Let's start this all over (Snowkit, Honeykit)

Butterkit was even alleen, met zichzelf. Hij zocht rust op en legde al zijn verleden vast, hun pleegmoeder was Redpetal die hun moeder had vermoord bevestigde Butter. Daarnaast had Jaytail haar meegeholpen om zijn moeder te vermoorden, zo kwam het over voor de kitten. Hij wilde die gedachtes laten gaan, er nooit meer aan willen denken. Al kon hij dat niet en eigenlijk om zijn nestgenoten te beschermen was het maar dat hij het hun niet zou vertellen, hij zou liegen om hun te kunnen beschermen. Hij zal alles er voor doen, het waren de enige die hij had. Redpetal had namelijk voor gelogen dat het zijn moeder is, zouden zijn nestgenoten dan ook leugens zijn? Hij schraapte een beetje hoop bi elkaar, hij had nog vrienden. Hij had nog Seaweedpaw en vast nog andere.. Toch? Hij voelde zich eenzaam, al had hij zich afgesloten van de kitten groep dankzij al die leugens. Hij wist niet meer wie hij kon vertrouwen en of zijn echte familie nog bestond, hij voelde rillingen door zijn lichaam bij deze gedachtes. Hij slikte even en besloot toch maar zich bij de andere kittens te voegen, ergens wantrouwend maar ook ergens gevuld met hoop dat hij nog iemand zou kunnen vertrouwen. De crème kleurende kater sloop naar voren, zijn staart tussen zijn pootjes en opgepast op van alles wat had kunnen gebeuren.

OCC: butter heeft al een history van vele topics achter zich waarom hij zo reageerd

De kleine poes lag net iets van de andere kittens te slapen. Ze sliep heel licht en toen er een kat langs liep werd ze wakker. Nog half slapend en lichtelijk geïrriteerd omdat ze wakker was gemaakt keek ze op en deed haar ogen open. Ze herkende een van de oudere kits, een van de pleegkits van Redpetal, Butterkit. Ze wist dat hij niet vaak bij de andere kits was, een beetje zoals zij. Misschien was er dan toch iemand die haar snapte. Haar siblings waren heel open en leken wel met iedereen vrienden te worden, terwijl zij liever bleef bij de katten die ze kende. 'Euhm, Hoi' zei ze zachtjes. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. 'Is er iets?'

~~Idk wat ze moest zeggen. Maar aangezien hij met staart tussen zn pootjes zit en zo heb ik dit er maar van gemaakt~~

ღBrother and Sister, together as friends, ready to face whatever life sends.ღ

Snowkit keek met haar diepblauwe ogen naar haar broer, die al een poosje niet meer op zijn gemak leek te zijn. Zelf had ze niet opgemerkt of gezien dat haar zorgen baarde, al maakte de houding van haar broer haar toch wel lichtelijk nerveus. De jonge bruine kitten kon met een van haar ogen minder goed zien, er zat een waas overheen en vooral in het donker zorgde dit ervoor dat ze snel op kon schrikken als iemand haar benaderde vanaf haar wat slechter kant. Toch was er verder niets te zien aan haar blauwe ogen, die ze op dit moment op Butterkit gericht had, die zich afgezonderd hield, al duurde het niet lang voordat hij richting haar en enkele andere kittens kwam. Jaytail en Silverpaw had ze al een poosje niet meer gezien. Haar oudere broer en vader, twee katten die veel voor haar opvoeding hadden betekend. Hoewel ze niets tegen Redpetal had gehad, was ze niet vaak rondom de kattin te vinden. In plaats daarvan vermaakte ze zich door met andere Thunderclanners om te gaan, al was ze wel voorzichtig in haar benadering van hun. Immers verborg ze zo goed en kwaad als ze kon het probleem met haar oog, het viel de meeste katten waarschijnlijk niet eens op. Zelfs als het hun op viel dat Snowkit wat sneller schrok, zouden ze er hoogstwaarschijnlijk niets mee doen. Ze functioneerde prima en ondanks dat haar ene oog een wat waziger blik had, waardoor ze enkel ruwe vormen kon onderscheiden, deed de ander het prima. Ze was zo geboren, voor haar was het zelfs normaal. Waarom ze er nog met niemand over gesproken had, lag aan twee redenen. Iedereen had het druk met de ziekte én ze had misschien nog niet geheel door dat er iets mis was met dat oog. Zelfverzekerd als de kitten was stapte ze op Butterkit af zodra hij langs een andere Thunderclan kitten stapte die net nog op een afstandje van haar had liggen slapen. Even bleef ze staan, luisterend naar de begroeting van de tabby kitten. "Euhm, Hoi." mauwde de andere kattin zachtjes. "Is er iets?" Zodra de laatste vraag door de andere kitten aan haar broer gesteld was, nam de Seal Sepia gekleurde kattin haar flamepoint broer in zich op. Hij zag er niet bepaald zelfverzekerd uit en dus deed ze wat enkel een zus in die situatie kon doen. Enthousiast hem over proberen te halen wat te gaan spelen. "Butter!" Mauwde ze, piepte ze bijna, enthousiast. Waarna ze haar broer met haar onschuldige blauwe ogen aan keek. "Zullen we kijken of een van de Warriors nog een leuk verhaal weet?" Riep ze in de hoop de anderen te overtuigen. Beide leken geen drukke kittens, en daarbij durfde ze echt wel een Warrior te storen. Immers was de jonge kitten een moedig en nieuwsgierig ding.

Honeykit schrok toen ze opeens een stem hoorde die zei: 'Butter!'. Snel keek ze in de richting van de stem. Ze zag een bruine kitten met blauwe ogen. Butterkits zus, Snowkit. 'Zullen we kijken of een van de Warriors nog een leuk verhaal weet?' riep Snowkit. 'Oke,' zei ze een beetje twijfelend. Ze had van de anderen gehoord dat de Warriors altijd goede verhalen vertelden, en ze hoefde alleen te luisteren, niet te praten. Als ze stil was zouden ze haar toch niet opmerken. En meestal bleef het toch bij: 'Hoe heet je' of 'Jij bent toch een van de kits van Autumnleap'. Heel erg kwaad kon het dus toch niet? Maar als een van de Warriors een serieus gesprek aan zou willen knopen was ze weg, dat wist ze wel zeker.

Butter bleef in een hoekje en zag hoe een kattin hem benardere iets wat geschrokken en terug getrokken keek hij der aan, 'Euhm, Hoi' sprak de kitten zachtjes. 'Is er iets?' Waren haar volgende woorden, hij schudde nee en wilde net wat antwoorden tot dat hij zijn sib hoorde. "Butter!" Mauwde Snowkit, piepte ze bijna, enthousiast. Waarna ze haar broer met haar onschuldige blauwe ogen aan keek. "Zullen we kijken of een van de Warriors nog een leuk verhaal weet?" Riep zijn mede nestgenoot, hij keek haar aan en knikte. Hij moest weer mee kunnen doen met de andere kittens maar na deze gedachtes wist hij niet meer of hij ze nog kon vertrouwen, 'Oke,' zei de andere kitten twijfelend. Hij knikte, "laten we dan maar krijgers gaan stalken als er niet iets beters te doen is." Antwoorde de crèmige kater. Hij wist namelijk niet wat en hoe hij anders moest antwoorden, zijn blauwe ogen keken recht in zijn nestgenoot haar ogen. Er waren vele kittens, vele doelen van andere soorten katten. Want wat konden ze anders doen? Spelen? Praten? Wat zouden oudere katten samen doen? Elke vraag leek in een open antwoord te eindigen, want alles kon..