Be careful for what you wish in the dark

De grote she-cat gaapte een keer en schudde haar vacht uit waardoor zand alle kanten opvloog. Ze rekte zich een keer uit voordat ze haar schuurtje uitliep en opzoek ging naar iets te eten. Haar nagels waren uitgeklapt en met elke pas die ze maakte groef ze deze een beetje in de natte bodem. Een zwake ochtendzon maakte grote schaduwen en warmde haar een beetje op. Nadat ze een stuk had gewandeld en een konijn had gevangen en gegeten had ze nog een stuk verder gewandeld dan normaal en keek ze rond en een al snel rook ze de geur van een andere kat. Haar groene ogen schoten rond, opzoek naar de ander.

//Brat

Het was nog vroeg in de ochtend- de zon stond nog maar net op zijn plaats in de hemel. Maar de rode poes was er al op uit, met opgezette vacht die haar beschermde tegen de kou. Ze had haar kittens slapend achter gelaten, maar had zich voorgenomen om lang weg te blijven, ze zullen haar niet eens missen. Toen geur haar neus gaten vulde week de rode poes niet van haar koers af, ook al was de dag nog maar net begonnen- een kans om een rouge te pesten zou ze niet overslaan. Maar toen ze de Rouge in haar vizier kreeg stopte haar hart even met kloppen. Met grote ogen keek Brat de andere kattin aan, die haar zeker nu ook wel had opgemerkt. 'Le...Lexa?' kwam er moeilijk uit. Maar hoe? Hij had haar meegenomen, ver ver weg van hier.

Al snel zag de ragdoll de rode she-cat en ergens had ze iets bekends. Ze wiest niet waarvan ze haar zou moeten kennen, maar ze kwam bekend voor. "Le...Lexa?" De grote ogen van de kattin zetten haar aan het denken. Met een verbaasde blik keek ze haar aan. "Sorry, zou ik je ergens van moeten kennen?" Zoals gewoonlijk klonk het grof wat ze zei. Haar wenkbrauwen knepen samen en ze was er bijna zeker van dat de rode kattin haar hersens kon horen kraken.

Ze herkende haar dus niet, hij had dus niks verteld. Brat deed een paar stappen dichterbij en bekeek de kattin zorgvuldig, ze zag er goed uit- gezond en alles. Brat zuchtte, en keek weg van de groene ogen van de ragdoll. Hoe moest ze dit gaan uitleggen? want het was bijna wel zeker dat ze haar niet zou gaan geloven. 'Ik... luister ik weet dat ik gek gaat klinken' ze slikte- haar keel was kurk droog. 'Maar' god ze kon het erg echt gewoon niet uitkrijgen, waarom was dit opeens zo moeilijk? 'Ik ben je moeder' sprak ze uitendelijk, wachtend op de duizende vragen die ze krijgen van de poes - en de ongeloof.

Ze kwam dichterbij en Lexa moest het onderdrukken om niet terug te stappen. "Ik... Luister ik weet dat dit gek gaat klinken, maar," Zenuwachtig trok ze met haar oor, iets wat ze van haar vader had geërfd. "Ik ben je moeder." Met grote ogen keek ze naar de kattin. Nee. Ze zetten een pas naar achter. "Nee, dat kan niet," Haar lange nagels boorde in de grond en lucht leek niet meer haar longen in te komen, haar keel werd droog en ze keek met grote ogen naar de she-cat. "Gustus zei dat je dóód was." Nooit had ze haar vader anders genoemd, altijd bij zijn naam. Ze klemde haar kaken op elkaar en vloekte dat ze de controle was verloren over haar eigen lichaam.

Er werd net zo gereageerd zoals ze verwacht had, de Ragdoll vertelde haar dat er gezegd werd dat ze dood was. Brat schudde langzaam met haar hoofd, en wierp een blik op de andere kattin. 'Heel lang geleden kwam je vader naar dit gebied' legde ze uit, 'Waar hij mij leerde kennen- we waren erg close, maar het ging mis' ze wilde niet in erge detail gaan, het was te pijnlijk. 'En toen ontdekte ik dat ik zwanger was- en hij besloot weg te trekken van hier, samen met de overlevende kittens- maar alleen jij was de enige kit die de bevalling overleefde de rest stierven kort daarna of waren al dood' Brat stopte weer even met praten, ze was zo jong en zo bang geweest. Dat ze het verborgen hield- en nooit met iemand over gepraat had. 'Ik had geen keus ik moest je te laten gaan'

Aandachtig luisterde ze naar het verhaal van de she-cat, wie beweerde haar moeder te zijn. Hoe haar vader haar had achtergelaten en haar enige kitten van dat nest had meegenomen. "Ik had geen keus ik moest je laten gaan." Ze staarde in haar blauwe ogen en zetten weer een stap dichterbij. Niet zeker wat ze moest doen. Even aarzelde ze voordat ze haar kop in de hals van de kattin legde. Ze kneep haar ogen dicht en ademde een keer diep in terwijl ze haar gedachten op een rijtje probeerden te zetten.

De Ragdoll zweeg, al was het duidelijk te zien dat ze aan het aarzelen was. Maar legde vervolgens haar hoofd in haar hals. Brat zuchtte zachtjes- niet wetend wat ze hier mee aanmoest, ze was niet gewend aan dit soort contact. Ze was normaal helemaal niet zo weg van haar kits- maar dit was anders, ze kon het niet uitleggen. Het voelde goed, om weer herenigd te zijn met haar dochter. Eentje die haar niet bleek te haatte. 'Ik snap dat moeilijk te geloven is' fluisterde ze op een zachtje toon- een toon die ze maar weinig gebruikte.

Ze kneep haar kaken op elkaar. "Ik snap dat het moeilijk te geloven is" De stem van haar moeder was zacht, iets waar Lexa aan moest wennen. Normaal gesproken werd er tegen haar geschreeuwd omdat ze haar taken niet goed had uitgevoerd of omdat ze gewoon wouden schreeuwen. Ze stapte naar achter en keek Brat aan."Je hoeft je in ieder geval geen zorgen meer te maken over Gustus." Grinnikte ze zachtjes. Hij had haar veraden, de andere 12 clans tegen haar opgezet. Hij kreeg wat hij had verdiend. Want blood must have blood. Ook had hij haar kampioen vermoord, Aiden, welke tot groote dingen in staat was geweest.

Brat vernauwde haar ogen op de woorden van de ragdoll, dat ze gedaan wat Brat dacht dat ze gedaan had? 'Heb je hem vermoord?' vroeg ze toen voor een bevestiging van haar gedachtes. Brat ging zitten en sloeg haar staart om haar poten, haar cyan blauwe ogen keken de andere kattin strak aan. Gustus vermoord, zou het echt zo zijn? De rode kattin kon het niet echt geloven- niet dat ze dat niet wilde maar, Gustus was niet zomaar een kater. Hij was niet echt makkelijk om te leggen.

Eh flut

Onderwerp: Re: Be careful for what you wish in the dark