Merry snowman

, Er woei een zacht briesje door de mooie vacht van Dawnpaw. De gevlekte poes had haar zus gewekt en dan alvast vertrokken. Ze mochten eigenlijk nog niet uit de Cavern omdat hun gezamenlijke mentor nog maar net gestorven was. Niet alles stierf aan de wrede ziekte, nee hij was een dag na het benoemen van mentor gewoon op weg gegaan naar Starclan. De kleine poes kende hem dan ook niet genoeg om echt te rouwen. Over een paar dagen kreeg ze alweer een nieuwe. Wel vond ze het erg dat de oude senior warrior niet eens familie meer had. Hij was ze allemaal kwijt geraakt, maar wat goed was, was dat hij nu bij zijn familie was. Hoewel ze vroeger een beetje twijfelde over Starclan deed ze dat nu niet meer. Het was haar met de paplepel ingegeven en de leider en medicijn katten bewezen het wel. Nu liep het stoute katje op een iets tragere pas. Ze hoorde haar zus al aankomen. Zouden ze vandaag de dag doorkomen zonder geruzie? Ze betwijfelde het. Dawnpaw moest er stiekem wel om lachen, vooral omdat Ditty zich zo opfokte en zij zelf nooit zin had om er in mee te doen. Ze zag haar zus graag boos, misschien was dat niet zo'n lieve gedachte.

, voor Dittypaw ,

Dittypaw stond niet graag op. Het irriteerde haar dan ook mateloos dat haar zusje haar weeral wakker moest maken, zo vroeg op de ochtend. Het was nog niet eens zonhoog, in starclansnaam. Toch stond de jonge grijze poes op en liep ze naar buiten. Eigenlijk mocht ze dat niet, omdat hun mentor nog maar net gestorven was en ze dus eigenlijk nog geen echte begeleiding enzo hadden - maar het was niet alsof dat haar iets kon schelen. Haar gouden ogen waren donker, zoals altijd eigenlijk; wanneer ze lachte schenen ze als zonlicht, maar dat was zeldzaam. Daar was haar zus al, met haar mooie vacht die zachtjes bewoog in het briesje. Dittypaw zag er maar vreselijk uit, met haar ruwe vacht die in de war was en alles behalve zacht leek, zoals die van Dawnpaw. In alle opzichten was haar zus gewoon mooier - een knap snuitje, prachtige ogen, een zachte vacht. En dan had je haar, met haar lelijke vacht, haar stompte snuit en haar saaie ogen. Ze was jaloers op haar, maar dat zou ze nooit toegeven. In plaats daarvan werkte ze haar bitterheid en haar jaloezie uit op haar zusje en op de rest van de wereld door haar geruzie en haar eeuwige slechte humeur.  

, Haar oortje draaide zich in de richting van de grijze poes. Nu ze de apprentice tijd bereikten zaten hun jonge geesten in een bijna volwassen lichaam. Het scheelde niet veel met een warrior, maar toch kon je ze nog gemakkelijk onderscheiden. Zo was de bouw nog licht en de ogen nog enthousiast. Behalve die van Dittypaw. Ze had haar zus een keertje zien lachen en dan was ze stil geworden van de super mooie kleur die haar ogen hadden gekregen. Zoals als je dicht bij iemand staat, zo dicht dat je diep in hun ziel kunt staren. Als daar dan licht op valt zie je de kleur opflakkeren, maar bij Ditty was het een nog grotere verandering. Ze snapte haar zusjes bitterheid wel, Dawnpaw leek erg veel op hun vader en Dittypaw op hun moeder. Dat voelde ze elke keer als ze haar zag. Alleen stonden moeders ogen altijd vrolijk. Ze draaide zich dan ook om, met de juiste verwachtingen. Haar eigen ogen begonnen te stralen toen een vrolijke glimlach op haar snoet kwam staan. "Wat gaan we doen?", miauwde ze met de twinkelende stem.

Ze verachtte de vrolijke twinkeling in de ogen van haar zusje. Alsof ze haar uitlachte. Dittypaw vernauwde haar ogen als antwoord en met een half geïrriteerde zwaai van haar staart draaide ze haar kopje weg. ze wou niet kijken naar Dawnpaw's perfectie. Alsof het er niet elke dag in gewreven werd. Hun ouders hadden Dawnpaw altijd zo veel leuker gevonden als haar. Met haar mooie snoetje en haar prachtige vacht was dat niet moeilijk te begrijpen. En nu ze opgroeiden, de puberteit vat begon te krijgen op hun tengere lichamen, was dat nog duidelijker. Haar zus werd zo sierlijk terwijl Dittypaw zelf gewoon haar eigen magere en stokkerige zelf bleef. Het leven was niet eerlijk. De stem van haar zusje was nog zoiets - het leek wel te twinkelen. Vergeleken met haar was haar stem net het geluid van een monster die over het pad voorbij raasde. "Kweenie.", mompelde ze, haar kaken amper van elkaar halend en haar gouden ogen star voor zich uit richtend. Ze haatte het om dag op dag opnieuw geconfronteerd te worden met het feit dat ze maar een zwak aftreksel was van haar zus.

, Haar witte snorharen trilden. Daar hebben we het humeur weer. Ach, zo kende ze haar zusje, diep van binnen wist ze dat Ditty van haar hield. Alleen was dat erg diep, maar dat deerde haar niet. Als haar liefde maar rijkelijk verspreid werd over de norse kattin. Ze glimlachte als antwoord en dacht even na. "Misschien... Oeh! Gaan we een eekhoorn proberen vangen?", mauwde ze enthousiast. Haar ivoorkleurige ogen gingen naar boven, naar het bladerdek. Het leek haar wel spannend om in die hoge bomen te klimmen. Dat het niet in haar aard lag wist ze niet, ze waren dan ook niet opgevoed in het oude Windclan territorium. Ja een tijdje in hun camp, maar dat was ongeveer hetzelfde als hier. Hier was het ook veel te druk en veel te lawaaierig.

Dittypaw rolde met haar ogen toen ze de enthousiaste blik van haar zusje volgde naar het bladerdek. "Ik heb echt geen zin om mijn nek te breken hoor.", mauwde ze, al klonk er geen angst door in haar stem. Diep vanbinnen was ze bang - bang dat ze niet sterk genoeg was om zichzelf naar boven te trekken, bang dat ze uit de boom zou vallen en zich pijn zou doen en zich belachelijk zou maken. Dawnpaw hoefde natuurlijk niet met zo'n angsten te worstelen. Zij was sterk en zelfzeker en zij kon waarschijnlijk zonder moeite zon boom inklimmen. Meer nog, ze had het waarschijnlijk al vaak gedaan. Die gedachte zorgde ervoor dat Dittypaw haar rug rechtte en haar vorige woorden tegensprak. "Hoewel, ik kan het wel! Ik zal eens een eekhoorntje voor je vangen!" De grijze poes liep dichter bij één van de bomen en keek omhoog met angst in haar gouden ogen. Ze slikte even, haar staart zwaaide nerveus heen en weer maar ze zou zich niet laten doen, zeker niet zo voor haar zus. Dan zouden ze pas lachen achter haar rug. En dus zette ze zich op haar achterpoten en sloeg ze haar voorste klauwen in de harde schors. dit voelde echt als iets dat ze niet moest doen, waarvoor ze niet gebouwd was en dat nooit goed kon aflopen, maar ze ging door. Ooit een windclanner uit een boom zien vallen? Ik ook niet; nog nooit eentje in een boom gezien ook.

, Dawnpaw knikte. Hoe haar zus ook zou reageren, ze zou het proberen. Wie niet waagt niet slaagt. De plotselinge wending verbaasde haar wel een beetje. Ze draaide zich om naar de boom die Dittypaw had uitgekozen. De kleine poes keek verbaasd, maar wel enthousiast toe naar haar zus die in de boom klom. Had ze wel gekeken of er eekhoorns zaten? Pas toen Dittypaw zowat halverwege de boom was drong het tot haar door. Het was winter... natuurlijk hoorde ze geen vogels en zag ze geen eekhoorns. Een klein scheetgeluid kwam van haar lippen, waarna ze het uitproestte. Ze viel op de grond toen haar poten rare bewegingen begonnen te maken. "Kom terug! Ik heb verkeerd gedacht, het is leafbare!", lachte ze naar haar zusje. Of toch bijna leafbare, het was nog niet in het land, maar ze voelde het wel komen. En hopelijk pakte die het niet verkeerd op, maar dat was een te rooskleurige gedachte.

De tranen sprongen in haar ogen toen ze haar zus het plotseling hoorde uitproesten van het lachen. Wat was er? Ze wist het, ze zag er belachelijk uit, ze deed het helemaal verkeerd. De magere poes bleef hangen in de boom, haar klauwen uitgeslagen en haar lichaam lichtjes trillend. Ze probeerde de snikken te onderdrukken. Ze kon ook niks. Ze was een mislukkeling. Hun ouders keken vast teleurgesteld toe, wetend dat ze op zijn minst geslaagd waren met één van hun dochters - ook al was de andere nog zo'n grote teleurstelling. Dittypaw kwam langzaam naar beneden, harder trillend met elke trage stap naar beneden. eenmaal op de grond bleef ze staan, haar snuit naar de boom gericht en haar ogen toegeknepen. Waarom lachte Dawnpaw haar toch steeds uit. Waarom was ze toch zo perfect. Waarom was ze zelf toch zo'n dommerik.

, Het lachen verging Dawnpaw echter toen ze de houding van haar zus zag. Ze waren in hetzelfde nest geboren en getogen dus had ze genoeg te tijd gehad om Ditty te leren, vanbinnen en vanbuiten. Daarom krabbelde ze ook snel weer recht. Ze keek stilletjes op naar haar grijze zus die uit de boom klauterde en daar bleef staan. Het gevlekte poesje klemde haar kaken op elkaar en stapte voorzichtig naar het meisje. Ze zag haar trillend neusje en toegeknepen. Met een zachte rommel drukte ze haar lichaam tegen dat van haar zusje. "Sorry sorry sorry, ik... ik wilde je niet uitlachen Ditty! Ik... het is mijn eigen domme fout, ik was vergeten dat het winter was." Met haar staart wou ze troost bieden, maar ze weifelde. Ze had geen zin in klauwen in haar gezicht, daarom hield ze haar staart maar bij. Woorden waren minder dan daden, maar dat moest ze nog leren. Ze gaf haar zus een kopje. "Laten we iets anders doen. Goed?" Haar twinkelende stem klonk voorzichtig, bijna smekend. Ze vond het leuk als Ditty boos was, maar niet verdrietig.

Een woede ontvlamde in de jonge poes bij de zorgzame houding van haar zusje. Ze verontschuldigde zich zelfs. Kon ze nog niet eens toegeven hoe ze haar uitlachte? Maar nee, ze moest weer miss perfect spelen, ze moest weer de grote meid zijn. Ze haatte het, ze haatte haar, ze haatte alles. Dittypaw haalde ineens uit, haar klauwen maar half uitgeslagen - ze had geen intentie om haar zus pijn te doen. Dat kon ze niet. Ze was te zwak. De tranen stonden nog in haar ogen maar op hetzelfde moment lichtte haar blik op met de plotselinge woede, al verdween die echter meteen weer. Onzeker stond ze te bibberen op haar pootjes, niet wetend waar die intense emotie vandaan kwam. De hormonen in haar jonge lichaampje deden haar anders reageren dan ze gewend was. Ze begon sneller te huilen, ze werd sneller en intenser boos en ze haatte het allemaal. Dawnpaw had daar geen last van. Dawnpaw kon altijd gelukkig en blij zijn terwijl Dittypaw zo miserabel en zielig was. Kon ze dan op geen enkel vlak aan haar tippen?

, Ja daar was het. Ze voelde de half-uitgeklapte, maar wel nog steeds scherpe nagels over haar voorhoofd gaan. Daarna werd ze iets warms gewaar dat naar beneden druppelde en haar zicht bedierf. Dawnpaw zuchtte en draaide zich om. Ze zag de ontvlamming van haar zus niet. Maar best ook, want anders zou ze met staart tussen de poten weg zijn gerend. Dawnpaw zuchtte. "Ik probeer alleen maar leuke dingen te doen met mijn zus," mompelde ze eerder tegen zichzelf dan tegen Dittypaw. Konden ze dan niets leuks doen? Niets? Het kon toch niet zo moeilijk zijn, toch? Ze had al wel langer door dat de grijze poes iets moest spelen waar ze goed in was. Daarom... de gedachte eraan kwam als een briesje in haar hersenen terecht. Ze schudde haar kopje en draaide haar witte borstkas weer naar de poes. Naar haar zus. "Laten we wat gaan rennen? Misschien kunnen we nieuwe dingen ontdekken?" Waar ze de moed vandaan hield wist ze zelf niet.

Even snel als haar woede gekomen was verdween hij weer. Dittypaw zakte ineen als een marionet waarvan de draadjes waren afgeknipt. Ze begroef haar neusje lichtjes in de modder en richtte haar donkere gouden ogen naar beneden. Ze kon Dawnpaw niet aankijken; ze schaamde zich. Het voorstel van haar zus hielp niet zo veel. Dittypaw realiseerde zich niet dat ze snel was. En daarbij, ze was niet sneller dan de gemiddelde Windclanner. Ze was gewoon gemiddeld in elk opzicht en dat irriteerde haar mateloos. Dawnpaw was beter dan de rest. Dawnpaw was geliefd en dat zou zij nooit zijn. Dittypaw haalde dan ook lichtjes haar schouders op als antwoord. De onzekerheid die ze altijd in zich meedroeg schemerde door in haar houding. Ze wou niet meer verstoppen - maar ze moest. Ze kon haar zwakheid niet tonen, zeker niet aan Dawnpaw. Daarom richtte de grijze kattin haar muren weer op, richtte ze haar blik weer omhoog naar haar zusje. Haar rug rechtte zich in haar ogen verdonkerden zich nog iets; haar uitdrukking werd norser dan te voren. Een traan die nog niet opgedroogd was glansde nog op haar wang maar ze veegde hem snel weg. Ze was sterk. Sterker dan haar zusje - ook al geloofde ze dat niet echt. Ze had Dawnpaw nog nooit zo zien neerstorten. Nee, het was altijd Dittypaw die instortte, begon te huilen, altijd Dittypaw die onzeker en bang was. "Loop jij maar naar Dark forest.", mauwde ze naar haar zusje, zachtjes mompelend, al maakte dat haar woorden niet minder scherp.

, Ze hoefde niet te herhalen in haar hoofd hoe vaak ze dit al had meegemaakt. Haar moeder had ook zo haar fases gehad en ze was naar Freckletail gegaan om te vragen hoe ze er mee om moest gegaan. Hij had zijn kleine meid bij zich gepakt en gezegd dat humor, gepaste humor, altijd werkte. Daarom verborg ze haar hulpeloosheid met humor. Nu al zo lang dat ze zich niet meer hulpeloos voelde. Daarom draaide ze zich ook speels om en wandelde met stijve benen weg. Als een marcherende warrior zeg maar. Ze verdween achter een boom en stak haar hoofd eruit, kijkend naar Dittypaw. Toen liet ze haar kop stuk voor stuk zakken, alsof ze in de aarde werd gezogen. "Zeg Dittyclaw, kom je nog want ik ben hier precies verschrikkelijk alleen." Toen haar kop zo laag bij de grond was trok ze hem achter de bom. Je zou haar moeten zien zitten. Kont naar achteren, voorpoten op de grond en neus in de grond. "Dittyclaaawww!!", pestte ze zangerig, gedempt door de grond waarin ze sprak.

Als er iets slechts was aan haar zus dan was het wel haar kittenachtige gedrag. Hoe ze altijd begon te lachen, elke keer als Dittypaw ook maar iets van emotie durfde te vertonen. Ze zou het moeten afleren, want ze werd toch steeds maar uitgelachen. Het plagerige stemmetje van haar zus spookte in haar ergste nachtmerries en ook nu bleef het naringen in haar hoofd, keer op keer opnieuw. 'Dittyclaaaw', die vreselijke warriornaam die ze als kitten al had moeten ontvangen. Als de leider haar echt zo noemde maakte ze zichzelf van kant. De grijze poes was koppig en gaf geen reactie. Dat werd toch altijd maar gevolgd door meer gelach. Ze haatte het geluid van Dawnpaws twinkelende lach. De meeste katten konden het niet helpen om mee te lachen maar het provoceerde zo'n intense negatieve reacties in Dittypaw. Ze had het gevoel constant gepest te worden ook al was dat nooit haar zusjes bedoeling geweest. Dat realiseerde ze zich niet. alles wat Dawnpaw deed kwam negatief op haar over, dankzij de zwarte bril die ze zich nu al manenlang op had gezet.

, Toen de humor niet werkte zuchtte ze en rekte ze zich languit. Nou als mevrouw Ditty niet wou luisteren kon ze maar beter een dutje doen. Daarbij was de leaf-fall zon door de bomen beginnen schijnen en lag ze nu in een poel van waterige zon. Het was niet warm, maar aangenamer dan zonder zon. Ze zette haar vacht op, zodat de haartjes de warmen zouden vangen. Haar vacht was gelukkig nog volledig Windclanproof en dus erg dik. Het bleef even stil en ze begon zich toch wel te vervelen. Niet dat ze iets móést doen, maar de gedachte aan dat ze nu toch in een nieuw gebied zat en niet in dat stinkende hol wekte toch energie op. Ze opende daarom ook haar ivoorkleurige ogen. Haar kin had naar boven gewezen en dus keek ze recht in de ogen van een duif. Er ging een schok door haar lichaam heen. Ze sprong recht en wees met haar neus naar de dikke duif. "Een duif! Een duif! Kijk dan!", gilde ze enthousiast. Bij dat geluid steeg het dier, niet zo elegant, in paniek op. Hmmmm spijtig, maar dan nog. Ze had een duif gezien.

Er kwam geen reactie meer van haar zus. Dittypaw wist niet goed wat te doen. Ze ijsbeerde even heen en weer en spitste plots haar oren toen ze wat gefladder hoorde in een bosje naast haar, niet zo ver van waar Dawnpaw zich bevond. De grijze poes zakte ineen in de sluiphouding die ze anderen wel al eens had zien doen - het was stuntelig, maar de vogel leek haar toch niet te zien en dus was haar sluiphouding goed genoeg. Ze sloop dichterbij, over de zachte aarden grond. In ieder geval was dit gemakkelijke grond om over sluipen. Ze zag net de grijze veren van het beestje toen de luide stem van Dawnpaw zowel haar als de prooi deed opschrikken. Haar hart bonsde in haar keel en toen ze de vogel - een duif blijkbaar - zag wegvliegen merkte ze ook nog eens op dat het een hele dikke was. Dittypaw keek boos naar haar zusje en als blikken konden doden had ze gewoon plat gelegen nu. "Een duif die ik bijna op de prooistapel kon leggen ja!", riep ze geïrriteerd uit. Waarom moest haar zus ook altijd alles voor haar verpesten? Schepte ze daar plezier in misschien?

, Dawnpaw legde haar oren plat voor het harde geluid, dat bijna naast haar kop stond te roepen. Ze richtte haar ogen op haar grijze zus, daarin glansde boosheid. "Ook niks is goed voor jouw, IK ga nu op ontdekkingsreis en als JIJ met je donkere gat mee wil komen, dan moet je dat maar zelf bekijken. Ik probeer het alleen maar goed te doen!" Ja kijk, hier vreesde ze al voor, voordat ze aan de dag was begonnen. Elke keer weer maakte ze ruzie, dacht ze haar zus te ontwijken voor de rest van haar leven, moest Dawnpaw toch eigenlijk een glimlach onderdrukken in de avond omdat het zo stom was en de volgende dag vroeg ze haar zus toch weer mee om te spelen. Dawnpaw tilde haar witte snoet in de lucht en stapte weg. Ze was niet zo arrogant, ze deed alleen maar zo. Vanaf dat ze een kleine meter had gelopen liet ze die houding alweer zakken. Pffff. Toen ze zeker wist dat ze uit het zicht verdween bleef ze nadenkend staan. Er verstreek een kleine tijd, terwijl ze niet echt nadacht en ook niet echt bewust was van de wereld. Ze draaide zich na die kleine tijd om in de richting vanwaar ze gekomen was. "Kom je toch niet? Het is hier héél interessant, ik wed dat dit stukje grond interessanter is dan waar ik daarjuist lag!", riep ze een beetje smekend.