Feeling my way through the darkness [Runningwind]

Ze glimlachte in zichzelf toen ze de warme zonnestralen voelde. Het was heerlijk om weer iets qua woud terug te zien en Moonflower kon nog steeds niet geloven dat dit woud echt was. Het leek zoveel op het oude territorium. Het enige wat anders was, was dat hier de geuren van vreemde planten rond zweefden. En er hing een geur van alle clans die met elkaar vermengt leek te zijn.
Plotseling bleef ze doodstil staan. Ze rook ook een muis. Langzaam liet ze zich door haar poten zakken en kroop richting de geur. Daar zag ze het muisje al. Zich van geen kwaad bewust was het aan het knabbelen aan een zaadje. Toen schoot Moonflower naar voren en plette het muisje onder haar poten. Daarna sloeg de warrior de muis weer omhoog. De prooi viel een eindje verderop neer. Nog voordat de muis kon opstaan, was Moonflower al bij het en sloeg het weer omhoog. Toen ze het spelen wel een beetje zat werd, stopte ze en doodde de muis met een van haar scherpe nagels. Voldaan staarde ze naar haar gevangen prooi. Dat had ze mooi gedaan.

[Runningwind]

Runningwind rookte de lucht op en rook allemaal prooi en verschillende geuren die afkomstig waren van de bloemen en struiken. Hij was op jacht gegaan na het bezoek bij de medicijnkat. Hij heeft daar de nodige kruiden gekregen. Opeens rook hij een eekhoorn in de buurt die rustig zat te knabbelen op een nootje. Runningwind zakte in elkaar en kroop stilletjes richting ze prooi. Opeens hoorde hij een knak waardoor de eekhoorn meteen de benen nam en in de boom vluchtte. Welke kat haalt het in ze hoofd om mijn prooi te laten ontsnappen!.

Hij ging toen richting de bron toe waar het knak geluidje vandaan kwam. Tussen de struiken zag hij een andere Thunderclan kat die net een prooi had gevangen. Runningwind liep toen de andere kant op en ging op een andere plek jagen. Daar zag hij een malse waterrat. Hij ging toen in de jachthouding en ving de waterrat met een doodsklap.

Ze verstijfde toen ze achter haar pootstappen hoorde. Met een flits draaide ze zich om en keek naar de kat die op haar afliep. Was dat niet Runningwind? Ze keek hem verbaasd aan. Wat deed hij hier? Wantrouwig keek ze hem aan. Wat was hij van plan? Met een onopvallende beweging schoof ze haar gevangen muis weg van de medeThunderclanner. Toen ze zag dat hij haar niet had gezien, pakte ze de muis op en zette het op het rennen. Een eindje verder op begroef ze de muis en ging verder jagen op een klein vogeltje. Maar er bleef een gevoel aan haar knagen. Want ze kreeg sterk het idee dat hij haar wel degelijk had opgemerkt.

Runningwind begroef de waterrat onder een hoopje aarde, de rat haalt hij later in de dag op. Hij ging weer verder het bos is en vond 2 eekhoorns en nog een waterrat. Tijdens de jacht kwam er steeds een klagende gevoel over de poes die hij in de ochtend had gezien. Dus uiteindelijk groef hij de 2 waterratten en 2 eekhoorns op en liep richting de grot. Tijdens het lopen struikelde hij nog over aantal takken, hij merkte op dat de evenwicht nog niet voldoende was hersteld. Uiteindelijk probeerde hij aantal takken te vermijden.

Aangekomen bij de grot legde hij de vangst op de grote hoop, ondertussen was de rest ook terug gekeerd van de patrouilles. Hij liep toen met een boog om de prooihoop en liep toen naar ze hol diep diep in de grot. Aangekomen in ze hol maakte hij ze nest op door taken en de varens bij elkaar te drijven tot 1 geheel. Runningwind ging toen erop liggen en nadenken over de poes die hij in de ochtend had gezien. Ergens in ze buik begon hij een kriebelig gevoel te krijgen.

Na nog een tijdje jagen, bracht ze twee muizen en een vogeltje naar de prooistapel. Ze zag Runningwind liggen en bijna té subtiel gaf ze een teken. Daarna rende ze weg de grot uit. Haar poten roffelde sneller dan ooit over de vochtige grond en ze was blij dat deze wat verkoeling aan haar geschafde pootkussentjes gaf. Ze bleef rennen, zigzaggend tussen de bomen door. De zon straalde op haar vacht en ze kreeg een fantastisch gevoel. De bladeren ritselden zachtjes in de wind, toen Moonflower over een boomstronk sprong. De 18 moons oude warrior leek te dansen over de zachte bladeren.
Toen stond ze plots stil. Ze kroop stilletjes een klein bosje in en wachtte. Moonflower had geen idee of Runningwind haar hier zou vinden, omdat haar sporen niet overdreven duidelijk waren, maar als het hem wel lukte. Owh, dan zou hij een fantastische warrior zijn. En zeker geen muizenbrein.

Runningwind zat diep in ze gedachten gezonken toen hij opeens achter zich geroffel hoorde. Hij keek achterom en zag net de staart van poes verdwijnen die Running had gezien in de ochtend. Hij stond rustig op en liep naar de hoek waar zij net verdween. Hij vroeg zichzelf af waarom zij nou wegrende en voor wie. Verderop zag hij restjes liggen van een vacht, de vacht rook erg sterk naar Moonflower. Toen die even naar de ochtend terug dacht wist hij het opeens. Het was moonflower, een thunderclan poes. Maar waarom rende zij dan weg? want ik ben een thunderclan kat. Hij rookte de grond en zag dat zij richting het bos was gelopen. Running liep erheen en volgde het geurspoor, op geven moment werd de aroma steeds sterker. Hij liep toen naar 1 van de struiken zodat hij niet gezien kon worden.

Uit een uithoek zag hij Moonflower in een andere struik liggen. Hij liep rustig naar haar toe zonder veel geluid te maken. Runningwind vroeg Hey Moonflower, was jij de poes die ik in de ochtend zag?

"Hey Moonflower, was jij de poes die ik in de ochtend zag?" De stem klonk dichterbij dan ze had verwacht. Haar ogen gleden naar een struik naast haar en ze zag de gestreepte vacht van de kater. Met een klein glimlachje keek ze hem uitdagend aan. De enthousiaste Moonflower kwam weer naar boven. "Dat weet ik niet. Alleen jij weet wie je gezien hebt." Ze keek hem speels aan. "Maar ik wil wel vertellen wat ik weet...." Plots stond ze op en rende weg. "Als je me ten minste te pakken krijgt!" Vervolgde ze haar zin, terwijl ze pijlsnijl weg vloog. Na een paar fox-lengths keek ze achterom om te kijken of hij haar volgde. Daarna rende ze zo hard ze kon tussen de bomen door, terwijl ze af en toe een uitdagende kreet liet horen, of ze een sprong maakte om over een steen of boomstam te kunnen klimmen.

Hij zag dat Moonflower uit de bosjes kwam en zei dat zij het niet wist en dat Runningwind het wel moest weten wie hij zag. De poes rende weg en hoorde aantal speelse kreten. In een reactie wou Runningwind achter haar aan gaan maar hij stapte in een scherpe doorn waardoor ze een harde kreet slaakte. Tijdens het moment dat die de doorn eruit pulkte rook hij opeens een nieuwe geur afkomstig van een vos. Verder dat Moonflower richting die geur was gerend, Runningwind sjeesde achter haar aan met kloppende hart en riep.

Moonflower, er is een vossenhol in de buurt!

Hij ontweek de bomen en uiteindelijk zag hij Moonflower rennen, hij deed nog een kreet.....

Moonflower, kijk uit! er is een vossenhol in de buurt!

Hij nam een sprong en lande aantal staartlengtes van haar vandaan.Aantal takjes braken in stukken en opeens hoorde hij een grauw achter zich. In de verte zag hij een vos rennen die achter een konijn aan zat. Runningwind sprong in de bosjes.

Moonflower, kom snel in de bosjes. De vos is in de buurt!

Ze hoorde zijn kreet en mompelde zachtsjes in zich zelf. "Laat hij zich nu door een doorn weerhouden van een spelletje? Watje!" Toen ze daarna zijn bezorgde en angstige kreten over een vos hoorde, stopte ze. "Runningwind, het is een vos! Zolang we zijn prooi niet afpakken, gebeurt ons niks." Daarna begon ze weer te rennen. "Of ben je soms bang dat je me nooit te pakken krijgt?" Ze glimlachte en zette nóg een tandje bij, zodat ze nog wat sneller rende dan ze eerst deed.

Hij hoorde Moonflower roepen dat ze niet bang hoeven te zijn zolang we ze prooi niet storen. Runningwind kalmeerde weer en hoorde dat zij weer wegstoofde. Hij rende direct erachter aan en liep op ze snelste. Gelijk kwam er een heerlijke gevoel in ze lichaam wat hij nooit had gevoeld, hij voelde zich vrij en gelukkig. Steeds kwam die in de buurt maar daarna raakte hij iedere keer achterop. Runningwind voelde een vlaagje liefde naar boven komen en nieuwsgierigheid. Dus hij rende maar door zonder maar ook te stoppen.

Moonflower knikte goedkeurend toen ze zag hoe hard hij rennen kon. Toen ze net over een boomstam was gesprongen, hoorde ze zijn pootstappen vlak achter haar. Ergens kwam een oerinstinct naar boven en dus besloot ze te stoppen. Op het moment dat ze stil stond, draaide ze zich vliegensvlug om en keek haar achtervolger nu recht in de ogen. Het verrassingseffect was altijd al haar beste kant geweest.

Runningwind zag in de verte moonflower op de boomstronk springen. Hij rende door en maakte zich klaar om op de boomstronk te springen. Maar opeens draaide zij om en keek ze hem aan. Runningwind schrok van de snel beweging en botste tegen haar aan. Door de snel actie belande hij weer op de zachte aarde en schudde meteen zijn vacht.

Dat was een mooie actie! zei Runningwind met een speelse miauw.

Nog voor Runningwind op kon staan, sprong Moonflower al op hem. Met haar achterpoten stompte ze in zijn buik. Ze had wel zin in stoeien. "Niet praten, maar stoeien." Ze herhaalde haar stomp bewegingen en keek hem uitdagend aan, terwijl ze de lucht uit zijn longen sloeg. "Kom, Run!" De nieuwe koosnaam klonk goed dus Moonflower besloot hem te onthouden, voor later gebruik. "Ga je nog wat doen?" De uitdagende twinkel in haar ogen werden veroorzaakt door een speelse bui.

Runningwind voelde haar opeens op zijn rug zitten. Hij draaide zich om en sprong op Moonflower. Hij hield zelf ook erg van stoeien, helaas moeten warriors als een warrior gedragen maar op dit moment dacht hij alleen maar aan het stoeien en plezier maken, dat kan ook weleens.... Hij stompte haar aantal keren in de buik en liet aantal speelse kreten.

Hij sprong weer van haar af en zei Dit is wel erg gezellig, kom maar op! Mraw!

Runningwind draaide zich om onder Moonflower en voor ze het wist kreeg zij de stompen in haar maag. Met een speelse kreet sprong hij van haar af. "Dit is wel erg gezellig, kom maar op! Mraw!" Toen zag de 18 moons oude warrior haar kans schoon. Uitdagend keek Moonflower hem aan. "Was dat flirterig bedoelt? Ik hoop van niet!" Ze sprong recht op hem af en duwde hem in de grond, terwijl ze hem stompte en met ingetrokken nagels zijn buik probeerde te bewerken.

Hij voelde opnieuw een bons op ze rug en viel op ze rug door middel van een koprol. Hij voelde ingetrokken klauwen over ze buik en genoot van het stoeien. Opeens duwde hij Moon van ze buik af en sprong gelijk op haar. Runningwind bewerkte toen haar buik met ingetrokken klauwen. Op geven moment raakte hij buiten adem en sprong van haar af.

Hij kreeg een hongerige gevoelde en voelde dat 1 van ze pootkussens open was gegaan, de kussen was aan het herstellen maar is tijdens het stoeien weer open gegaan.

Ik heb honger gekregen! Zullen we een konijn vangen en samen ergens zitten? ik denk dat we al mogen eten want de clan is al gevoed.

Runningwind staakte het stoeien en opperde het idee om een konijn te vangen en op te eten. Uitdagend keek ze hem aan. "Wie het eerst een konijn vangt, wint!" De bladeren stoven op toen ze hard weg rende. Een stukje verder deed ze haar mond open om geuren op te vangen.
De geur van het konijn was nog vers toen Moonflower het spoor probeerde te volgen. Op het moment dat de 18 moons oude warrior het konijn in zicht kreeg, liet ze zich langzaam naar beneden zakken. Haar poten maakte geen enkel geluid toen ze stil naar voren sloop. Toen ze de inschatting goed gedaan had, spande ze haar spieren om te springen. Toen haar poten van de grond raakten, wist ze dat het konijn straks dood uit haar mond zou hangen. De landing was perfect en ze kon met een simpele beet het konijn doodden.

Runningwind wist dat het al een wedstrijd ging worden. Toen hij hoorde wie als eerst een konijn ving had gewonnen. Dus hij stoofde in 1 van de struiken en na enkele staart lengtes rook rook hij een malse, dikke konijn. Mjam, die is lekker dik! Kunnen we de hele avond van genieten!

Hij ging meteen in de jachthouding en kroop stilletjes naar de konijn toe. Hij deed extra ze best om de poten zo stil mogelijk op de grond te laten komen. Want hij wist uit ervaring en wat die geleerd had van ze mentor Kristel dat konijnen erg gevoelig zijn voor geluid, verder kunnen ze snel weg huppen daarom is het belangrijk dat hij zo dicht mogelijk bij ze prooi komt. Toen hij dichtbij genoeg was sprong hij op en sloeg de konijn omhoog in een cirkelende beweging. De konijn kwam op ze zij terecht en had nooit de kans gehad om nog te kijken wie de aanvaller was. Want Runningwind brak meteen de nek van het konijn door een snelle beet in de nek.

Hij greep de konijn vast tussen ze kaken, hij liep toen terug naar de plek waar hij Moonflower ontmoet had.