I guess I have a bad Fever.

Thornfang hoestte terwijl hij in de grot lag en zijn best deed om zichzelf zo snel mogelijk bij elkaar te rapen zodat zijn kittens hem hopelijk niet zo zouden zien. Hij dacht dat het na een paar dagen beter zou gaan, maar het leek wel alsof het steeds slechter met hem ging. Hij had geen idee wat hij zou doen als het echt erger werd en hij in de laatste fase van zijn ziekte zou zitten. ’s Nachts werd hij getreiterd door nachtmerries die hem niet al te snel met rust lieten en overdag werd hij getreiterd door zijn lichaam die in een steeds slechtere staat begon te verkeren. Het was wel eens door zijn gedachten geschoten dat als hij StarClan zou moeten opzoeken dat hij zijn moeder en Stainedkit weer zou zien. En hoewel hem dat een schok van blijheid bezorgde, was het voornamelijk angst die hij in zijn binnenste voelde. Hij wilde namelijk geen afscheid nemen van Feverpaw, Ferretpaw en Wolfpaw. Sinclaw kon hem vrij weinig schelen, want die relatie was toch al op de klippen gelopen en hij dacht niet dat het haar veel kon schelen dat hij kans liep om te sterven. De laatste tijd was ze toch alleen maar bij Acefray of bezig met Feverpaw een slechte training te bezorgen. Hij voelde zich een slechte vader omdat hij niet meer voor haar kon betekenen en gefrustreerd zijnde kwam hij een klein beetje overeind terwijl hij mismoedig om zich heen keek. Hij dwong zijn lichaam om overeind te komen en na enkele minuten leek het pas te lukken. Pijn schoot als een venijnige steek voor de zoveelste keer sinds een paar dagen weer door zijn lichaam, maar Thornfang negeerde het zo goed mogelijk en begon richting de uitgang van de grot te lopen. Hij passeerde een paar ShadowClan senior warriors die hem bezorgd aankeken, maar hij knikte hun enkel toe alsof hij op een gewone dag in hun oude territory zou zijn gaan jagen en vervolgde zijn weg naar buiten. De zonnestralen die door het bladerdek schenen, leken te fel te zijn voor zijn ogen en even moest Thornfang knipperen zodat hij zijn blik weer kon fixeren op zijn omgeving. Langzaam begon hij aan de tocht naar the Starpools. Wat normaal gezien nog geen kwartier duurde, duurde nu minstens een half uur en Thornfang voelde zich uitgeput tegen de tijd dat hij bij zijn bestemming was. Om het nog erger te maken, zakte hij opeens in elkaar en ging hij hard van de helling af. Met een zachte plons kwam hij onder neer bij het water en leek het net alsof de wereld om hem heen draaide. Hij probeerde zijn poot op te tillen, maar merkte dat deze niet wilde doen wat hij verwachte. Het leek net… het leek net alsof het verlamd was. Thornfang onderdrukte een kreet van frustratie en angst en bleef liggen, verstomd kijkend naar zijn poot en hopend dat hij op miraculeuze wijze beter zou worden.

+ Alleen voor Feverpaw

Eigenlijk was het zo lang goed gegaan dat ze enigszins was vergeten hoe vreselijk het voelde om ziek te zijn. Alsof je niet thuishoorde in je eigen lichaam. Alsof je eigen lichaam zich volledig tegen je keerde, je eruit probeerde te dringen. Eten en drinken ging bijna niet meer, al probeerde ze het iedere keer nog wel. Slapen was een luxe geworden, sinds ze s'nachts nog het meest werd getergd door haar hoestbuien en kokhalsneigingen. Haar maag was echter leeg, dus heel veel gaf ze niet meer over. Wanneer ze wakker was, voelde ze zich niet meer dan een zombie. Haar ogen prikten, haar longen brandden en haar hoofd leek bijna te kloppen van de pijn. Bitterpaw kwam extra vaak bij haar kijken, maar ook de Medicine Cats konden geen wonderen verrichten. Maar het ergste van alles was dat haar vader ook nog ziek was geworden. Haar vader was nooit ziek. Hij was groot en sterk en hoorde dit soort dingen niet te krijgen. Het verontrustte haar nog meer dan haar eigen ziekte. En dat was al helemaal het geval toen ze hem de grot uit zag lopen, volledig in zijn eentje. Even keek ze om zich heen, zoekend naar Bitterpaw. Het was niet de bedoeling dat ze zomaar weg zou gaan, dat wist ze, maar voor haar vader zou ze het sowieso riskeren. Dus met veel moeite duwde de grijs-witte Apprentice zichzelf overeind en liep naar de uitgang van de grot, waarna ze haar vader stilletjes volgde. Haar poten deden pijn, maar voor nu probeerde ze het maar te negeren. Het werd haar duidelijk dat haar vader zijn weg zocht naar de Starpools, al wist ze niet waarom, en ze volgde hem. Het duurde lang, zo ontzettend lang. Het vertelde haar dat hij er nog erger aan toe was dan zijzelf. Uiteindelijk bereikte hij dan toch zijn bestemming, maar niet voordat zijn lichaam door zijn poten zakte, zo van een helling af. "Papa!" riep Feverpaw onbewust en ze rende op hem af. "Papa, gaat het?" miauwde ze bezorgd. Het ging echt niet goed, dat was meer dan duidelijk. Haar korte sprint zorgde voor een hoestbui van haar kant, maar die boeide haar niet zoveel. Zodra ze haar adem had kunnen hervatten, keek ze weer naar haar vader. Hij moest weer oké zijn, meer wilde ze niet.

Het was maar goed dat hij zowel zijn angst als zijn frustratie niet al te hard had laten blijken, want zijn dochter was hem blijkbaar gevolgd. Zijn dochter waarvan hij niet wilde dat ze wist dat hij ziek was en dat zijn lichaam begon af te takelen. Dat de angst hem elke dag een beetje meer over begon te nemen en dat het hem uiteindelijk zou dwingen om toch naar Bitterpaw te gaan. En hij kon zich al voorstellen dat Bitterpaw woest op hem zou worden. Want waar hij vroeger nog voor een doorn in zijn poot naar haar zou zijn gegaan, wilde hij nu koste wat het kost vermijden dat Bitterpaw uit zou vinden dat hij aan die speciale ziekte leed waar Tallshadow hun nog zo voor had verwittigd op de ceremony. Hij kon zich ook nog herinneren dat ze met symptomen direct naar de medicine cats moesten gaan, maar wat voor gerespecteerde senior warrior was hij als hij voor elk klein ding naar de medicine cats zou gaan, met symptomen waar hij zelf niet eens zeker of was? Bovendien was het vrij uitzichtloos voor hem dat de andere zieke katten tot dusver nog niet genezen waren van de ziekte en dat er door de medicine cats ook geen remedie was gevonden, dus dat motiveerde hem nog minder om een medicine cat op te zoeken. Hij keek zorgelijk op toen Feverpaw begon te hoesten; het liet hem er weer aan herinneren hoe slecht zij er wel niet aan toe was. Hij keek haar boos en bezorgd tegelijkertijd aan terwijl hij een poging deed om naar voren te buigen om een geruststellende lik te geven; het lukte niet. “Feverpaw, je moet in de grot blijven! Je bent zelf al aan de zieke kant en ik wil niet dat je nog zieker wordt. Ik red me wel. Ik ben als apprentice ook al eens een keertje ziek geweest en toen kwam ik er ook weer bovenop. Het is niet omdat ik een keertje ziek ben dat je gelijk van het ergste uit moet gaan.” Hij probeerde haar plagend aan te kijken, maar zijn hart klopte wild in zijn keel van angst en het feit dat hij zijn poten niet kon bewegen, hielp daar niet echt bij. “Heeft Bitterpaw niet tegen je gezegd dat je in de grot moest blijven? Je moet niet riskeren om zieker te worden omdat het vandaag toevallig wat minder met me gaat. Dat wil ik niet. Je hebt al zo veel problemen met je ademhaling gehad en dit maakt het er niet beter op. Bovendien moet ik me juist zorgen maken om jou en niet andersom.” Hij knipoogde naar haar.

Natuurlijk wist ze wel dat ze in de problemen kon geraken door hier te zijn, zowel met haar vader als met Bitterpaw. Maar haar vader's gezondheid was veel te belangrijk voor haar om gewoon te negeren, om maar te doen alsof er niks aan de hand was. Toen hij uit het niets instortte, was het dan ook absoluut niet gek dat ze op hem af sprintte. Haar hoestbui kreeg op zijn beurt weer een bezorgde blik van haar vader. Wat een zielig stelletje waren ze daar ineens. Hij opperde dat ze in de grot moest blijven, dat hij zich wel zou redden omdat hij als Apprentice al eens ziek was geweest. "Ik ben zo vaak ziek en kom er altijd weer bovenop! Je moet zelf eens het goede voorbeeld geven en ook in de grot blijven," miauwde ze boos. Ze wist dondersgoed dat het helemaal niet goed met hem ging. Hij was zojuist door zijn eigen poten gezakt en het leek er niet op dat hij in staat was overeind te komen. De knipoog die hij haar gaf, deed haar fronzen. "Waarom gaan we niet samen terug naar de grot?" stelde ze toen op strenge toon voor. Ze was er vrij zeker van dat hij niet op zou kunnen staan en door haar verblijf in de Medicine Cat's Den wist ze ook dat dit een van de symptomen was van die rare, mysterieuze ziekte. Of hij zou een excuus moeten verzinnen en hier blijven liggen, of hij zou de waarheid moeten vertellen en ze zou hulp moeten halen.

Het deed hem ergens wel pijn dat ze boos op hem werd omdat hij niet in de grot wilde blijven en nuttig voor zijn Clan wilde zijn, maar ergens begreep hij ook wel dat ze daardoor boos op hem werd. En hoewel het terecht was dat ze zo tegen hem sprak, keek hij haar toch met een strenge blik aan. “Feverpaw, je bent nog misschien wat jong om het te begrijpen, maar ik heb als senior warrior zijnde een belangrijke rank in mijn Clan. Ik moet juist het voorbeeld even aan de andere jongere warriors en dat gaat niet als ik de hele dag op mijn zij in de grot lig. Ik moet voor de Clan zorgen, net zoals mijn moeder en jouw oma gedaan zou hebben als ze ziek was geweest.” De gedachte aan zijn moeder maakte hem eerlijk gezegd misselijk van angst. Hij wist niet of hij het verbeeldde of niet, maar ze leek de laatste dagen dichter dan ooit aan te voelen, alsof ze recht naast hem stond. Alsof ze hem toefluisterde dat het oké was om bang te zijn en dat hij op een gegeven moment zou sterven, alles achter zich zou laten en zich bij haar zou voegen. En dat dat helemaal niets was om bang of bitter over te zijn. Of misschien waren het gewoon hallucinaties en werd hij, net zoals Feverpaw aangaf, binnenkort weer beter omdat ze nu eenmaal een duo waren die het gewend was om ziek te zijn. Zij dan tenminste toch. “Omdat mijn werk hier nog niet klaar is,” sprak hij. “En de andere reden weet je goed genoeg.” Hij keek zijn dochter strak aan. “Ik weet dat je me in elkaar hebt zien storten, Feverpaw. Ik kan niet doen alsof dat niet gebeurd is, maar ik ga het ook niet erger maken dan dat het…” Zijn gezicht vertrok en zijn lichaam kwam in een vreemde houding te liggen toen verschillende pijnkrampen weer door zijn lichaam gingen. Nadat de vreselijke pijngolf gedaan was, concludeerde hij dat hij zijn poten weer kon bewegen, maar dat de pijnlijke krampen hem uitgeput hadden gemaakt. “… dan dat het is.”

Zoveel katten begonnen ziek te worden. Swiftclaw zelf had ook een kriebel in haar keel en kuchte af en toe. Toch vond ze zichzelf niet ziek genoeg om zichzelf ziek te noemen, zeker niet in verhouding met de anderen. En als katten met een lichte white cough, want daar leek het op, ook gingen stoppen met hun warrior taken uitvoeren, wie gingen het dan doen? Iedereen leek ziek te worden. Maar ze maakte zich vooral zorgen om Thornfang en Feverpaw. Haar broer en nichtje...
Ze had haar best gedaan en twee bosmuizen weten te vangen. Één voor Thornfang en één voor Feverpaw. Het kwam ook mooi uit, want de ene bosmuis, die met het wittere buikje was een stukje kleiner dan de wat donkerdere bosmuis. Toen ze in de grot kwam merkte ze echter op dat haar broer en Feverpaw daar niet waren. Meteen werd ze een stuk bezorgder en besloot ze naar hun opzoek te gaan.
Buiten de grot ving ze al snel hun geuren op die haar naar de Starpools toe leidde. Daar kwam ze na een poosje dan ook aan. Ze hoorde Thornfang spreken over hun moeder. Swiftclaw schudde met haar kop en kwam dichterbij. Feverpaw vroeg aan haar vader waarom ze niet gewoon terug gingen naar de grot en het antwoord die Thornfang haar gaf zorgde er voor dat Swiftclaw kuchte en zichzelf kenbaar maakte. Toen Thornfang zei het niet erger te gaan maken dat dat het was, of nou ja, zijn zin af probeerde te maken, kreeg hij een aanval van krampen. Swiftclaw haastte zich naar haar broer toe en drukte haar neus in zijn nek. Toen de krampen voorbij waren maakte hij zijn zin af. "Je weet best dat mama wel gewoon in de grot zou zijn gebleven, want ze had zo snel mogelijk weer beter willen zijn voor de clan. Onze moeder was niet dom en koppig, maar niet dom," miauwde ze en gaf vervolgens een bezorgde lik aan haar broer. Vervolgens keek ze naar Feverpaw. "Gaat alles een beetje oké met jou?" Vroeg ze vervolgens. Swiftclaw was bang dat haar broer weg zou vallen en als dat gebeurde zou ze zich ontfermen over haar nichtjes, ook al zou Sinclaw het er misschien niet mee eens zijn.

Nou, ze snapte er helemaal niks van. Waarom moest zij in de grot blijven als ze ziek was en hij niet? En waarom gaf hij het goede voorbeeld als hij dat niet deed? Het sloeg helemaal nergens op en ze wist het. Het was allemaal een zielige poging om te verbloemen dat hij er net zo slecht aan toe was als zijzelf, of misschien wel nog erger. En ze was boos, boos dat hij het haar niet gewoon vertelde. Want hij was haar vader en ze hadden elkaar alles verteld, altijd, zelfs als het slecht was. Toen hij over zijn moeder begon, verloor ze al helemaal haar zelfbeheersing. "Nou, oma is dood, dus heel veel goeds heeft dat soort gedrag haar ook niet gedaan!" gierde ze zowat uit. Haar hoge stem sloeg een paar tonen over en even vroeg ze zich af of haar stem nog wel hoorbaar zou zijn voor de ietwat oudere populatie. Toen hij haar vraag beantwoordde, verzachtte haar blik een beetje. Er kwam een brok in haar keel toen hij verschoot van de pijn. "Papa..." jammerde ze zachtjes. Ze durfde hem niet eens aan te raken, bang dat ze hem nog meer pijn zou doen. Van naast haar hoorde ze wat gekuch, en bij het omdraaien van haar kop zag ze dat het Swiftclaw was. Haar tante. Meteen werd ze er weer aan herinnerd hoe boos ze net was geweest. "Ja, prima," antwoordde ze vervolgens op norse toon op de vraag van haar tante. Nogmaals keek ze naar haar vader, om vervolgens haar blik weer af te wenden, zodat niemand zou zien dat het water haar in de ogen begon te staan.

Hij had niet bepaald overtuigend geklonken, want opeens stond zijn jongere zusje naast hem en duwde haar neus in zijn flank. Hij rolde met zijn ogen toen ze haar woorden sprak en keek haar vervolgens met een strakke blik aan. “Ik probeer mijn dochter te kalmeren en jij helpt niet echt,” siste hij haar toe, maar zijn zachte blik gaf aan dat hij het niet half zo snauwend bedoelde als dat het eruit gekomen was. Toen Feverpaw ook nog eens tegen haar schreeuwde – of meer accuraat: woorden tegen hem piepte – wierp hij weer een bezorgde blik op haar en schudde vervolgens zijn kopje. “Feverpaw, oma’s dood en mijn huidige situatie zijn twee totaal verschillende dingen,” sprak hij op een strenge toon tegen haar, maar weer werd dit afgekapt omdat hij hard moest hoesten. Hij hoorde dat zijn dochtertje tegen hem begon te jammeren en toen ze haar blik ook nog eens afwendde nadat ze haar tantes vraag op een vrij boze manier had beantwoord, zuchtte hij zachtjes. Misschien moest hij haar maar gewoon haar zin geven en meegaan naar de grot, alleen kon hij zich momenteel niet bewegen en voelden zijn ledematen aan alsof hij er geen had. En dat was niet bepaald een gedachte waar je vrolijk, noch gerustgesteld van werd. “Ik zal met je meegaan naar de grot zodra ik me beter voel,” zei hij tegen zijn dochter. Hij wilde haar gezicht weer naar hem draaien, maar zijn ledematen luisterden nog altijd niet naar hem en zijn staart was te kort om haar vanaf hier te bereiken. Niet dat hij zijn staart ook maar iets zou kunnen bewegen als hij dat zou willen, maar goed. Dan maar zijn kopje naar voren proberen te richten en met zijn neusje haar dikke vacht te raken. “Feverpaw, ik weet dat je bang bent om wat er met me zal gebeuren in de toekomst, maar ik denk dat de medicine cats hard aan het werken zijn aan een remedie en dat ze die misschien wel op tijd zullen vinden. En wie weet, misschien word ik wel beter zonder die remedie!” Alsof zijn lichaam die mening fout wilde bewijzen, ging het deze keer goed mis met hem. Maar echt goed mis. Hij begon hard te hoesten en draaide zijn kopje weg toen er wat braaksel volgde. Hm. Tot zover het geruststellen van zijn dochtertje en zusje.

Onderwerp: Re: I guess I have a bad Fever.