Still think StarClan loves us?

Sterren boven haar hoofd en sterren aan haar voeten. En in het water haar spiegelbeeld vol littekens, ongrijpbaar als haar schim in Zilverpels. Evergreen huiverde. StarClan was te dichtbij hier, en in plaats van dat het haar geruststelde, gaf het haar een ongemakkelijk gevoel. Maar hun nabijheid was een illusie, wist ze. Ook via deze poelen kon StarClan hen niet bereiken. Het was niet zoals de Moonstone. Ze konden haar haar levens niet afnemen en Oceanbreeze de hare niet geven. Ze vroeg zich af of ze echt nog twee keer zou sterven of dat ze haar bij haar eerstvolgende dood gewoon beide resterende levens af zouden nemen. Dat laatste leek haar eigenlijk het meest waarschijnlijk. Als ze eenmaal in hun rijk was, konden ze weer doen wat ze wilden. Ze vroeg zich af of ze ook Oceanbreeze haar levens konden geven als ze te vroeg dood zou gaan. Of ze haar dan gewoon weer terug zouden kunnen sturen, zoals zou moeten. Evergreen zuchtte. Waarom was ze hier? Ze kon weer niet slapen, zoals gewoonlijk. En ze moest toch ergens heen. Deze plek gaf haar de rillingen, maar de rest van het territorium was niet beter. In de bergen voelde ze zich nergens echt op haar gemak. Haar blik gleed naar het water en ze zag het spiegelbeeld van een tweede kat.

- Eerste post Acefray

De verandering waren voor hem fysiek geworden, langzaam dat zeker, maar nu was het te zien. Zijn lichaam had wonden over zich heen en zijn pels was donkerder uitgeslagen. Hij werd altijd wat donkerder tijdens de zomer, maar nooit zo erg. Zijn groene ogen leken feller en scherper te worden met de dag en al bijna zou hij de slang representeren die zijn innerlijk dier moest voorstellen. Hij was een slang, niet te vertrouwen, sterk, onderschat tot hij beet. Toch was de verandering het meest zichtbaar in hoe hij zich overeind hielt en gedroeg. Hij liep groter en gebruikte zijn formaat nu om te intimideren en in zijn blik was geen liefde meer te vinden. Waarom zou hij ook? Hij mocht het toch niet kennen. De Shadowclanner gedroeg zich eindelijk naar zijn clan en het enige wat hier voor nodig was geweest was om heel zijn ziel neer te halen en plat te stampen. Hij deed nu dingen die hij niet wilde doen, die niet zoals hemzelf waren. Maar toch luisterde hij naar zijn mentor in Dark forest, naar de wil van die vervloekte dooie katten. Nog even en hij zou nooit meer Starclan kunnen bereiken. Nooit meer vrienden zien, nooit meer zijn kinderen die waren gestorven of zijn ouders. En al bijna begon hij zich te af te vragen waarom het nog uitmaakte. Kijk maar naar zijn partner die hem verraden had. Alles hier was zijn schuld. Zijn poten hadden hem bij een plek gebracht die hij het meest haatte van iedere plek in dit nieuwe gebied. Starpools. En hier leek hij niet alleen te zijn, zijn zware en vermoeide stap stopte bij het gestalte van de ex windclan leader. Ze had opgegeven. Ze hadden beiden opgegeven. "Je had gelijk" Mauwde hij enkel in plaats van een begroeting, wetende dat ze hier beiden geen behoefte aan hadden.

Evergreens blik gleed van Acefrays spiegelbeeld naar de kater zelf. Hij was anders. Anders dan de laatste keer dat ze hem had ontmoet. Hij leek... groter. Nee, niet groter. Groot was hij altijd al geweest. Harder, dan. Scherper. Een fellere blik in zijn ogen, maar... ook vermoeid? Dit keer kwam hij niet aanzetten met bittere kruiden en zoetsappige lessen. Hij kwam niet om haar zogenaamd steun te bieden, of om haar te vertellen hoeveel StarClan van hen allemaal hield. Geen vrolijke begroeting, niet eens een knikje. In plaats daarvan zei hij dat ze gelijk had. Straight to the point, dacht ze zonder afkeuring. "Waarover?" vroeg ze. Over de doden? Over de levenden? Over zichzelf? Over alles?

Voor een moment viel zijn helder groene blik in de hare, geen greintje van zijn normale liefde en vaderlijke zorg erin te vinden. Hij mocht dat niet voelen, het was verboden. Hij mocht niks voelen voor andere, voor altijd niks meer zijn dan harteloos. Wat een heerlijk leven had hij ook. Evergreen leek er niks over te zeggen, iets wat hij waarde. Enkel vroeg ze waarover hij gelijk had. Zoals hij altijd leek te doen als hij ergens over nadacht keek hij naar de sterrehemel, maar niet meer voor advies of steun, maar bijna verafschuwend. "Starclan haat ons. Zelfs degene die we ooit liefhadden zijn we nog steeds kwijt zodra ze sterven. Zodra ze Starclan bereiken is er niks meer van hun over, verlaten ze ons, verafschuwen ze ons ondanks dat we ons leven voor die van hun zouden ruilen. Het maakt geen verschil" Hij zei het hard en nog altijd was de ruwe eerlijkheid over in zijn stem.. en ergens een haat erin verborgen. Het was duidelijk dat deze revolutie niet uit het nik was gekomen maar hij het zelf had meegemaakt. Ace liet zijn blik weer op Ever zakken. "Daarin had je gelijk"

Evergreens blik gleed terug naar het water terwijl Ace de zijne omhoog naar de sterren richtte. Het water rimpelde lichtjes in de warme, nachtelijke bries, en de sterren leken te bewegen. Ze leken zo dichtbij. Zouden ze nu ook luisteren? Ze het hen iets uitmaken wat ze hier beneden over hen zeiden? "Haat?" vroeg ze. Ze fronste licht. "Ik weet niet of het haat is. Het kan ze gewoon niets schelen." Ze staken geen poot uit. Ze deden niets, totdat de clans volledig ten onder dreigden te gaan. Dan kwamen ze in actie. Dan en niet eerder. Individuen zoals zij, zoals Lionroar, zoals Neverland, konden wat hen betreft stikken.
Ergens besefte ze dat haar broer nu een van hen was. Dat ze nu zei dat het Neverland niets kon schelen. Was dat waar? Ze had er moeite mee om het onpersoonlijke StarClan en haar familie als een en hetzelfde te zien. Haar familie gaf om haar. Ze had ze gesproken toen ze doodging. Behalve de laatste keer, toen ze alleen met Whitelion had gepraat. Maar de andere keren waren ze er altijd geweest. Ze keek even naar Acefray. Zij was van hen tweeën de pessimist geweest, maar nu vroeg ze zich af of het zo erg was als hij zei. Neverland haatte haar niet... toch? Dat zou ze niet kunnen verdragen. Ze vroeg zich af waar Acefrays plotselinge omwenteling vandaan was gekomen. Niet door haar. Hij had iets meegemaakt. Iets persoonlijks. "Ruzie gehad?" vroeg ze koeltjes. Ze was geïnteresseerd in het antwoord, maar tegelijkertijd waren het haar zaken niet. Hij mocht zelf kijken of hij antwoord wilde geven.

De grijze kat voelde hoe de bries met zijn pels speelde terwijl de stilte van nacht overheerste. Ach, stilte was het niet te noemen. De geluiden van nachtelijke dieren en insecten waren te worden samen met het rustige geluid van het water. Vroeger had hij troost kunnen vinden in de simpelheid van zulke geluiden, dat het allemaal niet veranderde. Hij hielt niet van verandering.. Maar nu merkte hij dat het eerder hemzelf was die veranderde terwijl de wereld zonder ook maar een finch te geven doorging. "Het is haat, ze kijken naar ons en haten ons voor onze fouten, onze handelingen. Onze liefde. Het is waar dat ze niks doen voor ons, maar ze veroordelen ons wel" Nee hier was hij zeker over. Dit was zijn waarheid, het was hem verteld. Zoals hij had kunnen zien aankomen vroeg Ever verder, logisch ook, hij ging van een priester om starclan naar dit. Een grotere omslag kon je niet maken. Maar hij was al zijn geloof kwijt, al zijn liefde ervoor kwijt. Hij verachtte Starclan terug en zou het doen, zijn rug naar hun keren. Voor nu deed hij nog zijn best een goede Shadowclanner en medicine cat te zijn maar waarom zou hij nog? Waarom zou hij luisteren naar de dooie die hem pijn deden in plaats van degene die hem sterker wilde maken zoals zijn mentor? Waarom..? Hij zuchtte diep alsof ademen moeite koste. "Tijdens de Journey is iemand gestorven waar ik veel om gaf, waar ik mijn leven voor zou geven en ik weet dat hij hetzelfde voor mij zou doen. Hij hielp me door zware tijden heen. Ik was kapot na zijn dood, smeekte Starclan om hem te laten zien... en dat gebeurde. Ik kwam in Starclan en hij sprak met me maar er was niks meer over van de kat die ik lief had gehad. Hij zei dat hij me verachtte, haatte en walgelijk vond... Dat ik nooit liefde zou mogen kennen en dat Starclan keer op keer katten zal doden die ik liefheb om het me af te leren." En jammer genoeg leek Ace dankzij zijn weinige verstand ook op te vatten dat zijn liefde voor familie en vrienden hier ook bij hoorde. "Ze hebben me mijn kittens ontnomen, kittens die voor mijn medicine ship waren geboren. Vrienden, familie... Starclan haat ons Evergreen. En ze moesten het me persoonlijk zeggen voor ik het geloofde" Hij schudde zijn kop en voor een seconde raakte enkele tranen het water voor zijn hardheid hem weer herpakte. Hij moest sterk zijn. Lurkingshade was dood en mocht van hem dan ook maar rotten.

Haten ze ons? Ze geven niet om ons, maar... Haat was een groot woord. Waarom zouden de doden hen haten?
Acefray begon te vertellen over een kater. Verliefd als medicine cat. Evergreen wist dat zoiets alleen maar leed kon veroorzaken. Je hoefde alleen maar te kijken naar wat er met Sparrowfeather en Brindleleaf was gebeurd. Als medicine cat hoorde je geen partner te krijgen. Maar... waarom eigenlijk niet? Met welk recht ontzegde StarClan hen een dergelijk geluk? Wat deden ze ooit voor hen om zoiets van ze te eisen? Ze keek naar Acefray, ongelovig omdat hij haar dit allemaal vertelde. Hij kende haar nauwelijks, ze had niets anders gedaan dan hem afsnauwen, en hij zat niet in dezelfde clan als zij. Even besefte ze hoe vreemd deze situatie was. Ze had nooit gedacht dat ze ooit midden in de nacht naar het tragische levensverhaal van een ShadowClanner zou zitten luisteren. Maar maakte het feit dat hij een ShadowClanner nu echt zo veel uit, nu ze op reis waren? Ze waren de grote vijand, altijd geweest, maar nu wist ze het allemaal niet meer. Lionroar was immers ook een ShadowClanner. Die clan had haar vriend gered toen zij hem in de steek had gelaten. Trouwens, in StarClan was toch iedereen vriendjes. Zo had zij het tenminste geleerd. Dus waar sloeg het überhaupt allemaal op?

StarClan haat ons. Daar kwam het op neer. Evergreen keek Acefray aan en wist niet goed wat te zeggen. Het spijt me voor je? Ze kon geen manier bedenken om hem enige steun te bieden, en eerlijk gezegd voelde dit hele gesprek ook wat te onwennig. Was hij een vijand, een potentiele vriend, een lotgenoot? Moest ze geen afstand bewaren? Ze wist ook niet goed wat te denken. Ze had haar ouders gesproken. Haar zussen. Zij hadden haar gesteund. Hazeshade had haar geholpen toen ze verdronk. Ze wist dat StarClan als geheel niet om haar gaf, maar dat gold toch niet voor iedereen die erin rondliep? "Mijn familie gaf een andere indruk toen ik ze daar zag", miauwde ze. Het kwam er twijfelachtiger uit dan ze had gehoopt. Haar blik gleed weer naar het water waar de sterren vreugdeloos dansten op de rimpelingen. "Aan de andere kant hebben ze me ook nooit de waarheid verteld." Hoe lief ze ook tegen haar waren geweest, ze hadden nooit gezegd wat belangrijk was. Het was zo makkelijk voor ze geweest om even te zeggen wie Tawnylight echt vermoord had. Ze moesten het geweten hebben. StarClan zag alles, toch? Ze hadden zo veel leed kunnen voorkomen. En ze hadden het niet gedaan. Ze begreep het niet. Ze zuchtte een keer en schudde haar kop. "Ik weet niet wat ik moet denken."

Verbitterd door de gebeurtenissen die om hem heen plaats vonden zat hij daar. Aangetast door dark forest en wat ze van hem verwachtte. Hij moest hun trots maken... zijn mentor trots maken. Misschien dat het dan nog goed zou kunnen komen. Dat de wereld hem weer kon zien als wat hij was. Maar hij was het gewoon zat, zo enorm klaar mee hoe zijn leven was. Starclan werkte hem tegen, had een hekel aan hem en liet dit duidelijk merken. Had gezegd hoe slecht hij bezig was en gaven toe. Ze gaven verdomd toe hoe ze zijn geliefde weghaalde. En hier in de levende wereld? Wat had hij dan nog? Hij was de grap van de clans en iedereen onderschatte hem. Niemand wist meer wie hij hiervoor was geweest, dat hij in zijn hart nog een Warrior was. Hij was sterker dan dat hij slim was en hij was het zo.. enorm... beu. Ze keken op hem neer, vonden hem dom, een idioot, iemand die te veel sprak. Zijn groene ogen vielen op Evergreen, iemand die hetzelfde deed. Die voelde ook geen respect voor hem. Begreep ook niet wat hij had moeten afstaan voor dit leven. Een leven wat hij niet eens wilde. "Ik heb mijn zoontje gezien daar, en oude vrienden. Maar Starclan is veranderd en niet voor het betere. Enkel Rowanflame is nog goed voor me... " en die zat niet eens in Starclan, niet dat Ace het door had. "Waarom ben je afgetreden Ever?"

Evergreen luisterde zwijgend. Volgens hem was StarClan veranderd, en het was duidelijk dat hij ook niet dezelfde was gebleven. Van knuffelende hippie naar bittere, StarClanhater, het was nogal een omslag. Zijn vraag verraste haar. Waarom ze was afgetreden? Ze snoof en schudde haar kop. "Is dat niet inmiddels wel aan iedereen bekend?" miauwde ze. Ze had de redenen benoemd bij haar aftreden. Daar waren alleen WindClanners bij geweest, maar nieuws verspreidde zich snel met alle clans bij elkaar. Maar misschien had ze het ook niet duidelijk genoeg verwoord, want zelfs haar clangenoten bleven haar die vraag maar stellen. Ergens was ze het zat om het steeds opnieuw uit te moeten leggen, om steeds weer te moeten herhalen waar ze het allemaal had verpest en wat ze allemaal kapot had gemaakt voor het eens een keer tot iedereen door zou dringen. "Kort gezegd: omdat ik fouten heb gemaakt die een leider niet mag maken", vatte ze het samen zonder de medicine cat aan te kijken. "En omdat... omdat ik niets meer weet." Haar stem klonk gefrustreerd. Vroeger had alles duidelijk geleken, en nu begreep ze nergens meer iets van, leek het. Ze wist niet wat ze moest geloven, wat ze moest zeggen, wat ze moest doen. Het was allemaal weg.

Onderwerp: Re: Still think StarClan loves us?