Heavydirtysoul

De jonge elder had zich terug getrokken in de hoek van de cavern met een kleine muis tussen zijn poten liggend. Zijn gedachthens waren weg, ver weg. Zijn laatste gesprek met Rosefrost was met een rare einde ge-eindigt, het gaven hem verschillende soorten emoties en als jonge tom wist hij maar niet hoe hij daar mee om moest gaan. Ravenfall zuchtte, en plukte uit verveling wat aan zijn half opgegeten muis. Hij had geen trek, er leek wel een knoop zijn maag te zitten. Misschien werd hij ziek, er was blijkbaar in de tijd dat hij katten aan het afsnauwen was een nieuwe soort ziekte uitgebroken maar ja, minder eetlust was daar geen symptoom was en misselijk was hij nou ook niet echt. Hm, het was allemaal maar vreemd voor de tom, misschien des te beter als hij er maar minder overdacht.

- Bugpaw c:

Het katertje scande de grot af. Hmmm... Wie zat er alleen? Hij vond het zielig als er katten alleen zaten. Natuurlijk bleef hij wel alleen bij RiverClan kijken want anders zou Butterstar er niet zo blij mee zijn, leek hem. Zijn blik viel op een kater die net iets ouder was dan hem. Om eerlijk te zijn vond hij Ravenfall er heel cool uitzien (vooral zijn indrukwekkende grootte en littekens), maar dat zou hij maar niet zeggen omdat het voor de ander niet zo positief was. Het betekende namelijk dat hij niet meer door kon trainen of warrior kon worden, dat was ook zielig. Bug liep naar hem toe. "Hé!" riep hij vanaf een afstandje, en realiseerde zich toen dat Raven natuurlijk niet kon zien wie hem dan wel niet riep. "Bugpaw hier," introduceerde hij zichzelf snel en tikte is tegen de ander zijn schouder. "Hoe gaat het?" Small talk, één van zijn favoriete dingen in de hele wereld.

De tom was diep weggezonken in zijn gedachthens toen een stem hem liet opschrikken. Wattehell? Ravenfall keek op, de geur van Riverclan zijn neus vullend wat de elder vertelde dat het Bugpaw was, de jonge tom had de ander niet echt bepaald eens gesproken en dat hield hij liever ook zo maar daar had de leerling dus een ander gedachten over. "Bugpaw hier," No shit. Waarom dachten katten altijd dat hij nooit wist wie het was, goddahmit hij had toch verdomme een neus of wat. Het irriteerde hem echt mateloos. "Hoe gaat het?" Ravenfall keek met samen geknepen ogen op. Duidelijk laten ziend dat hij alles behalve zin had in een gesprek terwijl hij geïrriteerd aan zijn maaltijd begon te plukken met zijn nagels. “Prima” Mauwde hij kortaf. Kon hij nu weg?

Laat :c

Ah, zijn goede intenties werden niet helemaal positief opgevat. Blijkbaar had hij iets verkeerd gezegd, want er werd wat naar hem gesnauwd. Echter liet Bug zich hier niet door uit het veld slaan. Als hij de ander ergens door chagrijnig gemaakt had, moest hij hem ook weer opvrolijken, dat was alleen maar eerlijk. "Dat is mooi!" beantwoordde hij dus maar, niet zo goed wetend welk gespreksonderwerp hij aan moest snijden, maar dat kwam vanzelf wel goed. "Wow, jij hebt lange nagels," meldde hij toen maar, terwijl hij onder de indruk naar de nagels van de ander keek, die wat ongelukkig in de dode muis gedouwd werden. "Hou je van muizen?" Zie je, gespreksonderwerpen kwamen vanzelf wel, dacht hij met een triomfantelijke glimlach.

Zijn gesnauw leek de ander niet verjagen. Dahm, hij ging zelfs meer lopen praten. Hadden sommige katten nou echt hun kop in de plek waar de zon nooit scheen? Jezus Starclan. Het was toch duidelijk genoeg dat de zwarte elder met rust gelaten wou worden. Hij had het niet op andere en hun positiviteit, heck straks werd hij nog aangestoken door hun vrolijke gedoe en dat wou de tom nou echt eventjes niet. Ravenfall was een chagrijnige elder en dat vond hij helemaal prima. "Wow, jij hebt lange nagels Vertelde Bugpaw. Ravenfall ‘keek’ naar beneden, zijn niks ziende bewolkte ogen gericht op zijn poten waar de gehavende muis nog tussen zijn klauwen lag. Hij had letterlijk het diertje gevild met zijn nagels. De blinde tom hield mentaal zijn schouders op en bromde wat binnensmonds. Kon Bugpaw niet ergens anders zijn nutteloze praatjes houden? "Hou je van muizen?” Kwam de volgende vraag. Ravenfall zuchtte. “Niet bepaald” Antwoordde hij zonder ceel emotie. Ze waren klein, taai en daarnaast had hij totaal geen trek in wat te eten. Zijn maag leek nog steeds om te draaien als hij als een snif van het vlees nam. Hoe het kwam wist hij ook niet, misschien kwam het wel door Bugpaw die zo in zijn nek leek te hijgen met zijn stinkende adem.