Wonderland

Frostfield sloot haar licht hemelsblauwe ogen en ademde diep in. Om haar heen was niets anders te zien dat witte vlaktes. Sneeuw dwarrelde zachtjes naar beneden, de bergen waren in ze bevond lag onder een dikke koude laken. In de verte waren de kleine stroompjes die door de bergtoppen heen stroomde bevroren en de bomen die te vinden waren in de Redwoods waren kaal en besneeuw. Hoewel de meeste katten dit seizoen met heel hun hart haatte, voelde zij zich thuis in de koude omgeving. Haar lange vacht was perfect voor de gure omstandigheden van leafbare. Het hield haar warm in deze kille buitenlucht maar dat was niet alleen dat, maar als je op een dag als deze buiten was, was er niet veel kans dat je iemand tegen het lijf liep. Het liefst verstopte ze zich voor de wereld en kroop ze ergens weg waar ze alleen kon zijn. Waar ze haar gedachtens kon legen. Tot rust komen. De she-cat ademde uit, een wolkje ademdamp verliet haar mond. Met soepele sprongen vervolgde ze haar pad. Leafbare betekende wel dat er bijna geen vis gegeten kon worden en dus moest er vreselijk veel gejaagd worden. En nu helemaal nu de vier clans op één gebied bevonden. De grot of de clan cavern hoe het genoemd werd bleef ze liever van weg, niet dat ze een hekel had aan katten het was meer om haarzelf en de andere te beschermen. Ze was soms gewoon zo onhandig en verlegen, ze schaamde zich. De windclan warrior liep veder, haar zintuigen scherp om prooien te kunnen vinden, ondanks dat ze lomp enzovoort was voerde ze haar taken trouw uit zoals een warrior hoorde te doen. Een zacht geluidje klonk veder op, Frostfield hief haar gevlekte wit grijze kop en spitste haar oren. De sneeuw knerpte onder een paar poten, maar niet die van een prooidier of van haar. Ietwat schichtig keek ze om zich heen om te zien wie er in de buurt was. “Hallo?” Mauwde ze wat onzeker.

+Oceanbreeze

Onzeker wiebelde ze met haar oren, luisterend naar het knisperende geluid van poten op het sneeuw die haar richting opkwamen. Frostfield slikte. Ze probeerde de geur op te pikken maar de wind blies tegen haar in zodat ze niet kon opvingen wie of wat er naar haar toe kwam. Pas toen ze haar zachte mauw liet horen zag ze een licht grijze bruine vacht tevoorschijn komen. Oceanstar blauwe kijkers mengde die in die van haar. De Windclan warrior zwiepte met haar staart en boog haar kop uit respect voor de Windclan leidster. "Frostfield," Begroette de ander haar met een kalme vriendelijke toon. Frostfield glimlachte beleefd en knipperde met haar heldere hemels blauwe ogen. “Oh.. hallo, O-oceanstar” Mauwde ze terug, haar stem rustig en vriendelijk maar nog steeds een beetje afstandelijk, onzeker en lichtelijk geschrokken. “Sorry, i-ik..uhh.. Ik- had het niet door dat het jij was.” Verontschuldigde de wit met grijs gevlekte she-cat terwijl ze haar ogen op haar poten hield. Starclan.. waarom was ze altijd zo nerveus en bang bij andere..