The stars and the moon

Butterpact keek met een strakke blik naar een paar elders die hard aan het hoesten waren en dicht bij elkaar lagen. Hij vroeg zich af waarom StarClan zo crue kon zijn en niet gewoon zijn leven kon nemen in plaats van die van een paar elders die hun niks misdaan hadden. Hij was diegene die zijn broer het leven had zuur gemaakt, hij was diegene die zijn broer had vermoord door hem als eerste in dat water te laten springen zonder zelf als eerste te gaan zoals een dappere warrior dat had moeten doen, hij was diegene die zijn broer niet op tijd uit het water had kunnen halen voordat zijn kopje contact had gemaakt met de rots. En zo kon hij nog wel tien redenen opnoemen waarom hij het wel verdiende om in StarClan te zijn en de katten die getroffen werden door de ziekte niet. Hij wist dat hij, met een beetje moeite, de ziekte zelf ook over kon nemen, maar dan werd hij weer bang. Bang voor de pijn die komen ging. En als hij zag wat voor symptomen sommige katten had, vond hij het aannemelijker om van zo’n klif te springen en het in één keer voorbij te laten zijn. Maar zelfs dat durfde hij niet. Hij wilde zo graag naar Breakingpoint toe om te horen of zijn broer hem haatte of hem al vergeven had, maar hij durfde niet eens een poging te doen om nader tot zijn broer te komen. En dat zorgde ervoor dat hij zich alleen nog maar meer miserabel voelde over het feit dat hij leefde. Hij schudde zijn hoofd, draaide zich om en ging vervolgens naar buiten. Hij voelde aan zijn hoofdpijn dat hij slaap nodig had, maar wist ook dat hij die slaap niet ging krijgen. Zijn gele blik gleed over de oneffen gedeeltes van het territory terwijl hij zich een weg baande naar the Starpools, de enige plek waar hij zich dicht genoeg voelde bij zijn broer. Ook zonder zich te concentreren op het pad wist hij de plek te vinden en hij verstijfde toen hij zag dat een andere kat al hier was. Het leek een Tribe cat te zijn en ze leek op te kijken naar de hemel. Zou ze ook iemand verloren hebben? Butterpact begon voorzichtig aan de afdaling zodat hij niet veel later naast haar stond en schraapte zijn keel. “Heb jij ook iemand verloren?” vroeg hij zacht aan haar.

Butterpact had eerlijk gezegd niet echt een idee wat voor respons hij had moeten verwachten. Als hij puur op uiterlijk mocht oordelen, had hij wel het idee dat ze een vriendelijk en zachtaardig karakter had. Maar hij wist goed genoeg dat katten niet altijd waren wat ze leken en dus was hij toch wat voorzichtig met dichterbij komen. Dat was tenminste totdat ze haar antwoord gaf, totdat ze aantoonde dat ze ook iemand had verloren. En zonder dat hij het echt wilde, voelde hij zich meer begrepen door deze vreemdeling dan door Smokegaze of wie dan ook. Zij wierp geen medelijdende blik op hem of deed geen moeite om hem te troosten, maar bleef gewoon op haar plek staan en praatte gewoon verder alsof hij niet op het punt stond om te breken. Dat vond hij aangenaam, al had hij soms wel de irritante behoefte om getroost te worden. En dan niet door Smokegaze of zo, maar door Butterstar. Hij wilde graag van zijn leader persoonlijk horen dat ze het hem niet kwalijk nam, dat de dood van Breakingpoint puur een ongeluk was geweest waar hij niet veel aan had kunnen doen. Het feit dat ze zoiets nog altijd niet tegen hem was komen zeggen en hem in plaats daarvan met steeds meer verantwoordelijkheden opzadelde, zorgde ervoor dat hij geen idee had wat ze over hem dacht. En dat brak hem meer dan hij wilde toegeven. “Ik denk dat ik wel snap waarom,” zei hij zacht tegen haar, alsof harder praten ervoor zou zorgen dat de betovering dat over deze plek heerste opeens verbroken zou worden. “Het wordt steeds moeilijker om ermee geconfronteerd te worden dat je iemand verloren bent. Soms krijg je ook meer verantwoordelijkheden waar je sterk voor moet blijven en wil je niet dat de anderen zien dat je vanbinnen aan het breken bent, dus vermijd je de plek die je juist zo aan die verloren kat linkt zo goed mogelijk.”