Star therapy

Het uitzicht op Vultures drop was mooi. Vixen was er één keer eerder geweest. En dat was tijdens haar rondleiding door het territorium met Orchid, haar mentor, geweest. Nu was de tweede keer en deze tweede keer zou ze doorbrengen met Wolfpaw uit Shadowclan, dus zonder een kat die verantwoordelijk was over haar. Vixen vond het super leuk dat ze een vriendin gemaakt had, maar ergens vond ze het ook jammer dat deze uit Shadowclan moest komen. Want dit bracht de wetenschap met zich mee dat ze ook weer zouden vertrekken. Dat Wolfpaw zou vertrekken. De dag hiervoor was leuk geweest samen met Wolfpaw. Ze had veel geleerd over de clans en zij had Wolfpaw veel verteld over de Tribe. Ze rende snel en lette goed op met waar ze haar poten neer zette. Deze middag had ze getraind met Orchid, daardoor was ze wel al een beetje moe, maar ze zou wakker blijven, speciaal voor Wolfpaw. Wolfpaw uit Shadowclan. Halverwege de Vulture's drop kwam Vixen tot een halt. Hier ergens zou ze Wolfpaw tegen moeten komen.

- Eerste post voor Wolfpaw*

Waar de poes normaal gezien altijd haar kop alleen maar bij het trainen had, werd ze deze keer een goed aantal keer door haar mentor Snakesong verrast. Haar hoofd zat heel ergens anders, de hele dag al. Vanavond zou ze Vixen weer zien! Ze voelde een kinderlijk soort blijdschap bij dat idee, alsof ze eindelijk weer iets had om naar uit te kijken. Haar moeder had eigenlijk altijd al een bepaalde druk op haar uitgeoefend, waardoor ze constant het idee had dat ze zichzelf tegenover haar en ieder ander moest bewijzen. Daarbij hielp de verdwijning van haar zuster en de ruzie met haar vader alles behalve. Om dan weer zoiets te hebben, maakte de problematische tiener tot een blij kind. Toen ze dan ook klaar was met haar trainingen at ze haastig wat en dook toen het territorium in. De zon ging nog onder en ze was eigenlijk veel te vroeg, maar de poes voelde zich rusteloos en opgewonden. De hele dag al moest ze aan Vixen denken en eigenlijk wilde ze er alles aan doen om eens aardig gevonden te worden door iemand. Ze zorgde er dan ook voor dat ze ruim op tijd bij de Vulture's drop was, waar ze rustig bleef wachten en de zon zag zakken. Het gaf haar genoeg tijd om na te denken; wat deden katten meestal met dit soort afspraakjes? Uhm. Wolfpaw deed haar best zich verhalen te herinneren. Ze had eigenlijk alleen maar opgelet bij dappere vecht verhalen, dit soort zoetsappige dingen hadden haar nooit echt aangestaan. Wat was het ookalweer? Meestal gaf je iets.. Eten? Nee! Een bloem! Natuurlijk! Wolfpaw keek omhoog, inmiddels was het al schemering en werden de sterren al snel zichtbaar. Oh nee, ze moest opschieten! De jonge poes haastte zich weg en ging met volle vaart de weg terug, haar ogen zoekend naar een perfecte bloem. Waarom moesten er nu net hier geen bloemen meer groeien? Tegen de tijd dat Wolfpaw een prachtige rode roos had gevonden, waren de sterren al te zien. Ze pakte snel de roos en voelde de doorns in haar bek prikken. Auw! De jonge poes deed haar best het te negeren en rende terug naar de Vulture's drop. Buiten adem kwam ze daar aan, maar toch hield ze haar lucht even in toen ze de gevlekte poes in het maanlicht zag. Ze was er! Ze was gekomen en oh wat was ze eigenlijk mooi in dat licht. Wolfpaw wilde vrolijk op haar afstappen, maar bedacht zich. Kort trok het poesje met haar oren. Was een bloem wel een goed idee..? Of was dat raar en niet stoer genoeg? Twijfels brandden in haar kop en uiteindelijk legde ze de bloem toch maar neer, waarna ze ervoor ging staan in de hoop dat hij niet meer zichtbaar was zo, wat niet bepaald lukte. "Uhm,"kuchte ze en glimlachte de ander wat onzeker toe. "H-hey Vixen!"

Vixen was compleet in haar nopjes. De training met Orchid blooming in the Dawn was goed gegaan. Oké, haar eerste prooi had ze nog niet gevangen, maar dat maakte niet uit, dat kwam vanzelf wel. Ze kreeg dingen wel onder de knie en ze had wel bíjna een prooi gevangen, dus dat was mooi. Ook was ze fluitend door haar taken als to-be gegaan en had ze nog met tribe genoten samen gezeten. Nu was het bijna avond dus was het tijd voor haar om naar de Vulture's Drop. Het tribe gebied werd haar steeds beter bekend, dus wist ze er ook makkelijker te komen. Goed letten met waar je je poten plaatste en de omgeving goed in de gaten houden. Vixen had geen toestemming gehad om weg te gaan, dus was ze weg gegaan zonder wat te zeggen. Van nature was Vixen geen regelbreker, maar nu wilde ze Wolfpaw gewoon zo graag zien, dat ze het gewoon deed, zonder er echt bij stil te staan dat ze regels aan het breken was. Vixen sprong over een rots heen en ze was tevreden dat de sprong soepel en bijna moeiteloos ging. Ze was nog maar net to-be en ze leerde snel en leerde ook in haar vrije tijd. Ze paste zelfs geleerde dingen toe zonder zich er bewust van te zijn. Vixen versnelde haar tempo, want eigenlijk wilde ze eerder bij de Vulture's Drop zijn dan Wolfpaw. Ze begon daarom ook te sprinten. Ze dook onder een tak door, sprong een paar rotsen om hoog en ging door over het eeuwen oude paadje die naar de Vulture's Drop leidde. Bij elke stap dat ze dichterbij kwam werd ze enthousiaster en enthousiaster. De hele dag was ze al in haar nopjes geweest, maar nu het moment naderde werd ze alleen maar blijer, want eindelijk was het zo ver. Tot haar grote verbazing merkte ze op dat Wolfpaw er al geweest had moeten zijn. De sterren begonnen wat zichtbaarder te worden en Vixen begon zich ongerust te maken. Was er iets gebeurt? Ze keek daarom ook bezorgd om zich heen. Nee, misschien had Wolfpaw wat moeten doen, dus bleef Vixen nog even wachten. De tijd tikte voorbij en de sterren waren intussen al goed zichtbaar in de lucht. Was ze weg gegaan? Een zucht rolde daarom ook over haar lippen en het enthousiasme verdween wat. Ze richtte haar olijf groene ogen op de lucht. En toen hoorde ze Wolfpaw haar stem. Vixen draaide haar kop naar haar toe en meteen brandde die zelfde enthousiasme weer in haar ogen. Ze stond daarom ook vrij meteen op en haar staart zwaaide vrolijk de lucht in. "Wolfpaw je bent er!" Lachte ze toen. Vixen haar olijfgroene ogen gleden langs de grijze poes heen en daar zag ze de rode roos op de grond liggen. "Is die.. voor mij?" Ze kwam dichterbij en gaf de grijze poes een vriendelijk kopje. "Ik begon me zorgen te maken, ik rook je geur wel, maar je was er niet, dus ik dacht dat je weer weg was gegaan," ratelde ze. Ja, ondanks haar enthousiaste, blije karakter, was ze eigenlijk ook erg onzeker, iets wat ze minder snel liet blijken.

Aan de stand van de maan te zien was ze nu toch echt wel te laat. De poes knarste uiterst nerveus met haar tanden, de roos achter zich verstoppend. Hé, wat onwijs stom! Ze had nog zo haar best gedaan om alles keurig uit te werken en op tijd te zijn, en nu liep dat allemaal in de soep. Ze had het alweer helemaal verpest, dit ging hemeaal niets meer wo-"Wolfpaw je bent er!" lachte het poesje. Wolfpaw keek weer op en de enthousiaste in de ogen van de poes ontdooide haar. Ze leek absoluut niet kwaad te zijn en vrolijk kwam ze weer overeind, waardoor ze echter eve de roos vergat. Ze volgde de blik van Vixen naar de bloem. Oh shit. "Is die.. voor mij?" Vixen kwam nog dochterbij en gaf haar een kopje, waardoor Wolfpaw even van haar stuk geslagen was. Eek! Dat voelde zo fijn! Een zacht geronk ontsnapte haar kort. "Uh, uhm, als je hem wilt..?"ze liet het feit dat ze zojuist een uur aan het zoeken geweest was voor die bloem even achterwege. "Ik, uh, ik kwam hem toevallig tegen en het deed me een klein beetje aan je denken, ofzo," haar pogingen om lief te zijn samen met die om stoer te blijven gingen niet bepaald goed samen. "Ik begon me zorgen te maken, ik rook je geur wel, maar je was er niet, dus ik dacht dat je weer weg was gegaan," Ratelde de poes. Wolfpaw keek weg en krabbelde wat ongemakkelijk achter haar oor. Juist, Vixen had haar hier geroken, daar had ze niet aan gedacht. Stom, stom, stom! "Uhm, ik moest nog heel even terug om iets belangrijks te doen. Sorry dat ik zo laat ben," dat was een heuse mijlpaal, dat Wolfpaw, de enige echte, haar excuses aan bood.

Wat was het jonge poesje opgelucht dat Wolfpaw toch op was komen dagen en met een prachtige roos nog wel. Ze gaf de iets oudere poes een kopje waarvoor ze nog had gevraagd of die roos voor haar was. De reactie van Wolfpaw deed haar glimlachen. "Wat lief!" Lachte Vixen en pakte vervolgens het roosje vast, waarna ze breed lachend met het roosje in haar bek naar Wolfpaw keek. Vervolgens legde ze het roosje voor haar poten en ging zitten waarna ze haar onzekerheid van daarnet uit sprak. "Geeft niks, ik ben allang blij dat je er gewoon bent en we hebben nog een hele avond voor ons," miauwde de altijd positieve Vixen. Ze wenkte Wolfpaw met zich mee en nam opnieuw het roosje in haar bek. Rozengeur, een geweldige vriendin en een heldere sterrennacht. Ze hadden ook geluk dat de lucht helder was, want dat was iets zeldzamer tijdens leaffall. Het feit dat het nog maar het begin van leaffall was zat ook mee. Want de sterren waren 's winters altijd iets minder helder. Bij de rand, maar niet te dicht bij de rand, van de Vulture's Drop ging Vixen zitten. "Waren deed de roos je aan mij denken?" Vroeg Vixen vervolgens oprecht nieuwsgierig. Meteen ging er ook een soort onzekerheid weer door haar heen omdat zij niks voor Wolfpaw mee had genomen. Vixen had misschien een prooi voor Wolfpaw kunnen vangen, al was ze dat nog aan het leren, of misschien ook een bloem. Nee, een bloem paste wat minder bij Wolfpaw, want ze was hartstikke stoer. Wat had ze dan wel mee kunnen nemen? Ja, een prooi was de beste optie geweest.

Vixen zei nog iets, maar Wolfpaw zat zo ver met haar hoofd in de wolken dat het amper tot haar doordrong dat de ander haar bedankte. Ze bemerkte zich erop hoe ze als een idioot glimlachte bij haar aanraking, waarna ze zich snel weer herstelde naar haar stoere zelve. De andere poes legde de roos voor haar eigen poten neer en Wolfpaw keek toe terwijl ze dat deed, niet precies wetend waarom alles wat de poes deed er zo sierlijk uitzag."Geeft niks, ik ben allang blij dat je er gewoon bent en we hebben nog een hele avond voor ons," de positiviteit van de ander liet haar zachtjes lachen, oprecht blij en niet spottend zoals normaal. "Dat is waar!" ze wilde vertellen hoe blij ze was dat Vixen hier was, hoe leuk ze het vond om deze avond met haar te besteden maar deed het niet, omdat dat haar zwakte zou tonen en ze niet zeker wist of ze dat wel wilde. Het maakte haar zo kwetsbaar en zij was Wolfpaw, de dochter van Sinclaw, zij was niet kwetsbaar. Tenminste, dat geloofde ze graag. Toch maakte haar hart een sprongetje toen Vixen de roos oppakte en meenam, alsof het een hele bijzondere waarde had. Wolfpaw liep met haar mee naar de rand, waar ze op een veilige afstand van de kloof en misschien net iets te dichtbij Vixen ging zitten. "Waarom deed de roos je aan mij denken?" Wolfpaw verstijfde wat, maar deed haar best om eruit te zien alsof ze nog even relaxt was als altijd. Dat lukte niet helemaal. Oké, oké Wolf, play it smooth. "Hij zo rood. Diep rood zoals... bloed! Gewoon zo diep en cool," Jep, dat was dus absoluut niet wat ze had willen zeggen. "Uh, ik bedoel, niet echt dat natuurlijk haha," ze lachte wat nerveus. "Ik vond gewoon heel mooi, denk ik. Daarom deed het me aan jou denken," Starclan dit ging absoluut niet zo smooth als dat ze het in haar hoofd had uitgedacht.

Stom, stom, stom! Natuurlijk niet bloed, de poes was daar veel te verfijnd en mooi voor. Wolfpaw deed haar best dat recht te praten door haar cool te noemen, maar ook dat was niet helemaal het juiste woord. Gelukkig kon ze lachen om haar gestammel. Wolfpaw verachtte het normaal gezien wanneer een kat om haar moest lachen. Alleen Vixen deed dat niet op een spotende manier, daarbij was haar lach zachtjes en oprecht vrolijk. Aanstekelijk haast. "Wat is er dan cool aan mij?" de grote Wolfpaw lachte nu wat schaapachtig. “Uhm, dat je met mij zomaar opeens sterren wilt kijken,” Dat was best vet, toch? Alleen haar zusjes zouden dat misschien ook willen doen, al waren die waarschijnlijk te bang in het donker. Vixen niet."Ik vind cool eerder bij jou passen," het werd haar warm rond haar wangen, nu toch wel wat in verlegenheid gebracht. Natuurlijk was ze cool! Alleen... Dat zij dat ook vond, dat was toch best wel heel erg leuk om te horen. Wolfpaw sprak verder en kwam dan eindelijk op het juiste woordje voor de poes; mooi. Want dat was ze, met har gevlekte vacht waarvan het wit haast leek licht te geven in de manenschijn. Hierdoor was het nu echter Vixen die in verlegenheid gebracht werd, dat was te zie aan de manier hoe ze de grond kneedde en wegkeek. Oh starclan, ze was wel heel erg schattig. De wilderige poes merkte dat ze aan het staren was en wendde haastig haar blik af naar de hemel, waar de sterren aan de lucht fonkelden. Hopeloos zocht ze naar woorden waarmee ze de gevlekte poes opnieuw kon laten glimlachen, want dat liet een klein vlammetje ronddansen in haar borstkas. Het was toen dat een ster van de hemel af viel. "Zag je dat?" miauwde het poesje toen. Wolfpaw grinnikte geamuseerd en knikte. "Zag je dat?"De ander keek haar aan en sprong iets dichterbij, waarbij haar vacht langs de hare streek. Ieh! Wolfpaw was even ontdaan van woorden. Oh ja, ze moest antwoord geven. ”Oh, uh, ja!” haar blik gleed van de hemel af naar Vixen, waarna ze glimlachte. ”Dat is een vallende ster Vixen, je mag een wens doen!” snorde ze, waarna héél voorzichtig haar borstelige staart om de ander heen probeerde te slaan. Zo deed je dat toch..?