I thought I saw the devil

Redpetal zag er vreselijk uit. Haar vacht piekte alle kanten uit en had zijn glans verloren. Haar gouden ogen waren dof. Ze had grote wallen. Ze zag er drie keer zo oud uit als ze eigenlijk was. De jonge poes geeuwde, rekte zich halfslachtig wat uit en wandelde traaf verder; Ze was moe. Ze had vannacht weer eens geen oog dichtgedaan - nachtmerries plaagden haar. Zijn groene ogen, een grijns met witte scherpe tanden, de schreeuwen van haar kittens - en dan vooral van Bunnykit, zo vlak voordat het monster haar doodde. Haar dode lichaampje. De lichaampjes van Avidpaw en Cedarpaw naast hen. Snowdance en Sandflower, naast hém. Grijnzend. Haar uitlachend. Genietend van haar pijn. De teleurstelling in de ogen van haar ouders. Het verdriet, de pijn. De rauwe emoties die ze niet kon negeren, laat staan verbergen.. Even leek het zo vele beter te gaan met haar. En nu zakte ze weer af in een diep dal, schijnbaar dieper dan dat ervoor, schijnbaar nog verder van hulp en liefde en een warme vacht naast de hare.

+Tiger eerst

Poten brachten hem voort, stap voor stap, zo snel als ze konden. De kater had een grote grijns op zijn gezicht, hij rende puur voor de plezier. Ontweek de bomen die zijn kant op kwamen, schoot onder enige laaghangende obstakels heen en sprong zelfs waar iets op de grond hem probeerde tegen te houden. Met zijn longen brandend kwam de kater pas tot stilstand. Kinderlijk, dat was hij zeker. De dagen waarop er geen trainingen gepland stonden, hield hij zich bezig met leuke dingen. Dingen zoals nieuwe avonturen beginnen, nieuwe plekken ontdekken, maar ook dingen zoals dit. Rennen, gewoon totdat hij niet meer naar voren kon. Hij had zoiets immers nooit in de cave kunnen doen, daar was de cave tenslotte veel te klein voor. Bovendien waren daar wat teveel.. bewegende obstakels, zoals andere katten, die hem in de weg stonden. Hier was dat anders. Het Mountain territorium was groots, zo groot dat de kater nog steeds niet alles echt had gezien. Wat het enkel en alleen leuker maakte om steeds dieper het gebied in te trekken, ook al kende hij de grote punten van het territorium, bleken er nog steeds genoeg plekken te zijn die een geheim voor hem waren. Een geheim die hij zeker ging ontdekken. Rustig bracht hij zichzelf weer in beweging, nu met een zekere interesse in iets anders. De wind had een geur met hem meegebracht, eentje die hij niet goed herkende. Eentje van een kat. Pas toen hij de kat zag bleef hij stilstaan. "Hallo?" Sprak hij vriendelijk, redelijk opgewekt zelfs. Pas toen hij de kat die hij zojuist had begroet, beter had bekeken, besefte hij dat deze er niet al te vrolijk uitzag. Een lichte frons verscheen kort op zijn gezicht, maar deze verdween weer zo snel als sneeuw voor de zon. "Mag ik erbij komen zitten, misschien?" Erm, hij had geen idee of de kat wel zin had in wat gezelschap, maar ze zag er zeker uit.. alsof ze wat vriendelijk gezelschap kon gebruiken.

Redpetal keek opzij toen een jonge stem haar vroeg of hij er niet bij kon komen zitten. Haar gouden ogen keken hem sloom aan. ze was moe - het duurde even voor de woorden doordrongen. Uiteindelijk haalde ze maar wat halfslachtig haar schouders op. Het was een tribe kat. Ze kende hen niet goed, ze was licht achterdochtig naar hen - maar het was niet alsof ze haar nog veel pijn konden doen. Fysiek, misschien, maar van zo'n wonden genees je tenminste nog relatief snel. En het was niet alsof ze het zo enorm erg moest vinden als ze nu in Starclan terecht kwam. Ze zou bij haar zus en bij haar dochtertje zijn, en Avidpaw en Cedarpaw waren ondertussen oud genoeg om het zonder haar ook te overleven. Ze zouden verdrietig zijn maar ze zouden het overleven, ze waren sterker dan zij was. Redpetal dreef weer verder in haar gedachten, op een wankel bootje in een eenzame zee, bijna alweer vergetend dat de Tribe-kat naast haar zat.

Oof, veel antwoord kreeg de jonge tabby niet, maar dat ging hem er niet van weerhouden om toch rustig te gaan zitten. Op een afstand, dat wel, want de kattin leek zo afwezig te zijn dat hij haar niet wilde afschrikken door te dichtbij te gaan zitten. Terwijl de rode kattin diep in haar gedachten verzonken leek te zijn, liet de kater zijn amberen kijkers over haar heen glijden. Haar rustig observerend, een link proberend te leggen aan haar treurige houding. Miste ze haar thuis? Wellicht. Was dit zo'n zaak zoals Brindleleaf? Die ook niet in haar opperste humeur was geweest toen hij met haar gesproken had, al had de kater gehoopt dat zijn gesprek met haar, haar in ieder geval een klein beetje beter had laten voelen. Hij opende zijn mond, sloot deze vervolgens weer. Hmn. Een lichte glimlach verscheen uiteindelijk op zijn gezicht. "Het wordt ooit wel beter hoor," Sprak hij, geen flauw benul hebbend wat er mis was met de kattin, maar wilde hij die woorden op haar hart drukken. Ook al kende hij haar niet, het was typisch iets voor de bruine tabby om zoiets toch te zeggen, iets dat meestal gezegd hoorde te worden door vrienden. Maar de kattin leek geen vrienden in de buurt te hebben, dus besloot hij er een te zijn. Voor het moment.

Redpetal keek de jonge kater ongelovig aan. Wat wist hij ervan. Het was niks voor haar om gemeen te denken - maar ze dacht niet dat hij er iets van wist. Niemand kende de pijn van haar stil verdriet. Hoe kon die pijn nu ooit beter worden? Elke keer als ze aan hen dacht brak haar hart opnieuw. Ze wou naar huis, of eerder - naar vroeger. Voordat dit allemaal gebeurde. "Ik weet niet of ik die ooit overleef..", mompelde de rosse poes zachtjes. Ze richtte haar gouden blik weer weg. Haar woorden waren niet helemaal duidelijk, en ook niet helemaal eerlijk - ze had al zo veel overleefd. Ze zou haar kittens nooit achterlaten. Het enige dat haar de das kon omdoen voor het haar tijd was, was iemand anders. Ze zou zichzelf nooit iets kunnen aandoen. Ze had het ooit geprobeerd, toen de pijn op z'n hoogtepunt was, en zelfs toen kon ze het niet. Waarom zou ze het nu proberen, nu ze bijna het licht kon zien? In haar hart wist ze dat maar haar brein was nog lang niet overtuigd.

De bruine tabby slikte zachtjes toen de kattin hem kort ongeloving aankeek. Een lichte glimlach verscheen weer op zijn gezicht, echter, toen zijn amberen ogen zich volledig in die van haar haakten. Alsof hij zo wilde laten zien dat hij het echt meende, maar eigenlijk wilde hij gewoon zijn eigen zenuwen wat verbergen. Hij kende de clankatten nog niet zo goed, dus hij wist niet wat hun gedachten waren over tribe katten. Dus.. wellicht moest hij wat voorzichtiger zijn? Nah, dat was niets voor hem. Go big or go home. De poes reageerde eindelijk op zijn woorden, iets in de trant van dat ze die ooit misschien niet zou overleven. Een frons verscheen op zijn gezicht, maar hij had geen idee of ze zijn verbaasde blik nog had gezien. Kort liet hij zijn amberen kijkers over haar heen glijden. Hmn? "Zo oud bent u toch nog niet?" Sprak hij. Nee, die problemen kon ze makkelijk overleven, niet waar? Ze had nog haar hele leven voor zich! Hij richtte zijn blik weer op haar ogen.. of eigenlijk op haar hoofd, want haar echt aankijken kon hij niet, gezien ze haar blik weer van hem had afgeworpen. "Ik kan me natuurlijk niet inbeelden in uw situatie, of.. zeggen dat ik weet hoe het voelt." Begon hij, want hij was ervan overtuigd dat hij zich nog nooit had gevoeld als deze kattin. Daar was hij waarschijnlijk nog veel te jong voor. "Maar.. het komt heus wel weer goed. Het komt altijd goed. Daar zorgt de tribe of endless- s-starclan wel voor." Woeps. Hij was even vergeten dat de clans niet in dezelfde voorouders geloofden als de tribe. Ah well, hij had zich goed herpakt, niet waar?

The Tribe of endless hunting - het starclan van de tribe. Ze vroeg zich af of ze communiceerden met Starclan. Of ze minder wreed waren, meer begaan met hun levende familie. Of misschien was het gras gewoon altijd groener aan de andere kant. Redpetal zuchtte even beverig. "Waarom ben je zo optimistisch?" Vroeg ze, zachtjes, al wist ze het antwoord zelf ook wel. Redpetal was nu nooit de zekerste kat geweest, nooit degene die altijd honderd percent geloofde in een goede afloop - maar er was een tijd geweest dat ze hoop had gehad. En om eerlijk te zijn, dat had ze nog steeds. ergens, diep vanbinnen. Het was moeilijk om dat toe te geven, omdat verdergaan na alle erge dingen die er gebeurt waren, alle katten die gestorven waren, heel moeilijk was. Het voelde alsof ze hen allemaal zou vergeten wanneer ze verder zou gaan. Alsof dat hun dood net dat beetje definitiever zou maken. Alsof ze zouden vervagen tot ze niks meer waren dan schimmen in Starclan, die neerkeken op hen, jaloers waren op hoe hun leven verder ging terwijl zij de eeuwigheid boven moesten spenderen, met zo veel onafgemaakte dingen, met zo veel spijt om dingen die ze niet hadden kunnen doen. Misschien was dat waarom Redpetal hier ook nog steeds rondliep. Ze was bang om te sterven met spijt. Ze was bang om de rest van de eeuwigheid van boven naar haar kittens en familie en clan te moeten kijken, gewoon toekijken, geen interactie. Dat zou pas eenzaamheid zijn, meer dan ze zich kon inbeelden hier op de wereld van de levenden, waar ze tenminste niet létterlijk onzichtbaar was.