I surrender.

Onderwerp: I surrender. zo 24 sep 2017 - 14:25

Een of andere idiote kat had haar verteld dat haar vader ziek aan het worden was, dat hij ondanks dat niet wilde stoppen met jagen en z'n taken doen. Eerst had Wolfpaw het niet geloofd, of iniedergeval gedaan alsof het haar niet deerde. Immers had ze nog altijd ruzie met haar vader, of nuja, hun band was heel erg verslechterd sinds de verdwijning van Stainedkit. Wolfpaw was onwijs geraakt door het verlies van haar zus, die voor haar ogen door een stel mensen werd meegenomen. Sinds dien had ze zich nog verder afgesloten van haar familie, en de vrienden die ze toch al niet had. De enige die nog iets positiefs van haar op kon roepen leek Vixen te zijn, de Tribe kat. Toch, nu ze hoorde dat haar vader ziek was begonnen de zorgen toch ergens op te borrelen. Ze had het de laatste paar dagen onderdrukt, totdat ze zag hoe een Windclan warrior dood het kamp in werd gesleurd. Dood, door diezelfde ziekte die nu aan haar vader knaagde. Nog altijd bleef Wolfpaw koppig, vasthoudend aan het idee dat haar vader vast niet diezelfde ziekte had, of iniedergeval te sterk was om eraan te overlijden. Dat was totdat ze hem zag voorbij komen, zijn vacht niet meer zo goed verzorgd en zijn houding zwakker dan ze ooit had gezien. De geur van ziekte hing om hem heen en haar hartje brak. Oh nee, oh starclan nee. De poes slikte en deed haar best om weer haar sterke, vastberaden houding aan te nemen. Zo stapte ze op haar vader af, hopeloos proberend niet bezorgd te lijken "Pap, jij bent niet ziek," sprak ze alsof het een feit was, maar toen ze hem aan keek, begonnen er ondanks alles tranen op te wellen in haar ogen. "...Toch?" haar stem brak.

[Eerste post Thornfang!]

Onderwerp: Re: I surrender. di 26 sep 2017 - 9:55

Het kostte hem elke dag steeds meer moeite om stevig op zijn poten te blijven staan. Natuurlijk was de ziekte al opgemerkt en werd hem gezegd dat hij vooral in de Clan Cavern moest blijven, dat hij niet te veel naar buiten mocht gaan en dat hij goed moest luisteren naar wat er hem werd gezegd. Dat hij een gerespecteerde ShadowClan senior warrior was, werd natuurlijk weer genegeerd en Thornfang had het niet de moeite gevonden om naar de waarschuwingen te luisteren. Hij had niet zijn hele leven getraind en zichzelf hogerop gewerkt binnen zijn Clan om zich vervolgens onderuit te laten helpen door een ziekte. Hij was nog steeds een belangrijk onderdeel van ShadowClan en hij wenste ook graag zo behandeld te worden. En dus ging hij nog steeds jagen, hoewel dat elke dag moeilijker voor hem werd. Het gebeurde meer dan eens dat hij zomaar door zijn poten zakte en dat één of een paar van zijn lichaamsdelen opeens minutenlang stopten met werken. De laatste tijd ging het erger en was het niet meer minutenlang, maar duurde het soms wel een uur of twee. Het waren vooral die momenten dat hij sterk moest blijven en zichzelf moest dwingen om rustig te blijven, om niet te panikeren. Maar dat ging nogal moeilijk als één van zijn dochters opeens naar hem toekwam om hem te vragen of hij echt ziek was vlak nadat hij weer in elkaar was gezakt. Hij kon zich niet bewegen. Hij wilde haar troosten, maar dat ging niet. “Blijf uit mijn buurt, Wolfpaw,” was het enige wat hij tegen haar zei. “Ik wil niet dat je ook ziek wordt.” Toen hij de tranen in haar ogen zag, voelde hij dat zijn eigen ogen begonnen te tranen en zonder dat hij er iets aan kon doen, rolden de tranen over zijn wangen. “Ik wil dat je goed naar me luistert, Wolfpaw,” sprak hij en hij dwong zichzelf om verder te gaan, om de woorden te zeggen die hij tot dusver altijd had ingehouden. “Het spijt me wat er is gebeurd met Stainedkit. We hadden haar nooit zo snel in de steek moeten laten en ik had een betere vader voor je moeten zijn na wat er gebeurd was. Maar je mag hier onder geen enkel geval bitter onder worden, want je andere zusjes hebben je nodig. Feverpaw,” hij begon te hoesten en probeerde zichzelf te kalmeren, de angst te onderdrukken die elke dag meer vat op hem leek te hebben, “Feverpaw heeft je steun hard nodig. En ik denk dat jij ook wel wat steun kunt gebruiken. Ik weet dat je boos op me bent, maar ik hoop dat het je niet verbitterd maakt zoals het met je moeder gedaan heeft.”