Time for a tour around!

- Niet zolang als verwacht xD & Shadowpaw only! -

- A tour around what? Nee, grapje! XD! Shadowpaw gaat een beetje vreemd overkomen op jou, hij is namelijk nog steeds een beetje bang na het incident.
P.S. Crowfeather had een tour gedaan bij de eerste les van zijn Apprentice, wat toevallig!

Een wolkeloze hemel, geen enkel briesje door zijn lange vacht, alleen maar de gedaantes van twee oudere katten. Shadowpaw zuchtte en ging zitten, zo ging het nou elke dag en nacht, weer die droom. Altijd hezelfde begin, midden en einde. Nooit had hij een gelukkig oment hier mee gemaakt, nooit! Even dacht hij dat het geluid was gaan liggen, zachtjes kroop hij een beetje naar voren, maar zag al gauw weer de twee katten. Nu kon hij ze beter zien, het verbaasde het hem ook niet toen hij zag wie het waren. Eentje had een mooie korte vacht met zwarte en oranje vlekken, de ander had een lange opgezette vacht die bruin en zwart was. De twee katten waren zijn ouders, Foxfur en Falconheart, ze waren niet gelukkig, maar echt kwaad op elkaar. Ze vochten en het kon ze niet schelen of ze daarmee ook iemand anders verwondde. Geen enkel woord kwam er uit zijn mond, zijn bek leek wel stijf bevroren. Het enige geluid waren de woorden die werden uitgespuwd door de twee, bloed druppels vlogen in het rond en delen van vacht bleven er op de grond liggen. Niemand had er iets over gezegd, niemand deed iets. Alsof Shadowpaw de enige hier was die nog kon nadenken, maar zelfs hij kon geen vin veroeren, hij was bang dat ze hun woede op hem zouden richten.. Daar stond hij, met open gesperde ogen die steeds weer van richting veranderden als er iets vreselijks gebeurde. Al sinds de dag dat ze uit elkaar gingen had hij deze droom, soms eindigde het slecht, maar héél soms werd hij wakker met een misselijk gevoel als er een dood lichaam voor hem lag. Maar echt nooit eindigde het goed, altijd óf een van de twee werd gedood óf een was er zwaar gewond. En deze droom moest zijn einde nog uitkiezen, alles in zijn lijf gilde om zijn ogen weer dicht te doen, maar het ging niet. Na een tijdje zat Falconheart in een hoekje van het kamp en kon hij nergens meer heen, hij zat vast. Foxfur had een kwade grijns op haar gezicht en sloop dichterbij, haar bloederige klauwen uitgeschoven. "Nu is het tijd om je voor eens en altijd weg te werken!" Siste ze en haar poot vloog de lucht in, maar voordat die contact kon maken met zijn vader hoorde hij een compleet andere stem. Een die hij bijna nooit had gehoord.

''Zeg slaapkop, wakker worden.'' Heel snel opende hij zijn ogen om te zien waar hij was, precies waar hij de vorige avond in slaap was gedommeld, de Apprentice Den! De stem die hem had gesproken was zacht en vriendelijk, even zonk hij weg in zijn gedachten en hield zijn kopje schuin. Waar had hij hem ookal weer eerder gehoord? Niet zo lang geleden dat is zeker, maar wanneer? Toen zag hij weer het beeld voor zich van gisteren,de Ceremonie, zijn mentor, Flameclaw! ''We hebben een lange dag voor de boeg. Zorg dat je eerst even eet voordat we gaan. Ik zal bij de ingang op je zitten wachten,'' Shadowpaw kon nog net zijn staart zien verdwijnen, snel maakte hij zijn opgezette vacht weer schoon en plukte de over gebleven stukjes mos eruit. Honger knaagde in zijn maag en hij sprong over de uitgestrekte poten en staarten. Misschien kon hij door deze dag wel even die droom vergeten, ook al bleef de gedachte van een kwade Foxfur die haar prooi bijna had kunnen vermoorden in zijn gedachte zweven. Zijn kopje voelde al snel de warme buitenlucht, dit keer voelde hij zelfs de wind tegen zijn vacht aan drukken. Hopelijk zou die droom niet nog een keer verschijnen, maar dat was verloren hoop.. Hij moest dus eerst wat eten, snel rende hij naar de grote stapel en trok nog net een kleine waterrat er vanaf die helemaal op de top lag. Het vlees was al zoals hij verwachtte, mals en zoet, alsof hij een paar seconden geleden het kamp in was gekomen en zichzelf op de stapel had gelegd. Na zijn snelle maaltijd liep hij naar Flamevlaw toe, die zijn staart op zijn poten had gelegd. Hij trilde een beetje van de zenuwen en van de droom. Hopelijk zou hij er niet door afgeleid worden, dan zou alles uitlopen op een ramp! "H-h-hallo, wat gaan we doen vandaag?" Door de zin die zijn mentor had gezegd op het einde was hij toch een beetje nieuwsgierig geworden, hopelijk zou hij niet te snel moe worden of weer honger krijgen.. Nee! Hij moest zich moedig gedragen en niemand mocht ook maar merken dat hij van die enge dromen had, zelfs zijjn ouders niet! Dan werd alles vast nog erger, zonder het te merken rolde er een kleine traan over zijn wang. Snel veegde hij die eraf met zijn voorpoot. Die heeft hij vast niet gezien.. Hoopte hij, zijn poten kneedden een beetje angstig de grond eronder en hij keek op naar de kater. Misschien denkt hij dan wel dat ik zwak ben, of nog erger, niet goed genoeg voor hem!

- yeah you want to know don't ya! -
- ach geeft toch niet e niet eens aan gedacht xD-

- XD, nieuw onderschrift

Nee, dat was hij niet, hij moest zichzelf even wat opbeuren. MIsschien gingen ze wel wat leuks doen? Iets wat hem even van zijn gedachten over de ruzie zou afleiden. Maar misschien was het wel iets dat vermoeiend en moeilijk was, iets wat hij niet aan kon. Kom op Shadowpaw! Gromde hij in zichzelf, zijn haren sprongen een klein beetje overeind en zijn nagels schoven in de losse grond, Je moet er niet aan denken! Je bent een goede Apprentice, je kan het wel, als je maar in jezelf gelooft! Al na die verzachtende woorden draaide hij zijn kopje een klein stukje om en begon met kleine halen zijn vacht op zijn rug een beetje glad te likken, hij mocht er niet kwaad of vermoeid uitzien als ze hun eerste training zouden beginnen. Al bijna meteen na die schoonmaakbeurt werden zijn gedachten weer onderbroken door het antwoord op een vraag die hij helemaal was vergeten. Alle grenzen bekijken, tja, hij had wel wat verhalen gehoord van zijn moeder, dat de RiverClan katten moesten vechten als er indringers waren, zelfs al waren ze in de minderheid. Ooit op een dag hoopte hij dat jhij dat kon doen en dat ze zouden smeken om genade, die hij natuurlijk zou geven. Shadowpaw was niet zoals de meeste met het doden als ze ook maar één poot op hun grond zette, nee, hij zou niemand doden als dat niet noodzakelijk was. Maar prooi was wel iets anders, behalve dan die ene keer dat hij met zijn zus was, hij had een hulpeloze vis weer in het water geduwd en niet aan de gevolgen gedacht.. Nou ja, dat zou hij niet meer doen als hij geleerd had om te jagen, hoopte hij dan maar. Weer werd hij uit zijn gedachten gehaald door een vraag of het met hem ging, hij knikte een beetje kort en richtte zijn blik weer naar beneden. Hij had het gezien, hij zou nu vast denken dat hij een zwakkeling was.. Al snel werd hij geroepen en duwde hij zich van de grond af, ook al bleef zijn blik erop gericht. Was hij wel een goede Apprentice, goed genoeg voor Flameclaw? Langzaam slofte hij uit het kamp, de zon scheen nog feller buiten en hij kneep zijn ogen halfdicht, een zware dag lag voor zijn neus. Ze moesten bijna door het hele territorium van de RiverClan lopen, was dat zwaar? ZOuden ze vijandige katten tegenkomen? Zou hij het wel volhouden? Al die vragen kon hij nú niet beantwoorden, maar misschien wel op het einde van de dag. Iets wat nog ver van nu leek, toch bleven er wel wat goede gedachten in zijn hoofd hangen, maar de slechte hadden de overhand. Iets van, 'Het is je eerste keer buiten het kamp!' of 'Je eerste stap dichterbij het Warrior zijn' ja, hij geloofde er ook in, hij zou het wel redden. Hij was Shadowpaw, een trotse RiverClan Apprentice, maar toch zat hem iets dwars.. "Flameclaw?" Zijn stem trilde even van wat hij wilde zeggen, zo te zien zat zijn mentor nu ook in zijn gedachten verzonken, "Van wat u net zag, het was een traan.. Mijn ouders hebben een grote ruzie, misschien had u het al gemerkt, maar ik krijg de hele tijd dromen dat de een da ander doodt op het einde. Zou het echt gebeuren uiteindelijk?" Hij wilde er eigenlijk met niemand over praten, maar zijn mentor was wijs en misschien zou hij het wel weten. Hopelijk. Zijn blik dwaalde af naar de horizon, de zon was soms echt heel erg mooi, vooral op een onbewolkte dag als vandaag. Na een paar seconden verdwenen alle slechte gedachten in zijn hoofd en werden vervangen door goede. Hij was nog jong en kon later zich wel zorgen maken, trainen kon misschien wel hertstikke leuk zijn en zijn mentor was erg aardig. Zijn leven was zo stom nog niet, je moest gewoon de lichte kant ervan goed bekijken, dan komt alles goed! Zijn ademhaling was rustig en hij zocht een rustig plekje in het gras, de wind rook naar denatuur en de rivier die hier in de buurt stroomde en nooit zou ophouden. Even was alles goed, hij wiolde dat dit moment nooit zou stoppen, hij legde zijn staart over zijn poten en staarde voor zich uit, zonder ook maar ergens naar te kijken, gewoon genietend van alles.

-Sorry als het kort is, maar moet nog aardig veel posten,

''Geloof me, Crookedstar zal dat nooit toelaten, maar wanneer zijn die dromen begonnen?'' Shadowpaw schrok even op van die directe vraag, wanneer waren ze begonnen? Héél even dahct Shadowpaw dat Flameclaw hem zwak vond, dat hij gewoon bang was voor verzinsels die zich in zijn hoofd afspeelde. Hij liet zijn staart hangen en keek naar de droge zanderige grond, een paar steentjes lagen verspreid over het pad en hij hoorde het zachte geruis van de rivier die hier net ver uit de buurt lag. Het blije, gelukkige gevoel dat hij net nog had was nu totaal verdwenen en liet hem als een holle vorm achter. Zonder enige blije emotie, alleen maar angst, wanhoop en treurigheid. Maar toen bedacht hij zich, dat zijn mentor hem misschien gewoon gerust wilde stellen als hij het had verteld. Shadowpaw nam een grote hap lucht en liet het zich even bezinken, hij moest het vertellen. Hij was er nu toch al aan begonnen en kon zich niet meer terug trekken. "Ik weet het niet precies," Zuchtte hij een beetje en met een grote inspanning van moed richtte hij zijn blik op Flameclaw's ogen. "Maar het was in ieder geval na de grootste ruzie van mijn ouders. Zo erg had ik het nog nooit gezien, het was toen ik nog maar een paar manen oud was. Bizzardpaw was zelfs uit het kamp gevlucht om aan al die commotie te ontsnappen en ik moest alleen achterblijven, terwijl ze allebei gingen zoeken." Hij huiverde even bij die herinnering, dat wilde hij gewoon nóóit meer meemaken, het was gewoon té vreselijk voor woorden. "Maar Flameclaw," Ging hij weer zachtjes verder, het leek wel of zijn stem met de minuut schorder werd van verdriet. Hij voelde zijn ogen weer vollopen met tranen en durfde daarom ook niet te knipperen. "Ik dacht dat alles weer goed zou komen toen, toen ik daar alleen was. Al die andere moederkatten die voor hun kittens zorgden, dat gaf me goede hoop.. Maar toen ik zag dat Foxfur zonder hem terugkwam knapte ik een soort van. Ik voelde geen enkele hoop meer voor hen, en ik denk dat dát de oorzaak is. Dat ik haar gewoon zonder Falconheart het kamp in zag lopen. En de dagen daarop gevolgd waren ook niet zo goed, steeds meer begonnen ze elkaar te negeren en als ze elkaar tegen kwamen hoorde ik boos gemiuaw en kwam Foxfur kwaad weer terug in de Nursery..." Shadowpaw deed een paar stappen naar links totdat hij in het gras stond en een zacht briesje in zijn gezicht voelde, hij kneep zijn ogen dicht en liet de warme tranen over zijn gezicht lopen. Hij wilde ze niet meer verbergen, alles was eruit en wat kon hij nog meer verbergen? NIets! Alles was weg waarvan hij zich schuldig voelde en voelde hij zich daardoor beter? Nee! Dit bracht al die vervelende emoties weer gewoon terug bij hem, alleen nu allemaal tegelijk! Zijn pootjes kneedden de grond en hij nam nog een grote teug lucht en zuchtte die weer uit. Was dit zijn ;even? Elke dag met een ondragelijke pijn rondlopen en het verdragen? Hij wilde het niet! Hij wilde er vanaf zijn en gewoon gelukkig kunnen zijn! Als een normale Apprentice met een normale familie, zonder ruziende ouders en gewoon vrienden hebben. Had StarClan zo zijn lot bepaald, eeuwig rondlopen met dit? Shadowpaw sloeg zijn ogen ten hemel en bleef naar de bewegingsloze wolken staren, er kwam toch nooit iets nieuws waarbij hij zich gelukkig zou voelen... Met nog een diepe zucht trippelde hij weer terug naar Flameclaw en zei in een eentonige stem; "Laten we maar verder gaan met de training.."

-SUPER laat, sorry, en had niet zo'n inspi..

Hij keek zijn apprentice even vragend aan en wachtte op het antwoord. "Ik weet het niet precies," Zuchtte hij en Flameclaw knikte even. Zijn ogen stonden vriendelijk toen Shadowpaw hem aankeek. "Maar het was in ieder geval na de grootste ruzie van mijn ouders. Zo erg had ik het nog nooit gezien, het was toen ik nog maar een paar manen oud was. Buzzardpaw was zelfs uit het kamp gevlucht om aan al die commotie te ontsnappen en ik moest alleen achterblijven, terwijl ze allebei gingen zoeken." Flameclaw begreep het wel, het was vast moeilijk om op te groeien tussen twee ruzieënde ouders. "Maar Flameclaw," Ging Shadowpaw verder en bezorgd keek Flameclaw hem aan. Hij had best medelijden met de jonge kater en was dus ook bereid naar hem te luisteren. "Ik dacht dat alles weer goed zou komen toen, toen ik daar alleen was. Al die andere moederkatten die voor hun kittens zorgden, dat gaf me goede hoop.. Maar toen ik zag dat Foxfur zonder hem terugkwam knapte ik een soort van. Ik voelde geen enkele hoop meer voor hen, en ik denk dat dát de oorzaak is. Dat ik haar gewoon zonder Falconheart het kamp in zag lopen. En de dagen daarop gevolgd waren ook niet zo goed, steeds meer begonnen ze elkaar te negeren en als ze elkaar tegen kwamen hoorde ik boos gemiuaw en kwam Foxfur kwaad weer terug in de Nursery..." Zijn apprentice stapte even opzij en Flameclaw keek hem nog altijd aan. Zijn hart werd geraakt toen hij zag dat de tranen weer uit de ogen van zijn apprentice stroomde. Hij hoorde zijn apprentice zuchten en bekeek het katerje eens goed terwijl hij terug kwam lopen. "Laten we maar verder gaan met de training.." Zei Shadowpaw met een eentonige stem, maar Flameclaw bleef zitten. Toen stond hij op en duwde met zijn neus even tegen de wang van zijn apprentice. ''Luister Shadowpaw, je hoeft je niet te schamen voor wat je voelt. Bovendien zal ik er altijd voor je zijn als je wilt praten, en zo zijn er wel meer.'' Sprak hij kalm en keek Shadowpaw aan.''Dus als je ooit verder wil praten hierover, kom naar me toe ik zal altijd naar je luisteren.'' Hij glimlachte even en draaide zich om. Hij zwaaide even met zijn grijze staart en keek om. ''Nou komop dan, laten we zorgen dat we voor maanhoog terug zijn in het kamp.'' Grapte hij en keek Shadowpaw aan. ''Eerst gaan we naar de rivier, die scheidt ons territorium van dat van de ThunderClan.'' Hij glimlachte en begon op een zacht tempo al te lopen.

-geeft toch niet xD ik ben ook laat

Shadowpaw draaide zich om en zag dat Flameclaw helemaal niet opgestaan was om op weg te gaan, maar nu gewoon nog steeds op dezelfde plek zat. Iets in hemzelf zei dat alles nu goed zou komen, als Flameclaw hem maar gewoon zou blijven helpen. . ''Luister Shadowpaw, je hoeft je niet te schamen voor wat je voelt. Bovendien zal ik er altijd voor je zijn als je wilt praten, en zo zijn er wel meer.'' Sprak hij kalm en keek Shadowpaw aan. Shadowpaw knikte even en keek naar zijn pootjes. ''Dus als je ooit verder wil praten hierover, kom naar me toe ik zal altijd naar je luisteren.'' Heel zacht mompelde hij ‘Bedankt’, maar zijn keel leek wel gewoon te droog om goed en duidelijk te kunnen spreken. Shadowpaw keek weer op naar Flameclaw en zag een glimlach op zijn gezicht verschijnen, Shadowpaw voelde een klein briesje weer door zijn lange vacht strijken en snoof even de frisse lucht op, ja, zo zou alles wel goed komen, als alles maar zo bleef als het was. ''Nou komop dan, laten we zorgen dat we voor maanhoog terug zijn in het kamp.'' Shadowpaw lachte even en rekte zijn voorpoten uit, zijn mond vormde een gaap en zijn ogen werden dichtgeknepen. Het maakte hem eigenlijk niet uit of ze maanhoog of zonhoog terug zouden zijn, als hij maar zou leren en veilig bij Flameclaw zou zijn. ''Eerst gaan we naar de rivier, die scheidt ons territorium van dat van de ThunderClan.'' Shadowpaw knikte om te laten blijken dat hij het begreep en volgde zijn mentors pad, wie weet wat hij nog zou zien ook! Misschien wel een kat uit een andere Clan, maar hij hoopte ook weer dat ze dat niet zouden doen. Wie weet zou dit uitlopen op een gevecht en daar was hij nog lang niet aan toe. “Um, Flameclaw,” Begon Shadowpaw weer op een schorre toon, door die kleine huilbui was zijn keel droog geworden en kon hij niet meer zo normaal praten. Hij stopte even op het pad, wat nog niet zo ver van het kamp lag, waren ze dan zo lang bij hem gebleven omdat hij zijn ouders bij elkaar miste? “Het spijt me als ik de hele training heb vertraagd, maar ik heb een vraag.” Hij wachtte even zenuwachtig en veegde met zijn poten over het pad, kon hij dit nu wel vragen? Zou hij nu niet de training nog meer uitstellen? Hoopvol keek hij op naar Flameclaw en hoopte dat hij het goed zou vinden en bleef zoals Shadowpaw hem nu kende. Anders zou Shadowpaw zich alleen nog rotter gaan voelen… En die keer dat Flameclaw hem gerust had gesteld, had hij zich zo gevoeld alsof zijn ouders nooit uit elkaar waren gegaan, en zo wilde hij zich gewoon altijd willen voelen.

-Kort!

Flameclaw kon niet zeggen dat hij wist hoe zijn jonge apprentice zich voelde, maar hij kon wel begrip tonen voor Shadowpaws gevoelens. Hij hoorde hoe Shadowpaw iets mompelen dat op een dankwoord leek en stilletjes glimlachte hij even. Na zijn korte woordgrap lachte Sadowpaw even en Flameclaw grinnikte. Het was veel leuker om zijn apprentice te zien lachen in plaats van de trieste blik in zijn ogen. Nu knikte zijn apprentice als teken dat hij begreep wat hij bedoelde en liep met hem mee. “Um, Flameclaw,” Begon Shadowpaw weer op een schorre toon en Flameclaw bleef stilstaan. ''Ja Shadowpaw?'' Vroeg hij vriendelijk en keek zijn apprentice aan. “Het spijt me als ik de hele training heb vertraagd, maar ik heb een vraag.” De hoopvolle blik van zijn apprentice raakte hem weer en hij stapte richting zijn apprentice. Toen begon hij te grinnniken. ''Tuurlijk mag je wat vragen, en het maakt niet uit dat de training langer duurt. Het gaat erom dat jij alles leert, en dat al jouw vragen beantwoord worden.'' Sprak hij vriendelijk en ging even zitten en krulde zijn staart om zijn voorpoten. Hoeveel vragen had hij wel niet gehad toen hij apprentice was? Alleen kreeg hij niet alle antwoorden op al zijn vragen. Voor sommige kreeg hij het antwoord, dat zal tijd je vertellen. Zijn mentor was altijd wijs geweest en wist hem vaak wel uit dilemma's te helpen. Gelukkig was zijn mentor ook altijd geduldig geweest, zonder geduld is het onmogelijk om een apprentice te trainen. Flameclaw wilde nu net zoals zijn vroegere mentor het echte engelengeduld hebben. ''Nou kom maar op met die vraag van je,'' zei hij en keek Shadowpaw vriendelijk aan.

-zeer kort