. horseflowers .

Rustig wandelde de jonge poes verder over de rotsen. In haar hoofd een storm, ongetemd, onbevreesd, maar wetende waar het heen wilde gaan. Op welke manier het ook kon. Ze was niet langer haarzelf meer en dat wrat haar elke dag meer op. Met elke seconde tikte een druppel van haar geduld uit het lek dat zich had gevormd in haar hart. Ze had geen zorgzaamheid meer over om compasie te voelen met de medekat. Haar simpele pretentie van geest was te eenduidig om van simpele gebaren en woorden een verhaal te vinden. In zekere zin maakte haar dat dom... of... was dit gewoon een stapje van de jeugd? Stilletjes schopte ze zacht vloekend een steen van de lichtgrijze rotsen af. Het geluid weerkaatste door het dal van grijze keien waar ze voor stond. Een wonderbaarlijk paleis van kiezels. En wie was zij...? enkel de princes der keitjes. Het afbroksel, afval, van iets dat ooit iets groters had moeten zijn dan deze ene mislukte kei, genaamd zij.

-Mistpaw

Waar de andere katten zonder enige gedachten nog de clan cavern uitstapten, kostte het Mistpaw de allergrootste moeite. De laatste keer dat ze dit in haar eentje had gedaan, was ze hopeloos verdwaald geraakt en had ze daar een break down gehad. Als het niet voor haar vader en pleeg moeder was geweest, hadden de vogels haar verscheurd. Alleen de gedachte al liet haar huiveren. Oceanbreeze en Routpaw hadden haar gezegd een tijdje in de Clan Cavern te blijven, te herstellen van de wonden zowel mentaal als fysiek. Nu was dat ontzegd en was ze gedwongen weer haar taken op zich te nemen en weer door te gaan zoals een normale apprentice dat zou kunnen doen. Helaas voor Mist had ze een angststoornis, en alles was veel moeilijker voor haar. Ze was dan ook doodsbang vastgenageld aan de rand van het kamp, maar sloot toen haar ogen en beet door de angst heen. Haar hart klopte in haar keel, maar het lukte. Het lukte! De jonge poes keek vol opluchting rond, pas enkele stappen buiten de clan cavern. De angst klemde haar keel vast, maar ze wist dat ze dit moest doen. Ze moest bewijzen dat ze een apprentice kon blijven. Het kleine, grijze poesje ging het enige pad dat ze kende af en hoewel haar angstgeur over verspreid raakte, lukte het haar wel. Ze joeg meerdere prooien weg, maar uiteindelijk kwam ze één muisje tegen. De jonge poes sloop, nerveus zoals altijd maar zo goed mogelijk de tactieken van Crowfur volgend. En toen het moment kwam... Sprong ze! De poes raakte het muisje en wat onhandig eindigde ze zijn leven. Het kostte haar een volle 5 minuten voordat ze besefte wat ze had gedaan; ze had haar eerste prooi gevangen! Ongeveer 3 maanden later dan iedereen, maar ze had het gedaan. Tranen van blijdschap vormden zich in haar ogen terwijl ze Starclan, en haar moeder in het bijzonder, bedankte. De geur van een andere kat werd haar bekend en met een ruk draaide ze zich op, te blij om helder te denken. "Ik heb het gedaan! I-ik heb zelf prooi gevangen!" piepte ze als een trotse kitten, met het lulligste, kleinste muisje in haar bek. Pas toen herkende ze de geur en al haar blijdschap en korte momentje van zelfvertrouwen verdween als sneeuw voor de zon. Het was Burnetpaw. Die enge. "O-o-oh, h-het, uh, het spijt me, B-Burnetpaw," stamelde ze meteen, struikelend over haar woorden.

Het getik van haar eenzame kiezel stierf weg in de verte tot zwaartekracht het spelletje had gewonnen en het object stevig bleef liggen. Kalm staarde de roestkleurige poes naar de steen die met een onstabiele positie bleef liggen. Hij kon elk moment kantelen en verder vallen. Het hoefde zelfs niet zoveel kracht te zijn. Even rolde de poes met haar ogen waarna ze even haar helblik richtte op de horizon, die boven haar uit rees. Ze had een lager lopend pad bewandelt en was nu hier beland. Kalm wandelde de jonge poes verder, de klim deze keer inzettende. Gedachten en filosofie tolden door haar kop heen. Het was een one way gedachte die niet snel omgevormd kon worden. Zelfs een lichte buiging zou het al niet doen. Niks kon haar nog veranderen. Toen een nieuwe aanval in ha a hoofd een laaiend gevoel opwekte sprong ze als een gek op. Al haar pijn tegenwerkende terwijl ze krijste en neerkwam. Wiebelend, onstabiel begon ze te krassen over de grond terwijl ze boos grommend haar poten op haar kop legde. Een hels gevoel had haar betreden eerder deze week. Het begon als wat stijfheid in de ochtend maar het begon zeker als pijn te zien. Haar hele lijf spande zich op bij dit en iets veroorzaakte daarbij ook een helse koppijn. Eentje die haar nog meer prikkelbaar maakte dan ze al was. Toen ze na enkele tellen weer wat rust kon vinden, elke ademteug met meer overtuiging brengende, kon ze een stem horen. Het brande in haar oren en verschroeide haar hersenpan. Niet eens de context in zich opnemende keek ze woest op. Haar lijf trillend van pijn en inspanning terwijl ze met een fel meisjes gegil naar voren sprong en met een stevige uithaal de prooi, en misschien een deel van de snuit, raakte. Ze gromde even woest terwijl haar haren omhoog gerezen stonden. Pluizig als ze was maakte haar dat zo een imposant iets van wat ze normaal was. "SHUT UP I DONT Mousedung CARE!" Gromde ze woest naar de apprentice. "You're useless! Stop wasting energy on nothing!" Blies ze boos naar de poes. Haar kop stond op barsten.