They say that the pain eases by each passing day, but it doesn't.

Butterpact zuchtte terwijl hij overeind kwam en over zijn schouder keek naar een paar apprentices die lol hadden. Ze waren van ShadowClan en hoewel hun manier van spelen iets ruiger leek dan hoe Breakingpoint en hij vroeger met elkaar speelden, kon Butterpact zijn broer en hemzelf er wel in herkennen. Een treurige blik was in zijn ogen te zien en zijn schouders zakten, net zoals wanneer hij aan elke dag begon, weer een beetje naar beneden. De ShadowClanapprentices hadden hem in de gaten en keken hem met een rare blik aan. Butterpact schudde snel zijn kopje voordat ze hem erop aan konden spreken en keerde hun vervolgens de rug toe. Toen hij geproest achter zich hoorde, had hij het idee dat zijn schouders nog iets lager zakten. Waar was de tijd gebleven dat hij zich zou omdraaien om hun een grote bek te geven? Waar was zijn haat voor de andere Clans gebleven en sinds wanneer liet hij het toe dat een andere Clan cat met hem kon praten over andere dingen dan dat ze op hun eigen border moesten blijven? Dat gesprek leek nu een beetje onmogelijk om te voeren, maar hij had niet gedacht dat hij gewoon met een ShadowClanner kon praten alsof er niks aan de hand was, alsof er geen zogenaamde borders tussen hun waren. Hij begon te veranderen en het was niet ten goede. Het zou vast niet meer lang duren voordat Butterstar hem bij zich zou roepen en hem erop zou attenderen dat ze niet trots was op wie hij werd. Maar was ze ooit zelfs wel trots geweest op wie hij was? Hij schudde zijn hoofd, wetend dat dit soort gedachten hem niet gingen motiveren om te gaan jagen. Hij was vroeger altijd zo trots op zichzelf omdat hij op een perfecte manier vissen kon vangen voor de Clan. En voor even had het geholpen, maar nu was hij weer terug bij af en vroeg hij zich af hoe hij elke dag kon overleven. Toch sleepte hij zijn lichaam in de richting van the Rapids terwijl hij zich afvroeg hoe het mogelijk was dat de ziekte hem nog niet getroffen had. Wilde StarClan voorkomen dat hij zijn broer ooit nog eens opnieuw zou zien? Wisten ze dat hij de moed niet had om het zelf te doen en vonden ze het daarom ook niet nodig om hem een beetje te helpen? Want terwijl anderen getroffen werden door rampen of doodgingen door stom toeval zat hij hier nog altijd te rouwen om zijn broer. Waarom maakte StarClan er niet gewoon een einde aan voor hem? Hij zuchtte en vond opeens niet meer de kracht om verder te wandelen. En dus ging hij maar ergens vlakbij the Rapids zitten, starend naar zijn poten.

Butterpact keek op toen hij een stem hoorde. Eerst merkte hij op dat hij de kat niet duidelijk kon zien en toen hij zich realiseerde waarom dit zo was, keek hij snel weer terug naar zijn poten. Hij knipperde met zijn ogen totdat de waas verdween en richtte zich toen weer op haar. Hoe verleidelijk het ook was om nu in huilen uit te gaan barsten en te zeggen dat het niks in zijn leven goed ging nadat hij zijn broer verloren was, was het ook weer niet zijn stijl om uit te gaan huilen bij een WindClanner. Ze waren vijanden en een simpele reis waarbij de Clans met elkaar leken te versmelten, ging daar niets aan helpen. En dus rechtte Butterpact zijn schouders zo goed mogelijk en probeerde iets van zijn oude arrogantie terug te vinden. Hij kon wel spottend snuiven om die gedachten, want waar was die arrogantie gebleven toen hij aan het huilen was bij een ThunderClankitten en de kitten toeliet om de woorden “ik hou van jou” tegen hem uit te spreken? Waar was zijn arrogantie gebleven toen hij als een zielige, hulpeloze kitten tegen Smokegaze leunde om uit te huilen? Waar was zijn arrogante gebleven toen Butterstar hem opnieuw een nieuwe apprentice toewees na de dood van Ravenpaw en hij daar verstomd op had gereageerd, zelfs twijfelend aan zichzelf of hij het wel kon? Juist. Nergens. Zijn arrogantie was verdwenen en het was stom om te doen alsof hij zich beter voelde dan haar, want dat was allang niet meer het geval. Toch ontstond er een ietwat afstandelijke blik in zijn ogen terwijl hij naar haar keek. “Het gaat prima,” zei hij bruusk. “Je zou je beter zorgen moeten maken om jezelf. Er heerst een vreselijke ziekte en StarClan lijkt deze keer geen genade te hebben voor ons allen.” Voor hem hadden ze sowieso geen genade en daar was Butterpact aan gewend geraakt – of dat probeerde hij toch – maar nu waren ze ook hard voor de andere Clans en zijn Clanmates. “Het is niet omdat we nu samen reizen dat iedereen zich om elkaar moet bekommeren, weet je. Dat deden we eerst ook niet, dus waarom zouden we daar nu weer mee beginnen?” Hij richtte zijn blik kwaad naar voren.

Butterpact had op een ander moment, waarschijnlijk als hij zijn broer niet had verloren en ze samen naar hier waren gereisd, spottend naar haar gekeken en een scherpe opmerking gemaakt waardoor ze weggegaan zou zijn en hij weer tijd voor zichzelf had. Maar op dat ander moment zou hij waarschijnlijk bij zijn broer of bij een andere Clanmate zijn om diegene te irriteren en was er niks in hem opgekomen om terug te antwoorden op de vervelende vragen van een WindClanner. Hij blikte weer even kort naar haar en slikte toen hij de zachte blik in haar ogen vond. Hij snapte niet waarom dat er katten waren die door bleven zetten, ook als het duidelijk was dat hun aanwezigheid niet geapprecieerd werd. En het ergste van alles was dat hij er langzaam aan begon te wennen en er misschien op de één of andere manier ook wel naartoe begon te neigen, hoe moeilijk het dan ook was om dat uit te leggen en nog harder om het te verantwoorden aan Butterstar; hij was zijn broer en zijn apprentice op korte tijd verloren en hij dacht niet dat ze nog meer van hem zou pikken wat zijn gedrag betrof. Hij begreep niet wat hij nog steeds in de Clan deed; zou ze hem er niet allang uitgeschopt moeten hebben? Maar er leek iets in haar te zijn dat potentie in hem zag en hem steeds opnieuw kansen wilde geven, ook als bleek dat hij het duidelijk niet aankon. Zou deze she-cat ook zo ingesteld zijn? “Die vijandigheid van eerst was wat ons vier aparte Clans maakte,” sprak hij nors. “Als we nu vriendelijk tegen elkaar gaan doen en elkaar bij elke scheet gaan helpen, denk ik niet dat het nog nodig is om de warrior code te behouden.” Hij zuchtte luid. “Ik wilde dat we gewoon in het oude gebied waren gebleven. Ik wilde dat ik bij hém was gebleven, maar in plaats daarvan zijn we naar een gebied gegaan die niet alleen gevaarlijk voor ons is, maar ons ook nog eens dwingt om met elkaar te harmoniseren. En dat is iets waar ik voor weiger om eraan te wennen, al zouden ze het nog zo graag willen.”