Nevermore

Onderwerp: Nevermore di 23 jan 2018 - 13:42

i guess i got what i asked for

Het was zo koud. Nog even en de tom zou ter plekke bevriezen, een ijzig standbeeld dat pas in de lente terug zou ontdooien. Misschien zou dat een beter alternatief zijn dan de hele tijd te zitten rillen. De prooi stapel was ook aanzienlijk kleiner dan anders. Hadden ze hem maar geen elder moeten maken. Hij zou tenminste dag en nacht op pad zijn om te jagen. Maar helaas, er was geen weg meer terug. Ze hadden hem ongeschikt verklaard om nog warrior te zijn en dat alleen maar omdat hij af en toe dingen zag die er niet waren. Dus jagen zat er ook niet meer in, gezien hij de cavern in principe ook niet uit mocht zonder begeleiding. Dan was er nog het feit dat hij merkte dat hij lichtjes last begon te krijgen van die nare ziekte die al zoveel katten had getroffen. De elder voelde vlagen van misselijkheid en duizeligheid.

En toch, toch had hij een redelijk grote prooi van de stapel genomen. Hij zat wat afwezig met zijn nagels in het koude lichaampje te porren, zonder er ook maar een hap van te nemen. Maar als hij moest afzien, dan moest iedereen afzien. Hij nam nog liever de prooi om hem vervolgens niet op te eten, dan dat iemand anders hem nam. Ook weer zo’n idee dat de stemmetjes hem hadden ingefluisterd. De witte elder kneep zijn grijze oogjes samen toen iemand dichterbij kwam. Die moest echt niet gaan proberen om zijn prooi af te pakken..

&open!

Onderwerp: Re: Nevermore wo 24 jan 2018 - 13:32

Na een lange training met haar apprentice was de sneeuwwitte warrior wezen jagen tot de zon zachtjes achter de bergtoppen zonk. Ze was dan ook blij dat ze nadat ze wat enkele prooien op de hoop gelegd had , het tijd was om haar maag eventjes te vullen. De elders en zieke katten hadden hun allemaal portie al gehad en nu was het tijd voor de warriors en apprentice om te eten. Blacktear legde haar gevangen magere konijn op de één van de prooistapel en giste voor haarzelf een vogel ervan af. Haar gifgroene ogen scande de clan cavern af. Groepen katten lagen bij elkaar, vertellend hoe hun dag was verlopen. Blacktear trok met haar oor. Nee daar had ze geen zin in. De she-cat liep dan ook weg van de drukte, zoekend naar een rustige plek om van haar maaltijd te genieten toen haar oog op Franticmind viel, of hoe hij eerst heette: Sparrownight. Een steek van medelijden stak eventjes door haar lichaam. De witte warrior was elder gemaakt iets waarvoor zijzelf ook elke dag voor vreesde. Ze begon ook ouder te worden en de she-cat merkte dat de jongere katten meer verantwoordelijkheden kreeg. Waar was de tijd gebleven dat de senior warrior nog om hulp en raad gevraagd werd? Blacktear zuchtte en liep op de tom af. Hem begroetende knikje gevend toen ze voor hem stond. “Sparrownight” Mauwde ze, de oude naam van de elder gebruikend. Ze zou het zelf ook niet fijn vinden als haar naam ineens veranderd werd, z’n gevoel zou Sparrow vast ook hebben, vandaar dat ze hem zo aansprak. “Mag ik je komen vergezellen?” Ze liet haar eigen prooi voor haar witte poten vallen. Ze had al door dat Sparrownight niet aan zijn maaltijd was begonnen maar wie was zij om daar op aan te spreken. De tom was oud genoeg om te bepalen wat hij deed.

Onderwerp: Re: Nevermore wo 24 jan 2018 - 16:48

i guess i got what i asked for

Zijn houding was afstandelijk, misschien zelfs lichtjes nerveus. Zijn blik schoot van links naar rechts, zijn oren waren standaard naar achter gedrukt. Misschien hadden ze om één reden wel gelijk gehad om hem elder te maken. In confrontaties met andere katten, van eender welke Clan, kon hij zich niet als een warrior gedragen. In zijn hoofd leek het alsof iedereen er op uit was om hem aan te vallen. Hij schoot dus bijna automatisch in een verdedigende houding die heel snel omsloeg naar agressie. En dat allemaal omdat hij niemand meer vertrouwde. Of meer, omdat zijn gedachtengang die kant op ging, zonder dat hij het kon tegenhouden.

Zelfs zijn eigen Clanmates vertrouwde hij niet meer. Toen hij oogcontact maakte met Blacktear, die op hem af kwam gelopen met een prooi, voelde hij die bekende rilling door zijn ruggengraat gaan. “Sparrownight” Begroette ze hem. Het horen van zijn oude naam kalmeerde hem een beetje. Toch leek het alsof hij zijn tong was verloren. “Mag ik je komen vergezellen?” Vroeg ze. Hij beet even zachtjes op zijn tong. ”Ja, eh, ik denk het. Tuurlijk”, Reageerde hij, nogal in de war. Het was alsof hij van op een afstandje naar zichzelf zat te kijken.

Onderwerp: Re: Nevermore