ThunderClan Ceremonie [10-2017]

De ziekte in de Clans bleef aanhouden. Veel katten waren er ernstig aan toe en sommigen hebben de ziekte niet overleefd. Voor nu leek het erop dat Thornface’s toestand – gelukkig of helaas – er niet beter of slechter op was geworden. Hoe dan ook moest het clanleven op de één of andere manier blijven doorgaan, en het geven van een Ceremonie zou bij veel katten hopelijk een lichtpuntje zijn in deze zware tijd. Silverstar was er nog steeds niet beter aan toe dan de ThunderClan Deputy, dus deze nam de taak van het aankondigen van de Ceremonie weer op zich. Met enige moeite wist Thornface zich op een wat hogere rots te hijsen en met nog wat meer moeite verhief hij zijn schorre stem. "Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen voor een ceremonie!"

Nieuwe Apprentices
Flamekit -> Flamepaw (Mentored by: Weaselcry)

Apprentices met nieuwe mentor
Bloompaw (Mentored by: Swallowflight)
Blazingpaw (Mentored by: Eveningglow)

"Hierbij is de ceremonie beëindigd." De bruine kater ging wat langzamer van de rots af dan normaal en wierp nog een laatste blik op de nieuwe apprentice en de apprentices die een nieuwe mentor hadden gekregen. Laat StarClan hen gezond houden, dacht hij in stilte, waarna hij zich weer richting de Medicine Den begaf.

De oudere apprentice stond te poppelen om een nieuwe mentor te krijgen, zijn staart zwiepte heen en weer van opwinding. Hij wist dat vandaag de dag zou zijn, zijn ogen sprankelde van blijdschap. "Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen voor een ceremonie!" Verhief de schorre deputy zijn stem, Blazing stond al klaar. Hij zou eindelijk weer een nieuwe mentor krijgen, hij was eenmaal al 10 maanden maar nog niet goed genoeg om een krijger te worden daardoor vroeg hij zich af wanneer het tijd ervoor zou zijn. Al bleef hij het liefst altijd apprentice, hij genoot namelijk van het trainen. De woorden van de Deputy gingen door en hij hoorde zijn naam en stapte naar voren om zijn nieuwe mentor te ontmoeten, zijn oortjes wiebelde van blijdschap. Hij stond te popelen en hoorde de volgende woorden van Thornface, zijn nieuwe mentor zou dus Eveningglow zijn, interessant. Hij stapte weer terug in groep en luisterde verder wat Thornface te vertellen had, na al zijn woorden was de ceremonie beëindigd en besloot de apprentice zijn mentor op te zoeken. Hij tuurde rond opzoek naar zijn trainer en hij merkte haar op waardoor hij naar haar toe liep, "Hey." Begroette hij zijn nieuwe leraar. "Wanneer beginnen we?"

Blacktear luisterde naar de ceremonie die bijeengeroepen was. Thornface was de gene die hen geroepen had en niet Silverstar. Dit was al de derde keer, was de leader zo zwak geworden door de ziekte die rondhing? De witte she-cat kreeg een knoop in haar maag. Ze kende de zilveren tom al haar hele leven zowat ze zou de verandering moeilijk verdragen wanneer de oude Thunderclan leader er niet meer was. Alles wat vertrouwend was werd van de kaart geveegd. Haar thuis, de katten die ze kende, alles en iedereen verdween. Blacktear zuchtte, en luisterde naar de deputy. Ze had zichzelf als mentor opgegeven want nu haar twee leerlingen warriors waren had ze vrij weinig te doen. Ze was dan wat aan de ‘oudere kant’ volgens de jongere generatie ze was nog steeds jong van geest. Het was daarom ook een klap in haar gezicht toen haar naam niet genoemd werd. Swallowflight, Weaselcry en haar oude leerling Eveninglow werden als mentor benoemd. De witte senior warrior groene ogen hadden een bewolkte uitstraling van woede maar ze hield zichzelf kalm. Hoe kon ze zo aan de kant geschoven worden? Ze was starclanverdomme een senior maar een young warrior kreeg blijkbaar sneller een leerling aangewezen. Blacktear drukte haar kaken op elkaar. Woede maar vooral ook verdriet leek in haar hart te steken. Was ze echt nu een oude oma? Werd ze zo bekeken? Een elder? Had zou haar niks verbazen als ze volgende ceremonie als elder aangewezen werd. De witte she-cat drukte haar oren in haar nek en liep weg. Thunderclan werd blijkbaar alleen nog maar geleid door kleuters.

- topic uit

_{Toen de schorre stem van Thornface door de cave weerklonk, keek Swallowflight op en liep ze langzaam naar de menigte toe. Het was duidelijk dat ook de Thunderclandeputy aangestoken was door de mysterieuze ziekte, en dat vond de zwarte warrior best verontrustend. Er waren al zo veel slachtoffers van de ziekte, en de Clans hadden nu echt niet meer chaos nodig, zoals een dode leader of deputy, of medicine cat. Dat zou alleen maar angst zaaien, en het enige wat Swallowflight wilde was een goed thuis. En nou, om eerlijk te zijn was de poes best bang om zelf ook ziek te worden. Ze was niet klaar om naar Starclan te verhuizen, of om gedeeltelijk te verlammen. Het warriorleven vond ze prima. Een beetje jagen, een beetje op patrouille gaan, trainen.. en als die ziekte dat voor haar zou willen verpesten, nou, daar wilde ze gewoon niet aan denken. Thornface gaf ook haar een nieuwe apprentice, wat Swallow ergens wel verraste. Ze had haar poten al redelijk vol met haar huidige, en als deze ook zo onhandig en idioot was als Jinglepaw, dacht de zwarte poes dat ze dat niet lang kon volhouden. Het was Bloompaw, het zusje van Jinglepaw. Ze kende de witte poes niet zo goed, aangezien ze nog nooit met de apprentice in gesprek was geweest. Het ironische was, was dat dat ook technisch gezien niet kon omdat Bloompaw niet kon praten. Toen de deputy de ceremonie had beëindigd en weer naar de medicine cats den was verhuist, stapte de warrior op haar nieuwe apprentice af. Ze wist meteen dat ze Jinglepaw en Bloompaw zo vaak mogelijk samen wilde trainen, aangezien ze niet wist hoe ze goed met Bloompaw moest communiceren. En ze nam aan dat de twee zusjes elkaar goed genoeg kenden om elkaar te begrijpen. "Hallo Bloompaw," begon Swallow vriendelijk, waarna ze glimlachte. "We beginnen morgenochtend met jouw trainingen. Ik ga Jinglepaw en jou zo vaak mogelijk samen laten trainen, als jij dat goed vindt natuurlijk." Kijk, dat was een makkelijke vraag, omdat Bloompaw hier alleen maar op hoefde te knikken of te schudden.

-- beetje flut, sorry c":}

Ze keek op toen hun deputy zich op een rots hees. Even fronste ze begon de ziekte ook zijn tol van hem te eisen? Zijzelf was niet ziek, maar iedereen om haar heen werd het wel. Ze was bang om Glaze kwijt te raken, de enige kat waarvan ze het gevoel had dat hij werkelijk om haar gaf. Haar adoptiefamilie keek niet meer naar haar om en ze was niet zo goed in vrienden maken. Dus probeerde ze op te vallen, te laten zien dat ze steeds sterker werd. Misschien als ze zagen hoe goed ze het deed, werd het leven ook wat makkelijker en kon ze ze overhalen om naar huis te gaan. Dit was hun thuis niet en kijk wat het hun bracht, alleen nog maar meer ellende. Ziekte en dode katten, dat was wat het hen opleverde. Ze trok met haar oren terwijl er een glimlach over haar gezicht kwam toen haar naam viel. De eerste glimlach sinds ze hier waren. Haar harde werk was niet voor niks. Het was Thornface en Silverstar opgevallen dat ze er klaar voor was om een apprentice te krijgen. Blazingpaw keek om en kwam haar kant op. Ze drukte haar neus tegen die van hem aan, voordat ze hem antwoord gaf. Hij was enthousiast, dat was mooi. Ze hoopte dat hij dat vast kon houden, want ze zou hem trainen zoals Blacktear dat met haar had gedaan. Een harde training om een sterke warrior van hem te maken. Ze keek om, om de blik van haar voormalig mentor te zoeken. Maar in plaats daarvan zag ze hoe ze met haar oren in haar nek wegliep. Was ze kwaad omdat ze geen nieuwe apprentice had gekregen? Ze schudde het idee gauw van haar af en keek Blazingpaw aan. “Nu, kom mee.” Miauwde ze. Ze stond op en wenkte met haar staart dat Blazingpaw haar moest volgen. Hij was al wat ouder, dus ze hadden werk te doen.

Tag: Blazingpaw (Blacktear)

Let flowers bloom

Bloompaw keek er niet van op dat ze een nieuwe mentor kreeg vandaag. Het was moeilijk trainen met haar handicap, natuurlijk; maar het was ook iets dat haar niet mocht of zou tegenhouden om warrior te worden, omdat het haar fysiek nu eenmaal niet echt belemmerde. Dat ze absoluut geen afstanden kon inschatten, dat was erger; maar dat hadden zo velen. Waar ze wel van opkeek, was dat ze dezelfde mentor kreeg als haar zus. Misschien omdat ze dan samen konden trainen, vanwege haar communicatieprobleem. Thornface had daar zeker en vast aan gedacht toen hij haar een nieuwe mentor toewees. dat was zijn taak, als deputy, als vriend van de familie, als pleegvader. Ook al vond ze het nog altijd moeilijk om hem in die rol te accepteren. Ze had nooit een vader gekend, ze had haar moeder zo jong verloren en ze was van nature al een gesloten persoon geweest; het was vanzelfsprekend erg moeilijk voor haar om opnieuw iemand zo toe te laten in haar leven als de laatste zo ruw van haar was weggetrokken. Swallowflight kwam na de ceremonie op haar af om haar te vertellen dat ze morgen begonnen met de trainingen en dat ze vaak samen met Jinglepaw getraind zou worden, en Bloompaw knikte als antwoord. Daar kon ze goed mee leven; ze was er zelfs ontzettend blij mee, en dat was te zien in haar houding en in de glinstering in haar tweekleurige ogen. De kleine witte apprentice bleef daarna staan, haar hoofdje lichtjes geknikt, terwijl ze wachtte tot haar nieuwe mentor haar zei dat ze mocht beschikken.

thanks

Onderwerp: Re: ThunderClan Ceremonie [10-2017]