It's getting worse and worse...

De avond begon te vallen en Thornfang had deze dag letterlijk niets anders gedaan dan wat in elkaar zakken in het territory, een poging doen om een prooi te vangen en deze vervolgens wegjagen met zijn eigen pijnkreten en weer moeten concluderen dat een paar lichaamsdelen het soms af lieten weten. Het was gewoon zo raar. Dan was hij aan het jagen en opeens lag hij op de grond en leek het alsof twee van zijn vier poten niet meer wilden werken. En dan had hij nog geluk dat ze geen ruzie hadden met de Tribe cats, want anders was hij een veel te makkelijk slachtoffer. Er werd hem gezegd door zijn Clanmates dat hij Acefray en Bitterpaw moest bezoeken, maar daar had Thornfang geen goesting in. Bitterpaw had nu wel andere dingen aan haar kopje nu dat Acefray zo’n sukkel was en Acefray zelf wilde hij niet eens zien. Een medicine cat die niet eens fatsoenlijk zijn taken kon uitvoeren en bovendien te veel met Sinclaw omging naar zijn zin vond hij het niet waard om hem te laten onderzoeken. Dan rotte hij liever weg in een hoekje. Er was misschien veel veranderd dankzij deze reis, maar zijn trots zou blijven. Het enige wat hij jammer vond, was dat hij voor zijn kittens niet langer mee kon verbergen dat het slecht met hem ging. En hij hoopte dat ze hem op een dag zouden vergeven dat hij niet naar de medicine cats was gegaan. Jeetje. Hij deed net alsof er geen hoop meer voor hem was, alsof hij vannacht zou sterven. En wie weet was dat misschien ook wel zo. Hij was gewoon zo moe van het constante vechten tegen die ziekte in hem. Ze leken geen kruiden te hebben en andere katten begonnen ook ziek te worden. Was het een teken van StarClan? Hadden ze iets fout gedaan en moesten ze het anders aanpakken? Hij had geen idee, maar hij dacht niet dat zijn moeder zo crue kon zijn om hem gewoon ziek te laten worden zonder iets te doen. Als zijn moeder hem hier in de bergen nog kon zien, tenminste. De tom zuchtte zachtjes en keek op toen hij pootstappen hoorde. “Nee, ik ga geen medicine cat bezoeken,” zei hij geïrriteerd, denkend dat het weer één van zijn bezorgde Clanmates was.

+ Alleen voor Thornface

Waardeloos voelde hij zich. Volkomen waardeloos. Thornface was nog net in staat om de meest noodzakelijke Deputy-taken op zich te nemen, maar veel verder dan willekeurige namen opnoemen voor de patrouilles ging het niet. De ziekte had hem duidelijk goed te pakken, maar in tegenstelling tot vele andere katten bleef het bij hem maar bij een klein aantal symptomen. Hij had al katten gezien die half verlamd waren door de ziekte, waardoor Thornface zich gelukkig mocht prijzen dat hij in het eerste stadium bleef hangen met zijn misselijkheid en duizelend hoofd. Er waren al katten geweest die hem beterschap wensten, zelfs katten uit andere clans als ze de kans kregen. De katten van die laatste categorie bewezen dat de ziekte ook voor verwarring zorgde, want het was ondertussen een paar keer voorgekomen dat ze hem aanspraken als Thornfang. Hij had vrij snel – voor zijn huidige denkpatroon – kunnen concluderen dat de echte Thornfang ook wel ziek moest zijn, en aangezien de ThunderClan Deputy letterlijk niks beters kon doen besloot hij om de ShadowClanner eens een bezoek te brengen. Als hij ook al eens met de verkeerde naam werd aangesproken kon dat misschien nog voor iets van humor zorgen in deze allesbehalve grappige periode. Hij strompelde naar het gedeelte van de Clan Cavern waar ShadowClan zich bevond, ook al waren de grenzen daarin zo goed als niet-bestaand, en liep richting de donkergrijze kater van wie hij zich vaag kon herinneren dat hij Thornfang heette. Dat was in elk geval een naam die hij niet snel zou vergeten. Zijn bijna-naamgenoot leek niet al te blij te zijn met bezoek en snauwde dat hij geen Medicine Cat zou gaan bezoeken. "Zie ik eruit als een Medicine Cat?" reageerde Thornface schor, waarna hij de andere kater aankeek die bij nader inzien echt wel een Medicine Cat zou kunnen gebruiken. "Thornfang was het toch?"