Nothing to worry about [Crowfur]

Crowfur klemde zijn kaken op elkaar terwijl zijn klauwen zich diep in de grond boorden. Hij had een gefrustreerde blik in zijn ogen en zijn hart deed bijna pijn van het te hard kloppen omdat hij zo vol stress zat. Hij wilde zo graag weten hoe het zou aflopen als Oceanbreeze daadwerkelijk met Butterstar ging praten over zijn dochter. En hij kon er ook gewoon met niemand over praten. Het liefste wilde hij het er over hebben met Tallshadow of met Crowcall, maar hij had tot dusver nog geen moment gevonden om erover te praten. Alsof StarClan hem voor de eerste keer sinds moons wat hulp wilde bieden, weerklonk daar plotseling de stem van Crowcall. Zijn hart sloeg ietsje sneller en Crowfur wist dat het niet door de stress kwam die hij de afgelopen dagen had gevoeld. Hij draaide zich om en een warme glimlach verscheen om zijn lippen toen hij de opgewekte toon van Crowcall hoorde, zich herinnerend hoe vrolijk ze ook alweer was en hoe dat hem soms motiveerde om zelf ook wat positiever naar de toekomst te kijken. Hij was blij om te zien dat ze het vertrek van haar vader al wat beter achter zich had kunnen laten en geamuseerd zijnde wachtte hij totdat ze bij hem stond. “Hmm, eens even denken,” zei hij plagerig tegen haar, maar daarna schudde hij grijnzend zijn kopje. “Natuurlijk wil ik samen met je jagen,” snorde hij tegen haar, iets wat hij vaak deed in haar buurt. Eigenlijk waren Leopardpaw en Crowcall de enigen die hem echt luid hadden horen snorren. “Ik ben blij dat je je al veel gelukkiger voelt dan toen we vertrokken,” zei hij tegen haar en glimlachte warm naar haar. “Ik heb er een hekel aan om te zien dat je verdriet hebt. Je ziet er veel mooier uit als je lacht trouwens.” Zijn huid onder zijn vacht werd wat warm, maar zijn ijsblauwe ogen keken haar serieus aan nadat hij zijn woorden tegen haar had gesproken.

Crowfur zei niet echt iets op haar valse hoop toen ze weer over de theorie begon dat de Clans eventueel bij elkaar zouden blijven, maar rolde wel met zijn ogen naar haar. Voor zijn part was dat onderwerp echter besproken en gingen ze niet weer een hele discussie voeren waarbij zij aanhaalde dat het er goed uitzag voor de Clans en hij weer ging zeggen dat heel dit gedoe niet wilde zeggen dat ze voor altijd bij elkaar zouden blijven. Hij wist dat ze hier allebei koppig in waren en bovendien hadden ze nu betere en belangrijkere zaken te bespreken. Toen ze over Snowkit begon, was er een zorgelijke blik in zijn ogen te zien. Hij had gezien dat een kat dood was gegaan aan die ziekte en hoopte dat Snowkit’s lichaam de ziekte lang genoeg kon afweren totdat de medicine cats een goede remedie hadden gevonden. Hij had nog een paar andere katten zien ziek worden waaronder ook een vader van drie kittens uit ShadowClan. Als hij zich maar inbeeldde dat hij in de plaats was van die tom en drie kittens achter moest laten, voelde hij zich al niet goed worden. StarClan, hij zou Leopardpaw echt niet alleen achter willen laten hier, zeker niet met haar moeder als enige ouder waar ze naartoe kon gaan. Dan zou Butterstar zeker weten Leopardpaw claimen en dat wilde hij niet. Of misschien zou ze Leopardpaw niet in haar Clan willen omdat ze WindClanbloed door haar aderen had stromen. Het had geen zin om over dit soort dingen na te denken. Hij liet zijn neusje even tegen Crowcall’s schouder leunen. “Ik weet zeker dat ze hem zo goed mogelijk zullen helpen,” sprak hij. Toen ze over Leopardpaw begon, zuchtte hij luid. “Ik heb met Oceanbreeze gepraat nadat Tallshadow aangaf dat het beter zou zijn als ik met mijn leader zou praten,” sprak hij. “Ik mag de trainingen van Webpaw en Mistpaw niet meer vervolgen en ik mag, tenzij als het is om Clantaken te doen, niet meer uit de grot gaan omdat ik op de kittens moet passen en ze gaat met Butterstar praten.” Hij haalde zijn schouders op naar Crowcall. “Dat ik de trainingen niet meer mag voltooien, vind ik erger voor mijn apprentices dan voor mezelf. Ik maak me meer zorgen over dat gesprek met Butterstar, hoewel Oceanbreeze wel zo half en half heeft laten blijken dat als Leopardpaw in WindClan wil blijven dat WindClan voor haar zal vechten.” Maar hoe veel van de WindClanners zouden daar achter staan als ze hoorden dat hij het moons voor hun had verzwegen? Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zo rustig mogelijk naar Crowcall te kijken, niet proberend te laten blijken wat voor storm er in zijn binnenste woedde.

Crowfur was zo erg in gedachten verdwaald geraakt dat hij niet had gemerkt dat Crowcall zich terug had getrokken toen hij zijn neusje in haar schouder had willen drukken. Hij kon het niet helpen dat hij wat geamuseerd begon te glimlachen toen hij Crowcall’s verontwaardigde reactie hoorde in verband met zijn straf. Op de één of andere manier leek ze hem al op te vrolijken gewoon door haar mening te geven. Hij was blij dat ze hem steunde en dat ze het onzin leek te vinden dat Oceanbreeze hem zo hard moest straffen, maar hij was nog meer tevreden over het feit dat ze ervan overtuigd was dat hij niet meer in herhaling zou vallen. Dat wilde zeggen dat ze hem nooit aansprakelijk had gehouden voor zijn daden en ze ook geen schrik had dat het opnieuw zou gebeuren, het gaf blijk van een sterk wederzijds vertrouwen en dat was meer troost dan Crowcall uit had kunnen uitdrukken naar hem. Hij haalde zijn schouders op op haar vraag. Tja… wat had Butterstar er inderdaad aan om Leopardpaw naar RiverClan te halen, behalve een hoop gezeik en waarschijnlijk ook een hoop commotie binnen haar Clan? De Clans hadden het nu druk genoeg met de ziekte en tegen de tijd dat ze weer zouden splitsen, was dit voorval misschien allang weer vergeten. “Je hebt waarschijnlijk gelijk.” Hij grinnikte even. “Zoals je altijd hebt als het over dit soort dingen gaat.” Tot nu toe had hij het allemaal dramatischer gemaakt dan dat het was en was zij diegene geweest die er nog redelijk nonchalant in was gebleven. Hij had enorm geluk gehad, want voor hetzelfde geld was hij uit de Clan gegooid geweest of hadden ze Leopardpaw direct naar RiverClan gestuurd. Als Leopardpaw nog maar een kitten was geweest, hadden ze waarschijnlijk de naam van de moeder geëist zodat deze kon zeggen wat zij ervan vond. “Ik denk dat zowel Leopardpaw als ik je steun wel zullen kunnen gebruiken als Oceanbreeze het nieuws openbaar gaat maken.” Hij zuchtte even. Daarna glimlachte hij naar haar. “Maar je hebt gelijk,” sprak hij met een knipoog tegen haar. “Ik denk niet dat het ooit nog een keer opnieuw zal gebeuren dat ik op iemand buiten mijn Clan val. Zeker nu niet.” Hij kon zijn eigen tong wel afbijten toen hij de laatste woorden uitsprak. Waarom zei hij nu weer zoiets?

Crowfur zuchtte een keertje, maar gaf daarna een knikje. “Ik geloof dat ze wel nog redelijk mild is geweest,” zei hij bedenkelijk. “Ze had ook direct naar Butterstar kunnen gaan en Leopardpaw aan RiverClan over kunnen laten omdat de biologische moeder daar zit.” Voor zijn part zou Crowcall een deel van de opvoeding op zich mogen nemen; ze had genoeg broertjes en zusjes om over te waken en Crowfur had wel het idee dat ze, ook zonder kittens te hebben van zichzelf, wist hoe ze voor een kitten moest zorgen. Natuurlijk was Leopardpaw nu geen kitten meer, maar hij bedoelde maar…. Hij zou het niet erg vinden als Crowcall dichterbij Leopardpaw probeerde te komen. Het was nog maar de vraag of zijn dochter het toe zou laten, hoewel Crowfur best nieuwsgierig was naar wat zijn dochter over Crowcall dacht. Uiteindelijk was het wel de bedoeling dat hij zijn eigen ding deed, maar hij vond het belangrijk dat zijn dochter en hij ongeveer op dezelfde golflengte zaten wat het appreciëren van Clanmates betrof. Hij moest wel rekening houden met het feit dat Leopardpaw minder geduld had met Clanmates en daarom direct een felle mening kon hebben over een bepaalde kat terwijl deze best nog wel meeviel. Katten die hem lastigvielen of vernederden, zouden waarschijnlijk nooit meer vrienden met haar kunnen worden en hetzelfde gold andersom ook. Hij begreep het dat bepaalde katten het niet altijd eens waren met zijn dochter, maar hij zou nooit de kant kiezen van een kat die zijn dochter zwartmaakte. Crowfur glimlachte op de vraag van Crowcall en gaf een knikje. “Als je wilt vragen of de ziekte nog steeds geen vat op ons heeft, dan kan ik die vraag met een ja beantwoorden. En ik hoop dat het ook zo blijft.” Hij had katten zien lijden aan de symptomen van de ziekte en dat was toch niet iets wat hijzelf wilde hebben. “En jij?” vroeg hij toen, een hint van bezorgdheid hoorbaar in zijn stem. “Heb jij ook nog steeds nergens last van? En je broertjes en zusjes?” Ze had haar vader al verloren, het zou heel erg zijn als ze één van haar zusjes of broertjes naar StarClan moest zien vertrekken door een ziekte waar tot dusver nog altijd geen remedie voor was gevonden.

Er was even een stilte en Crowfur schroomde zich er niet voor om haar recht aan te kijken, zijn blauwe ogen onderzoekend. Ze zei misschien niks, maar haar zwijgzaamheid kon op zo veel manieren geïnterpreteerd worden. Het kon zijn dat ze zelf al wel een paar symptomen had en daar niks over wilde zeggen, maar het kon ook goed zijn dat meerdere katten waar ze van hield getroffen waren door de ziekte en ze haar pijn niet wilde laten blijken aan hem. Hij hoopte dat het het tweede was, zich meteen erna beseffend hoe verkeerd dat wel niet klonk. Het leek net alsof hij haar familie toewenste om een ziekte te hebben, maar al wat hij wilde was dat haar niks zou overkomen. Hij merkte nu des te meer hoe belangrijk ze wel niet voor hem was en hoewel hij niet zeker wist of hij ooit capabel zou zijn om dat in woorden naar haar uit te drukken, was hij er vrij zeker van dat hij via zijn handelingen een deel van zijn gedachten wel kon laten blijken. Ze begon weer over Snowkit en Crowfur merkte dat zijn hart pijn deed toen hij zag dat die mooie glimlach van haar als sneeuw voor de zon wegsmolt toen ze het over de jonge kitten had. “Het komt wel goed met hem,” sprak hij tegen haar, maar zelfs hij hoorde de onzekerheid in zijn eigen stem. Als zelfs een senior warrior niet kon vechten tegen de ziekte, hoe kon een kleine kitten die zich nauwelijks bewust was van zijn omgeving tijdens de reis dat dan wel? Maar hij wilde de lichte hoop die Crowcall had niet verpletteren door realistisch te zijn en voor even voelde hij zich goed bij het feit dat hij zijn kop in het zand stak. “Als er iets is wat ik voor je kan betekenen of als je nood hebt aan een babbel, al is het midden in de nacht, dan mag je altijd naar me toekomen.” Hij drukte zijn neusje tegen haar pels aan. “En ik bid tot StarClan dat Leopardpaw en jou niks overkomen. Ik zou niet weten wat ik zonder jullie moest doen.” Hij haalde zijn neus weer uit haar pels, maar zijn ogen probeerden haar blik te vangen en deze vast te houden zoals hij dat de laatste tijd onbewust wel vaker deed. Of misschien juist wel bewust.

Crowfur kon er niets aan doen dat het als een zweepslag op zijn hart aanvoelde toen Crowcall een stap opzij deed en daarmee vermeed dat ze elkaar aanraakten. Hij vroeg zich af of ze soms niet door hem getroost wilde worden. Maar nee, aan het begin van de reis had ze juist zijn steun opgezocht. En… Hij herinnerde zich weer hoe ze had gezwegen toen hij naar haar had gevraagd. Hij was nooit iemand geweest om zijn kop in het zand te steken en de duidelijke feiten te negeren en dat was hij nu ook niet van plan. Zijn manier van problemen aanpakken hadden er al dikwijls voor gezorgd dat hij de juiste keuzes had kunnen maken en erger had kunnen voorkomen, zeker wat Leopardpaw en haar moeder betrof. Zijn snelle handelen had voorkomen dat ze haar recht op Leopardpaw op kon eisen, ook al leed hij daar nu zelf onder. Maar dat was een smalle prijs wat hij moest betalen voor het eventuele verliezen van zijn dochter mocht de moeder van Leopardpaw het in haar kop halen om haar dochter terug op te eisen. Maar goed, terug naar Crowcall dus. Hij glimlachte flauwtjes om haar woorden. “Als je hoop houdt dat de Clans bij elkaar blijven, moet je ook hoop houden dat StarClan ons uiteindelijk zal leiden naar het rechte pad.” Misschien klonk voor haar de hoop in StarClan even stom als voor hem de hoop in de Clans om samen te blijven. Hij zweeg toen ze al iets hoopvoller sprak en keek haar recht in haar ogen aan. “Waarom lieg je tegen me, Crowcall?” vroeg hij vervolgens en zijn glimlach verflauwde. “Volgens mij is het niet alleen Snowkit die last heeft van de symptomen. Volgens mij begin jij ook langzaamaan ziek te worden.” Het was vaker voorgekomen dat katten wel de symptomen hadden, maar dat de ziekte niet doorzette en de medicine cats het uiteindelijk met een paar simpele medicijnen op wisten te lossen. “En zeg niet dat het niet waar is,” vervolgde hij. “Je stilzwijgen van daarnet op mijn vraag en het feit dat je me niet wilt aanraken, zegt voor mij genoeg.” Hij keek haar bezorgd aan. “Je moet naar de medicine cats gaan als je klachten hebt, Crowcall. Desnoods wil ik samen met je gaan als je het eng vindt, maar laat je alsjeblieft goed verzorgen. Leopardpaw is niet de enige belangrijke kat in mijn leven.”

Crowfur trok kort met zijn oortje toen Crowcall eerlijk toegaf dat ze niet zeker wist of ze nu wel of niet ziek was. “Dat is voor mij des te meer een reden waarom je het zou moeten laten nachecken,” sprak hij en zijn blauwige ogen keken haar aan terwijl ze verder sprak. Heel haar houding wees erop dat ze er liever niet achter wilde komen of ze wel of niet ziek was. Dwaasheid, als je het hem vroeg. Sure, ze hadden misschien nóg geen remedie, maar ze konden er wel rekening mee houden dat ze ziek was en als ze een remedie vonden, zouden ze haar direct kunnen helpen. Wat was het punt om haar kop in het zand te steken als ze daar heel erg aan zou kunnen lijden? Het was niet dat ze haar nu nog niet konden helpen dat ze dat in de toekomst niet zouden kunnen en zolang ze zou zwijgen, zouden de anderen voorrang krijgen en zou haar toestand misschien juist verergeren tot op het punt dat er geen terugweg was en ze moest toegeven dat het tijd werd voor StarClan om haar te halen. Alleen het idee al gaf hem kippenvel en Crowfur schudde geïrriteerd zijn kop toen Crowcall probeerde te beargumenteren waarom ze juist niét naar de medicine cats moest gaan met haar symptomen. “Nu spreek je gewoon uit pure koppigheid en dat weet je.” Zijn stem klonk nu ook fel en hij kon er niets aan helpen dat zijn oren in zijn nek gezakt waren. “Nee, misschien kunnen ze niets aan je situatie veranderen, maar dat wil niet zeggen dat ze dat later ook niet kunnen doen. Als je nu zou gaan, zijn ze in elk geval op de hóógte dat er iets met je is en kunnen ze ingrijpen als ze wél weten hoe ze het moeten aanpakken.” Zijn klauwen schoten geïrriteerd naar buiten en zijn tong likte langs zijn neus toen hij voelde dat deze begon te lopen. Opeens merkte hij dat zijn keel verstrakt aanvoelde en dat zijn ogen prikten. Zijn vacht prikkelde van ongemakkelijkheid en even wendde hij snel zijn blik af terwijl hij probeerde zichzelf te herpakken. Het was lang geleden dat hij nog eens de drang had gevoeld om te huilen en het verbaasde hem des te meer dat het nu gebeurde, nu dat Crowcall voor hem stond en ze het over haar gezondheid hadden. “Weet je,” murmelde hij, “het zou fijn zijn als je eens wat minder aan andere katten dacht en jezelf eens op de eerste plaats zou zetten. Je kop in het zand steken voor de realiteit heeft geen zin, Crowcall. Dat probeerde ik je toen al met het vertrek van de vier Clans duidelijk te maken en nu des te meer. Het gaat om je gezóndheid, for StarClan’s sake.” Hij richtte zijn blik weer naar voren en priemde zijn ijsblauwe ogen in de hare. Ja, hij wist dat hij fel was, maar kon ze… kon ze niet zien dat… dat hij om haar gaf?!

Crowfur negeerde de neiging om opgelucht te gaan zuchten toen Crowcall aantoonde dat ze vanmiddag wel naar een medicine cat zou gaan. “Ik ga wel met je mee,” stelde hij voor. Niet alleen omdat hij dan zelf zou horen wat de diagnose was, maar ook omdat hij anders niet gerust was dat ze wel zou gaan. Als hij daar een beetje druk achter kon zetten, dan kon hij vannacht op twee oren slapen. Of juist niet. Wie weet wat de medicine cat in kwestie zou zeggen nadat ze Crowcall had gezien. Tegenwoordig wisten ze al goed te concluderen of katten die ziekte wel hadden of dat het simpele symptomen waren die opgelopen werden omdat een kat te veel in de frisse wind had rond gewandeld. Hij had geen idee wat hij zou doen als ze tegen Crowcall zouden zeggen dat ze ziek zou zijn en dat ze nog geen remedie hadden gevonden om haar beter te maken waardoor ze geen idee hadden of ze het einde van de moon zou halen. Zijn keel kneep dicht bij dat idee en hij probeerde het onderwerp ver naar achteren te duwen. Ze hadden het er nu over gehad en bovendien voelde Crowfur zich schuldig en schaamde hij zich er lichtelijk voor dat hij bijna boos op haar was geworden terwijl ze juist de moeite deed om rekening met andere katten om haar heen te houden, zeker na al het gedoe dat er gebeurd was toen ze het territory verplicht moesten verlaten. Hij wist niet wat hij kon zeggen om de ongemakkelijkheid in zijn binnenste te onderdrukken; hij had daarnet zo half en half aan zichzelf toegegeven dat zijn Clangenoot hem helemaal niet koud liet, iets wat hij natuurlijk al wel langer wist. Hij had alleen de vrees dat zijn vriendschappelijke gevoelens verder gingen, meer de kant op richting de gevoelens die hij eerst voor de RiverClanner had gehad. Sterker nog, zelfs. Hij zuchtte. Waarom moest alles zo moeilijk zijn? “Crowcall, ik…” Waarom was het zo moeilijk om te zeggen wat hij voelde? Waarom moest hij voor alles een omweg zoeken? “Ik wilde daarnet niet boos op je worden. Het is gewoon…” Zijn keel werd weer dichtgeknepen en hij schudde zijn kopje. “De laatste tijd voel ik me zo… vreemd.” Hij lachte bitter. “Ik dacht dat het mijn grootste angst was om Leopardpaw te verliezen, maar ik zou het al even erg vinden als jou iets zou overkomen.” Hij had geen idee wat hij nog meer kon zeggen.

Ook zonder dat ze iets zei, merkte Crowfur op dat ze het minder aangenaam vond dat hij mee wilde gaan als ze een bezoekje zou brengen aan de Medicine Cat. Hij besloot echter om zich niet terug te trekken. Hij begreep dat ze misschien angst had voor het nieuws wat haar te wachten stond en misschien ook wel angst had voor hoe hij zou reageren, maar als het slecht nieuws zou zijn, wilde hij er juist zijn om haar op te vangen. Hij zou het vervelend vinden als ze slecht nieuws kreeg en dat eerst in haar eentje probeerde te verwerken – want zo was ze nu eenmaal – en het daarna pas aan hem zou vertellen alsof er niets aan de hand was. En het was niet dat hij haar per se wilde zien instorten of iets in die trant, maar het voelde voor hem gewoon persoonlijker aan als hij erbij zou zijn. Hij voelde zich een slechte vriend als hij zich expres op de achtergrond zou houden terwijl hij goed genoeg wist waar ze doorheen ging. Zo was hij altijd geweest: recht voor zijn raap en de pijn direct confronterend. Zijn situatie met de RiverClan she-cat en Leopardpaw’s geboorte hadden hem daar hard in gemaakt en hoewel zijn spieren soms strak stonden van de zenuwen probeerde hij dat nooit te laten merken aan zijn omgeving. Hij was dan ook van plan om daar puur als steunpilaar voor Crowcall te zijn als het helemaal mis zou gaan en zijn emoties voor zichzelf pas te uiten als hij ver uit haar buurt was, ook al was dat misschien niet eerlijk tegenover haar. Hij snorde lichtelijk geamuseerd toen ze voor hem en voor zichzelf bleef herhalen dat het wel goed zou komen en draaide zijn kop zodat hij haar recht aan kon kijken. “Natuurlijk komt het goed,” miauwde hij. Hij gaf een zwiep met zijn staart. “Ik maak me alleen geen zorgen over mezelf,” zei hij vervolgens tegen haar. “Ik maak me zorgen om jou, maar ook om Leopardpaw. Ze doet zo erg haar best om haar pijn niet te laten blijken, maar ik weet dat er dankzij Oceanbreeze’s bekentenis nare consequenties zullen zijn voor haar. Ze zal anders bekeken worden door sommige WindClanners en dat verdient ze niet.” Zijn klauwen schoten machteloos uit hun hulzen. “Maar ze heeft moed,” mompelde hij zachtjes. “En een sterke wil. Ja, de kans dat ze haar klein krijgen, bestaat bijna niet.” Zijn ogen keken Crowcall aan, zoekend naar een bevestiging, wat dan ook. “Toch?” Hij haatte het dat zijn stem brak. Hij haatte het echt zo erg.