Just not hungryyy

Oké, misschien was een maaltijd skippen de dag daarvoor geen goed idee. Want nu was zijn maag aan het schreeuwen om eten. Wat al genoeg warriors hem vanochtend verteld hadden. Aangezien ze moeite hadden gedaan te slapen met zijn grommende buik. Hij had gedacht dat ze gewoon aan het overdrijven waren. Want zo is elke ShadowClanner, natuurlijk. Maar nu hij besefte hoeveel honger hij had, vond hij het zo gek nog niet. Zijn rode pels was nog steeds rommelig van zijn korte slaap en hij zag er niet al te verfrissend uit. Zijn blik gleed op een RiverClanner, die nogal naar haar maaltijd keek alsof ze afwachtte tot er een geluid eruit kwam. Dus, tja, met weinig slaap, veel honger en een heel slim idee liep hij op haar af. "Ga je dat nog eten?" Waarom zou hij toezien hoe goed eten werd weggegooid?

"Ik heb geen honger," was daarbij haar antwoord. Maar oké, was dat een ja of een nee? ”Ja dat zie ik.” Zei hij maar eventueel terug. ”Wat doe jij bovendien met eten als je geen honger hebt? Ik wil jouw dromen niet tegenhouden. Maar een dode vis kan niet echt... Met je praten. Dus als je het niet gaat eten dan kan je het liever aan iemand anders geven. Zoals uhm... Mij?” Vervolgde hij met een vriendelijke glimlach. Puur voor de show, natuurlijk. De fresh kill pile was al aardig gezakt en het was een goed idee om te zorgen dat het niet zou verspild worden en bla bla bla. Hij wou gewoon die verdomme vis.

Hij keek de jonge kattin even vragend aan. Alsof hij nogal ongeduldig aan het afwachten was op haar antwoord. "Wacht, ben jij van Riverclan? Want alleen Riverclanners eten toch vis?" Oh StarClan, waarom kon ze het hem gewoon niet geven? En was het niet duidelijk dat hij een ShadowClangeur droeg? Tenzij ze nog niet de geuren had leren onderscheiden. Want ja, deze grot had bijna de geuren van de Clan laten wegvagen, of gemixt in een of ander geur van alle vier Clans. Flameleap liet een zucht horen. "Oh ja, volgens heilig StarClan mogen ShadowClanners geen vis eten, het spijt me van mijn zondes." Zei hij uiterst sarcastisch. Wat duidelijk te horen was in zijn stem. "Luister, ik wil gewoon die vis. Dus je helpt een soortgenoot uit of je gaat verder praten met dat ding. Maar daar kom je niet echt ver mee."

Hij had eerlijk geen idee wat voor karakter deze kat had. Maar voor zover kreeg hij geen klap voor zijn kop. Wat best wel een goed teken was, toch? "Misschien heeft die vis wel iets héél leuks te vertellen en onderbreek je nu zijn verhaal." Zei ze terug op een evenveel sarcastisch level. Wat gelijk een uitdaging was in de kater zijn ogen. Sarcasme was zijn enige weg op defensie. Aangezien hij niet de bouw van een vechter had. Hij moest wel zijn tegenstander kunnen verwarren, of op zin minst neerhalen met zijn -kuch-  extreem hoge intelligentie. "Ja, of misschien wilt hij opgegeten worden," zei hij terug. Waardoor hij vervolgde met een hoge, piepende stem. "Kom op, Flameleap, eet mij, eet mij."