No place to call home [Open]

De torbie kater sloeg zachtjes met zijn staart op de grond. Er dwarrelde een paar haren uit en hij keek naar hoe ze werden weggedragen door de wind. Wind.. Hij onderdrukte een zucht en keek achter zich. Ergens daar vele staartlengtes terug had hij al zijn skills geleerd, gelachen, gehuild alles. Ze waren nu al geruime tijd in het gebergte maar hij voelde zich er absoluut niet op zijn plek.
Het was dat ze hier naartoe moesten maar zijn poten voelden pijnlijk bij de gedachte dat ze nooit meer over het bekende gebied zouden gaan. Het zou langzamerhand ook tijd worden dat ze weer verder gingen, weg van de bergen. Bijna alle katten van elke Clan waren weer aangesterkt. Zacht blies er een wind in zijn gezicht en hij ademde de wind in. StarClan waakte over hen en dankzij hen konden ze hier verder.

Open

Wind blies zachtjes door haar dikke lange wit met rode vacht heen toen de kleine she-cat zich naar een lange tijd naar buiten werkte. Ze had last gehad van de rare ziekte die clans en de bergkatten geterroriseerd hadden maar nu dat de medicine cats samen met de Tribe leader een medicijn ontdekt hadden met de hulp van Starclan was de Windclan warrior er weer boven op gekomen. Shatteredice snoof de koude lucht op. Haar longen weer vullend met de zuurstofrijke frisse lucht. Ze voelde zich top. Met een glimlach weer op haar snoet geplakt begon ze te wandelen. Oh wat voelde het heerlijk om weer buiten te zijn na z’n lange tijd ziek in een nest gelegen te hebben. Ze had gevreesd dat ze nooit meer een poot zou bewegen maar ze was genezen net als vele anderen. Al had niet iedereen het gered.. De she-cat bewoog verdrietig met haar rode oortjes. Een vriend van haar was er aan overleden.. De medicijn was voor Coldbreath te laat gekomen.. Shatteredice slikte. Ze hoopte dat zijn ziel en geest de weg gevonden had naar Starclan, hoog boven in de hemel. Waar hij nu over haar en de clans kon waken. De Windclan warrior miste hem verschrikkelijk, Coldbreath was een geweldige warrior en vriend die haar had geholpen in moeilijke tijden toen ze apprentice was geweest. De twee katten hechte zo veel herinneren met elkaar dat elke keer haar hart leek te scheuren van verdriet als ze aan hem dacht. Shatteredice schudde haar kopje. De verdriet die in haar lijf zat er uit proberend te schudden voor ze haar pad veder volgde naar The Rapids. Ze kon wel een frisse slok water gebruiken. Enkel toen ze steeds dichter naderde rook ze naast de geur van het water ook een andere bekende lucht. Een Windclan kat. Ze nam de lucht in haarzelf op, de prettige vertrouwende geur van Stallionheart vulde haar neusgaten. Ze had de gevlekte tom de laatste tijd niet enorm veel gesproken. Wat ze wel snapte. Ze was ziek geweest en hij moest natuurlijk de clans helpen samen met de overige warriors die nog in staat waren om te kunnen jagen etcetera om de zieken, queens en ouderen te verzorgen. De flame point she-cat liet haar ogen rond het gebied glijdend maar niks vertelde haar dat Stallionheart hier met iemand anders was dus liep ze op de grote tom af. Ze ging rustig naast hem zitten en glimlachte warm naar hem. “Hey” Mauwde ze, haar oortjes blij ophoog gespitst. De verdriet ze had voor haar verloren vriend proberend niet te tonen.