Yo, bro [Ribkit]

Met een glimlach op haar snoetje liep Crowcall naar het nest van haar halfsiblings. De wereld om haar heen leek vreemd te bewegen, net niet helemaal gelijk te lopen met hoe ze liep. Ze voelde zich wat draaiierig, en vermoedde dat ze ook niet helemaal in een nette rechte lijn liep, maar ondanks dat glimlachte ze, zoals altijd wanneer ze haar familie bezocht. Ook al was het dan soms een erg bezorgde glimlach, als het om Snowkit ging. Nu leek haar zieke broertje echter te slapen, en daar was ze blij om, want hij kon alle rust gebruiken die hij kon krijgen. Ribkit daarentegen was wel wakker, en Crowcalls glimlach verbreedde zich nog wat. "Hey Ribkit, goedemorgen", miauwde ze opgewekt terwijl ze ging zitten. "Hoe gaat het?" Ze keek hem nu toch een tikkeltje bezorgd aan. Ze was toch iedere keer weer bang dat hij ook ziek geworden was. Stonden zijn ogen helder? Had hij genoeg gegeten?

Rib zag haar al aankomen- de zwarte kattin, haar half zus Crowmall? nee nee call. Ja dat klonk beter, wat is nou weer een mall? De grijze kitten gaf de kattin een vriendelijk knikje toen zij hem begroette, en schoof wat dichter tegen haar aan toen ze ging zitten. Haar zwarte vacht raakte lichtjes die van hem, bij de volgende vraag hoefde hij niet lang na te denken- want hij was het tegenovergestelde van zijn broer. Dus het ging wel goed, dacht hij zo. Ja oke wacht nee het ging niet HELEMAAL goed want, hij miste zijn vader verschrikkelijk maar. En Snow natuurlijk.  Waar hij zich erge zorgde over maakte. Hmm Het ging eigenlijk helemaal niet zo goed zoals hij eerst dacht... 'Het gaat wel' maar hij wilde de zwarte kattin niet bezorgd maken dus besloot hij dat maar als antwoord te geven. Ze had waarschijnlijk al genoeg aan haar hoofd...

Ribkit kwam tegen haar aan zitten en Crowcall gaf hem liefdevol een lik over zijn kopje. Soms voelde ze zich bijna een vervangende moeder voor haar kleine halfbroertjes. Met alle moederlijke bezorgdheid erbij. Het ging wel, zei hij, en Crowcall twijfelde of ze dat antwoord opgelucht kon accepteren of dat het misschien toch niet helemaal de waarheid was. Het leek in ieder geval beter met hem te gaan dan met Snowkit. Wat als hij ook ziek zou worden? Wat als Mistgaze ze niet zou kunnen genezen? Ze probeerde dit soort gedachten uit haar hoofd te bannen, maar dat lukte nooit helemaal. "Als er iets is, moet je het zeggen, hoor", miauwde ze, toch niet helemaal gerust op zijn antwoord.

Rib glimlachte toen de zwarte kattin over zijn hoofdje likte, het voelde fijn. Maar de kattin leek niet veel vertrouwen in hem te hebben toen ze haar vertelde dat het 'wel ging'. En vroeg door. Ze vertelde hem dat als er iets was, hij het moest zeggen. De grijze kitten knikte, maar besloot zijn gevoelens over...well alles. Niet te uitten, hij wilde het liefst zo snel mogelijk van onderwerp veranderen. 'Hoe is het om warrior te zijn?' vroeg hij toen maar- bij gebrek aan beter. Hij probeerde zijn half-zus zo geïnteresseerd mogelijk aan te kijken- maar in werkelijkheid wilde hij haar antwoord niet eens weten, hij wilde geen warrior worden. Dat was te veel werk, en hij hield niet van werk. Of verantwoordelijkheid...

Hij veranderde niet erg subtiel van onderwerp, maar Crowcall besloot er maar in mee te gaan. Het had ook geen zin om aan te dringen. Haar glimlach verzwakte wat toen zijn vraag tot haar doordrong. Hoe het was om warrior te zijn... Bij StarClan, wat moest ze daarop antwoorden? "Het is... pfoe, hoe leg ik dat uit? Het is veel. Je mag gaan en staan waar je wilt, je mag je eigen beslissingen maken, maar er worden natuurlijk ook dingen van je verwacht." O, wat had zij vaak terugverlangd naar haar kittentijd, toen alles nog simpel was, en duidelijk. En wat had ze het warriorschap gevreesd toen ze een apprentice was! Ze was zo bang geweest voor die eed, voor de gevechten, het gevaar. Maar nu... ergens beviel het haar wel. Het gaf haar vrijheid. En ze had ontdekt, of in ieder geval besloten, dat ze zich niet aan haar eed hoefde te houden. Als ze ergens voor zou sterven, dan voor haar familie, voor haar vrienden. Niet voor haar clan. "Heb je er zin in, om warrior te worden? Of zie je er juist tegenop?" Ze glimlachte even naar hem. "Ik kan je vertellen dat ik er vroeger niet echt op zat te wachten", miauwde ze eerlijk, al was het maar om hem te laten weten dat hij zich er niet voor hoefde te schamen als hij ertegenop zag. Maar misschien kon hij juist niet wachten, zoals de meeste kittens.

Het leek wel of zijn oren dicht sloegen toen de kattin begon te praten, hij wilde het niet eens horen. God van alle vragen die hij kon stellen, vroeg hij de enige vraag waar hij geen antwoord op wilde. Maar toch kwamen haar woorden bij hem binnen- als een klap in het gezicht. Een paniekerig gevoel overspoelde hem- eigen beslissingen? verwachtingen? maar... dat wilde hij niet. Hij kon dat toch nooit waar maken? Zonder dat hij het door har begon zijn kleine lichaampje te trillen, van angst. Angst om te falen. Hij zat zo in zijn eigen gedachtes verborgen dat hij veder de kattin niet hoorde. Hij keek enkel-trillend voor zicht uit.

Hij gaf geen antwoord en toen pas zag Crowcall dat Ribkit helemaal zat te trillen. De schrik sloeg haar om het hart. "Ribkit?" miauwde ze ongerust en ze drukte haar snuit geruststellend tegen zijn kopje, terwijl ze haar staart beschermend om hem heen sloeg. Wat was er plotseling aan de hand? Had ze iets verkeerd gezegd? Maar ze had toch niets gezegd waar hij zo van kon schrikken! Zou hij soms toch ziek zijn? Laat hem alsjeblieft niet ziek zijn! Trillen was geen symtoom van De Ziekte, toch? "Shhhh, rustig maar, het komt allemaal goed", murmelde ze zachtjes tegen hem.

Hij wilde zich beter voelen toen de poes hem gerust probeerde te stellen, maar nee. Het leek wel of het erger werd, de dam brak. En zijn ogen werden vochtig, tot er uitendelijk tranen langs zijn wangen rolde. Het werd hem te veel, alle emoties die hij voor zich probeerde te houden- kwamen nu naar buiten. Hij wilde niet dat Crow hem zo zag, maar hij kon er niks aan doen. Hij was maar een kitten, en er kwam gewoon te veel op hem af. De ziekte van Snowkit, zijn vader... het warriorschap de verwachtingen die katten van hem hebben. Het werd teveel. Rib probeerde zijn bek open te doen- en iets tegen de zwarte kattin te zeggen. Maar het lukte hem niet, het enige wat hij nu kon was huilen. En de poes met hopeloze ogen aankijken.

Crowcall voelde een steek van medelijden, maar ergens ook iets van opluchting toen Ribkit begon te huilen. Het was niet de ziekte, het was niet de ziekte. Maar hem ongelukkig zien deed haast net zo veel pijn. Over pijn gesproken, ze voelde een lichte kramp in haar rug opzetten. Waarschijnlijk doordat ze zo voorover gebogen zat. Ze glimlachte troostend naar haar kleine broertje en trok haar staart nog wat dichter om hem heen. Nu zelf niet ook gaan huilen, dacht ze toen ze haar ogen voelde prikken, want het zien van zijn tranen bracht haar eigen verdriet, angst en zorgen ook weer omhoog. Ze gaf Ribkit nog een paar likken om hem wat te kalmeren toen ze zag dat hij nog iets wilde zeggen, maar het hem niet lukte. "Shh, geen zorgen, huil maar, ik begrijp het", miauwde ze zacht. Waarschijnlijk miste hij zijn vader nog erger dan zij, die hem al het grootste deel van haar leven had moeten missen. En hij moest ook wel ongerust zijn om zijn zwakke, zieke broertje. Er gebeurde en veranderde ook zo veel de laatste tijd, geen wonder dat hij even moest uithuilen.

Het voelde fijn, dat hij de kans kreeg om gewoon even uit te huilen, zonder dat hij als zwak beschouwd werd. Het moest er gewoon uit- hij had alles maar binnen gehouden. Tot het niet meer kon. Hij dacht al die tijd dat hij alleen was, maar nu begreep hij dat het niet zo was. Want hij had Crow, en die stond achter hem. En me die gedachtes voelde hij zich een beetje beter. Met zijn poot droogte hij zijn tranen- al blijven zijn ogen nog steeds vochtig. Maar de tranen waren gestopt met rollen. Hij slikte- zijn keel voelde kurk droog. Hij drukte zijn vacht iets dichter tegen de zwarte kattin aan. 'Bedankt' sprak hij zachtjes, hij deed zijn best om de poes een glimlachje te schenken. Maar het zag er niet echt natuurlijk uit. Hij gleed met zijn ogen de grot rond- eh hopelijk had niemand dit gezien.

Ze wachtte geduldig tot Ribkit uitgehuild was, hem af en toe een lik gevend of even bemoedigend naar hem glimlachend. Na een tijdje kalmeerde hij was en hij droogde zijn tranen, waarna hij haar met een waterig glimlachje bedankte. "Soms moet het er gewoon even uit", miauwde Crowcall. "Wil je ergens over praten?" Misschien was huilen genoeg, maar misschien wilde hij ook nog wel iets kwijt. Of misschien wilde hij juist wel over iets heel anders praten, of een verhaaltje horen.

Hij voelde zich langzaam rustiger worden, en de acties van de kattin hielpen daar erg bij. Maar vooral haar woorden stelde hem erg gerust, maar toen ze vroeg of hij nog ergens over wilde praten voelde hij zijn tranen weer opkomen. Ja zoveel, hij wilde graag over zijn vader en broer praten. Maar hij was bang dat hij de waarheid niet aankon. Rib zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Ik' het was moeilijk om te praten- 'Wil het even over iets anders hebben; een leuk verhaaltje zou fijn zijn' sprak hij uitendelijk op een zachte toon. Hij wilde eerst even helemaal tot rust komen voordat hij naar zijn vader, of broer ging vragen.

Crowcall knikte. Dat kon ze zeker begrijpen. Soms was praten over dingen fijn, maar soms was afleiding nog fijner. Nu werd ze natuurlijk wel opgezadeld met het moeilijke taak van het verzinnen van een verhaaltje. Het was iets wat ze nog niet vaak had gedaan. Ze had een keer een spookverhaal aan Tall verteld, maar dat leek haar voor deze situatie niet helemaal geschikt. Ze wilde een vrolijker verhaal vertellen. "Lang geleden, toen er nog vijf clans waren en ze nog in de oude territoria woonden, waren er een kater en een poes. De poes heette... Hillflower. Ze had een sneeuwwitte vacht en kon rennen als de wind. Ze kon niet goed vechten, maar dat gaf niet, want ze hield toch niet van strijd. De kater, Walnutgrove, was zwart als de nacht en had een stem zo diep als de donder. Hij was niet zo'n goede jager, maar hij was behulpzaam en geliefd. Op een dag ontmoetten ze elkaar bij de grens, want ze zaten in verschillende clans, en zoals je weet woonden die toen nog niet samen. Integendeel, de clans hadden altijd ruzie. Maar Hillflower en Walnutgrove keken verder dan die verschillen en zagen alleen een kat die heel erg op hen leek... en ze werden verliefd", miauwde Crowcall zacht. Haar verhaal zou niet gaan over de beste jager of de dapperste krijger. Ze had nooit van die verhalen gehouden. Zij vertelde liever over aardige helden. Voor ze verder ging keek ze even naar Ribkit, om te zien of hij het een beetje leuk vond. Hij was natuurlijk wel een kater, misschien wilde hij wel alleen maar verhalen met coole actie horen, en geen liefdessprookjes.

Het verhaaltje boeide hem niet zo veel- om eerlijk te zijn vond hij het nogal saai, want ew liefde. Waar zag Crowcall hem voor aan? Hij was een stoere kater, en hield niet dus niet van zulke verhalen. Oke ja de 'stoere' kater zat net nog zijn ogen uit te huilen maar toch...De grijze kater besloot gewoon rustig veder te luisteren naar de kattin tot ze klaar leek met haar verhaal. En hij de kans kreeg om zijn inbreng te geven. 'Maar dat mag toch niet?' sprak hij toen. Want ja ze waren van twee verschillende clans, en van wat hij geleerd was mocht dat niet. Maar waarom eigenlijk? Die vraag kwam opeens in hem op toen hij meer over zijn vraag nadacht. waarom niet? Misschien omdat er dan ruzies kwamen over wie de kittens mocht houden..? Rib wist het niet zeker. 'Waarom mag het eigenlijk niet?" besloot hij toen maar te vragen.

Hij zat in ieder geval niet heel hard te protesteren, dus dat viel mee. Wel onderbrak hij haar om een vraag te stellen. Crowcall glimlachte treurig. "Men zegt dat het niet mag, nee", miauwde ze, de zin iets anders formulerend dan hij. Want als je zei dat het niet mocht, dan suggereerde je dat het daadwerkelijk verkeerd was. En dat was dit niet. Het was alleen iets wat volgens een paar stomme regels niet mocht, en dat was iets heel anders. Ribkit vroeg waarom het niet mocht en Crowcall was blij met die vraag. Het was een goede vraag. "Omdat die katten inzien dat katten van andere clans even goed en even belangrijk zijn als katten van hun eigen clan. En ze willen de kat van wie ze houden natuurlijk geen pijn doen, en de familie en de vrienden van die kat ook niet. Dus dan willen ze niet meer meevechten tegen die clan, en daar zijn de leiders niet blij mee, want dan kunnen ze hun oorlogen niet meer voeren", legde ze uit.

Hij had aandachtig geluisterd naar haar- maar wist niet goed wat hij van de worden moest maken, hij had namelijk altijd gedacht dat de leiders het beste voorhadden met hun clan's maar hoe Crowcall het uitlegde- Rib kon er niks anders van maken dat het echt egoïstisch was; dat de leiders egoïstisch waren. Het zou in ieder geval verklaren waarom ze iedereen in gevaar hadden gebracht om op deze  Journey  te gaan. Waarom hij vader kwijt was geraakt...waarom zijn broer ziek was geworden. Er borrelde iets in hem; en hij begon iets te voelen wat nieuw voor hem was- iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld; woede. Hij boorde met zijn kleine nageltjes in de grond onder hem, hij had alles op moeten geven door de ego van de leiders- omdat starclan dat zogenaamd wilde. 'Waarom volgen we zulke katten dan nog?' vroeg hij toen zachtjes- terug komend op wat ze hem verteld had. Hij wilde het weten- want die 'leiders' wisten duidelijk niet waar ze mee bezig waren; in zijn ogen.

En toen volgde een nog betere vraag. Crowcall keek haar broertje even aan, een beetje verrast door zijn vraag. Tja, wat moest ze hier nu op antwoorden? Waarom volgden ze hun leiders? De enige reden die ze kon bedenken was omdat de warrior code het zei en iedereen het deed. Dat laatste, vooral. Als je in je eentje besloot je leider niet meer te volgen, dan stond je er dus alleen voor. "Omdat veel van de warriors het met hen eens zijn en de rest gedachteloos de warrior code volgt. Omdat we het gewend zijn", antwoordde ze na even nagedacht te hebben. Misschien was dat het wel. Dit was zoals het ging, dachten de meesten waarschijnlijk. Dit was zoals het altijd zo geweest en dus automatisch hoe het altijd zou blijven. En dus was het aan de paar katten die daar niet in geloofden om de rest te laten zien dat het ook anders kon.

O nee, ze deed het weer helemaal verkeerd. Het was haar bedoeling geweest Ribkit met een lief verhaaltje weer tot rust te brengen, en in plaats daarvan liep ze hem nu op te zadelen met deprimerende clanpolitiek, waardoor er nu opnieuw tranen over zijn wangen begonnen te lopen. Crowcall voelde zich schuldig en glimlachte geruststellend. "Geen zorgen, Ribkit, het is nu beter dan eerst, en het wordt nog beter. Kijk, vroeger, thuis, hadden alle clans voortdurend ruzie, en nu zitten we al best gezellig bij elkaar allemaal! We hoeven er alleen maar voor te zorgen dat iedereen begrijpt dat het zo veel fijner is dan vroeger, zodat het zo blijft als het nu is en we nooit meer oorlog hoeven te hebben", miauwde ze optimistisch en ze gaf Ribkit een lik over zijn kop. Zou dat genoeg zijn om ervoor te zorgen dat hij niet meer hoefde te huilen? Ze vond het vreselijk om hem zo ongelukkig te zien...