Strange situation.

Hoewel ze nu al een paar weken met elkaar verbleven, vond Dazzlestrike het nog altijd heel moeilijk om zich aan te passen aan deze nieuwe levenswijze. Tot voor kort was het enkel zijn doel geweest om ThunderClan tevreden te houden en ervoor te zorgen dat katten binnen ThunderClan op hem konden rekenen en naar hem opkeken, maar nu had hij opeens vier Clans om zich naar te richten. Niet dat hij ook maar één keer van zijn doel afweek: ThunderClan was en bleef zijn eerste prioriteit als het ging om katten verzorgen. Zeker nu er één of andere ziekte was uitgebroken en er steeds meer en meer katten ziek werden. De symptomen waren niet prettig om aan te zien en Dazzlestrike was blij dat hij de ziekte niet had overgenomen. Hij hoopte dan ook lichtelijk dat hij er immuun voor zou zijn, maar desondanks week hij niet van het pad van een Clanmate als deze hulp van hem nodig had. Ziek of niet, maar iemand achterlaten, zo zat hij gewoon niet in elkaar. Hij zou nog altijd voor de elders jagen, nog altijd een kitten die te ver afdreef van zijn nest terugbrengen en nog altijd een apprentice een wijze les leren, ook als de net opgenoemde katten allemaal ziek zouden zijn. Het was niet omdat zijn Clanmates ziek waren dat hij ze zomaar in de steek liet, maar hij kon wel concluderen dat hij een bepaalde afstand hield. Zijn Clan had er immers niet veel aan als hijzelf ook ziek zou worden. Hij hoopte dat Rousepaw en Mistgaze snel een oplossing zouden vinden samen met de andere medicine cats. Hij vertrouwde echter voornamelijk op deze twee; ThunderClan was voor zijn part nog altijd het meeste op zichzelf aangewezen en dus hadden ze de hulp van de andere Clans niet per se nodig. Maar het was fijn dat de Clans er waren om elkaar te ondersteunen, mocht dit nodig zijn. De rode tom rende op hoge snelheid door het woud dat hem deed denken aan ThunderClan territory en stopte enkel om even uit te rusten. Hij wilde zijn conditie op peil houden en dat ging niet als hij niets deed in die grot. Dazzlestrike keek op toen hij pootstappen hoorde en draaide zich een kwartslag zodat hij de wind in zijn voordeel had. Hij ontspande zijn schouders wat toen hij de geur van een maar wat bekende Clanmate herkende, maar desondanks wist hij toch niet precies hoe hij moest reageren en wachtte daarom maar tot ze bij hem stond.

Wanneer was het de laatste keer geweest dat ze elkaar nog eens echt gesproken hadden? Dat moest moons geleden zijn geweest tijdens de kleine border fight die ze toen hadden. Jeetje, wat waren ze toen nog jong geweest. Hij dacht niet dat hij dezelfde stunt nog eens zou uithalen. Of jawel… misschien toch wel. Als hij iemand betrapte op zijn territory zou diegene dat ook weten en dan deed het er niet meer toe of diegene dacht gelijk te hebben, want dan wist hij dat hij gelijk had. Firedance en hij hadden er toen goed aan gedaan om een weerwoord te hebben en hij wist vrij zeker dat als ze nog eens in de problemen zou raken, dat hij haar weer opnieuw zou verdedigen. De drama erna was wat minder leuk geweest, maar het had ergens ook weer voor een leuke spanning in zijn maag gezorgd en had een gevoel van adrenaline vrijgemaakt die hij soms best wel miste. Voorlopig zouden ze even geen border fights meer hebben. Misschien was vechten niet goed, maar zo vriendelijk met elkaar omgaan, vond hij ook maar niks. Hij trok zijn neus altijd op als hij een ThunderClanner vriendelijk zag doen tegen een kat van een andere Clan en vroeg zich af hoe dat toch mogelijk was. Van de elders kon hij het nog wel begrijpen, maar apprentices en warriors? Nee, die moesten zich met hun eigen zaken bemoeien. Zeker nu er een ziekte was uitgebroken en de Clans kwetsbaarder dan ooit waren, moesten de warriors van hun desbetreffende Clans er voor elkaar zijn en niet voor anderen buiten hun Clan. “Firedance,” begroette hij haar met een knikje. Hij haalde zijn schouders op toen ze haar vraag stelde. “Ik ben niet ziek, dus op dat vlak ben ik erg gelukkig.” Stilletjes bad hij hierbij tot StarClan dat hij niet ziek zou worden. “Maar ik ben niet zo super blij met onze huidige situatie. Ik zou het prettiger vinden als we binnenkort weer gewoon opsplitsen en de rest van de Clans achter ons kunnen laten zodat we weer aan een gewoon leven voor ThunderClan kunnen werken. Daar hebben we nauwelijks de tijd voor gehad dankzij eerst die vuurzee en nu dit weer.” Hij zwiepte geïrriteerd met zijn staart. “Bovendien bevalt het me niet hoe sommige Clan cats iets te vriendelijk met elkaar worden. Er is niet meer die rivaliteit van eerst en dat is geen goed ding. Ik bespeur bij sommigen zelfs al afschuw bij het idee dat we ooit weer uit elkaar gaan en dat, Firedance, is iets wat ik niet kan begrijpen.” Hij zuchtte. “Maar goed, genoeg over mij. Hoe gaat het met jou?"

Toen Firedance antwoordde dat ze ook niet ziek was, ging er een gevoel van geruststelling door hem heen. Hoe minder Clanmates er ziek waren, hoe beter. Bovendien waren Firedance en hij praktisch gezien samen opgegroeid en waren ze ook samen in de problemen geraakt – de bekendste keer toen bij de borders waarbij ze bijna een border fight hadden uitgelokt met RiverClan - en misschien was dat al een reden opzicht om te wensen dat ze niet ziek zou worden. Het was toch heel anders om een elder te zien sterven dan om iemand te zien sterven met wie je opgegroeid was en rond dezelfde tijd apprentice en warrior was geworden. Ze hadden beiden goed hun best gedaan tijdens hun trainingen en waren beiden ook, hij ietsje eerder dan haar, benoemd tot warrior. En nu waren ze hier. Het was gek hoe het leven eerst draaide om de Clan te voeden en te zorgen dat de apprentices hun final assesment tot een goed einde zouden brengen en nu opeens om hun allemaal in leven te houden. De verantwoordelijkheden en verwachtingen lagen voor de apprentices en de warriors een stuk hoger, maar dat wilde niet zeggen dat Dazzlestrike daarom minder hard zijn best ging doen. Hij had altijd hard voor zijn Clan gewerkt en dat zou nu niet anders zijn. Een ziekte maakte hem daarbij niet echt bang, ook al was het niet bepaald geruststellend te noemen dat er recent geleden een WindClanner aan de ziekte was gestorven. Was die nu ook bij StarClan, neerkijkend op hun en biddend dat er niet meer katten zich bij hem zouden voegen? “Ik kan er niks aan doen dat ik soms denk dat het een fout was van ons om deze plek te kiezen als uitrustpunt. Ik weet dat veel queens en elders niet langer meer verder konden gaan, maar het voelt fout dat we het toegelaten hebben om hier zo lang te blijven.” Hij zuchtte. “Ik weet gewoon niet meer wat ik moet denken. Aan de ene kant wil ik dat er goed gezorgd wordt voor onze Clan, maar aan de andere kant wil ik dat we verdergaan en dat we dat nieuwe plaatsje voor ThunderClan vinden en dat deze nachtmerrie eindelijk eens eindigt.”