When dreams were made and used and wasted..

De kater had wat boomschors tussen zijn kaken geklemd. Met een tekort aan voedsel was dit nu de beste optie. Zijn nagels deden pijn door het los schrapen, maar hij besteedde hier geen aandacht aan. Hij maakte zijn weg terug naar de grot waar hij nu kamp had gemaakt. Honger stopte hem. Ra besloot alvast één van de repen boomschors op te eten, zodat hij meer energie zou hebben om de weg terug te maken naar de grot. Omdat hij een prooi achterna gezeten had - die hij uiteindelijk niet had weten te vangen - was hij ver afgedwaald. Het kwam te dicht in de buurt van het oude clanterritorium, en hij kon enkel hopen niemand tegen te komen. De kater liet de boomschors vallen en pakte een reep, om hier vervolgens smakeloos op te kauwen. Het smaakte nergens naar en had een vervelende structuur, maar het hielp tegen de honger. Hoopte hij dan.
- Na hun eerste encounter en na de dood van Nazca?

Langzaam keek de kater op. Hij had een naar gevoel dat hij in de gaten gehouden werd. Hij staakte het kauwen en een klein stukje boomschors hing vergeten uit zijn bek. Hij scande zijn omgeving, en zijn ogen bleven hangen op een rode vacht die afstak tegen de omgeving. Ra herkende het meteen. Zijn blik verzachtte iets. Hij had anderen nodig om op te steunen, hij was in elkaar aan het zakken zo in zijn eentje. Hij kon het niet meer aan allemaal en hij wist niet hoelang hij nog door kon gaan voor hij hetzelfde lot koos als zijn liefde. Vandaar dat hij overeind kwam en naar haar toeliep. "Red.." murmelde hij, zijn pas wankel door de zwakte. Zijn bruine vacht dof en ribben duidelijk zichtbaar. Hij zag haar vijandelijke houding wel. Hij verdiende het ook. Hij wist dat ze hem niet meer gewild had, dat was dan ook één van de redenen waarom hij vertrokken was. Hij ontweek haar blik.

Haar vijandige houding verzwakte toen ze zag hoe haar broer eraan toe was. Ze slikte moeizaam. Haar gouden ogen namen zijn zwakke gestalte in haar op. Hij was wankel, mager, leek wel een levende dode.. Het deed haar pijn om hem zo te zien. Zij was altijd de zwakke en de magere geweest - hij was sterk, hij moest sterk zijn, hij was degene die hen beschermde.. De grote broer die zorgde voor zijn vier zussen. De enige kater van het nest. De enige zoon van hun ouders. Waarom vergooide hij zijn leven zo? Redpetal zou het misschien nooit snappen, bewust toch niet. In haar hart wist ze dat een kat alles deed voor de liefde.. Dat zij alles gegeven had en dat haar broer dat ook had gedaan. En dan was het hem weer, die hun harten allebei gebroken had, die een hele familie geruïneerd had omdat ze allemaal zo naïef waren geweest, goedgelovig, goed van hart. Ze zou het hem nooit vergeven. Hazelfray was nog steeds bij hen geweest, Snowdance had nog geleefd, Sandflower en zijzelf zouden nog close zijn, er waren geen vier gehandicapte kittens geweest, geen acht halfsiblings die ook neven en nichten zijn. "Hazel..", mauwde ze zachtjes. Haar stem riep hem, verdrietig en fragiel, riep hem op om terug te komen, om terug hun familie te vervolledigen - voor zover dat kon, nu ze allemaal zo uit elkaar gerukt waren en ééntje zelfs nooit meer terug zou komen. Met hem uit de clan zouden ze nooit meer compleet zijn. Zelfs Starclan kon hem geen happy ending meer geven.

Zijn naam werd uitgesproken. Zijn oude naam. Zijn hart stak. Immers was dat niet de naam die Nazca voor hem uitgekozen had. Het triggerde iets in hem om zijn oude leven, dat hij toch probeerde te vergeten, zo duidelijk weer terug te zien. Zijn blik verhardde, maar hij wilde zijn zus niet meer uitsluiten. Hij kwam voor een pijnlijk dilemma te staan. Hij was immers helemaal niet klaar om Nazca te vergeten. Hij wist niet of hij daar ooit klaar voor zou zijn. "Hoe gaat het met de kinderen.." Vroeg hij dus maar, zijn blik ietwat pijnlijk, omdat hij ze niet meer zien kon.
- Klein beetje kort maar ja beter dan niet posten amirite

Redpetal zette aarzelend nog een stapje dichterbij, keek haar broer aan in zijn groene ogen. De rollen leken omgedraaid te zijn. Zij was nu de moedige terwijl hij de zwakke was; zij stond met haar rug recht en hij ineengezakt van pijn. Een pijn die gespiegeld werd in haar eigen gouden ogen, niet alleen maar omdat ze nu eenmaal zo zacht en empathisch was maar ook omdat ze dezelfde pijn voelde. Het was voor hen beiden gecompliceerd. Hun grootste liefde had hun leven geruïneerd maar nu was hij dood en nu bleven zij achter met de puinhoop en met een gat in hun hart dat nooit meer gevuld zou worden. Desondanks ontstond er toch een lichte glimlach op haar snuitje toen Hazelfray naar haar kittens vroeg. Haar blik warmde lichtjes op met de liefde van een moeder, de liefde die over alles over ging en die nooit zou uitdoven. Dezelfde liefde die in een oogwenk omgezet kon worden in een brandende woede als iemand aan haar kittens raakte. "Het gaat goed met hen. Ze moeten bekomen van alle.. Gebeurtenissen." Ze wou het er eigenlijk niet weer over hebben, had er al zo veel overgepraat. Ze had geen zin om de wonden weer open te trekken nu ze net niet meer aan het bloeden waren. Of dat voor hem ook zo was, dat wist ze natuurlijk niet; hij was nu net een vreemde voor haar, wanneer ze vroeger zo close geweest waren. Hoe had één kater toch alles kunnen veranderen? De manen waren voorbij gegleden en ze hadden niet genoeg genoten van de gelukkige momenten. Dat soort dingen wist je natuurlijk alleen maar achteraf.