige dingen kon je gewoon niet verklaren. Misschien kwam het door die verdomde nachtmerrie die ze vannacht had, misschien kwam het doordat ze zonet haar teen tegen een Mousedung steen had gestoten. Ze wist het ook niet en dat maakte haar eigenlijk alleen maar bozer en bozer. Ze schopte tegen een dooie bloem, waardoor die knakte en heel zielig aan een klein draadje hing. Dat aanzicht deed Swallow ook niet goed en een gefrustreerde kreet verliet haar bek. Het was gewoon allemaal de schuld van Claw, hij had haar dit aangedaan. Door Cole te ontvoeren, door haar leven compleet te verzieken.

Een lichtpuntje begon zich te bemoeien met de donkere, zware storm die momenteel in haar woedde. De zoete geur van Herondulcet was bij haar binnengekomen, maar Swallow wilde niet. Niet nu. Ze wilde niet dat de witte poes haar zó zou zien. Gebroken, gefrustreerd, getraumatiseerd door haar verleden. En ze was er nog niet klaar voor om Heron haar verleden te vertellen. Het lag nog te gevoelig, het deed nog te veel pijn. Ook al waren er al vele moons verstreken, haar tijd was nog niet daar. Dus rende ze, probeerde ze van haar lichtpuntje te ontsnappen, om zich te kunnen verschuilen in haar eigen duisternis.

- Herondulcet</sub>

_{Helaas voor haar woedde, bleef het lichtpuntje steeds in zicht. En oooh, wat wilde haar duisternis het lichtpuntje graag verslinden. Vermorzelen, dat was wat het wilde. Maar ze hield het nog genoeg tegen voordat ze ook haar lichtpuntje uit razernij zou vermoorden. Dat wilde ze niet, dan zou ze zover wegzinken in haar schuldgevoelens dat ze bang was dat ze er nooit meer uit zou komen. Dus hield ze zichzelf tegen, maar dat koste haar zoveel kracht dat ze geen stap meer kon zetten. Een donkere grom borrelde vanuit haar buik naar haar keel, en ze zweerde dat die grom vossenlengtes verder nog te horen was. Echt Herondulcet, ga weg. Swallow kon zich bijna niet meer bedwingen voordat ze zou bezwijken en dan konden er twee dingen gebeuren. Of ze zou haar ying aanvallen, of ze zou ter aarde neerstorten en in huilen barsten. En beide gevallen leken haar geen goed idee.}