You ain't never caught a rabbit and you ain't no friend of mine.

Crowfur voelde zijn spieren in zijn lijf aanspannen terwijl hij met een behoedzame blik naar het konijn keek dat zich verderop bevond. Hij zou niet de eerste keer zijn dat hij een konijn tegenkwam en dat hij die per ongeluk liet ontsnappen omdat hij er niet helemaal bij was met zijn gedachten. Maar niet deze keer. Deze keer zou hij dat verdomde beest vangen. Een geërgerde blik verscheen in zijn ogen terwijl hij naar het beestje keek en het verachtte omdat het zo makkelijk kon ontsnappen aan hongerige klauwen. Hij dacht aan alle WindClanners die op dit moment ziek waren en die wel wat prooi konden gebruiken en richtte zijn blauwe blik strak op het beest. Hij zou dat konijn vangen en hij zou het vandaag doen. Zijn spieren spanden zich opnieuw aan en plotseling zette hij kracht met zijn achterpoten zodat hij naar voren schoot. Het konijn had hem duidelijk niet horen aankomen en dat was een voordeel. Toen het konijn hem in de gaten had, was Crowfur al bijna bij hem. Hij wist dat het konijn richting de klif zou rennen en dan ergens in een inkeping zou duiken om van zijn vijand af te komen, maar deze keer zou hij dat niet toelaten. Met kracht sprong hij naar voren en belandde op het konijn. Zijn klauwen zette hij stevig in de huid van het konijn en met een snelle beet wist hij het beest te doden. Hij had zijn voorpoot wat geschaafd aan de harde stenen onder hem, maar dat maakte niks uit. Hij keek tevreden zijnde naar zijn vangst en merkte op dat het best wel een dik konijn was. Ach. Hij had het konijn liever gevangen dan dat een Tribe cat dat had gedaan of dat een roofdier het konijn uit de lucht had geplukt. Hoe dan ook, het konijn was sowieso ten dode opgeschreven in deze wereld. Crowfur pakte het beest op in zijn bek en wilde teruggaan, maar bleef staan toen hij een kat verderop zag staan die naar hem keek. Crowfur liet het konijn vallen en zette zijn poot erop. “Bevalt het uitzicht je?” vroeg hij redelijk snerend aan de ShadowClanner, niet vergetend hoe ze WindClan een paar moons geleden uitgedaagd hadden tot een border fight.

Natuurlijk was het weer zo’n arrogante ShadowClanner die hem erop moest wijzen dat zijn manier van jagen niet iets was om “u” tegen te zeggen. Ja, dat wist hijzelf ook wel, maar dit was een totaal andere territory en hij was er niet aan gewend dat stukjes steen in zijn poten prikten wanneer hij zo snel mogelijk over de niet bepaald egale stenen rende om zijn prooi te vangen. Gelukkig waren er nog grasgedeeltes op de rotsen waardoor het niet een volledig onmogelijke opgave was. Toch irriteerde het hem verschrikkelijk dat hij beoordeeld werd op zijn jachtvermogen terwijl deze normaal gezien perfect in orde was. “Beoordeel me niet op iets wat je zelf totaal niet kunt, stuk vossenstront.” Dat laatste sprak hij wat zachter omdat hij kon zien dat dit een ShadowClanner was die de leeftijd van een senior warrior had behaald en dus praktisch gezien meer ervaring dan hem had. Er waren nog altijd spanningen tussen WindClan en ShadowClan en het was niet zijn beste zet als hij hier in een gevecht zou belanden met iemand die niet alleen groter gebouwd was dan hem, maar ook nog eens meer ervaring had in vechten. Hij kende zelf wel wat trucjes om een kat onderuit te halen, maar hij had een dochter in de grot die verwachtte dat hij heelhuids terug zou keren en dat was voor hem reden genoeg om zich nu wat in te houden. “Alsof jij geen moeite hebt met het nieuwe territory om te jagen. Iedereen moet zich aanpassen aan de nieuwe situatie, dus zet je trots eens opzij en geef toe dat dat voor jou niet anders is.” Gefrustreerd boog hij zich naar voren om zijn prooi op te pakken en ergens neer te leggen waar het wat meer beschut was. Hij wilde immers niet dat een vogel ervandoor zou gaan met zijn prooi en deze ShadowClanner nog meer een reden geven om hem te bespotten. Daar zou hij niet echt mee kunnen leven namelijk.

“Jullie prooi zou ik anders ook nooit aan mijn kittens geven, hoor,” zei hij kalmpjes. Hij kon nog steeds amper geloven dat ShadowClanners in tijden van nood en soms zelfs vrijwillig ertoe zetten om kikkers te eten. Tallshadow had het hem aan willen leren om dat soort prooi te eten, maar Crowfur had vriendelijk geweigerd. Hij vond konijnen veel beter smaken en bovendien ging hij er bijna van over zijn nek hoe de slijmerige huid van een kikker aanvoelde op zijn tong. Hij zette zijn kaken op de binnenkanten van zijn wangen toen de ShadowClanner een droog grapje maakte. Niet omdat hij gefrustreerd was, maar omdat hij het best wel een grappige opmerking vond en dit niet al te duidelijk wilde laten merken. Hij mocht misschien een soort van vrienden zijn met Tallshadow op hun eigen speciale manier, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij elke ShadowClanner leuk hoefde te vinden. Toch had deze senior warrior nog altijd niet geprobeerd om hem echt heel erg te beledigen. Hij vermoedde dat dat wel anders zou zijn als hij te weten zou komen dat Leopardpaw RiverClanbloed door haar aderen had stromen. “Hier lijkt Highlands op ons eigen territory,” sprak hij. Hij keek om zich heen, even vergetend dat hij ook alweer geïrriteerd was door de ShadowClanner en eigenlijk geen vriendelijke gesprekken wilde hebben met hem. “Het is vreemd dat sommige gedeelten van de mountain territory te vergelijken zijn met onze oude territories, maar er nooit een manier zal bestaan waarop we hier voor altijd kunnen blijven leven.” Nee, hij zou niet willen dat Leopardpaw hier grootgebracht zou worden. Deze omgeving was niet veilig voor haar, voor geen enkele kat trouwens. “Er zit maar beter achter die berg een nieuwe territory voor ons, want anders is deze lange reis voor niets geweest en hebben we nog meer katten om geen reden verloren.” Hij vocht liever tegen een hele bende BloodClanners dan dat ze nog meer katten zouden verliezen, van welke Clan die katten dan ook mochten zijn.