Smelling Raindrops (Amberstorm)

Amberstorm was een pittige tante. Iets dat ze waarschijnlijk van haar ervaringen en familie had. Het leven was niet makkelijk voor haar geweest, iets waar Oceanbreeze zich ook bewust van was. Dus had ze besloten de kattin een oppepper te geven. Normaal gesproken verbleef de kattin in de Clan Cavern om alle zaken te regelen die geregeld diende te worden maar af en toe kwam ze naar buiten toe om Mistpaw te trainen of om haar poten te strekken. Haar kittens werden al groot en wat was ze toch trots op hen. Natuurlijk was ze ook trots op haar al wat oudere kittens die inmiddels zeven Moons waren, het was een aparte realisatie, zeven Moons. Al Apprentice en in staat om Warrior te worden. Ze hadden de moeilijke eerste Moons overleeft en ze was trots op elk van hen. Haar blauwe ogen gleden naar de bekende vacht van de Young Warrior waarna ze op haar af stapte. Een serene blik stond in haar ogen, zodat de ander wist dat ze niet in de problemen was. "Amberstorm, zin om wat met me te jagen?" Mauwde ze rustig, op een vriendelijke toon. Natuurlijk was ze er van bewust dat de ander dit waarschijnlijk als te vrolijk op zou vangen. Immers was haar leven overhoop gegooid toen ze 5 Moons oud was. Amberstorm wist niet veel van haar, ook zij had een lastig leven gehad. Had het zelfs nog steeds maar in tegenstelling van Amberstorm was ze er niet zozeer wispelturig van geworden. Haar staart zwiepte ze een keer heen en weer waarna ze rustig op het antwoord wachtte. Natuurlijk kon ze geduld op brengen. Ze zou af moeten wachtten of het wel voldoende was in de omgang met de jonge kattin.

De slanke kattin, haar vroegere mentors kitten, had zich omgedraaid naar de jonge Leader. De blik in diens ogen was bijna sarcastisch, ergens wist Oceanbreeze ook wel dat Amberstorm zich richting haar en Bronzemask afzette, niet omdat de kattin een slecht hart bezat maar gewoon omdat de kattin Brindleleaf niet had vergeven en wellicht niet kon vergeven.Hoewel de houding niet zozeer vijandelijk was, was het alles behalve vriendelijk. Waarschijnlijk had ze er geen zin in om met de jonge Leader om te gaan. Zeker omdat er relatief weinig leeftijdsverschil tussen de twee kattinnen zat en Oceanbreeze al vanaf het moment dat ze in de Nursery lag en Brindleleaf was verdwenen een beetje de zorg had overgenomen. Zover ze dat op dat moment kon. "Natuurlijk, leader." Klonk het geforceerd, op een onnatuurlijke respectvolle manier. Amberstorm's staart zwiepte onrustig heen en weer, waarna Oceanbreeze in alle geduld de houding af las. Hierna neeg ze haar kop waarna ze in de richting van de Redwood wandelde. Misschien dat ze later de High Lands op konden zoeken. Maar eerst wou ze een stukje door het bos heen lopen om zo er zeker van te zijn dat de omgeving rondom de Clan Cavern veilig genoeg was voor de zwakkere, zieke en jonge katten. "Zullen we richting the Highlands?" Stelde ze de ander voor, hiermee poogde ze de houding van de iets jongere bruine tabby te negeren. Immers was het meer dan duidelijk dat Amberstorm haar en Bronzemask niet de juiste Leader figuren vond. Ze had altijd wel geweten dat er bij elke Leader voor en tegenstanders konden zijn maar meestal spraken ze zich niet zo duidelijk uit als de jongere kattin die ze uit jagen had gevraagd.

De bruine tabby haalde ongeïnteresseerd haar schouders op, waarschijnlijk wou ze overal zijn behalve bij de jonge Leader. De kattin die haar tante had benoemd tot Deputy, de kattin die de leiding over de Clan had ondanks haar jonge leeftijd. De kattin wie al vele kittens had verzorgd en wellicht nog voor vele zou zorgen. Immers bleven de kittens die ze had altijd in haar gedachten, ze kwam tijd te kort, maar was nog steeds altijd te bereiken door haar kittens en de kittens die ze onder haar zorg had genomen. Tigergaze, die had beloofd te helpen leek minder rond haar en de kittens te hangen en hoewel ze zich zorgen maakte om hem, wou ze het liefste eerst met Amberstorm spreken en kijken of ze haar iets kon geruststellen en een soort rust kon geven die die kattin niet leek te kennen. Ze was echt een wervelwind, een storm. Ze was koppig en boos op alles en iedereen, behalve misschien zichzelf. "Oke op naar the Highlands dan." Mauwde ze rustig alsof ze nog niet doorhad dat de ander zich langzaam enkel meer zou opfokken. Haar stappen waren rustig en zelfverzekerd, ze nam het niet persoonlijk het was geen aanval op haar, tenminste dat hoopte ze. "Blijf je altijd boos op alles en iedereen, Amberstorm?" Mauwde ze rustig en kalm. Haar vader had ze ook nooit gekend en hoewel hij niet bekend stond als de Medicine Cat en was overleden kort voor haar geboorte, betekende het niet dat ze wist hoe katten konden zijn. Immers bleek Whitelion haar familielid, haar halfbroer en surrogaat vader ook een kat met meerdere kanten te zijn, niet allen even positief.

De bruine tabby volgde de Leader met de snelle pas die ze zich eigen hadden gemaakt in het eeuwige winderige territorium. Een territorium die de jongste katten niet eens meer kenden. De harde winden die ze gehard hadden, kwamen enkel nog voor in verhalen, dit onbekende territorium van de Tribe was nu misschien wel hun tijdelijk thuis, maar niet de plek waar haar hart lag. Die lag namelijk bij haar Clan en ondanks dat de gehele Clan hier was, min de katten die waren overleden, betekende het niet dat ze geen eigen thuis wou hebben. Als ze goed zouden willen overleven hadden ze een eigen territorium nodig en konden ze niet blijven leven van de gastvrijheid die de Tribe hen had gegeven. Zeker niet nu de tijden kouder werden en het jagen moeilijker. Al helemaal nu er zoveel ziekte was, vele katten zouden nog niet verder kunnen reizen en er waren er vast enkele bij die dat niet wouden. "Niet altijd." Mauwde de kattin als antwoord op haar vraag. "Ik ben niet boos wanneer..." De stem van de bruine tabby haperde, terwijl ze duidelijk nadacht over de driftigheid en de boosheid die ze nog bezat. Haar verleden was niet te veranderen, maar de toekomst was wel in haar poten. Oceanbreeze was vastbesloten dat de kattin te helpen inzien. ".. Wanneer ik met rust gelaten wordt." Echter wist de Leader dat ze zelfs dan nukkig of misschien zelfs pissig kon zijn. Het leven was oneerlijk, maar een kat moest er mee leren leven. Zich voorbereiden op het slechte en werken naar het goede. Doorzetten en Oceanbreeze wist zeker dat Amberstorm zich door kon zetten, mits ze het wou. Het plan om te gaan jagen liet ze even voor zich waarna ze zich omdraaide naar de andere kattin. "Je zult nooit geheel met rust gelaten worden. Je woont in een Clan, leeft in een Clan en hebt familie, of je het wilt of niet in de Clan. Er zullen altijd katten zijn die je aandacht vragen en waarmee je samen moet werken. Ik mag een Leader zijn, maar dat betekend niet dat ik het alleen kan. Het gaat niet altijd om de rang en de woorden, het gaat om de daden. Waar sta je voor Amberstorm?" Mauwde ze terwijl ze haar poten stevig op de grond plantte. "Waar vecht je voor als het nodig is? Je verleden is niet door jou gekozen, maar het heden is jouw keuze. Wat ga je doen?" Mauwde ze waarna ze stil viel en de ander met haar priemende blauwe blik aankeek. "Laat de boosheid er uit, vroeger of later doet het je enkel meer pijn. Stoot je katten af die er voor je kunnen zijn." Mauwde ze waarna ze in elkaar dook en daarmee de aandacht op haar trok. "Een vechttraining is wel op zijn plaats. Val aan." Commandeerde ze bijna, op een strenge maar rustige toon. Haar stem was nog warm maar had een harder randje aangenomen, er was geen discussie mogelijk en hoewel de bomen van the Redwood niet het vrije terrein gaven als de Highlands, zou het een goede uitdaging zijn voor de twee Windclanners.

De gesloten en licht geïrriteerde blik van de tabby zei haar dat ze met haar woorden en daden haar toch wel geraakt had. Immers leek de bruine tabby steeds feller te worden, ook al deed ze haar best het niet te uitten. Ze wou er waarschijnlijk niet bij stilstaan en zou waarschijnlijk de keuze van Brindleleaf niet bevatten. Het was een breek die door de gebeurtenissen was ontstaan, het was vast niet makkelijk om oog in oog met je moeder te komen nadat ze de kittens had verlaten. Niet eens had meegekregen hoe Amberpaw, een Apprentice en daarna Warrior werd en niet met de kittens had gesproken die waren overleden. Leopardpaw en Mousewish, dat was dan ook de reden geweest dat beide Bronzemask en Oceanbreeze zo goed en kwaad als ze het konden de kittens en jongeren hadden proberen op te vangen, echter was de vraag of het goed genoeg was. Mousewish's kittens waren de halfsiblings van haar jongste nestje, het was echt een grote familie geworden en ergens hoorde Amberstorm daar ook bij. Hoewel de desbetreffende kattin haar werk goed deed en nooit eens aandacht vroeg, betekende dat niet dat ze het niet wou. Waarschijnlijk wou ze liever dan ooit haar moeder bij zich hebben om haar te steunen door zware tijden heen. Niet zoals zijzelf had, met Icecloud. Hoewel toen ze ontvoerd was geweest door twee Rogues, had ze er ook bijna alleen voor gestaan. Ze herinnerde zich er aan dat het niet zo heel lang geleden was geweest. Zodra ze de ander commandeerde haar aan te vallen, reageerde de kattin meteen, waarschijnlijk was ze beter in vechten getraind dan de Leader had verwacht, Amberstorm had haar klauwen niet ingetrokken waardoor ze een prikkende sensatie op een van haar schouders voelde. Ze stapte vlug achteruit en keek de ander aan. "Zonder klauwen," Mauwde ze rustig, immers wou ze het liefst Amberstorm niet verwonden en zelf ook niet te ernstig gewond raken. Ze zwiepte haar staart voordat ze razendsnel, zoals enkel een Windclanner dat kon op de ander afsprong en een poot onder haar voorpoot door haalde, om zo Amberstorm uit blans te halen, hierna wende ze af en bleef ze enkele seconde staan, de jongere kattin de kans gevende om te reageren en zo haar woede er uit te laten. "Laat je woede er uit, zonder klauwen of tanden te gebruiken." Mauwde ze streng haar stem klonk hard door het torenhoge bos heen en ergens leek het wel alsof de katten alleen waren, enkel met elkaar. Hoewel haar schouder iets drupte van het kleine beetje bloed dat opwelde zou ze daar later Lizardpath of Routpaw naar kunnen laten kijken. Het was niet ernstig, zou haar niet stoppen.

De rustige en autoritaire stem die Oceanbreeze had gebruikt om de ander te laten luisteren, deed de jongere kattin verstijven. Hiervan had de Leader dan ook meteen gebruik gemaakt, door de ander haar poten onder haar lichaam vandaan te trekken. Een van de standaard Windclan vechttechnieken, maar die wel werkte. Zeker als de ander er niet geheel op bedacht was of afgeleid was geweest. Iets dat de reactie van Amberstorm beaamde. Het licht prikkende gevoel in haar schouder, leidde haar niet al te veel af. In werkelijkheid zou ze met wondjes door moeten kunnen vechten en al helemaal op dit moment. Tegen een clangenoot die haar woede er eens goed uit moest gooien. Ook al was haar conditie niet optimaal, was het ook zeker niet slecht. Immers had ze veel in de Nursery gezeten maar nog steeds voldoende beweging gehad om haar conditie op orde te houden. De ander ademde zwaar, waarschijnlijk niet omdat ze moe was maar meer om de kolkende woede die ze in zich droeg. Misschien begreep Amberstorm het niet maar Oceanbreeze gaf om haar. Ondanks het relatief kleine leeftijdsverschil, kon ze niet anders dan voor haar willen zorgen. Immers had ze meer ervaring en was ze een Leader. Was en voelde ze zich verantwoordelijk voor de katten in haar Clan. Ze kon Amberstorm niet langer dan nodig als een tikkende tijdbom rond laten lopen en de enige oplossing was samen vechten. Zonder klauwen en tanden natuurlijk, maar nog steeds het verbranden van energie, energie die op een gegeven moment er uit gelaten moest worden. Amberstorm was slim genoeg om door te rollen en hierna overeind te springen. Voordat ze het wist, stoof de jongere Warrior weer op haar af waarna ze van link naar rechts naar de kattin uithaalde. Oceanbreeze moest zich nu goed concentreren om niet al te veel klappen te krijgen en wist af en toe ook een goede uithaal naar Amberstorm's gezicht te doen. Al raakte enkele klappen haar wel op haar schouders of kop. Oceanbreeze dook in elkaar, bij een van de snellere klappen waarna ze omhoog sprong en Amberstorm ontweek om vervolgens een klap tegen diens flank uit te delen. "Pas techniek toe. Daag me uit." Mauwde ze kort en bondig. Steeds dezelfde klappen lieten haar de acties van Amberstorm doorzien, maar andere soort tactieken zouden het haar moeilijker maken. Als ze dan toch vochten, konden ze er net zo goed wat van opsteken.