OPEN > Flight or fight

Cyber had zich een tijd lang in de schaduwen gehouden. Hij had het bloodclan kamp amper uit gekomen, bijna enkel om een hap eten te gaan vangen. Hele dagen had hij in de koude plassen gelegen waarmee de grond vol lag, alsof er geen enkel plekje droge grond meer over was in het kamp. Hij had zijn plaats in de barn verloren. En nooit had hij gedacht dat hij opnieuw in de koude wind moest slapen, door storm en regen. Hitte en droogte. Terwijl hij niet met andere katten praatte, niet eens met zijn eigen leider of vrienden, had hij gemerkt dat de katten hem raar begonnen aan te kijken. Als een buitestaander. Het was al heel erg ieder-op-zich in het bloodclankamp, maar dit was nog erger. Hij voelde zich aangestaard en weggepraat. En het was genoeg.

De gespierde kat had diezelfde ochtend nog voor het eerst gewoon opgestaan. Ja, hij had opgestaan zonder reden. Niet voor zijn behoeften te doen, niet om te gaan eten en niet om een zo noodzakelijk gesprek met iemand waar hij erg tegen opkeek. Nee, hij stond gewoon op. Vier poten in de plassen, staart in een rechte lijn en ogen naar de onheilspellende hemel gericht.

Zonder een doel begon Cyber rond te wandelen, spieren uitrekken en klauwen in de kiezels te duwen. Het was genoeg geweest, er was genoeg werk aan de winkel. Al snel verliet de tuxedo kater dan het kamp, voor het eerst in enkele dagen. Een snack was broodnodig, met dit weer kon je een dikke pels, sterke spieren en bolle buik broodnodig gebruiken. Cyber had echter nog geen zin om te jagen, hij voelde zijn spieren daar nog te stijf en ongetrained voor. Binnekort, dacht hij.

Na een snelle hap uit de dichtsbijzijnde vuilnisbak, die rijkgevulde achteraan het restaurant daar om de hoek, kon Cyber weer een heel eind voort. Met een statige pas checkte hij alle markeringen die zijn clangenoten, enkele rongues en een enkele Kittypet die zijn tuin uit durfde hadden geplaatst. Cyber had echter al in geen jaar meer een markering geplaatst.

Maar hier zou hij geen markering plaatsen, dit was namelijk niet zijn territorium. Ja natuurlijk, Bloodclan eigende zichzelf natuurlijk alles toe, niet enkel het kamp. Men zag alle straten bijna als bloodclan territorium, dat is nu eenmaal hoe bloodclanner zijn. Ego en een veel te hooge dunk van hunzelf. Cyber moest grijnzen, natuurlijk was hij niet veel anders. Cyber had echter geen nood op de moment om een stomme kittypet tuin te markeren, verloren moeite. In tegenstelling liep hij de kasseien weg af, plassen ontwijkend terwijl de wind meedogenloos door zijn dikke maar doffe pels blies.

Toen Cyber op jonge leeftijd van zijn ouders was weggelopen, had hij een liefde gevonden. Ze noemde Seraphine, Sunwing nog in de tijd dat ze een riverclan krijger was. De liefde was echter zo sterk dat, na de nodige drama, Seraphine besloot haar clan te verlaten, naam te veranderen en met Cyber de wereld te gaan verkennen. De kater zuchte, waarom. Seraphine en Cyber hebben vanaf die dag hun eigen deel van de wereld. Die plaats was van hun en niemand anders. Hun territorium, en ze zouden het verdedigen tegen eender wie die binnenviel. Echter moest het noodlot toeslagen, Seraphine stierf op een tragische manier, aangevallen en doodgebloeid. De kittens hadden ook niet veel succes gehad, verstrooid waren ze verloren geraakt, maar Cyber kon ze één voor één weten terug te vinden, en dat is nou net waarom dat Lola, zijn geliefde dochter, de taak op zich had gekregen om het territorium met haar leven te verdedigen. De tuxedo kat had zich namelijk bij de bloodclan gevoegd, dus had hij niet meer de tijd en mogelijkheid om zijn territorium zelf te verdedigen.

Dat territorium, was nu  net waar de vastberaden kat naar opweg was. Met het bange gekwetter van een opvliegende vogel in de achtergrond en zijn poten gehavend maar zeker van hun zaak op de drassige grond. Toen hij dan eindelijk voet over de grens zette liet Cyber een grote zucht gaan. Hij was terug, hij voelde zich alsof er een warme zonnestraal op zijn vacht scheen op een koude winteravond. Zo goed voelde hij zich.

Maar hij was niet alleen.

Cybers kilgroene ogen vielen op een zwarte silouette verderop, wandelend door het gras. Zijn gras. Met woede flitsend in zijn ogen was zijn gevoel van vrede en rust als sneeuw in de zon weggesmolten. Cyber sloop richting de kat, traag maar zeker. Hij zou zich niet verraaden. Poot voor poot, zo stil als hij kon kwam hij dichterbij. Tot hij vliegensvlug voor de kat sprong, enkel een snorhaar van de poes haar neus vandaan. "Hé jij daar! Wat denk je dat je aan het doen bent?" siste Cyber gemeen, met zijn rauwe lage stem. Zijn ogen spuwden groen vuur. Zijn poten juikten, alsof zijn klauwen uit zijn poten wouden springen.

Cyber zag hoe de kattin absoluut niet verrast opkeek om een struize kater vol littekens voor haar neus te zien verschijnen, bepaald een gezonde of veilige opzet was dat dan ook niet. Er waren zat katten hier buiten die zonder problemen, zonder waarschuwing, met gemak je keel zouden openklauwen. Gewoon omdat ze daar zin in hadden, vooral de bloodclan dan. Natuurlijk. Daar zaten een stelletje absoluten psychopaten bij, standaard. Cyber keek dan ook gewoon kil terug toen de poes besloot haar blik niet van hem af te wenden. 'ook hallo', de kater besloot hier geen antwoord aan te geven, zijn begroeting was voor haar neus belanden. Meer woorden moesten daar niet aan verspild worden.  Cyber zette ondertussen wel een stap dichterbij, horende hoe de blaadjes onder zijn poten vandaan ritselden. 'T'is je niet gelukt hé, indruk maken bedoel ik.' Cyber haalde diep adem en zuchtte, met een grote grijns. "Als ik indruk wilde maken had je nek nu al lang opengelegen mejufrouw" gromde hij met dat grijnsje, hoe dom kan deze kattin wel niet zijn? Hoe onervaren? Ze was duidelijk nog jong, en mogenlijk misschien ook nieuw in het gebied? Boven dat rook ze naar rogue, de geur van rondzwerven was hem meer dan bekend. Cyber had zelf het grootste deel van zijn leven als rogue doorgebracht.

De katting grijnsde lauwtjes, waarna ze een rondje rondom hem begon te lopen. De kater was groot, mogenlijk zelfs bijna twee keer haar grootte? Het was een wonder dat de kattin een rondje om Hem liep, in plaats van andersom. De kater kon haar waarschijnlijk neerhalen met een enkele poot, als zij poot al even groot, maar ook loch, was als twee poezen-pootjes. Maar Cyber was hier niet voor 'the kill', althans nog niet. Plannen veranderen namelijk wel eens vaker.

"Ik kan jou dezelfde vraag stellen natuurlijk, wat denk jij hier te komen doen?'
1, 2, 3. Langer duurde het niet voordat Cyber een luide schaterlach uit liet. Niet van geluk, maar wegens hoe verschrikkelijk zielig dit was. "Madammeke, heb je ooit iets geleerd in je leven? Geen wonder dat je alleen rondzwerft, niemand wilt met zo'n dom wezen gezien worden." ... Cyber lachte nog even voordat hij weer serieus werd, opstaand om de cirkel te doorbreken van de kattin, liep hij voor hij weer recht voor haar neus stond, compleet serieus vervolgde hij: "Wees stil en ruik eens. Gebruik die neus, die heb je voor iets. Nu ruik, en zeg me welke geuren je opvangt." Het leek wel alsof hij een eigen kitten leerde geuren te herkenne, Cyber kon amper geloven hoe onervaren de kattin tegenover hem stond, hoe onwetend. Cyber wijsde dan ook op de geur. Ondanks dat Cyber al een hele tijd zijn territorium niet meer had kunnen markeren, zijn territorium was in de handen van zijn dochter Lola. Haar urine-lucht was dan ook sterk te herkennen, naast dat de geur van kat die regelmatig passeerde, dezelfde kat, Lola, hing ook in de lucht.

Cyber zuchte, en zette zijn kont neer op de grond.


[OT: sorry als de kattin bv groot of gespierd is, de beschrijving zei nog niets over de kattin dus ik ging ervan uit dat ze een normale kattin-grootte is. Welke zowizo kleiner is dan Cyber, welke een erg grote kat is. ]

Terwijl Cyber zo neerzat met zijn achterwerk in het natte, zompige gras. Wachtend op een antwoord. Vernam de stevige kater een maar al te bekende geur. Maar te ongelovig besloot Cyber te blijven zitten, het zou wel heel toevallig zijn dat Lola nu net op dit moment in de buurt is. Die ene keer dat Cyber op stap was, op dit exacte stukje gras. Waarschijnlijk had hij gewoon een oude geur van Lola opgevangen. Maar Cyber had al snel door fout te zijn toen hij het zachte geluid van kattenpootjes op gras hoorde. En net op dat moment stapte Lola bijna letterlijk tussen de twee katten 'Waarschijnlijk mijn geur pap' zei ze met en klein glimlachje. Voor een seconde liet Cyber een licht geïrriteerde grom uit en zijn keel 'Ja inderdaad.. surprise.' Maar al snel was die chagerijnige oude kat weg want als er één iemand is op deze wereld die Cyber nu eens echt liefhad, dan was het zijn dochter Lola wel. Één van de wijnige overlevenden van zijn nestje met Seraphine, wie... jammergenoeg ook tragisch overleden was. Bij die gedachte gingen Cybers nekharen overeind staan. Enkele fracties van een seconde later was er echter een soort van, rare, lichtelijk schuin, grijnzende, .. glimlach? te vinden op Cybers gezicht. 'Dus wie is dit?' werd hem gevraagd. "Één of andere nutteloze kat die haar eigen dood eens wil uitproberen vermoed ik." antwoorde Cyber al grijnzend, zijn dochter een lik over haar kopje gevende. Ze was eigenlijk al wel te oud voor dat melige vader-dochter gedoe. Zelfs van Cyber, welke nooit echt zo'n melige vader was geweest. Hij was meer van.. leren jagen, leren vechten, ik ga even een kat pesten, ah ik ben terug thuis laten we nog eens trainen-soort vader.