Building bridges

Het was een dag zoals de meeste vorige dagen waren geweest. Thornface lag in de buurt van het plekje dat de Medicine Den moest voorstellen, met zijn hoofd op zijn voorpoten rustend. Hij zat al een hele tijd in dezelfde fase van deze ziekte en hij was niet beter geworden, maar ook niet slechter. Hoewel de kater zich daar gelukkig mee prijsde, was het ontzettend frustrerend dat er ook geen verbetering in zat. Hij wilde weer kunnen rondrennen en jagen zonder zich na een paar stappen al duizelig te voelen, en natuurlijk wilde hij weer de Deputy zijn die in staat was om al zijn taken volledig te kunnen vervullen. Zijn humeur was er door deze hele situatie ook niet beter op geworden, en hij kon niet direct bepalen of hij blij of geërgerd was door het feit dat een kat hem aansprak. Toen hij echter opkeek om te zien wie er tegen hem praatte, was hij vooral wat verrast. Het was Crowcall, de WindClan Warrior die hem een hart onder de riem had gestoken tijdens hun reis naar de bergen. Er was sindsdien veel gebeurd tussen de Clans, waaronder de promotie van Thornface, en het was bijna verwonderlijk dat ze elkaar niet meer hadden gesproken. Zodra de bruine kater na een aantal tellen van zijn verbazing was bekomen, kon hij haar vraag beantwoorden. "Het kon beter," sprak hij schor, waarna hij even slikte om zijn keel wat te verzachten. "De dagen beginnen op elkaar te lijken. En jij?" vroeg hij vervolgens terug. Hij had er immers niet zo veel zin in om te klagen over zijn huidige toestand - dat deed hij al meer dan genoeg in stilte.

Het leek Thornface te verbazen dat ze hem aansprak, maar daarna begroette hij haar vriendelijk, en enigszins schor. Crowcall knikte een beetje treurig toen hij opmerkte dat het beter kon. Aan zijn stem te horen had hij de ziekte ook te pakken. Zou er iemand van gevrijwaard blijven? "En de kittens van... Snowdance?" miauwde ze, even kort pauzerend terwijl ze zich de naam van de queen probeerde te herinneren. Hij kaatste de vraag terug en Crowcall glimlachte even, al verdween de treurnis niet helemaal van haar gezicht. "Ook zoiets", miauwde ze. Ze merkte dat ze alweer kramp in haar poten kreeg van het staan en ging zitten, haar staart om zich heen gekruld. Met een zucht keek ze naar haar poten. "Ik maak me zorgen", ging ze na een korte stilte verder om het gesprek de kant uit te voeren die ze wilde. Ze keek op. "Om mijn broertje. Je kent Snowkit? Een van Dangerdance' kittens?" Ze was inmiddels vaak genoeg bij de ThunderClan kittens te vinden, maar ze wist eigenlijk niet of Thornface van haar familiebanden afwist.

Het verbaasde hem al niet meer dat Crowcall vroeg hoe het nu ging met de kittens van Snowdance. Zij had als één van de eersten geweten dat Thornface hun zorg op zich genomen had na de dood van Snowdance, dus het was niet meer dan vanzelfsprekend dat ze naar hen vroeg. "Gezien de omstandigheden maken ze het goed," antwoordde hij hees. Ondanks dat de kater zich nog net zo ziek voelde als anders, kon hij een klein glimlachje niet verhullen. "Ze doen het goed als apprentices. Ik denk dat ze binnenkort hun Warriornamen zullen ontvangen." De trots was duidelijk te horen in zijn stem en het troostte hem ergens dat zijn adoptieve dochters niet onder de ziekte hoefden te lijden. Die kortstondige blijdschap verdween toen Crowcall meedeelde dat ze zich zorgen maakte om haar broertje, Snowkit. Thornface knikte langzaam. "Die kom ik weleens tegen," antwoordde hij. Voordat hij zelf ziek werd nam hij weleens een kijkje bij de kittens, want als Deputy moest hij natuurlijk wel een beetje weten wat het karakter was van de nieuwe toekomstige apprentices en Warriors. Tenminste, dat was deels zijn reden, want in werkelijkheid vond hij het gewoon geweldig om die jonge katjes te zien spelen en de wereld te zien ontdekken. Zijn bezoekjes aan de nursery waren gestopt zodra hij ziek werd, want hij zou zichzelf nooit vergeven hebben als hij één van de kittens had aangestoken. Helaas had Snowkit uiteindelijk toch de ziekte te pakken gekregen. "Maar ik heb hem niet echt meer gezien sinds de ziekte begonnen is." Thornface keek Crowcall nu zelf wat bezorgd aan. "...Is hij er zo erg aan toe?"

Crowcall glimlachte, blij om te horen dat het goed ging met de kittens. Ze hadden er niet alleen voor gestaan na het verlies van hun moeder. Even was ze verbaasd om te horen dat ze al bijna warrior zouden worden. Was er al zo veel tijd voorbijgegaan sinds ze hun thuis hadden verlaten? Het leek nog maar zo kort geleden, al besefte ze nu ook dat het nieuwe gebied en de grot al gewoon aanvoelden. Haar glimlach verflauwde gauw toen het over Snowkit ging. Thornface leek zich niet te verbazen over het feit dat ze een ThunderClanner haar broertje noemde, dus blijkbaar wist hij het al. Ze vroeg zich af of het algemeen bekend was in ThunderClan dat de achtergebleven warrior een dochter in WindClan had. Crowcall sloeg haar ogen neer bij zijn vraag en knikte. “Sinds onze vader is achtergebleven heeft hij nauwelijks gegeten en hij was daardoor al zwak, en nu...” Ze schudde haar kopje. “Deze ziekte heeft al sterke warriors geveld. Als de medicine cats niet snel een medicijn vinden, weet ik niet…” Haar stem stokte en ze had het gevoel dat ze de tranen niet tegen zou kunnen houden als ze nog een woord zei. Ze knipperde met haar ogen. Niet huilen nu. Maar Snow was nog zo jong, zo onschuldig. De gedachte dat ze haar kleine halfbroertje kwijt kon raken was ondragelijk en ze moest er alles aan doen om niet voor Thornface in huilen uit te barsten.

Thornface luisterde in stilte naar wat Crowcall te vertellen had over Snowkit. De arme kitten was blijkbaar al aan de zwakke kant, waardoor de kans mogelijk nog groter was geweest dat hij ook ziek zou worden. De ThunderClan Deputy schudde even zijn hoofd toen Crowcall geen woord meer uit haar keel kreeg. Het was voor hem duidelijk dat ze vreesde voor het leven van Snowkit, wat een realistische uitkomst zou zijn, maar ondanks - of misschien juist door - Thornface’s eigen toestand en zijn verslechterde humeur wilde hij niet te lang stil staan bij die mogelijkheid. "Zeg dat nu niet," sprak hij schor. "Hij heeft een kans om het te halen. Dat hebben wij allemaal." Hij wendde zijn blik even af van de zwarte kattin. Waarschijnlijk klonk hij hoopvoller dan hij werkelijk was, want de kater wist ondertussen wel hoe ernstig deze ziekte was. "Zolang de Medicine Cats zoeken naar een medicijn is er hoop, ook voor Snowkit," zei hij, waarna hij Crowcall weer aankeek. "Denk jij dat hij het kan halen? Hoe groot of klein de kans ook is?"

Crowcall staarde naar de grond en nam Thornface' woorden zwijgend in zich op. Hij had gelijk. Hij had gelijk. Dat bleef ze tegen zichzelf zeggen. Ze moest hem geloven. Snowkit had een kans. Zolang hij ademhaalde had hij een kans. Ze sloot haar ogen even en opende ze weer bij zijn vraag. Ze haalde diep adem. "Het kan", miauwde ze na een korte stilte. Het kon het kon het kon. Het moest kunnen. Hij moest het kunnen halen. "Ik wil er voor hem zijn", miauwde ze zacht. Als de ziekte het ons gunt, dacht ze erachteraan. Ze hief haar kop om Thornface aan te kijken. "Dat begrijp je wel, toch? Ik wil er voor hem zijn, ook als dit alles voorbij is, ook als we ergens een thuis vinden, of het nu rond de Vierboom is of ergens anders." Hij begreep vast wel wat ze bedoelde. Ze kon geen grens tussen haar en haar broertjes hebben. Ze mochten haar niet dwingen om hen in de steek te laten zoals hun vader had gedaan. Dat moest hij toch begrijpen. Hij wist hoe het was om om kittens te geven, om ze te willen helpen. Daar moest hij wel sympathie voor kunnen voelen.

Thornface gaf een kort knikje toen Crowcall zelf ook zei dat het kon, dat Snowkit het kon halen. Het leek erop dat dit antwoord haar ook hielp om weer te praten, want het duurde niet lang voordat de Deputy weer aandachtig zijn oren spitste om haar woorden op te vangen. Dat de WindClan kattin er wilde zijn voor haar broertje was vanzelfsprekend, maar Thornface keek haar even nadenkend aan toen ze daar verder over vertelde. Ja, daar zei ze zoiets… Als de Clans weer naar hun oude territorium zouden gaan of een nieuwe plek zouden vinden, zouden ze hoogstwaarschijnlijk weer vier verschillende Clans vormen zoals dat vroeger altijd al het geval was geweest. "Ik kan niets beloven," antwoordde de kater na even zijn woorden gewogen te hebben. "Maar mochten we terugkeren naar ons oude thuis, valt er vast wel iets te regelen waarbij jullie elkaar regelmatig bij Fourtrees kunnen ontmoeten. Familie is belangrijk," zei hij, waarbij zijn stem bij de laatste woorden weer wat hees werd. Even stopte hij met praten en slikte hij weer om zijn keel te verzachten. "Je begrijpt dat de kans groot is dat de grenzen niet flexibeler gaan worden," voegde hij er nog aan toe. Het was niet zijn bedoeling om Crowcall van haar broertje te scheiden, maar als familieleden in twee verschillende Clans zaten was het nu eenmaal geen makkelijke situatie. Hier in de grot liep alles nog door elkaar, maar Thornface wist dat ze waarschijnlijk weer vier Clans zouden worden zodra ze een geschikt territorium zouden vinden. Hoe vriendschappelijk ze dan allemaal nog zouden zijn zou de tijd uit moeten wijzen.

De stilte terwijl Thornface nadacht over zijn woorden leek een eeuwigheid te duren en Crowcall keek hem haast smekend aan. Haar schouders zakten omlaag bij zijn eerste woorden en ze moest weer tegen de tranen vechten. Bij StarClan, wat moest ze zeggen? Ze moest hem overtuigen, ze moest, maar ze kreeg hoofdpijn van het nadenken. Ze wilde met goede argumenten komen. Kalme, rationele argumenten die duidelijk maakten dat iedereen ervan zou profiteren als de clans bij elkaar bleven. In plaats daarvan kon ze alleen maar aan Snowkit en Ribkit en de anderen denken. Hoe ze zouden opgroeien zonder haar, hoe ze getraind zouden worden door ThunderClanners die ze zouden leren hoe je tegen WindClanners moest vechten. "En als er weer oorlog komt, wat dan?" bracht ze uit. "Ik kan niet vechten tegen de vrienden van mijn broertjes. Ga jij ze dwingen om tegen de mijne te vechten?" Ze had hem al die tijd recht aangekeken, maar nu zakte haar blik naar de grond voor haar poten. "Ik ben niet de enige halfclanner, Thornface", miauwde ze zacht. "Je kunt niet voor iedereen uitzonderingen maken. Het is alles of niets." Alles. Alsjeblieft, alles.

Thornface schrok een beetje van Crowcalls reactie, al was dit niet duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Haar vrij kalme uitstraling van eerder had plaatsgemaakt voor een soort wanhopigheid en Thornface wist even niet goed hoe hij op die plotselinge verandering moest reageren. Hij bleef de WindClanner in stilte aankijken en liet haar woorden even bezinken. Een aantal lange tellen dacht hij erover na, maar het leek erop dat zijn huidige toestand hem niet in staat stelde om zulke morele keuzes te overwegen. Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht en schudde hij lichtjes zijn hoofd. "Dat is niet alleen aan mij om te beslissen, Crowcall. Zeker niet nu," zei hij kalmpjes, met de heesheid nog in zijn stem. "Als het zover is, zal er wel overlegd kunnen worden." Dit was niet iets waar hij nu serieus over na zou kunnen denken en keuzes over zou kunnen maken. Zijn hoofd stond er niet naar en hij als Deputy kon onmogelijk voor alle Clans zoiets beslissen. Dat moest Crowcall wel kunnen begrijpen, niet?

Het bleef even stil en Crowcall durfde Thornface in die tijd niet aan te kijken, bang voor wat ze zou zien. Past toen hij weer begon te praten, keek ze voorzichtig op. Zijn antwoord was minder dan waar ze op gehoopt had, maar beter dan ze had gevreesd. Hij verklaarde haar in ieder geval niet meteen voor gek, zoals Butterstar. Hij erkende de mogelijkheid. Crowcall knikte. "Sorry dat ik zo..." Haar stem stierf weg. Ze wist eigenlijk niet precies wat ze wilde zeggen. Ging ze te ver door Thornface, die duidelijk niet in de beste staat verkeerde, zo wanhopig aan te klampen en dit soort verdragende dingen van hem te vragen? Misschien, maar wat kon ze anders? Wachten op het juiste moment ging haar niet helpen. Ze was even stil. Moest ze het hierbij laten? Genoegen nemen met de vage mogelijkheid van overleg? Ze had meer nodig dan dat. Kon ze niet meer doen? Kon ze niet iets zeggen? Welke woorden, welke woorden had ze nodig? "Je kunt oorlogen voorkomen, Thornface", miauwde ze. Ze wilde hem niet verder onder druk zetten, maar alles wat kon helpen... Hij had gelijk, hij was niet de enige die hierover besliste, maar iedere stem was er één, en die van een deputy was er al twee waard. Ze twijfelde of ze nu op moest staan. Misschien viel er niets meer te zeggen, voor nu. Bij StarClan, ze kon niet nadenken met die hoofdpijn.

Hoewel Crowcalls stem halverwege haar zin wegviel, begreep Thornface dat ze probeerde om zich te verontschuldigen. Normaal gezien was dit het punt waarop hij zelf iets zou zeggen, maar zijn ziekte zat dusdanig in de weg dat hij niets kon bedenken om terug te zeggen, waardoor hij enkel een klein knikje gaf. Hij ging er al vanuit dat dit het einde van het gesprek was, maar toen Crowcall weer verder praatte zuchtte hij -hopelijk- onmerkbaar. "Crowcall," sprak hij, waarna hij lichtelijk het hoofd schudde. "Ik snap wat je bedoelt, echt waar, maar nu kan ik er niks over beslissen. Dit is niet het moment," vervolgde hij met zijn nog hese stem. Het was directer dan hoe hij normaal zou reageren, maar wat wilde je ook als je moe en ziek was? Helder denken lukte niet bepaald. De bruine kater legde zijn hoofd dan ook weer op zijn voorpoten, als teken dat hij wilde rusten.


OOC: Sorry dat deze post zo laat is, ik heb het druk deze maanden :'D