Apparantly OK

De ijzige koude drong door tot in de botten onder haar kortbehaarde pels. Hoewel ze een wat dikkere wintervacht had gekregen bleef het buiten toch nog aardig onaangenaam. De kou negerend was ze de Twoleg place binnengewandeld. Er was geen speciale reden voor haar komst. Ze was gewoon aan het lopen en denken en was hier uiteindelijk uitgekomen. Het was minstens 10 moons geleden dat ze hier voor de laatste keer was geweest. Ze had toen staan bekvechten met een of andere Khione; een veel te brutaal wicht dat echt een op haar plek moest worden gezet. Ze had dan wel in haar territorium gestaan, maar dit was niet meer dan een afgebakend stuk gras geweest waar haar Twolegs mooi voor hadden gezorgd. Kortom: het was een lui stuk stront zonder echt jaaggebied. Maar goed. Daar was ze gemakkelijk vanaf gekomen. Ze zou alleen bang moeten zijn voor een BloodClanner. En daar waren er hier genoeg van. Stiekem was ze dat ook wel een beetje. Plotseling hoorde ze achter zich een gebrom gevolgd door een hard geluid. Ze schoot aan de kant, zo een boom in. Vanuit de boom zag ze dat haar belager een monster was, wat totaal geen aandacht meer aan haar besteedde en weer rustig doortufte. Pfoe, dat was op het nippertje. Net wanneer ze zich af begon te vragen stapte ze naast de tak waar ze op zat, verloor ze haar evenwicht en donderde ze naar beneden. De poes kwam met een harde SMAK op de grond terecht. Tot haar grote schrik zag ze dat ze uit haar poot bloedde en wel goed ook. Toen ze erop probeerde te staan schoot er een steek van pijn door haar voorpoot en zakte ze weer in elkaar. Shit. Ze zou hier niet voorgoed kunnen liggen.

-Cosmo first

Cosmo was een beetje afgedwaald en had besloten te bekijken of er nog ergens eten was. Aangezien de meeste prooien in de Rogue Territory al op gegeten waren, was hij gaan kijken bij de Kittypets. De vaak nog maar half leeggegeten voerbakjes die soms buiten stonden, trokken allerlei ongedierte aan. Zoals bijvoorbeeld ratten. Cosmo liet zich door zijn poten zakken, toen hij er een in zijn gezichtsveld signaleerde. Met gesluip die hij de afgelopen weken geperfectioneerd had, sloop de zwarte kater op de mollige rat af. Net voor hij het kon pakken, werd zijn jachtsessie verstoord door een groot monster en daarna een hard geluid. Cosmo mompelde enkele scheldwoorden terwijl hij vlug ging kijken of er iemand aangereden was, iets wat best mogelijk was. Toen hij aan kwam lopen, rook hij opeens een bekende geur. Toen Cosmo de Kittypet tuin uit sprong, werd zijn vermoedde bevestigd. Het was Amare.

Door de geuren van bloed, asfalt en angst heen herkende ze die van Cosmo maar al te goed. Shit. Zou hij haar aanvallen? Bij hun laatste ontmoeting was ze een ongelofelijke trut geweest.
Eerlijk gezegd zou ze zichzelf ook niet helpen. Het rode goedje wat uit haar poot stroomde glinsterde in het koele, maar felle zonlicht. Ze kokhalsde. Het was niet om aan te zien. Hier zou ze best nog weleens een tweede litteken van formaat van kunnen krijgen. Nu de witte vacht rond haar poten rood kleurde besefte ze dat ze snel hulp nodig zou hebben. Ze wierp een blik op de zwarte kater en riep met enige tegenzin om hulp. Als hij haar wat aandeed, dan was dat volkomen terecht. Maar StarClan.
Wat hoopte ze dat hij dat niet zou doen.

Cosmo stond twijfelend te wachten. Maar een reactie van de She-cat op zijn aanwezigheid kreeg hij niet, ondanks dat hij zeker wist dat ze hem opgemerkt moest hebben. Cosmo liep langzaam dichterbij, totdat hij kon zien wat er met Amare aan de hand was. Beter gezegd, wat er met haar aan de poot was. Tegen de tijd dat Cosmo dicht genoeg bij Amare was om te zien hoe heftig haar pootwond was, twijfelde de zwarte kater. Amare was vast en zeker te zwak om terug te vechten en zo kon Cosmo snel een territorium veroveren. Maar Cosmo was verandert, in de Moon dat ze elkaar niet gezien hadden. Elk spoortje van de kittypet-achtige arrogantie waarmee hij tegen Amare gepraat had, was verdwenen en had plaats gemaakt voor een beleefde, maar moedige en harde kater die niemand echt dichtbij zijn hart liet komen. Hij ademde diep in en uit en liep op de poes af. Toen de zwarte kater zag hoe de zwart-witte She-cat een hopeloze poging deed tot opstaan, besefte Cosmo pas echt hoe heftig het was. Ook Amare leek het door te hebben, want nu pas riep ze om hulp. Het was duidelijk dat ze het niet graag deed. Cosmo zette de laatste stappen, zodat hij nu recht voor Amare stond. "Amare." Fluisterde hij zacht, bijna onhoorbaar, terwijl hij worstelde met de neiging deze poes naar beneden te slaan en voor altijd duidelijk te maken wie de baas was.

De zwarte kater torende boven haar uit. Vanaf deze positie voelde ze zich erg bedreigd en er ontstond een neiging haar lippen om te krullen, maar ze hield zich in. Haar poot was er niet best aan toe en hij kon weleens haar enige hoop zijn. "Ik heb een probleempje." Mauwde ze schor.
Een gematigd glimlachje verscheen op haar gezicht. Aan zijn houding te zien was hij even blij met haar als zij met hem. De kat had haar al makkelijk kunnen vermoorden en haar territorium over kunnen nemen, maar er was iets wat hem tegenhield. Ze keek hem met een smekende blik aan en walgde even van zichzelf. "Kan je me helpen?"

Het was duidelijk dat Amare zich bedreigd voelde en dat gaf Cosmo op een bepaalde manier een fijn gevoel. De schorre stem die uit de zwart witte poes kwam, legde uit wat Cosmo al van mijlenver had kunnen zien. "Ik heb een probleempje." Het was duidelijk dat Amare op dezelfde conclusie gekomen was als hij. Met een geamuseerde grijns ging hij zitten. De smekende blik van Amare was voor een gedeelte walging toen ze heb om hulp vroeg. "Kan je me helpen?" Cosmo's grijns werd breder, toen hij weer opstond en voor Amare ging staan. "Waar kan ik je mee helpen?"

Het liefst zou ze de smerige, vervelende grijns van zijn gezicht af klauwen, maar ze had hem nu toch echt even nodig. Een geforceerd glimlachje verscheen op haar gezicht. Zo doen we dat. "Zoals je ziet bloedt mijn poot als een rund. Zou je daar iets voor kunnen halen?" Ze weigerde hem haar te laten dragen. Ze hoefde ook niet op hem te steunen. Dat plezier gunde hem dus echt totaal niet. En nu maar hopen dat hij haar hier in ieder geval wél mee wou helpen, want dit kon nog wel eens slecht aflopen.

Cosmo's grijns veranderde voor een klein deel in verlegenheid. "Ik heb geen kennis van kruiden, ofzo." Mompelde hij terwijl hij op zoek ging naar planten in de buurt, om te kijken wat hij er mee kon. Peinzend verzamelde hij alle planten die hij vond en af en toe keek hij naar Amare, om te checken of ze niet werd op gevroten door een hond of iets dergelijks. De zwarte kater kon maar niet bedenken waarom hij deze poes aan het helpen was en vroeg zich af of het een soort zwakte was.

"Ik heb geen kennis van kruiden, ofzo." Mompelde de jonge rogue. Shit. Hoe de Mousedung gingen ze dit oplossen? Amares hoofd deed pijn van de val en dat maakte het denken er niet bepaald gemakkelijk op. Opeens wist ze het. Natuurlijk. StarClan, wat waarom was ze hier nog niet eerder op gekomen? "Hé pik. Ik heb een idee." Mauwde ze zowel uitdagend als pogend om behulpzaam te klinken. Dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op gezien de situatie. Haar oog viel op wat ze nou net precies nodig had. "Die struik daar. Daar zit spinrag op. Bind dat om de wond heen. Dan zou het bloeden vanzelf moeten stoppen." Ze had dit de medicine cat van de ShadowClan zien doen toen hij haar behandelde. De wond in haar schouder was toen veel erger. Dus dit zou wel moeten lukken.