Warrior of love

Cootsnarl liep over het stuk heide. Hij was voor de zon op kwam opgestaan om te gaan jagen in een frisse vacht. Daar ontdekte hij dat het de beste tijd was om te gaan jagen, hoewel hij oog in oog was komen te staan met een kudde middelgrote dieren. Groter dan hem en vossen, met grote dikke takken op hun kop. Die rond hun kop krulde en allemaal ribbels hadden. Ze waren imposant en terwijl hij er angstig rond was geslopen zag hij er twee een kopstoot geven. Het geluid had door zijn hele borstkas getrild, dus was hij weggevlucht. Hij wou nog niet dood. Nu kwam hij bij een hoge berg aan. Nee piek eerder. Het was zijn doel om daar de zon zien op te komen. Pas toen hij in het midden van zijn klim was en zijn flanken op en neer zwoegde, zag hij een paar arenden cirkelen boven wat het leek een van die bergkatten. Zijn maag keerde zich om. Ocharmkes.

+ Amberstorm

Amberstorm kneep haar groene ogen walgend tot spleetjes. Ze had niet to boven moeten komen - maar toen ze de geur van tribe vermengd met bloed rook, moest ze komen kijken of het haar moeder niet was. Niet omdat ze zich zorgen maakte; nee, de poes was groot genoeg en kon voor zichzelf zorgen. Daarbij, ze had zich al geen zorgen gemaakt om haar kittens, waarom zou het andersom wel moeten? Een andere Windclan warrior kwam erbij op de top van de berg. De lucht leek niet te bewegen maar was zwaar met de aanwezigheid van de dood. Het was raar om zo dicht bij een dode kat te zijn die ze niet kenden, iemand die voor hen gewoon als lijk bestond. Alsof hij geen familie had, geen geliefde, geen kittens, geen vrienden en geen vijanden; alsof hij nooit geleefd had. Het was een ontnuchterend gegeven. Iedereen van hen zou uiteindelijk zo zijn; zij misschien nog meer dan iemand als Oceanbreeze. Ze had geen kittens, geen geliefden, enkel een moeder die haar niet wou zien en een vader die nooit om haar gegeven had.

Hij richtte zijn lichtblauwe ogen op de plaats waar hij moest zijn en begon zo aan zijn klim. De kater volgde voornamelijk het pad dat door vogels, katten, die beesten met takken op hun kop en wind was ingesneden. Toen dat stopte moest hij nog maar een beetje klimmen voor op de top te kunnen staan. Misschien was het niet erg slim, nu hij zo dicht bij de vogels zat. Ze waren vele male groter dan hem, maar hij zag te midden van dat alles geen lichaam, maar Amberstorm. Hij schrok zo van die aanblik - niet dat ze niet mooi was, maar eerder dat hij het niet verwacht had - dat hij zich misstapte en hij naar beneden stortte. Hij had niet eens de tijd om te roepen. Met een doffe bons kwam hij midden op de piek met een bons neer. Hij hoorde geen krak, maar het deed wel pijn. Kreunend trok hij zijn poten naar zijn lichaam. Vervloekte berg!

Haar overpeinzingen werden onderbroken door een doffe klap. Amberstorm fronste. Wat was dat? Ze stond op, richtte haar blik weg van het lichaam - of van de dode kat, zou ze moeten denken - en dook in een sluiphouding. Het zou even goed een prooi als een roofdier kunnen zijn en ze wou het niet riskeren. Pootje voor pootje sloop ze naar de rand van de berg - het was vrij steil hier. De bruine tabby wierp een blik naar beneden en zag daar de andere Windclanwarrior liggen. Hij bewoog in ieder geval nog - dat was een goed teken. Amberstorm keek even om zich heen, op zoek naar een goede plek om af te dalen. Die vond ze en al snel stond ze op hetzelfde kleine platformpje als waar de iets oudere kater op lag. "Alles oké?", mauwde ze vragend, haar stem zachter maar vooral vriendelijker dan meestal. het was raar; haar stem voelde gladder en klonk melodischer dan haar gebruikelijke snauw.

Zijn ogen waren tot spleetjes toegeknepen. Hij opende ze echter weer een beetje toen hij Amberstorm hoorde. Ze stond dichterbij dan hij had gedacht waardoor hij haar zoete parfum kon ruiken. Of niet zo zoet. Die van Sweetheart was bloemiger. Die van haar was eh hoe beschrijf je dat... Hij kreunde, niet alleen om het woord te vinden dat zijn gedachten zou afmaken, maar ook door de pijn. Aha! Rook. Hij rook haar geur echt wel als de bekende brandlucht en honing. De sneeuwbengaal verkrampte onder haar strenge blik en werd bijna gedwongen op te staan. Haar groene ogen waren priemend, maar de zachte stem ondermijnde dat. Hmmm raar, normaal was ze norser. Toen hij ietwat bevend op zijn poten stond opende hij zijn mond. "Ik ben net 5 vossenlengtes naar beneden gegaan, maar voor de rest kan niet beter." Zijn stem vertoonde geen enkel teken van grappigheid, maar zijn ogen wel.

Een glimlach dreigde zijn weg te banen op haar snuitje maar ze wist haar lippen onder controle te houden. Haar oortjes gleden lichtjes in haar nek, gewoon een kleine maar al te bekende trek van haar spieren. Amberstorm vernauwde haar ogen lichtjes en rechtte haar rug. Ze had zelfs niet doorgehad dat ze neergebogen stond en toen hij eindelijk rechtstond was haar kopje net iets dichterbij dan ze had gedacht. Hun snorharen hadden elkaar net geraakt toen ze beiden bewogen. Niet dat ze veel plaats was op deze kleine richel; ze moesten wel praktisch tegen elkaar geklemd staan, al maakte de jonge tabby handig gebruik van haar smalle lijf om een laagje lucht ertussen te houden. Hij moest geen verkeerde ideeën krijgen.

Hij stond wat te zwaaien op zijn benen, maar Coot had zich zodanig rond Amberstorm gebogen dat ze goed op de richel paste. Zijn ogen stelden niet meer zo scherp als toen hij op de grond lag, nu ze zo dicht tegen elkaar stonden, maar daar waren snorharen voor. Hij voelde de hare dan ook nerveus trillen. Was het nerveus of was ze ongemakkelijk. De kater gooide zijn kop in zijn nek, voor zover het kon. Hij wou niet nog eens vallen. "Bedankt voor de hulp," begon hij, nu wel met amuse in zijn stem. Ze had juist niets geholpen en dat was het grappigste. "Zullen we onze weg naar beneden maken? Of zullen we hier blijven naar de zonsopgang kijken?" Om eerlijk te zijn was het laatste idee al niet van zijn favorieten. Hij vond het idee plots niet meer zo romantisch als toen hij vertrok.

Amberstorm knikte even half toen hij haar bedankte voor de hulp - om eerlijk te zijn was ze eerder wat afgeleid dan dat ze echt luisterde naar zijn woorden. Ze was al heel lang niet meer zo dicht bij een andere kat geweest. Al niet meer van toen ze een kitten was die in haar moeders nest lag - een lange tien manen geleden, met andere woorden. Ze was vergeten hoe warm het voelde. Zijn suggestie om naar de zonsondergang te kijken drong echter wel tot haar door. Ze duwde zich nog wat meer tegen de rotswand. "Nee, we gaan wel naar beneden.", mauwde ze, weer iets scherper al was haar stem nog steeds onkarakteristiek zacht. Ze waren te dicht bij elkaar; ze moest haar stem wel stiller maken, anders zou ze praktisch roepen in zijn oren. Ze wou aanstalten maken om naar beneden te gaan maar besefte toen dat hij met zijn grotere lijf de enige deftige weg naar beneden blokkeerde. Hij had haar hier gevangen op de rots tot hij zelf naar beneden zou gaan - maar ze zwoor aan starclan dat ze zou springen als hij iets moest proberen.

Hij knikte, quasi opgelucht. Het was te krap en het begon ongemakkelijk te worden. Niet voor hem althans, maar hij voelde dat Amberstorm er maar ongemakkelijk bij stond en dat irriteerde hem. Hij wilde dat ze op haar gemak was. Daarom bewoog hij zich ook iets naar achteren. Ze zag dat als een teken om te vertrekken. Natuurlijk, hij was geen boer die op zijn dooie gemakje eerst ging en de vrouwen niet eerst liet gaan. Gentleman, dat is een uitstervend ras. Toen ze echter haar lijfje tegen dat van hem perste wist hij dat ze niet genoeg plaats had. Daarom tikte hij even met zijn staart op haar schouder, als in "ga even naar achteren" en sprong hij voor haar neus de bocht om. De helling was steil, maar begon daarna lichtjes te glooien naar beneden. Eenmaal een vossenlengte boven de grond sprong hij van het richeltje. Hij landde gelukkig op zijn vier pootjes, maar toch voelde hij dat hij zonet gevallen was. Met een kleine grimas draaide hij zich om naar de bruin gestreepte poes. Ze had een forse bouw, maar eigenlijk alles aan haar was euh slank? Of schattig. Ze was vast een goede warrior, vechten misschien.

Cootsnarl leek haar stille hint begrepen te hebben en maakte als eerste zijn weg naar beneden. Amberstorm wachtte even, om hem de ruimte te geven, en sprong daarna vlotjes achter hem aan. Ze zag wel dat hij niet honderd percent was - hij was niet zo soepel als een Windclan warrior hoorde te zijn. Tsja, een val van vier vossenlengtes kon al meer kwaad doen, hij had geluk gehad. De jonge poes landde soepel op de grond na een snelle tocht naar beneden. Oké, en nu? Gewoon hier awkward blijven staan of was het niet zo onbeleefd als ze nu gewoon wegging? Ze wist het niet goed en ze had geen zin om bot te gaan zijn, zoals altijd. Dan maar emotieloosheid, dat was het beste alternatief. Ze wist niet hoe ze zich écht vriendelijk moest gedragen, daar had ze geen ervaring mee.

Amberstorm sprong vele malen soepeler van de rots. Ze belandde naast hem en hij voelde hun korte vachten naast elkaar strijken. Wat raar was, hij was bijna doodgevallen en nu werd hij bijna verpletterd. Daarom lachte hij ook een beetje in zichzelf. Oeps. Hij stapte vooruit, niet goed wetende wat te doen. Toen hij even was weg gemijmerd en al wat had gewandeld draaide hij zich prompt weer om. "Het spijt me Amberstorm, waar ben ik met mijn gedachten... Heb je eh zin om te gaan jagen ofzo?" Ze stond er nog en dat was goed, hij was daarbij al een eindje verder en moest zijn stem verheffen. Vreemde dag vandaag.

Amberstorm aarzelde even, maar besefte zich dat ze toch weinig anders te doen had. Ze haalde haar schouders op en liep om hem heen, hun vachten lichtjes tegen elkaar schurend. De jonge kattin deed haar best om het te negeren, maar ze was eenzaam en de minste aanraking deed haar brein op volle toeren draaien. Starclanverdomme, ze had meer opzij moeten gaan - ze was zo'n kieken. Zonder om te kijken naar de kater, bang dat hij het schaamrood op haar wangen zou merken, liep ze in de richting van de open vlakte. Daar joeg ze toch liever in dan in het bos; ze was ook niet opgeleid om in het bos te kunnen jagen. Ze bleef immers windclan, volbloed, ook al was haar bloedlijn door drama en verraad aangetast.

Ze leek het niet op te merken en liep haar eigen richting uit, hij aarzelde eventjes knikte dan bij zichzelf. "Ik euh... Ik ga dan maar," fluisterde hij dan maar. Hopend dat zijn stem op de wind mee zou waaien naar de poes haar kleine oortjes. Hij stak zijn staart in de lucht en trilde met het topje, moest ze omkijken en ze het zou zien, dan betekende dat ongeveer zoals tot nog eens. Wat bij hem heel snel was. Hij moest even van die pijnlijke ribben af en de vreemde dag af zich schudden.

Topic uit-

Ze hoorde het getrappel van poten alleen kwamen ze niet haar kant uit. Amberstorm draaide haar kopje en zag Cootsnarl wegstuiven. Oh. Oké, dan niet.. Vreemd genoeg vond de jonge poes het ergens jammer. Misschien had ze wel eens uitgekeken naar wat gezelschap, iets dat ze niet vaak had. Maar zoals altijd had ze ze weer weggejaagd, konden ze niet omgaan met haar bittere en sarcastische harde uiterlijk. Wisten ze maar dat ze vanbinnen niet zo was, dat het slechts een verdedigingsmechanisme was.. maar voordat de anderen dat wisten, zou ze het zelf moeten toegeven. En dat was niet gemakkelijk, alles behalve zelfs.