Sometimes I feel like nothing will ever get better.

De eerste dode dankzij de ziekte was gevallen en opeens leek het alsof er overal paniek uitbrak in alle Clans. Andere katten werden opnieuw ziek en er gingen al paniekerige geruchten rond dat het nooit beter zou worden, dat er geen remedie te vinden was en dat iedereen uiteindelijk zou sterven. Oké, dat laatste had hij gehoord van een elder die het allemaal niet meer goed leek te weten, maar de woorden zouden wel eens goed waarheid in zich kunnen hebben als de medicine cats inderdaad geen remedie voor deze ziekte vonden. En ondertussen voelde hij zich miserabel omdat hij alleen maar kon wensen dat het hem in plaats van de WindClanner was geweest die gestorven was aan de vreemde ziekte. Maar hoe vaak hij zich ook dicht in de buurt van de zieke katten waagde of wenste dat het hem ook zou overkomen, gebeurde hem nog steeds niks. StarClan, hij zou zich tot de met sterren bezaaide hemel elke nacht gericht hebben om StarClan te smeken dat ze hem bij zich konden nemen in plaats van katten van families af te nemen die hun nog nodig hadden, die ook maar iets om hun gaven. Hij had niet het idee dat ook maar iemand hem zou missen als hij zich liet meenemen door StarClan, misschien was de Clan zelfs beter af zonder hem. Maar tot dusver had StarClan nog niet naar zijn wensen geluisterd en had hij nog steeds zelf geen poging durven doen om zichzelf om het leven te brengen. De tom slikte en ging zitten terwijl hij maar wat voor zich uit keek. Hij had geen zin meer om te rennen, geen zin meer om moeite te doen om ziek te worden en ook geen zin meer om moeite te doen om StarClan te smeken dat ze genade met hem moesten hebben. Hij dacht niet dat ze zich aan zijn wensen gingen houden en dat als hij het zou proberen hij alleen zichzelf daarmee had. En dus bleef hij maar zwijgzaam zitten terwijl hij wachtte of er iets anders zou gebeuren vandaag.

+ Eerste post voor Leafbreeze