[Melting Ice][Kit Stealing] Where will my little trip end?

Met kleine kittenpootjes bewoog een rood-wit katertje zich over de grond. Zijn lichte ogen gleden over de omgeving. Hij was stiekem het kamp uit geslopen en was maar een richting op gegaan waar hij nauwelijks ShadowClangeuren had geroken. Zijn ogen stonden wel alert en hij begon iets langzamer te lopen. Even snoof hij de lucht op en sloot zijn oogjes, even zoekend naar bepaalde geuren. Er drongen veel vreemde geuren zijn neus binnen, geuren die hij nog nooit had geroken in het kamp. Nieuwsgierig begon hij de geur te volgen, het rook niet echt aangenaam maar toch wilde hij weten wat het was. Opnieuw versnelde hij zijn passen en trippelde rustig door. Hij was er alleen op uitgegaan, dit omdat hij nauwelijks met anderen omging. De meeste andere kittens bleven liever uit zijn buurt, dit omdat hij nooit echt open was tegen ze of omdat hij te kil en afstandig was. Maar niemand van hen wist dat dit eigenlijk zijn masker was, diep van binnen was hij gebroken. Hij mistte zijn ouders enorm, maar ze terugbrengen kon hij ook niet. Even zuchtte hij en lichtte zijn kop omdat hij toch ergens geluid hoorde. Met gespitste oren ogen keek hij in het rond. ''Hallo?'' Zijn stem klonk onzeker en hij deed een stap achteruit. ''Is daar iemand?'' Vroeg hij vervolgens en keek afwachtend in het rond.

Voor de BloodClanner die Hearty wilt komen stelen :3

Scourge was duidelijk geweest, duidelijk genoeg voor Sandstorm. Haat en pijn, woede en verdriet, alles moest er zijn tussen de Clans. Ze moesten elkaar haten, elkaar in de haren vliegen door hun onwetendheid. De Rogues moesten van zich laten horen! Ze hadden zich immers niet voor niets verenigd in BloodClan. Sandstorm sloop nu over SchadowClanterritory; hij wist immers heel goed wanneer er daar veel of weinig katten waren. Dat soort dingen leerde je nu eenmaal als je uit moest kijken.. Maar nu was hij niet op zoek naar voedsel, of het verspreiden van andere geuren. Ditmaal was hij op zoek naar kittens.
Sommige katten zouden de kittens misschien ruw wegtrekken, het kamp inrennen om ze mee te nemen. Maar zo ging hij niet te werk; op kittens inpraten werkte vaak veel beter. Als er nu maar eentje rond zou lopen.. Een paar dagen liep hij al over het territorium, daarbij een andere geur proberend te verspreiden. Maar een kitten had hij nog niet gevonden. Wanneer zou hij het treffen? Hij liep niet al te voorzichtig meer toen hij zijn doel in beeld kreeg en mooier nog; er was niemand in de buurt. 'Hallo?' De kitten keek nogal onzeker, bang. 'Hallo,' antwoordde Sandstorm, met een lieve glimlach op zijn gezicht. 'Ik ben het maar,' zei hij rustig. De kitten zou hem niet herkennen, maar met deze woorden impliceerde hij dat hij bij de ShadowClan hoorde en daardoor geen gevaar was. De kitten kende toch niet alle Warriors. 'Wat knap dat je zomaar het kamp uit hebt kunnen gaan,' zei hij, bijna oprecht bewonderend. Alles om een hartje te winnen. 'Meestal mag je niet weg.. Maar wil je het territorium graag ontdekken?' Sandstorm ging zitten en keek met een vriendelijke blik neer op de kitten. 'Dan zou ik wel met je meekunnen en dan hoeft niemand bezorgd te zijn. Ik weet veel plaatsen om je te laten zien,' verzekerde Sandstorm hem. En ja, dat was waar. Alleen niet op dit territorium. Zou de kit erin trappen?

Heartkit hield zijn lichte ogen op de omgving gericht, en schrok toen er ineens een rood gemarmerde* kater verscheen. 'Hallo,' Antwoordde de kater met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Heartkit keek hem even onderzoekend aan en stapte toen iets naar voren. Hij was toch best nieuwsgierig wie dit nu eigenlijk was. 'Ik ben het maar,' zei de kater rustig en Heartkit werd iets kalmer. Deze kater leek hem te kennen dus het was vast geen probleem. 'Wat knap dat je zomaar het kamp uit hebt kunnen gaan,' zei hij bewonderend en Heartkit begon iets te stralen en stak zijn borst trots vooruit. ''Het was echt heel moeilijk hoor,'' pochte het kleine katertje. 'Meestal mag je niet weg.. Maar wil je het territorium graag ontdekken?' De kater ging zitten en keek met een vriendelijke blik neer op hem. Heartkit keek hem aan en zijn ogen begonnen te glanzen. Zu deze kater hem echt meenemen op een tochtje? 'Dan zou ik wel met je meekunnen en dan hoeft niemand bezorgd te zijn. Ik weet veel plaatsen om je te laten zien,' verzekerde de kater hem en Heartkit sprong op en staarde de kater verbaasd aan. ''Zou u echt met me mee willen gaan?'' Vroeg he jong katertje nieuwsgierig, maar zijn ogen glansden. Wacht maar tot de rest dit hoorde, die zouden echt jaloers zijn op hem. Hij was ten slotte al rond het territoria geweest. ''Dat lijkt me echt geweldig!'' Zei Heartkit toen en keek de kater aan.

* Hij is gemarmerd toch?

- Ja, als ik het goed heb wel :3 -

De kitten schrok niet, rende niet weg en deed zelfs een stap dichterbij. Dat was nu wat hij een goed begin noemde. Sandstorm deed moeite om geen sluwe glimlach door te laten breken op zijn gezicht en behield zijn 'aardige' glimlach. De kitten leek nieuwsgierig en verdacht hem nergens van, ontspande zelfs een beetje terwijl hij zijn leugens uitspon. Mooi, het kleine katje leek er rechtstreeks in te trappen. Sandstorms kattenkennis was altijd redelijk goed geweest, iets wat hem altijd geholpen had. De kleine kater pochte zelfs nog een beetje over zijn prestatie, een positieve wending voor Sandstorm, die hij dus ook met een geïnteresseerd knikken beloonde. Sandstorm vroeg nu of hij mee wilde, het territorium in.. of eigenlijk uit. Hij liet de woorden even inwerken en lette scherp op de gezichtsuitdrukking van de kit. Toen hij opsprong schoot er één woord door Sandstorms gedachten; Bingo. De kit trapte er met open ogen in, leek het zelfs nog leuk te vinden. Daarom knikte de grote kater. 'Natuurlijk! Avontuurlijke katten zijn het beste voor een Clan. Ze zijn vaak geweldige Apprentices,' zei Sandstorm, alsof dat voor zichzelf sprak. Het leek hem geweldig. Mooi! 1-0 voor Sandstorm. De zandkleurige kater rekte zich uit en keek neer op de kitten. 'Goed! Een enthousiaste metgezel,' complimenteerde hij de kitten, nog steeds vermijdend de naam te noemen. 'Kom je mee?' Sandstorm hield expres zijn passen klein, zodat de kitten hem gemakkelijk bij kon houden, al moest hij wel een bepaald tempo aanhouden om naast Sandstorm te blijven. Onderweg legde de kater van alles uit, wat gemakkelijk was aangezien hij zijn eigen kits ook veel geleerd had toen ze dat wilden. Vooral Aube was nogal leergierig geweest en dat kwam hem nu heel goed uit. Moon had dat nooit zo gehad.. Moon was weg.. 'Kijk, daar is de rivier. Als het water heel helder is, kun je er zelfs vissen in zien. Heb je die wel eens gezien? En geen dode, maar echte levende?' Sandstorm begon de loop van de rivier te volgen, wetend dat deze het territorium uitleidde. Hij zou de kit proberen af te leiden, deze wist toch niet wanneer hij nu de grens over was of niet. Dit ging zo gemakkelijk.. maar goed dat hij een andere geur kon achterlaten. Waren de Clankatten nu echt zo dom?

Eindelijk! Eindelijk iemand die aardig tegen hem deed vanaf het begin, en het was nog een grote krijger ook. Heartkit staart zwiepte vrolijk heen en weer. De grotere kater knikte bij wat Heartkit zei, en dit maakte hem alleen maar vrolijker. 'Natuurlijk! Avontuurlijke katten zijn het beste voor een Clan. Ze zijn vaak geweldige Apprentices,'zei de kater en opnieuw begon Heartkit te glimmen van trots. Hij zou een goede apprentice worden! ''Als ik later groot ben word ik een van de beste Warriors die de ShadowClan ooit heeft gehad!'' Zei het kleine katertje vastberaden en keek de grotere kater aan. De kater rekte zich uit en keek op hem neer. 'Goed! Een enthousiaste metgezel,' complimenteerde hij en Heartkit grijnsde even kort. 'Kom je mee?' Het kleine katertje knikte en begon de grotere kter te volgen. ''Hoe heet u eigenlijk? Ik bedoel, ik ken niet alle Warriors.'' Hij zwaaide met zijn staart en trippelde vrolijk met de kater mee, niet wetend wat hem eigenlijk te wachten stond. Het tempo van de grotere kater kon hij wel bijhouden, en hij was blij dat hij niet met grote passen vooruit liep. Met gespitste oren luisterde Heartkit naar wat de kaer vertelde en nam het allemaal goed in zich op. Het was leuk om allerlei dingen te kunnen weten, en nu zou hij lekker kunnen opscheppen tegen de anderen met al zijn nieuwe kennis. 'Kijk, daar is de rivier. Als het water heel helder is, kun je er zelfs vissen in zien. Heb je die wel eens gezien? En geen dode, maar echte levende?' Het kleine katertje schudde zijn hoofd. ''Nee, maar zijn ze echt zo leuk dan?'' Vroeg hij nieuwsgierig en keek naar het water van de rivier. ''Kunt u zwemmen? Ik niet, maar dat wil ik nog wel leren.'' hij kon er niks aan doen dat hij zoveel vragen stelde, hij wilde nu gewoon alles weten. Wie wist wanneer e weer zo'n aaridige kat langskwam en hem meenam op een tochtje. Zijn ogen glansden van opwinding en hij zwaaide vrolijk met zijn staart.

De kitten kon zijn enthousiasme niet goed verborgen houden, om precies te zijn; helemaal niet. Zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer, zijn ogen glommen. Vastberaden herhaalde hij dat hij een geweldige Warrior worden, waarop Sandstorm knikte. 'Natuurlijk, dat kan haast niet anders!' Ja, de kit zou een Warrior worden.. maar niet bij ShadowClan. Ach ja, het kwam op hetzelfde neer, niet? Ze liepen een tijdje, en toen kwam de vraag die Sandstorm eigenlijk niet wilde krijgen. Wat is uw naam? Waarom wilde hij dat weten? Waarom moest die kit zijn naam weten.. Zijn trucje had wel gewerkt, maar niet echt goed.. Sandstorm behield echter zijn vrolijke gezichtsuitdrukking en was voor één keer ontzettend blij met zijn naam, die net zo goed een Clannaam had kunnen zijn. 'Ik ben Sandstorm,' zei hij, geen namen uit de ShadowClan nemend. Stel je voor dat de kit ze kende.. Dan viel hij direct door de mand. Nu kon hij nog iemand zijn die de kitten nooit gezien had, was goed mogelijk. Hij dacht er al helemaal niet over om niets te zeggen over zijn naam; nee, dat was pas verdacht! Dus nu maar hopen dat de kitten er niet teveel waarde aan hechtte.. Gelukkig werd hij al snel weer afgeleid door de rivier, die ze gingen volgen. 'Ja, ik kan zwemmen,' antwoordde Sandstorm. 'Maar de stroom is hier een beetje snel.. We kunnen beter nog een stukje verder lopen en dan gaan zwemmen. Ik wil niet dat je tegen de rotsen slaat,' zei hij, voor een moment heel serieus. 'Maar ik weet zeker dat je het snel zult leren,' verzekerde hij de kit daarna. 'En om je eerdere vraag te beantwoorden; vissen zien er heel vreemd uit, zo onder water. Ze zijn ontzettend snel. Misschien kun je er één vinden, als we gaan zwemmen,' opperde Sandstorm, om zichzelf ervan te verzekeren dat hij de aandacht van de kitten vast kon houden. Eerst zijn vertrouwen winnen, een beetje zijn ego strelen, blabla.. De kitten zou er vanzelf wel intrappen, daar was Sandstorm zeker van. De grens kwam nu steeds dichterbij en Sandstorm wilde het niet in zijn hoofd halen daar zomaar overheen te lopen. Hij keek enthousiast om naar de kitten. 'Heb je zin om te leren zwemmen? Ik doe het wel voor.' Hij liep al naar de waterkant, maar wachtte tot de kitten toestemming had gegeven om niet pushy over te komen.

Heartkit bleef geinteresseerd naar de kater luisteren, hij had zoveel te vertellen maar hij had ook vertrouwen in hem. 'Natuurlijk, dat kan haast niet anders!' Was het antwoord toen hij zei dat hij de beste warrior ging worden.Heartkit grijnsde naar de grotere kater en trippelde nog altijd vol vertrouwen me. 'Ik ben Sandstorm,' beantwoordde de kater zijn volgende vraag en Heartkit grijnsde. ''Gave naam! Ik zou graag willen weten hoe ik later ga heten. Maar Heartstorm klinkt niet hé?'' Hij praatte moeiteloos verder. 'Ja, ik kan zwemmen,'beantwoordde Sandstorm opnieuw zijn vraag. 'Maar de stroom is hier een beetje snel.. We kunnen beter nog een stukje verder lopen en dan gaan zwemmen. Ik wil niet dat je tegen de rotsen slaat,' zei hij. 'Maar ik weet zeker dat je het snel zult leren,' verzekerde hij. Heartkit grijnsde weer en de enthousiaste blik van de grotere kater gaf hem nieuwe energie. Hij was al wel een beetje moe geworden, hij had nog nooit zo ver gelopen. Maar het kleine katertje was vastberaden dat niet te laten merken. Heartkits blik bleef op de rivier hangen terwijl hij vrolijk doorliep, hij zou gaan leren zwemmen! 'Heb je zin om te leren zwemmen? Ik doe het wel voor.' De grotere kater liep al naar de waterkant en Heartkit volgde hem. ''Graag,'' zei hij lichtelijk ongemakkelijk bij de aanblik van het water en toch ging Heartkit half liggen en liet zijn poot even in het water zakken, om hem meteen weer terug te trekken en er hevig mee te zwaaien. ''Is het moeilijk? Ik bedoel uw pels is korter dan dat van mij, word het dan niet moeilijker?'' Zijn ogen waren weer gericht op zijn natte voorpoot en snel gaf hij er een paar likken over. Hij ging rechtop zitten en krulde zijn staartje om zijn voorpootjes en kek Sandstorm afwachtend aan.

Hij spitste zijn oren iets meer, benieuwd naar de reactie van de kit op zijn naam. Zou hij hem herkennen, hem verdenken? Sandstorm keek opzij toen de kit zijn mond opende, hoopte dat zijn bedrog niet doorzien werd.. 'Gave naam!' Opluchting stroomde door hem heen, zijn glimlach werd bijna echt. Hij knikte. 'Ja, dat is altijd de vraag. Maar Brokenstar zal er wel goed over nadenken,' zei hij vol vertrouwen. Nadenken, dat zou Scourge wel doen. De kitten stelde een naam voor en Sandstorm grinnikte even. 'Gelukkig zijn er meer achtervoegsels. Storm past inderdaad niet helemaal bij jouw naam, Heartkit,' zei hij, de naam direct uitsprekend om hem in zijn geheugen te prenten. Dan kon hij de kitten laten geloven dat hij hem inderdaad kende. De kitten liep vastberaden achter hem aan, leek onvermoeibaar. Mooi, want het was nog best een stuk. Sandstorm hoorde het klateren van de rivier steeds dichterbij komen, tot hij uiteindelijk aan de rand van het water stond, met Heartkit naast zich. De kitten leek niet helemaal gerustgesteld, dus stak Sandstorm ook zijn poot in het water. 'Het is niet bijzonder lastig, je moet je goed concentreren. Ik ben vlakbij je, dus er kan niets misgaan,' beloofde Sandstorm. Hij kon het niet maken om een dode kitten af te leveren bij Scourge, immers. De grote kater nam het initiatief en stapte het water in, waarna hij wat meer naar het midden ging. Daar kon hij net zwemmen; het water was er niet zo diep. 'Je blijft vanzelf een beetje drijven. Dan moet je een beetje met je poten peddelen,' deed hij voor, terwijl hij weer wat meer naar de kant peddelde. 'Kom je ook?' Sandstorm schudde zijn kop even heen en weer, zodat er water uit zijn vacht vloog. Hij moest de kit een beetje vermoeien, tot deze wilde slapen.. Dan kon hij hem gemakkelijk meeslepen naar BloodClan.

'Ja, dat is altijd de vraag. Maar Brokenstar zal er wel goed over nadenken,' was het antwoord de kater op nog een vraag van het jonge kitten. Heartkit knikte aandachtig en zwaaide met zijn staart. Het viel hem wel op dat de kater wegkeek voor hij een reactie had gegeven op zijn naam. Even haalde het katertje zijn schouders op en luisterde weer aandachtig naar de kater. 'Gelukkig zijn er meer achtervoegsels. Storm past inderdaad niet helemaal bij jouw naam, Heartkit,' zei de kater vervolgens en Heartkit knikte met een grijns. Hij vond dit veel te leuk, en niemand zou hem nu terug sturen naar hetr kamp. Er was ten slotte een warrior aan zijn zijde. Na zijn klacht stak de grotere kater ook zijn poot in het water en Heartkit deed een stap naar voren. 'Het is niet bijzonder lastig, je moet je goed concentreren. Ik ben vlakbij je, dus er kan niets misgaan,' beloofde Sandstorm. De grote kater nam het initiatief en stapte het water in, waarna hij wat meer naar het midden ging. 'Je blijft vanzelf een beetje drijven. Dan moet je een beetje met je poten peddelen,' deed hij voor, terwijl hij weer wat meer naar de kant peddelde. 'Kom je ook?' Sandstorm schudde zijn kop even heen en weer, zodat er water uit zijn vacht vloog. Even stond Heartkit twijfelend te kijken maar knikte toen vastberaden en zette voorzichtig een voorpoot in het water en rilde. Maar hij sloot even zijn ogen en zette zijn andere voorpoot erbij en met zijn kaken op elkaar geklemd stapte hij nu volledig in het water. Hij schrok toen hij even kopje onder ging en hapt geschrokken naar adem. ''Peddelen, Peddel nu.'' Sprak hij tegen zichzelf en bewoog peddelend met zijn kleine pootjes. Het water was best sterk en het was toch echt wel moeilijk. Met al zijn kracht bewoog hij zijn kleine pootjes en keek rond om te zien waar Sandstorm was. Doordat hij om zich heen keek stopte hij met trappelen en ging opnieuw kopje onder. Hij opende zijn mond om iets uit te schreeuwen maar zijn mond werd gevuld met water. Zwaar hoestend kwam hij weer boven water en begon nu in paniek te trappelen. ''Help!'' Kwam er nog met moeite uit zijn mond en hij keek paniekerig om zich heen.

-laat sorry had het druk met school