What's left of how we were before?

Afleiding, dat was wat ze als voornaamste nodig had. Alleen zijn en niks doen lieten haar gedachten op hol slaan, het maakte haar gek. Als er gewoon iemand zou zijn, dan was er al genoeg afleiding om er niet meer aan te denken. Want nu was alles alleen maar moeilijker om dingen te vergeten. In de clan cavern ging ze haarzelf alleen maar ergeren aan het feit dat ze de ene windclanner na de andere shadowclanner tegen kwam. Niet dat ze dat liet zien natuurlijk, zij was die ‘allemansvriend’. Ze zou niet zomaar iemand weg duwen of iets in die trant. In haar gedachten wel natuurlijk, maar in praktijk dus niet. Je wilde nu geen vijanden maken nu je met z’n allen een reis maakte, dat was haar duidelijk. Want dat was gewoon… nee. Zelfs zij wist dat dat geen goed plan was. Want dat kon later weer voor problemen zorgen, of meteen. In tegenstelling met als je aardig reageert tegen katten, dat ze daar dan ook later rekening mee kunnen houden. Sommige katten werkten zo en dan was het dus handig dat je dat deed. Ook al werkte het maar bij vijftig procent van de katten, het werkte dus wel. Het was het waard om te proberen right? Met katten binnen de eigen clan was het natuurlijk weer een heel ander verhaal. Daar moest ze wel aardig tegen doen, goed lijken, ze moest haar imago op peil hadden. En niemand had door dat alles wat ze deed niet meer dan een masker was. Een voorbereiding op iets. Ze keek even rustig rond, de starpools waren best mooi, maar ze kon zich wel voorstellen dat het in de nacht er mooier uit kon zien dan overdag. Haar ogen dwaalden af naar een stukje verderop, waar ze een bruine vacht spotte. Nu ze er zo over na dacht, was ze al best diep hierin gelopen. Ze besloot richting de bruine vacht te lopen, die ze al snel herkende als Lynxfang, een wat oudere kater uit haar clan. Zo oud was hij niet, maar toch twee keer zo oud als dat zij was. Ze naderde hem rustig, met een zachte glimlach natuurlijk. Gewoon lief zijn, right? De kater leek haar alleen niet op te merken, helemaal in trance leek hij wel te zijn. Toen de kater haar echter wel leek op te merken leek hij meteen op te kijken van het water, waar hij zo op gefocust was. De kater leek echter snel weer op zijn gemak te zijn, aan zijn houding te zien. De kater stond op en rekte zich kort uit, waarna hij zich om draaide, haar richting op. Ah, dat was alleen maar een logische reactie toch? ”Hallo Chillybreath” klonk er van de kater af, waarop Chilly even vriendelijk naar de kater glimlachte. ”Hallo Lynxfang,” sprak ze tegen de kater, waarna ze even langs hem keek richting het water en toen weer rustig naar hem. Beter om een gesprek aan te knopen, niet waar? ”Zit er veel vis in?” vroeg ze met een glimlachje. Logische RiverClan vraag toch? Als er iets was waar ze gefocust op waren dan was het vis wel.

De kater keek zelf ook even naar achteren, richting het water, waarna hij ook weer naar haar keek. Toen ze de vraag stelde of er veel vissen in zouden zitten schudde de kater zijn kop even. ”Het is geen diepe poel volgens mij, als er al vis in zit zal het niet veel zijn” klonk er van de kater af, waardoor Chilly even begrijpend knikte. Het was een logische vraag om als riverclanner te stellen niet waar? Voorheen leefden ze zowat op alleen maar vis. Nu was het zoals alle andere clans. En een beetje vis. Maar nu aten de andere clans ook wat vis. ”Op jacht?” klonk er van de kater af, waarop Chilly even glimlachte en haar kopje iets schudde. Nee, voor de jacht kon ze beter in de redwoods zijn, daar had ze de meeste kans om iets te vangen. Tenminste, met z’n tweeën, zoals ze eerder ook al had gedaan. ”Even een pauze.” sprak ze even met een zachte glimlach. Dat mocht best right? Het was geen straf om zo nu en dan een pauze te nemen. ”Jij?” besloot ze dan ook maar te vragen, beleefd zijn was goed right?

Een pauze van al het werk die ze de afgelopen tijd verrichte. Want het was niet weinig, dat kon ze wel zeggen. Ze was heel veel gaan werken, haar gedachten verzetten van het ene ding waar ze niet aan wilde denken. Zo gek was dat niet toch? Pauzes waren ook gewoon humaan om te nemen hier, het was immers wel warm. Gelukkig niet zo warm als dat het beneden zou zijn op het moment, gezien ze nu best hoog waren en de temperatuur daardoor ook wel iets daalde. ”Pauze van alle katten?” klonk er even grappend van de kater af, terwijl deze weer naar haar op keek. Chilly grinnikte ietsjes en schudde haar kop langzaam. Al was ze al die katten wel een beetje zat aan het worden, er was niets aan te doen hm? Nee, pauze van katten leek bijna niet haalbaar te zijn, want overal waar je liep kwam je wel een andere kat tegen. Zelfs nu, al was het nu haar eigen keuze geweest om naar de kater toe te lopen. Meestal was het andersom, dan liepen de katten naar haar toe. ”Nee, even een pauze van al de taken.” sprak ze even met een zachte grinnik. Ze moest toch iets niet waar? Als ze constant zou blijven werken zou ze op een punt gewoon neervallen van vermoeidheid, dat moest je ook niet hebben. ”Ze testen soms wel mijn geduld daar” klonk er van de kater af, waardoor Chilly even naar de ander keek en langzaam knikte. Tja, voor de meeste katten was het niet fijn om er zo lang te zitten tussen al die andere katten. Conflicten konden gebeuren en iedereen was er vatbaar voor. ”We moeten gewoon weer wat aansterken, vele katten zijn echt heel erg vermoeid of vermagerd door de reis.” sprak ze rustig tegen de kater met een zachte glimlach. Niet alleen van andere clans, ook van die van hen. En dat was niet zo gek, want zoveel eten was er niet te vinden in de twoleg place en natuurlijk kregen de zwaksten, de elders en de queens als eerste. Dus veel eten voor de rest was er niet over. Kleine dingetjes bleven over voor hen, dus veel katten waren ook wel vermagerd tijdens de reis. ”Als de meeste katten weer zijn aangesterkt gaan we denk ik verder… Ik bedoel we weten niet wanneer we weer een goede plek vinden met veel prooien waar we kunnen eten.” sprak ze rustig verder tegen de bruine kater.

De kater fronste even toen ze vertelde dat ze een pauze had genomen van haar taken. Wat? De kater kon toch niet verwachten dat ze constant bezig was met haar taken zonder ook nog maar een moment rust te nemen? Vooral in deze periode vond ze het niet gek om zo nu en dan een pauze te nemen. Ze vervolgde haar verhaal met dat ze als clans moesten aansterken voordat ze verder zouden gaan. De kater knikte kort op haar opmerking, natuurlijk had ze gelijk. Als ze zo door zouden gaan zouden er alleen maar meer doden vallen en wat hadden ze daar aan? Niet veel. ”Het heeft ons helaas ook levens gekost” klonk er van de kater af, waarop Chilly langzaam knikte en naar hem keek. Natuurlijk had het hen levens gekost. Maar wat hadden ze liever? Dat ze allemaal stierven in het oude territorium? Er moesten wat levens opgeofferd worden voordat ze er waren, zo simpel was het. Bij haar volgende opmerking over wanneer ze verder zouden gedaan, draaide de kater zijn kop weg. ”Ik hoop dat het gebied hier ons genoeg prooi biedt om iedereen weer sterk genoeg te maken” klonk er van de kater af, waarop Chilly instemmend knikte. Ja.. Dat hoopte ze ook. Je had niks meer aan de clans als iedereen beetje bij beetje alsnog zouden afsterven en je maar met een klein groepje over zou blijven niet waar? ”Kittens van verschillende clans groeien hier op met elkaar.. Wat voor een gevolgen zou dat later hebben?” klonk er vervolgens van de kater af zodra hij zijn zicht weer op haar had gericht, waardoor Chilly even knipperde. Tja.. dat was een belangrijk dilemma. ”Veel gevolgen.” sprak ze zuchtend tegen de kater, waarna ze haar start rond haar lichaam sloeg en hem strak aan keek. ”De volgende generatie wordt verkeerd opgevoed zo, als ze allemaal bij elkaar zijn. Wie weet zullen de clans niet eens meer bestaan later als wij weg zijn.” Kittens konden nu namelijk zo erg beïnvloed worden door warriors van andere clans maar ook door vriendschappen die ze met kittens nu sloten. Die zouden later ook weer terug komen als ze elkaar zouden tegenkomen. Dan zouden ze toch weer terugvallen op iets wat de meeste leaders wilden voorkomen. ”We moeten hopen dat het nooit zo ver zou komen.” sprak ze even met een zachte glimlach tegen de ander.