Loose ends make my ass itch.

Nu de koude wind van leafbare door de bergtoppen heen woedde was het tijd om andere een extra poot te helpen ondanks dat hij daar totaal niet van hield. Maarja hoe moest je anders tegenwoordig nou overdag’s vermaken als je zo blind als een verdomme mol was? Daarnaast leek elke kat ziek te zijn door deze mysterieuze ziekte waar geen medicijn voor leek te zijn. Great. Starclan stond hen goed bij, pff not. Als Ravenfall ergens niet meer in geloofde was het wel die stelletje dode katten. Ze hadden hem enkel maar kwaad aangedaan dus welke reden was er dan nog om deze leefbedervers te- aanbidden? Geen. Heel goed. De zwarte tom stapte zijn nest uit en rekte zijn spieren uit die stijf waren van het liggen. S’nachts kon hij nog steeds geen oog dicht doen, door de nachtmerries niet en door de grote kale plekken op zijn lijf van oude wonden waar nu eigenlijk zijn dikke warme wintervacht had horen te zitten niet. Het was dan niet alleen eng s’nachts maar ook nog eens verdomde koud voor de blinde elder. Ravenfall wreef met zijn poot langs zijn niksziende ogen om de slaap wat weg te wrijven en liep naar het midden van de cave. Misschien was er hier iemand die wat met hem kon gaan doen, al werden de meeste daar nooit zo vrolijk van hij stond niks voor niks bekend als de chagerijnige schele otter.

- Mudpuddle

De elder was gaan zitten. Luisterend naar de gesprekken die om hem heen gevoerd werden maar nergens iets waar hij uit kon vinden dat ze tijd hadden om hem te helpen. Geïrriteerd snoof hij, als die hele roofvogel incident nooit gebeurd was mocht hij misschien nog alleen naar buiten gemogen maar nu moest hij altijd iemand bij zich hebben. Zucht. Ravenfall spitste zijn lange puntige oren toen hij voetstappen zijn kant op hoorde komen. De zwarte blinde tom herkende haar geur, het was Mudpuddle. Een clangenoot. ”Ehm.. hoi?” Hmpff, wat een onzekere bange mauw zeg. Was ze bang dat die der snuit zou open krabben? Okay nvm fair point, daar stond die wel bekend voor maar toch hij probeerde de goede kan op te gaan. (Niet dat dat echt lukte tho) Ravenfall kneep zijn niks ziende ogen samen en richtte zijn bewolkte blik op de hare. “Hoi.” Mauwde hij nogal kortaf. Had ze iets van hem nodig?

De warrior vroeg hem hoe het ging. Wat? Ravenfall trok een scheve kop. Meende ze die nou echt? Had ze net zoals hem ook blinde kijkers? Volgens mij kon je van kilometers aftand zien dat dat het niet ‘goed’ ging met de Elder maar wat boeide andere dat nou? Hij was een nutteloze mol die enkel maar een grote last was voor Riverclan. Geïrriteerd trok hij met zijn gescheurde oor. “Het gaat prima. thanks.” Sprak hij kortaf met zijn kaken op elkaar geklemd. Zijn blinde ogen gericht op alles behalve de warrior die voor hem stond. Hij wou niet al te gemeen klinken maar hij wou nou eenmaal een bittere kat geworden, een kortaffe, onbeleefde, gemene reactie’s waren nou eenmaal normaal voor hem en daarnaast was het nog best onmogelijk voor hem om zoetsappig te gaan kletsen over hoe hij zich voelde dus een kortaffe reactie schrikte de meeste katten wel van hem af. Ravenfall vroeg het niet terug. Hij was totaal niet geïnteresseerd over hoe ze voelde dus waarom dan ook gaan vragen? Hmpff. De tom wou zich, zoals hij altijd deed omdraaien en snel deze kat achter zich laten tot er een lampje bij hem ging brandde. Misschien kon hij Mudpuddle wel is overtuigen om mee naar buiten te nemen, hij was namelijk weer erg eens toe aan een frisse neus. “Ga je mee naar de rivier om wat water te gaan halen voor de zieke en elders?” Vroeg hij. Zijn blinde ogen kort gericht op de ander voor hij zijn brede kop naar de clan cavern draaide en naar de uitgang knikte.