Generations

De flame point poes had zich vandaag voor voorgenomen om samen met Raven een wandeling te maken- ze wist dat hij niet alleen weg mocht. Met hem being blind and all, ze wist ook dat hij het haatte om alleen maar zijn dagen in die grot te versleten. Dus was buiten lucht zou hem goed doen, plus ze wilde met hem praten. De prachtige poes kwam sierlijke de grot binnen gestapt en knikte vriendelijk naar de katten die oog contact met haar maakte. Maar ze verloor haar doel niet uit het oog; en versnelde haar pas toen ze zijn zwarte vacht in haar vizier kreeg. 'Hey Raven' sprak ze op een vriendelijke toon terwijl ze enthousiast met haar staart zwaaide toen ze naast hem ging staan. Haar ijs blauwe ogen rustend in zijn vacht. 'Zin om een stukje te wandelen?' vroeg ze vervolgens op een zoete stem, en gaf hem vervolgens een por.

Note: Ze zijn nu nog in het kamp. Hierna post Raven- en daarna ik weer, dan mogen de kittens posten. De volgorde mogen jullie zelf beslissen.

De zwarte tom was opgekruld in zijn nest, zijn blinde ogen gesloten. S’nachts was er geen tijd voor hem om te slapen en daarom bracht hij s’middags grotendeels in zijn nest om zijn slaap in te halen. Toch was er niet altijd tijd om zijn slaapje te doen want de laatste moon nam Chivypaw hem vaak mee. Daarnaast bestede hij ook veel tijd aan Rosefrost, zij was nummer 1 voor hem dus als de she-cat met hem tijd wou doorbrengen moest zijn rustmomentje maar even wachten. De elder keek op toen hij haar bekende pootstappen hoorde en glimlachte zwakjes toen haar zoete geur zijn overgevoelige neus prikkelde. Haar naam deed haar eer, de geur van rozen omhulde haar lijf die een zachte frisse lucht meedroeg: ze kwam dus van buiten af. Ravenfall opende zijn ogen toen Rosefrost zijn naam uitsprak en gapend hief hij zichzelf overeind. Rosefrost was al wat ouder dan hem maar hij kwam zeker al boven haar uit. Als de elder nooit blind geweest zou zijn zou hij een geweldige warrior geweest zijn. Zijn bouw was grof, sterk en gemaakt om door het water heen te slaan. Typisch Riverclan dus. 'Zin om een stukje te wandelen?' Vroeg de she-cat en de blinde elder knikte. Zijn lippen opgekruld in een glimlach toen ze hem een zachte por gaf. Ravenfall hief zichzelf uit zijn nest en gaf haar een duwtje terug met zijn brede schouder. “Wijs de weg maar” Mauwde hij terwijl hij zijn lange witte snorharen over haar lichaam heen liet glijden.

<sub>En net zoals ze gedacht had sloeg de kater haar voorstel niet af, na dat hij haar een por terug had gegeven met zijn schouder wilde hij dat ze de weg ging wijzen. Maar voordat ze wilde reageren werd ze het zwijgen op gebracht toen hij met zijn snorharen langs haar lange vacht liet glijden. De flame-point poes voelde een rilling langs haar rug lopen, het duurde even voordat ze met een reactie kwam. Ze werd helemaal van haar stuk gebracht door een simpele beweging, wat stond ze toch sterk in haar schoenen. Maar toch ze kon het niet helpen; hij had een kracht over haar. Rose verpakt haarzelf en greens terwijl ze uit de grot trippelde. Ze had zich voorgenomen om naar de Red wood te gaan; ze was er simpel weg niet erg vaak geweest en wilde meer van de omgeving zien. De hogen bomen- ze waren gewoon mystiek, zoals ze nog nooit gezien had. Ze leidde Raven naar het gebied toe, en wilde hem vertellen over wat er allemaal te zien was; maar besloot het toch maar niet te doen. Hij zou het waarschijnlijk niet willen horen, wat zij allemaal kon zien en hij niet. Al had ze z'n gevoel dat hij wel wist waar ze waren. Rose bleef abrupt staan toen er een geur haar neusgaten binnen drongen. Met grote ogen keek de naar Raven, die het zeker ook geroken. De poes liep snel op de geur af, maar was niet voorbereid op wat er te zien was, haar ogen werden vochtig toen ze hun aantrof. Een dode queen, Rose herkende de poes wel maar kon niet op haar naam komen. Ze was zeker wel een riverclanner- of tja was. Maar de dode poes was niet alleen, drie kittens lagen naast haar. Ze leefde alle drie, de dode queen had drie dochters op de wereld gezet. Rose verspilde geen tijd en boog zich over de kittens, om ze warmte te bieden. Ze keek met hopeloze ogen om haar heen, paniek overviel haar. Haar blauwe ogen zochten naar de zwarte vacht van Raven 'We moeten ze terug naar het kamp brengen' sprak ze op een zachte toon. Terwijl ze met haar ogen over de kleine lichamen van de kittens gleed; het was allemaal zo snel gebeurt. Eerst liepen ze nog rustig langs de bomen en nu lag ze hier, met een dode moeder en drie kittens tegen haar aangedrukt.


Note: Nu mogen Blackkit Paradisekit en Nightkit posten! en Raven natuurlijk ook ^^</sub>

Ze was gelukkig geweest in haar vertrouwde warme omgeving, voor zover een ongeboren kitten het gevoel geluk kon ervaren. Ze hoefde niks moeilijks te doen zoals ademen, of eten. Haar leven was nog niet eens gestart, maar ze vond het nu al prima. Helaas, spoedig zou deze simpele situatie veranderen. Het poesje had het niet zo op onaangename veranderingen, maar wat kon je eraan doen? Precies, niets dus. Plots begon alles om haar heen te bewegen, werd ze bijna platgedrukt en wat er daarna gebeurde was nog erger. Ze kreeg het ineens ontzettend koud, en het voelde alsof ze stikte. Even gleed er kort iets ruws over haar kopje, en kuchend begon ze te ademen. Onrustig spartelend probeerde ze enige vorm van houvast te vinden, maar er kwam niets. Zelfs geen ruw ding over haar kopje. En het was zo ontzettend koud. Net toen haar kleine lichaampje het bijna begaf, voelde ze iets heerlijk zachts om haar heen. Vreemde geluiden bereikten haar oortjes, maar ze kon er nog niks van maken. Maar haar omgeving was zacht, en dat was fijn. Luid piepend kroop ze dichter naar het zachte.. iets.. toe. In elk geval was het beter dan de kou.