We haven't talked in quite a while.

Crowfur verloor zijn evenwicht tijdens de sprong waardoor hij het konijn wel raakte, maar op zijn zij viel en doorschoof. En op een ondergrond met af en toe een paar stukken hard steen was dat niet het fijnste om je te overkomen. Hij klemde zijn kaken geïrriteerd op elkaar toen hij zijn huid open voelde gaan en pijn door zijn lijf voelde schieten. Tijdens het vallen had hij het konijn dicht tegen zich aangeklemd en nu gaf hij het een snelle beet in zijn nek om het toch nog te doden. In elk geval was het een konijn waar hij twee warriors mee kon voeden, dat was in elk geval een schrale troost voor de pijn die hij ervoor had moeten ondergaan. De tom liet het konijn los en kwam vervolgens overeind waarna hij een blik over zijn schouder wierp om te zien wat de schade was. Zijn huid was losgekomen op het gedeelte waar zijn voorpoot overging in zijn flank en nog wat verder in zijn schouder. Het zag rood, vuil en er druppelde bloed uit, maar hij had wel erger meegemaakt en dus gaf hij er een paar snelle likken over waarna hij er geen aandacht meer aan besteedde. Nee, zijn zorgen waren wel op wat anders gericht nu ze die ziekte hadden. Hij wilde niet dat Leopardpaw geïnfecteerd raakte en dus deed hij er redelijk vaak moeilijk over als ze naar buiten wilde gaan, ook al wist hij dat het praktisch gezien gevaarlijker was om haar in de grot op te sluiten waar de zieke katten verbleven als dat hij haar naar buiten liet gaan. Toch vond hij het nog steeds heel lastig om haar los te laten, al was dat wel iets waar hij aan moest wennen. Crowfur werd uit zijn gedachten gehaald toen hij pootstappen hoorde en keek op om te zien wie het was. Zijn oortje trok wat verrast naar achteren toen hij zag dat het een kat was die hij allang niet meer gesproken had. “Quietstep,” bracht hij wat verrast uit, maar een kleine glimlach was te zien om zijn lippen.

Crowfur trok wat verrast zijnde met zijn oortje toen hij zag dat Quietstep een vrolijke glimlach rond zijn snoet leek te hebben. De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, was Quietstep niet bepaald vrolijk geweest. Nochtans had er nooit een gespannen sfeer tussen hun gehangen ondanks de gesprekken die ze met elkaar hadden gehad. Het was fijn om weer eens met iemand te praten waar hij zich redelijk bij op zijn gemak voelde. Hij had het idee dat Quietstep ongeveer wel iets wist van zijn verleden, maar dat hij nooit bewijs had gekregen om het echt aan te durven halen om te kunnen zeggen dat het echt zo was. Het zou nu echter niet meer erg zijn als iedereen het wist, want dat ging binnenkort toch wel gebeuren als hij het aan Oceanbreeze zou vertellen. Hij schudde zijn kop toen Quietstep zijn vraag stelde. “Ik ben blij dat je er bent,” sprak hij. “Dan heb ik tenminste iemand om me te vergezellen. Alleen is ook maar zo saai.” Hij glimlachte naar zijn Clanmate en wierp een geïrriteerde blik op zijn schouder toen deze weer begon te prikken. Oh ja. Zijn val. Hij haalde zijn tong snel een paar keer over de huid waar ondertussen weer opnieuw bloed was opgeweld en richtte zich weer terug naar Quietstep. “Je bent echt behoorlijk vrolijk,” zei hij geamuseerd tegen de tom. Het was immers best opmerkelijk met de ziekte die heerste onder alle Clans en het feit dat ze samen moesten reizen, iets wat niet iedereen even leuk vond. Het feit dat Quietstep zo vrolijk rondliep terwijl hij bij de vorige twee ontmoetingen nogal down had geleken, zorgde ervoor dat Crowfur best benieuwd was naar de oorzaak ervan. “Heeft dat ook een speciale reden?” vroeg hij dan ook zo nonchalant mogelijk.