Overhaul

Met de dag kwam er meer werk op de stapel die eigenlijk al net wat te groot was om goed bij te kunnen houden. De ziekte had zich laten kennen als een die niet zomaar weg zou gaan. Steeds meer katten kregen er last van, de een had het zwaarder dan de ander. Het begon ondertussen laat te worden en de meeste zieke katten waren gaan slapen. Voor een laatste keer had ze haar kruiden gecontroleerd en liep ze haar ronde langs de slapende katten. Eindelijk had de zilvertabby wat tijd voor haarzelf. Al zou dat niet veel zijn voor ze zelf ook weer moest gaan slapen. In een rustig tempo liep ze naar de uitgang van de grot om daar te gaan liggen, net op het randje van het licht. Zuchtend richtte ze haar kop op, naar de sterren. Die leken hier net iets anders te zijn op de plaats die ze nog altijd thuis noemde.

[Eerste post voor Bloom]

Bloompaw lag in het donker, in een spleet vlak voor de uitgang. De stralen vielen net op haar neusje en ze beeldde zich in dat ze ze kon voelen, ijskoud alsof het het omgekeerde van de warmte van de zon was. Haar tweekleurige oogjes glommen en haar witte vacht was niet echt goed om zich te verstoppen, maar toch leken de meeste katten haar hier niet op te merken. Ze waren moe of ziek of ze hadden heimwee of een combinatie van de drie. Bloompaw zou liegen als ze zich niet net zoals hen voelde. Ze miste het bos, de zachte grond onder haar poten, het rustige camp van de Thunderclan - en ze was moe. En het was waar dat ze dit meer gewend was omdat ze niet heel lang hun thuis had gekend, maar ze kende het meer dan bijvoorbeeld haar neefjes en nichtjes en het was niet omdat ze daar minder was geweest dat ze het hier leuker vond. Bloompaw volgde zwijgend de medicine cat apprentice toen die voorbij liep en zich net voor de rand van de maneschijn zette. De witte apprentice aarzelde even maar stond toen toch op. Haar pootjes maaktern amper geluid op de harde stenen grond. Ze was geoefend in dit gebied, meer zo dan om stil te lopen tussen gevallen bladeren zoals haar oudere clangenoten. Op een respectvolle afstand van Rousepaw legde ze zich neer; om gezelschap aan te bieden als die daar nood aan had, maar ook net ver genoeg dat ze haar aanwezigheid kon negeren om zich niet te storen.

De oren van de zilvertabby draaide wat bij het horen van pootstappen, ze kwamen haar kant op. Van niet heel ver, deze kat lag had zich dus al vanaf het begin aan de rand van de grot bevonden. Wat dan weer betekende dat zij niet door gehad had dat die kat daar dan weer lag. Wat dán weer betekende dat ze een roofdier ook niet door gehad zou hebben. Wat dacht ze toch weer lekker door in de doemscenario. Een witte kattin kwam een stukje van haar vandaan liggen, om gezelschap te bieden maar niet te opdringerig te zijn. Een mooi gebaar. "Hey Bloompaw," begroette Rousepaw de witte kattin. In haar stem was de vermoeidheid te horen, hoe hard ze haar best ook deed om die te maskeren.

Bloompaw glimlachte eens als antwoord en knikte naar de medicine cat. Ze richtte haar blik weer naar de sterren. natuurlijk had ze geen opmerking gemaakt over de vermoeidheid die in Rousepaw's stem te horen was - om heel eerlijk te zijn, het viel haar ook zo niet op. De jonge poes hechtte weinig belang aan woorden en aan iemands stem. Ze had het zelf nooit echt ervaren en ze formuleerde haar gedachten dan ook niet echt in woorden, zoals de andere - het was een combinatie van losse woorden, beelden en gevoelens. Anders dan een dove, maar ook anders dan een sprekende. Soms leek het alsof haar hele bestaan, haar hele karakter draaide rond haar 'handicap'. Want wie zou ze zijn als ze kon spreken? Hoe had haar karakter er dan uitgezien? Zou ze net zo enthousiast geweest zijn als Jinglepaw, zou ze kans gemaakt hebben op een hogere rang? Maar ze zou het nooit weten, want Starclan had haar nooit een stem geschonken. Een vloek zoveel als het ook een opluchting was - want Bloompaw was er zeker van dat ze nooit iets verkeerd zou zeggen. Weer iets minder om zich zorgen over te maken. Er gleden wat wolken voor de sterrenhemel en de witte poes richtte haar blik weer op Rousepaw. Naar haar kijken was ergens alsof ze naar de sterren keek; beiden waren ze een connectie van Starclan met het aardse leven hier beneden. Op een andere manier, maar toch meer verbonden dan de gemiddelde kat. Zou Rousepaw iets kwijt willen aan de kat die het toch nooit door zou vertellen? Misschien wel de enige waar je helemaal op kon vertrouwen dat ze een geheim zou bewaren. Behalve een dode kat, misschien - maar Bloompaw zag niet in hoeveel steun die kon geven.

Er kwam een glimlachje en een knikje terug, woorden kon ze immers niet van deze kattin verwachten. Waarschijnlijk was dat voor de witte apprentice erger dan voor de katten om haar heen. Kunnen spreken gaf zo enorm veel meer mogelijkheden in het leven. Bloompaw liep er enorm veel door mis en dat was erg genoeg. "Soms vraag ik me af of alles een reden heeft, of Starclan overal een reden voor heeft." Het was een vraag die op enorm veel dingen kon slaan. Bloompaw's stem maar ook deze hele reis was iets wat de meeste katten liever anders zouden zijn. "Alles voelt gewoon zo ver weg soms, alsof wij slechts zandkorrels zijn die door het leven worden geblazen door de wind." Oei, lekker ingewikkeld bezig Rouse. Zij mocht misschien wel ouder zijn dan de apprentice leeftijd en wel vaker zulke dingen horen maar dat hoefde niet te gelden voor haar 'gesprekspartner'. Het was ook altijd maar moeilijk gokken hoe alles zat als de ander niets aan je kon vertellen.

Bloompaw knikte vaagjes. Het ging los over haar heen. Voor de witte kattin waren het de woorden die zandkorrels waren, voortgeblazen door de wind zonder echte betekenis. Toch snapte ze het gevoel achter de woorden ergens wel. Ze besteedde veel meer aandacht aan iemand lichaamstaal, omdat dat haar voornaamste manier van communicatie was. En Rousepaw was, net zoals de meeste andere katten, daarin bijna een open boek. Waarschijnlijk besteedde bijna niemand echt aandacht aan de lichaamstaal van de anderen. Voor hen waren de woorden belangrijker. Bloompaw leek bijna te antwoorden door haar eigen lichaamstaal aan te passen - haar kopje knikte lichtjes, haar ogen gleden naar de sterrenhemel, haar hele lichaam star op de koude steen. Ze kon nooit de volledige implicaties van iemands woorden begrijpen; maar de gevoelens erachter spraken met haar zoals niets anders dat kon.

Een echt antwoord terug kon ze niet verwachten, dat wist ze. Het was fijn om zo haar hart te luchten maar aan de andere kant kon het ook wel eens helpen om wat terug te horen. Er kwam een klein knikje van de witte kattin waarna haar twee verschillend gekleurde ogen omhoog werden gericht. In min of meerderematen leek Bloompaw het wel met haar woorden eens te zijn. Rousepaw zuchtte waarna ze haar buik de stenen liet raken, vervolgens slechts haar rug. Op je rug liggen was immers de beste manier om omhoog te kunnen kijken. Haar voorpoten lagen netjes opgevouwen op haar buik terwijl ze nog een keer zuchtte. "Niets dat we er aan kunnen doen though," sprak ze terwijl ze nog een keer zacht met haar kopje schudde.

Zodra ze lag merkte ze dat Bloompaw haar blik op haar had gericht. De zilvertabby gaf een klein glimlachje, misschien was het een beetje vreemd dat ze ineens zo was gaan liggen. Er kwam een klein knikje van de witte kattin nadat Rousepaw gesproken had. Het was geen makkelijk pakket waar ze in zaten. Het was eerder een ramp. Een ander gebied, andere prooi, andere ziektes. Ziektes waar zelfs de Tribe niets tegen leek te kunnen. Was het hun schuld dat die ziekte hier was? De schuld van de clans? Ze kon het niet weten, dat wilde ze eigenlijk ook helemaal niet. ”Jammer genoeg is Starclan ook niet een fan van duidelijk zijn,” verzuchtte ze waarna ze een keer met haar kop schudde. Na het spreken richtte ze haar ogen even op Bloompaw om de reactie te kunnen zien. Vervolgens draaide ze de twee ijsblauwe kijkers terug naar de sterrenhemel. So close yet so far away.

Rousepaw draaide een beetje met haar oren bij het horen van pootstappen. Ze kwamen van Bloompaw af, de kattin kwam dichterbij haar. De zilvertabby draaide haar kop de kant van de witte kattin op toen de pootstappen stopte. Ze keek recht in de ogen van de kattin, oh. Rousepaw glimlachte even waarna ze met haar staart twee keer op de grond naast haar tikte. Al ging dat wat onhandig aangezien ze lag. "Wil je ook komen liggen? Het is beter voor je nek om te liggen als je naar de Silverpelt kijkt." Willekeurige gezondheidfeitjes, ze zat er vol mee. Was ook wel logisch aangezien haar rang. Meestal zei ze er niet zo veel over omdat ze niet echt het idee had dat de meeste anderen het zo interessant vonden. Maarja, soms zeg je dingen zonder er bij na te denken. Niet dat ze het erg vond, het was eerder een misschien wat vreemde opmerking.

Ze kende Bloompaw inmiddels ongeveer elf moons, dat was de leeftijd van de apprentice. Ze had als gewone apprentice de bevalling gezien. Dat was nog in de tijd dat ze probeerde om een warrior te worden. En daar natuurlijk dan ontzettend in faalde. Rousepaw was er dan ook vrij zeker van dat als ze aangevallen zou worden door een kat die de Medicine cat regel niet volgde, ze er geweest zou zijn. De zilvertabby had vrijwel geen vaardigheden in vechten en zelfs jaar jagen was ver onder gemiddeld. Nou zou ze nooit zo goed worden als een warrior maar ze haalde zelf het niveau van haar vijf maanden training als apprentice niet. Een beetje zielig eigenlijk. Rousepaw zuchtte terwijl ze haar ijsblauwe ogen over de sterrenhemel liet glijden. "Zeg Bloom, is het je ooit opgevallen dat de sterren verschillende kleuren hebben?" Het was iets dat je alleen wist als je lang genoeg naar de sterrenhemel had gekeken of als iemand het je had vertelt. Een klein leuk feitje dat ze op zich wel met Bloompaw wilde delen.