So wake me up when it's all over. When I'm wiser and I'm older. [Bumblekit]

De jacht was goed geweest en Moonflower was tevreden met het vogeltje en de twee muizen die ze te pakken had gekregen. Voldaan liep ze naar de prooistapel waar ze haar nieuwe aanwinsten liet vallen en waarnaar ze daarna een andere, oudere, muis oppakte. Met haar maaltijd ging ze aan de ene kant van de prooistapel zitten.

Tevreden knabbelde Moonflower op haar muis, terwijl ze om zich heen keek. Er was niemand die haar nodig had, dus slikte ze het laatste stukje muis ook maar door. Loom liep ze naar een zonnestraal en ging liggen op de verwarmde grond. Ze snorde terwijl ze haar schone vacht nog schoner begon te likken. Toen de young warrior daar genoeg van had, rekte ze zich uit en ging lang uit liggen. Daarna liet ze zich mee voeren met zoete dromen, vol van kruidige bossen, verse prooi, frisse lentes en warme zomers. Het leven kon goed zijn, soms.

[Bumblekit]

Bumblekit liep verveeld rond door de grot, de laatste tijd had hij niet zo veel leuke dingen meer gedaan. Het samenwonen met de andere clans liep soms op problemen uit en de clangeuren waren niet meer te onderscheiden, zeker niet voor zo'n kitten als Bumblekit. Er was wel een voordeel aan het op deze manier samenwonen, je maakte wel veel vrienden en zo. Voor dat ze op reis waren had hij alleen zijn broertje en nu kende hij veel meer andere katten en had hij een stuk meer vrienden.

Terwijl de gestreepte kitten in gedachten verzonken was en geen idee meer had waar hij heen aan het lopen was, struikelde hij opeens over iets. Hij keep op en zei: "Au dat doe pijn." Toen pas besefte hij dat hij over een andere kat was gestruikeld. "Oeps sorry."

Moonflower werd wakker uit haar droom, door iets dat tegen haar voorpoten aan gekomen was. Toen ze beter keek, zag ze dat het een kitten was. "Au dat doe pijn." De niet volmaakte zin die alleen een jonge kitten kon uitspreken, verraste Moonflower niet. Tuurlijk deed het pijn om tegen een warrior op te lopen. "Dat verbaast me niet, als je zomaar tegen een grote warrior oploopt." Nu pas leek de kitten zijn beleefdheid terug te krijgen. "Oeps sorry." Was wat Moonflower van het gebrabbel van de kleine kitten verstond. Met een zachte blik antwoordde de 18 moons oude warrior. "Het is al goed." Daarna keek ze om zich heen, maar ze vond niet dat gene wat ze zocht. "Waar is je moeder?" Vroeg ze dus aan het kleine hoopje vacht dat voor haar was.

De kitten was van de klap aan het bijkomen en hoorde de oudere krijger vragen: "Waar is je moeder?" Bumblekit moest op dat moment terugdenken aan zijn ouders. Zijn vader was achtergebleven en zijn moeder was gestorven. "Ik heb geen moeder meer." antwoordde de kitten een beetje verdrietig. De kitten vertelde haar dat zijn moeder was gestorven en dat hij alleen nog een broertje had.

Toen de gestreepte kitten was uitgepraat vroeg hij iets vrolijker aan haar: "Wat is je naam en bij welke clan hoor je?" Dat laatste vroeg de kitten standaard, want de clangeuren waren heel erg vermengd geraakt en hij rook wel een beetje donderclan, maar hij wist het niet zeker. Brutaal grijnzen zei de kitten ook nog: "Zo groot ben je trouwens ook niet hoor, vergeleken met de andere katten."

De kitten keek verdrietig toen het antwoordde. "Ik heb geen moeder meer." Bij de uitleg knikte Moonflower een paar keer medelijdend. Het moet niet leuk zijn je ouders op z'n jonge leeftijd al te verliezen. Deze kitten had al veel te verduren gehad. Iets vrolijker vroeg hij daarna. "Wat is je naam en bij welke clan hoor je?" Moonflower zuchtte vermoeid. "Heeft niemand je ooit manieren geleerd?" Vroeg ze daarna. Voor de retorische vraag tot de kleine kitten kon doordringen, ging ze verder. "Je bent een kitten, weet je nog? Als kitten kun je twee dingen zijn. Óf je bent nog jong en je mag druk en ongemanierd zijn, maar daar zit aan vast dat je niet echt goede interessante gesprekken kunt voeren. Óf je bent al wat wijzer en je moet minder druk en onstuimig zijn en bovendien beleefd, maar dan mag je wel al wat meer van de échte wereld mee maken. Snap je dat, kleine kitten?" Ze keek de kitten aan. "Kort samengevat; Als je bij de laatste groep wilt horen, dan zul je respect moeten leren. En hier je eerste les respect: Als je de naam van een andere kat wilt weten, vertel je eerst je eigen naam. Duidelijk?" Het duurde even voor het bij de kitten was doorgedrongen. Toen begon het opeens te grijnzen. "Zo groot ben je trouwens ook niet hoor, vergeleken met de andere katten." Opeens schoot het Moonflower weer te binnen waarom ze altijd een hekel aan kittens had. Met een dreigende ondertoon sisde ze nijdig. "Als je toevallig lang of hoog bent, ben je niet perse groot. Grootsheid zit in je gedrag en je verstand. Denk maar aan al die oude verhalen. Niet iedereen die kort of laag is is perse klein." Ze was in haar gemiauw naar voren geleund, zodat haar kop nu boven de kitten was. "Maar jij bent laag, kort én klein. Dat kan dus ook." Haar ogen vlamde een paar seconden, maar daarna verdween haar woede en stond ze op. "Ik heb nog nooit z'n onbeleefde kitten meegemaakt." Mompelde ze in zichzelf.

Bumblekit moest vanbinnen een beetje grijnzen om de reactie van de poes, hij wis van zichzelf al dat hij best brutaal was en dit deed hij om te kijken hoe de andere katten hier mee omgaan. Om het dus een beetje goed te maken zei hij: "Goed dan, ik ben Bumblekit en jij bent?" dit keer vroeg hij het wat vriendelijker van Runningwind wist hij bijvoorbeeld ook al dat hij best vervelend kon zijn, maar ook hulpzaam.

Hij keek de poes aan en wachtte op een antwoord.

Ze zag al wel hoe de kitten zich niks van haar advies én les aantrok. Het was dus een nog grotere lastpak dan ze had verwacht. "Goed dan, ik ben Bumblekit en jij bent?" Het verzoeningsoffer viel in de verkeerde aarde. Een razendsnelle mep van haar voorpoot sloeg de kleine kitten omver. "Nu moet jij eens goed luisteren. IK ben een warrior en JIJ bent een kitten. Als je wilt dat je niet straks de hele clan achter je aan hebt, zal ik maar héél gauw gaan luisteren. Als jij zo groot en stoer wilt zijn dat je op een volwassen manier kunt praten, dan moet je je ook volwassen gedragen." Zelfs een volwassen kater zou nog terug deinzen van de onheilspellende toon die in haar stem zat. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo woedend was geweest en al helemaal niet op een simpele kitten. Met een dreigende houding ging ze voor de kitten zitten. "Dus, Bumblekit. Wil jij serieus genomen worden?" Stiekem had deze kitten een heel speciaal stukje van haar hart gestolen met zijn slimheid en karakter, maar als deze kitten ooit klaar zou willen zijn voor de echte wereld dan moest er nog veel veranderen. Anders zou deze kitten als apprentice bij elke kat het bloed onder hun nagels vandaan halen. En dat gunde ze, zowel de kitten zelf als de andere katten, niet.

De kitten zag de poot niet aankomen, maar voelde wel dat er iets aan zat te komen. Dus toen de klap kwam was de gestreepte kitten hier niet op voorbereid en tuimelde wat door. Hij hoorde de poes wel boos roepen, maar hij luisterde niet echt, want hij lag in het zand en was best wel verdoofd. Hij hoorde de poes nog iets zeggen over serieus genomen worden, maar toen hij probeerde op te staan zakte hij weer in elkaar.

De kitten besloot dat het beter was om even te blijven liggen en dacht bij zichzelf: "Note to self: aan excuses moet gewerkt worden." Terwijl hij daar lag was hij best geschrokken, normaal zouden katten hem wel irritant vinden, maar na zijn excuses en zijn vriendschap zou hij weer normaal gedrag tonen en dan was het goed. Deze poes leek het niet zo op te vatten.

Ze trippelde rustig naar het hoopje dat in het stof lag. "Normaal ben ik ook niet echt een voorstander van geweld, maar soms is het tijd voor een uitzondering." Met haar staart trok ze de kitten weer overeind. "Zoals ik al eerder gezegd heb, als je mond groot is, moeten je daden dat ook zijn." Er verscheen een zachte zorgzame blik in haar ogen en zachtjes fluisterde ze. "Bumble, als jij zo door gaat, sterf je nog eens. Vroeg of laat zal je een kat tegenkomen die je irritante en brutale gedrag niet tolereert. Dat kan je dood snel komen, als je erg ver gaat." Met een grote lik probeerde ze de kitten moed in te spreken. "Maar je kunt het, jij kunt een waardige warrior worden. Misschien wordt je ooit ook nog meer. Maar dan moet je de doorzettingsvermogen hebben van een waardige kat. En misschien kun je nu nog niet veel doen, als kitten. Maar je kunt je gedrag wel veranderen." Haar staart ging naar de plek op Bumblekits vacht waar onder zijn hart verborgen was. "Spreek niet vanuit je hersenen, maar vanuit je hart." Er kwam een klein glimlachje op haar gezicht.

Bumblekit lag versuft op de grond, de poes sprak nu wel aardig, maar had haar naam nog niet gezegd en geen excuses aangeboden. De poes begon te spreken over later als hij krijger zou worden, maar de kitten dacht op dit moment na die klap dat hij liever gelijk elder zou worden, dat vechten vond hij maar niets hij zou liever iets anders worden.

Bumblekit die begon op te staan en wat bekomen was zei duizelig: "Sorry, maar als ik je een tip mag geven: sla dan geen katten waar tegen je later wil praten." Hij hoopte dat ze dit niet verkeerd op ving en daarna zei hij: "Ik denk dat ik liever mijn kennis gebruik dan mijn klauwen." Toen hij dat had gezegd wachtte de kitten nog steeds op een excuses.

"Sorry, maar als ik je een tip mag geven: sla dan geen katten waar tegen je later wil praten." Als Moonflower die had gehad, dan was haar wenkbrauw nu omhoog geschoten. "Ik denk dat ik liever mijn kennis gebruik dan mijn klauwen." Ze proestte het plotseling uit van het lachen. Hoe langer ze er over na dacht, hoe harder ze moest lachen.
Nog na hikkend van het lachen probeerde ze wat uit te brengen. "J-jij g-hahahaha-aat me toch niet vertellen d-hahahaha-a-haha-t je niet wilt vechten?" Het duurde even voordat Moonflower weer bij gekomen was van een nieuwe lachsalvo. "Als je niet wilt vechten, dan zou ik nu kijken of er ergens een warrior-niet ik alsjeblieft- is die je terug naar de tweebeenwereld kan brengen. Alleen als kittypet kun je het als "niet-vechtende"-kat overleven in deze wereld." Moonflowers sarcasme steeg met de seconde. "Of wou je zelf proberen in de tweebeenwereld te komen, O-zo-fantastische-slimme-sterke-grote-oppermachtige-koning?" Het sarcastische koosnaampje dat ze had bedacht voor de eigenwijze kitten, liet haar weer in een lachsalvo komen.

Bumblekit begon nu toch wel een beetje kwaad te worden, eerst ging ze tegen de krijgerscode in door hem te slaan en nu begon ze hem uit te lachten. De kitten zag dat ze niet echt meer zat op te letten en zonder waarschuwing beet hij zo hard als hij kon in haar staart.

Hij wist dat hij respect moest hebben voor warriors, maar ja hij was nooit de meest doordachte kitten. Meteen toen hij losliet rolde hij weg en stond klaar voor de inkomende klap. Als die al ging komen...

Het feit dat de kitten een poging deed in haar staart te bijten, was al genoeg om weer een nieuw lachsalvo te creëren. Moonflower was namelijk eigenaar van z'n pluizige, wollige staart. Door alle haren heen, voelde de 18 moons oude warrior niet veel meer dan een klein, minimaal hapje. Maar omdat Moonflower vond dat Bumblekit wel opgevoed moest worden, plette ze de kleine staart van de kitten met een poot. Die kitten kon geen kant uit. Toen ze eindelijk over haar lachsalvo heen was, besloot ze dat ze de kitten op z'n minst nog een kans moest geven. Met haar poot schepte ze de kitten omhoog en ze liet zich op haar rug vallen. De kitten gooide ze omhoog en ving ze zo teder en zacht mogelijk weer op. Ze hoefde niks te zeggen, want haar ogen stonden als speelser dan welke kitten dan ook.

Bumblekit spuugde een hap haren uit en opeens vloog hij door de lucht en toen nog eens en toen nog eens. Bumblekit snapte dat de krijger hem spaarde, hij was immers niet dom, de poes bleef hem een tijdje omhoog gooien en pakte hem toen vast.

Bumblekit vroeg nu aan haar: "Mag ik dan nu je naam weten?" en moest toen lachen omdat de krijger min of meer net zo speels was als hij en heel even kon hij zijn nachtmerries op zij zetten, allen toen vertrok zijn gezicht weer.