Frosty whiskers

Het was een koude nacht. Zijn adem kwam in wolkjes naar buiten en hij zat dan nog eens binnen in de Clan Cavern, samen met alle andere warme lichamen. Er zat bevroren dauw of adem op zijn snorharen, maar hij durfde ze niet uit te schudden want dan ging hij Amberstorm wakker maken. Hij wou ze op een andere manier wekken. Cootsnarl lag naar de mooie poes te kijken, denkend aan een originele manier. Pas toen hij opstond en naar de ingang van de grot ijsbeerde wist hij wat hij ging doen.

Zijn pootstappen knerpte op het scherpe gras. Hierin rennen zou geweldig goed voelen en dan zeker rollen. Hmmmm... Het gedacht alleen deed hem al twinkelen van binnen. Hij wist heel goed wat liefde was. Het gevoel dat hij had gehad voor Willowpaw en voor Scarletcream, waar hij zijn prachtige zoontje mee had gehad. Precies dat gevoel, voelde hij nu bij haar. Toen hij na al even stappen, of eerder knerpen, de paarse bloem eindelijk vond boog hij zich erover heen en klemde hij zijn kaken om de steel. Het was intact, maar dat wist hij omdat het altijd bloeide tijdens de winter. Dat had een bergkat hem toch geleerd. Purrfect.

Cootsnarl had alles geregeld, in zijn hoofd toch. Hij zou de mooie poes wekken, met de bloem en haar dan brengen naar het prachtigste plekje dat hij had gezien. Midden in het territorium met een vleugje Windclan, maar toch beschut. Daar konden ze naar de sterren kijken en de bijna volle maan die zijn pad nu verlichtte. Hij stond zag de grot als een grote gapende mond, zoals Mothermouth, maar dan veel groter en minder angstaanjagend. Zijn pootstappen hielden op met knerpen toen hij de grot betrad. Even bleef hij weifelen bij haar slapende ziel, maar toen duwde hij zijn neus tegen haar wang. Wat een beetje onhandig gebeurde met de bloem in zijn kaken.

{Only Amberstorm}

Onbewust had de jonge poes zich helemaal opgekruld toen het lichaam naast haar opstond en verdween. Het zette een nachtmerrie in gang in haar hoofd - een flashback naar de vorige keer dat ze in de kou lag nadat haar warmte verdween. Ze piepte zielig, als een kleine kitten, en haar lichaam trilde. Niet alleen van de kou, maar van de angst, de eenzaamheid die ze altijd zo wanhopig probeerde weg te duwen. Meestal door ook de katten om haar heen weg te duwen.

De slanke kattin werd met een schok wakker toen een snuitje in haar vacht porde. Ze opende haar groene ogen en keek recht in de blauwe van de kater voor haar. Hij had een bloem in zijn snuitje en Amberstorm wist niet goed hoe te reageren. Ze was van niets zeker, niet van haar gevoelens voor hem en niet van hun eigenlijke relatie nu. Ze kende hem niet echt goed; zijn warme blik leek haar te ontdooien, en toch kon ze het niet aan om lang bij hem in de buurt te zijn. Het was alsof hij gewoon de leegte in haar opvulde, zonder ook echt aan haar hart te komen. Ze kon het moeilijk beschrijven. Misschien was dit gewoon hoe liefde hoorde te voelen, en wist ze dat niet omdat ze zo zonder ervaring was. In ieder geval staarde ze hem gewoon aan, proberend om in ieder geval niet verkeerd te reageren om hem niet weg te jagen. Ze had al zo veel katten weggejaagd.

Ze was onervaren, dat kon je wel zien, maar dat waren haar charmes. Hij viel op zo'n poezen, jongere leeftijd, priller en vooral schattiger. Cootsnarl trok zijn mondhoeken op in een grote grijns. Wat er belachelijk uit zag met de bloem in zijn mond. Hij trok met zijn oortjes en draaide zich half om. "Ik wil je iets laten zien Amber." Hij sprak zoals een kattin zich altijd zou moeten voelen. Veilig, omhelst, warm en tevreden. Zijn staart deed ongeveer dezelfde beweging mee. Ja het leeftijdsverschil was er, maar voor hem was zij de ware. Of de derde als je het zo zou zien, niemand was perfect. Toch.

Amberstorm voelde zich lichtjes ongemakkelijk. het was alsof ze zich niet volledig wou laten meeslepen, alsof er ten allen tijden een deel van haar was dat het niet wou geloven en dat pessimistisch bleef. Dit kon nooit zo goed zijn als het soms voelde. Maar wanneer ze de warmte in zijn stem, het geluk in zijn ogen, opmerkte kon ze niet anders dan zachtjes te knikken en hem te volgen. Ze wou zijn hart niet breken. Ze had er genoeg van om altijd alleen te zijn. In zekere zin was ze eerder verliefd op het idee van verliefd te zijn, dan op hem. Ze wou zo graag dat het perfect was, dat alles eindelijk eens goed zou komen, dat ze zich geborgen en geliefd kon voelen. En of het nu hem was dat haar dat gevoel gaf, of welke andere kater dan ook, dat deed er eigenlijk niet toe. In ieder geval was ze er vrij zeker van dat dit rustig moment alleen maar de stilte voor de storm kon zijn - het was te hopen dat die stom niet alles zou vernietigen, zoals ze elke keer had gedaan. Vernietigen was haar specialiteit.

De ervaren warrior knorde zachtjes, waardoor de bloem tussen zijn tanden wiebelde. Hij ging haar voor naar het stukje territorium dat hij had ontdekt de avond ervoor. Het rook er nog een beetje naar het konijn dat hij daar gedood had, maar meer naar de twee duiven die onder een graspol lagen. Het was een magere vangst, maar meer dan genoeg. Voor hem toch. Cootsnarl wurmde zich door de smalle gang van rotsen en bleef zich zo proppen tot hij op zijn kleine plekje kwam. Het was er vrij warm doordat de wind hier niet kwam. Die ruisde over de bovenkant heen, wat een soort van fluitend geluid maakte. De grond was bedekt met zacht heidegras en hier en daar een bloem. Hij legde de zijne erbij, naast de duiven. Boven hem fonkelde Silverpelt. De kater draaide zich om. Hij was momenteel de gelukkigste ter wereld. "En wat vind je ervan?"

Amberstorm had met haar kleine lijfje minder moeite m zich tussen de stenen door te wurmen dan Cootsnarl. Haar hart bonkte in haar keel - ze begon zich claustrofobisch te voelen zo omringd door rots. Uiteindelijk kwamen ze uit op een klein plekje. Het geurde hier naar versgevangen prooi. De silverpelt boven hen glinsterde en gaf alles een zachte zilveren gloed. De jonge kattin ontspande zich fysiek, maar het benauwde gevoel dat haar steeds wanneer ze zo alleen waren bekroop liet zich niet zo makkelijk wegjagen. Ze glimlachte naar hem zoals een warrior die aan zijn leider niet wou toegeven dat hij ergens een probleem mee had en ging langzaam zitten, zorgvuldig haar afstand houdend zonder écht afstand te houden. Ze wou hem niet kwetsen - ze wou gewoon zo graag dat dit, wat het ook was tussen hen, kon werken. Ze voelde zich schuldig omdat ze hem maar aan het lijntje hield, maar ze kon niet aan zichzelf toegeven dat dat was wat ze voelde. Ze maakte zichzelf wijs dat het onzekerheid was, een onervarenheid die iedereen had in zijn eerste relatie. En ergens was dat misschien ook wel zo - maar het was meer dan dat, een groeiend onbehagen dat duidelijk maakte dat de situatie voor haar uiteindelijk onhoudbaar zou worden. Alleen besefte ze dat nu nog niet, want als er iets was waar Amberstorm goed in was, dan was het wel zichzelf voorliegen en daar nog eens koppig in zijn ook. In de wervelwind in haar hoofd ontging zijn vraag haar bijna. Ze keek hem aan met glanzende groene ogen, de onzekerheid zoals altijd zichtbaar erin - of hij merkte het niet, of hij gaf er niet om; hij had er in ieder geval nooit veel over gezegd, en dat was misschien wel het beste. De jonge poes stond bekend om haar woede-uitbarstingen. Uiteindelijk haalde ze maar wat vertwijfeld haar schouders op, hopend dat dat als antwoord zou volstaan.

Op dat punt was hij blind. Hij was te over zijn oren verliefd op haar om de vertwijfeling te zien en dat zag je ook aan zijn blik en de gretige glimlach omdat hij bij haar kon zijn. Wel respecteerde hij zoals elke gentleman zou moeten doen, dat ze nog eventjes afstand wou houden. Cootsnarl knikte aanmoedigend. Hij besefte zoveel niet, waaronder dat hij eerder een vader leek die zijn kleintje toejuichte om de eerste verlegen stapjes te doen, dan een poes op haar gemak stellen. De sneeuwbengaal drukte zich tegen de rand aan en liet zich toen omlaag zakken. Beneden was het helemaal fijn, het aangenaam klimaat verdreef elk stukje kou uit zijn lichaam. Zijn korte maar dikke haren gingen omhoog staan voor dat gevoel. Zijn witte staart met bruine cirkels rond tikte op de duif het dichts bij hem. "Er ligt er ook eentje voor jou."

Amberstorm keek naar overal behalve naar hem. ze knikte wat afwezig toen hij zei dat er ook een prooi was voor haar. Ze richtte haar kopje naar het beestje. Het was een duif. De jonge kattin bestudeerde zijn grijze veren, de manier waarop ze glansden in het sterrenlicht. Ze beeldde zich het dier in terwijl het vloog, door de lucht, de hemel, de plaats waar het zo statig en majestueus was. En hier lag het dan, dood. Het bloed van de bijtwond die Cootsnarl het diertje had toegebracht stond in schril contrast met dat prachtige beeld van de vliegende vogel. Amberstorm bleef zich focussen op het beestje, haar gedachten afdwalend, hopend dat ze zo geen initiatief moest nemen en dat ze gewoon kon knikken wanneer hij iets zei.

Toen ze afwezig leek en hem negeerde, leek het wel, ging er een pijnlijke steek door zijn hart. Het sloeg en tel over en leek te verkrampen daardoor. Cootsnarl legde zijn hoofd op zijn poten en plakte een tevreden glimlach op zijn snoet. Wat ook wel zo was. Hij keek niet naar haar, want hij was nog net slim genoeg om te weten dat dat erg aanvallend over komt. Er verstreek een tijd, waarin hij zijn kopje had gedraaid om naar de sterren te kijken en toen hij ze bijna allemaal geteld had was hij opgestaan en voor zijn duif gaan zitten. Hij hield de stilte licht en niet geforceerd. Dat betekende soms eens naar haar kijken, maar eerder om haar te betrekken bij zijn belevingen en ook nog eens op de gepaste moment bewegen. Cootsnarl zette nu zijn tanden in de magere borst.

De stilte bleef voortduren. Hoewel ze van zijn kant misschien niet geforceerd was, was ze voor haar verschrikkelijk benauwend, beklemmend. Haar hart bonsde in haar keel en ze had het gevoel dat hij dat net zo klaar en duidelijk hoorde als zij. Het gesmak van iemand die alleen at vulde naderhand de krappe ruimte. Amberstorm sloot haar ogen, haalde diep adem om haar mmoed te verzamelen en blies die adem dan stilletjes weer uit als om ruimte te maken in haar maag, die toch al gevuld was met onbehagen en een traag voortrkuipende angst. Ze was te koppig om aan zichzelf toe te geven dat dat was wat het was. Ze schreef het af als enkele zenuwen, omdat ze hier zo alleen waren. Maar ze wou hem niet kwetsen. Toen ze opkeek en zijn ogen zocht schrok ze ergens van de verborgen pijn die erin verscholen lag. Sowieso om haar laffe soort-van-afwijzing. Ze zette een timide stapje dichterbij, zodat hun vachten slechts door een zuchtje wind van elkaar gescheiden werden. Zijn warmte overbrugde die kleine afstand met gemak en hoewel ze elkaar niet aanraakten warme de jonge poes wel degelijk op - en heus niet met die blos die langzaamaan op haar wangen verscheen! Ze dankte starclan voor de vacht die het verborgen hield. Amberstorm sprak echter niet, te bang dat ze de stilte die op haar drukte niet omhoog zou krijgen, en te bang dat als dat haar wel zou lukken ze iets zei dat nog zwaarder op hen zou drukken als de stilte.  

Zijn ogen lichtte een beetje op toen ze een stapje dichterbij deed en hij haar exotische geur kon op pikken. Dat was de geur waar hij voor viel. Cootsnarl schoof zijn half aangevreten duif opzij en deed ook een stapje vooruit. Hij bruiste vanbinnen helemaal en dat gevoel wou hij eventjes vasthouden. Het vasthouden duurde enkele seconden en daarna drukte hij zijn wang tegen de hare en begroef hij zijn lichtroze neus in haar mooie vacht. "Het is oké Amber, je hoeft niets te zeggen als je niet wil. Je mag weg gaan wanneer je wil. Je mag nu zelfs zeggen, ieuw Coot dat wangding, nooit meer doen." Hij trok zijn neus terug en duwde zich weer tegen de muur, op een niet pushende manier. Zijn glimlach vulde de zilveren grot met nieuw licht. Hij vond zichzelf stiekem wel grappig.

Toen hij zelf een stap dichterbij zette en zijn wang tegen de hare duwden vervielen haar twijfels voor een moment. Ze wist weer waarom ze dit deed, waarom ze ooit voor hem gevallen was - ook al was het misschien nooit met haar hele hart geweest. In deze momenten wist ze weer dat hij misschien meer van haar hield dan ze besefte. In deze momenten kon ze glimlachen, al was het maar voor even. Bij haar glimlach was het alsof ze helemaal opleefde, alsof ze alle twijfel uit haar lichaam schudde en de kattin werd die ze had kunnen zijn als ze niet zo jong verbitterd was. Vrolijk, vrouwelijk, passioneel maar dan op de positieve manier. Toen hij terug wegstapte zette zij een pas dichterbij, een ongekende ondeugendheid flikkerend in haar ogen. Ze wou dit. Ze wou geliefd zijn op de manier die hij haar kon schenken - en hij leek wel de enige die dat kon. Dit keer was zij degene die haar wang tegen de zijne duwde en zachtjes spinde. Het voelde bijna vreemd, om te spinnen, de manier waarop haar lichaam trilde voor zo lang vergeten. Het bracht haar terug naar haar kittentijd. Maar ze was een andere poes nu, zoals ze daarnet ook opeens uit haar vacht van twijfels gestapt was. Ze had hen allemaal naar de achtergrond geduwd, naar haar achterhoofd, waar ze in slechte momenten weer naar buiten zouden komen maar haar tenminste nu even een gelukkig momentje gunde. "Wie zegt dat je dat wangding niet meer mag doen?", mauwde ze, heel zachtjes, haar stem hees en onbekend, alsof het de stem van een ander was.

Haar zwoele stem deed zijn lichaam helemaal tintelen. Hij knorde tevreden en gelukkig. Het knorren ging al snel over in spinnen. Warm, maar ook klonk het ergens avontuurlijk. Zijn dichte vacht stond nu helemaal overeind. Ze was extra mooi nu, met haar glimlach van goud en het contrast van het zilveren licht dat haar donkere strepen deden oplichtten. Het was alsof ze uit Starclan was neergedaald. Zijn adem stokte terwijl hij verdronk in het tintelende gevoel van liefde. Cootsnarl rekte zijn nek en gaf een likje op haar oor. Ze was zo schattig. "Het belangrijkste is dat ik jouw gelukkig maak, dat maakt mij ook gelukkig," spon hij. Dat was voor hem de betekenis van ware liefde. Geven en niet nemen.

Amberstorm glimlachte en hoopte dat de kater de onzekerheid erin niet merkte. Ze wist niet of hij haar gelukkig maakte.. Soms wist ze niet eens wat dat inhield, gelukkig zijn. Was het altijd glimlachen, zonder je zorgen over iets te moeten maken? Want dan was ze zeker niet gelukkig. Of was het misschien een soort stille tevredenheid, een rust die niet per se gepaard gaat met onverstoorbaarheid? Het was moeilijk te zeggen. Op sommige momenten voelde ze zich bijna gelukkig, zoals die momenten tussen slapen en waken in, wanneer de zon nog niet op was en de dag nog niet begonnen. In haar dromen was ze gelukkig. Maar dromen vervlogen bij het eerste ochtendlicht en het enige dat ervan overbleef was een vaag gevoel, een geur of een woord of een beeld, en niets meer dan dat. Soms wou ze dat ze voor altijd kon slapen, zodat ze nooit meer de echte wereld onder ogen moest komen. Maar misschien waren deze momenten met Cootsnarl beter dan dat, als ze eenmaal haar aarzeling en haar onzekerheid en dat vage gevoel dat dit niet hélemaal juist was achterwege kon laten. Dat was waarom ze gewoon haar groene ogen sloot en haar lichaam nog ietsje dichter tegen de zijne drukte. Hij was warm en zacht en lief en alles wat ze altijd gewild had, maar nu ze het had leek het alsof ze het allemaal overschat had..

Amberstorm bleef stil, maar drukte haar lichaam tegen hem aan. Cootsnarl vouwde zijn pootjes onder zijn lichaam en legde zijn snuit op de grond voor hem. Zijn adem liet het gras bewegen. Het kraakte omdat leafbare er nog steeds was. Het was een warmere avond, dat zeker wel, maar de lente moest nog komen en dat was ook te voelen. De sneeuwbengaal richtte zijn ogen op iets op de rotswand terwijl hij luisterde naar haar zachte ademen en genoot van het haar geur in zijn neus.

t i m e s k i p

Hij was in slaap gevallen. Het leek alsof hij jaren had geslapen, maar in feite had hij een dutje gedaan. Amberstorm lag nog steeds naast hem en dat deed hem plezier. Pas toen hij zijn ogen open deed en zijn kopje naar haar draaide merkte hij dat zijn snorharen ademdruppeltjes hadden opgevangen en dat die waren bevroren. Hij greens en schudde ze met een haast onhoorbaar twinkelend geluid af. Zijn blauwe ogen zochten die van Amber. Het gevoel dat erin lag kwam van diep. Begraven in zijn hart, waar het als een vogeltje opgesloten zat en naar buiten wou fladderen. Het leek of hij de tijd vergeten was. De zilveren gloed lichtte de plek op, wat kon voordoen als een koude zon en dus dag. Hetzelfde licht deed hem jonger lijken of haar ouder. Cootsnarl stond op om zijn poten te strekken. De luchtverschuiving deed zijn haren rechtop staan. Er liep een rilling langs zijn ruggengraat. Het was kouder geworden tijdens zijn dutje, de nacht was nu echt over hen gevallen. De stilte was niet vreemd, eerder rustig en kalm. Het was goed zo. Cootsnarl leunde tegen Ambestorm aan. Hij boog zijn nek en gaf een likje over haar kop. Tussen haar oren en tegen de haargroei. Zijn witte staart zweefde net boven de hare en het bruine puntje raakte zachtjes dat van haar aan. Hij zakte dieper door zijn poten en zonder echt iets zelf te willen kwam er een ronkend geluid uit zijn keel. Het geluid was er bijna altijd. Wanneer katten genegenheid voelde tot wanneer ze ziek waren. Ze wisten het misschien niet maar de geluidsgolven waren precies op de juiste toonhoogte om de genezing sneller te doen gaan.