Every seashell has a story

De avond begon langzaam te vallen, katten verzamelde zich bijeen en begonnen aan hun wel verdiende maaltijd. Warriors en andere katten waren de hele dag bezig geweest om voor iedereen te zorgen en nu eindelijk konden ze hun rustmoment nemen. Zuchtend luisterde Ravenfall naar het geroezemoes dat door de clan cavern heen ging. Iedereen had het gezellig, iedereen genoot. Een muisje lag bij zijn poten maar de Elder had alles behalve honger. Hij had geen vers prooi nodig, hij verdiende het niet. Hij deed de hele dag niks, luieren in zijn weggerotte nest en andere maar tot last zijn. Iemand zoals hem verdiende geen verse hap daarom pakte de zwarte tom zijn prooi op en bracht deze terug naar de prooistapel. Misschien kon iemand hier nog zijn maag mee vullen, iemand die bijvoorbeeld wel iets deed. Of wel echt honger had. Na wat zigzaggend om katten heen die op de grond lagen, samen tongend na hun maaltijd, legde Ravenfall zijn prooi weg en liep weg, terug naar zijn nest. Zijn snorharen kwamen tegen de wand aan wat hem veder begeleide door de cavern tot hij uit eindelijk weer bij zijn nest terecht kwam. De tom lag niet bij de andere Elders maar vlakbij de Medicine cats zodat in het geval hij weer s’nachts nachtmerries kreeg één van de kruidenkatten snel kon ingrijpen en hem kon kalmeren voor hij weer de hele grot wakker maakte met zijn geschreeuw. Ravenfall sloot zijn blinde ogen en liet zichzelf in zijn nest zakken terwijl hij de schelp die hem zo dierbaar was onder de mos hield en het bij zijn poten neerlegde. Hij legde zijn brede kop neer en drukte met zijn zwarte neus tegen de koude schelp aan. Zichzelf buitensluitend van de wereld, rond spokend in zijn eigen diepe gedachthens.

- voor de gene die zin heeft c:

Zijn neus maakte zachte bewegingen over de opervlakte van de schelp. De ribbels die er op gevormd waren onderzocht hij, elke millimetertje werd er bestuderend. Stonepaw en hij deze schelp toen gevonden na Creamyfrost wake. Hij was er geweest, bijna de hele dag, zachtjes murmelend in de oor van de dode krijger hoe erg het hem speet. Het speet hem nog steeds, elke dag. Het gevoel van schuld en verdriet bleef hem maar volgen hoelang geleden het ook geweest was en hoe vaak hij had gehoord dat het niet zijn fout geweest was bleef het gevoel aan hem plakken als kleverige bloed. Ravenfall zuchtte en legde zijn brede kop op zijn voorpoten maar nog wel zo dat hij met het puntje van zijn zwarte gevoelige neus het schelpje voelde. Pootstappen echode in zijn oren en hoe graag hij er niet op wou reageren draaide hij toch lichtelijk met zijn oren. De geur die de kat meedroeg vertelde meteen wie het was. Ravenfall klemde zijn kaken op elkaar, hij wou grommen maar hield zichzelf zo goed mogelijk tegen. De haat en woede die hij voor zijn moeder had gecreëerd was duidelijk te zien. De blinde elder reageerde dan ook niet op haar woorden. Hij gunde haar de een dode stilte, oh en ze kon die vis die ze mee gebracht had in de plek steken waar de zon nooit zal schijnen. haar ass dus.