Space Oddity ll Snowkit

Waarom moest het nou zo? dat was de vraag die door het kleine koppie van de kitten spookte- waarom kon zijn vader niet gewoon met hun mee gegaan zijn? Hij had het echt wel overleefd Rib was er zeker van, deed hij het expres? De kitten wist het niet- en... en dan nog het feit dat zijn broer; Snowkit ziek was geworden. Rib wist niet hoe hij er mee om moest gaan, natuurlijk wilde hij zijn broer bezoeken en hem steunen maar... maar wat als hij ook ziek werd? De grijze kitten werd overspoeld door een schuld gevoel- een die met de dag erger werd. Een zucht ontsnapte uit zijn bek- hij kon hier niet mee leven, dit gevoel. Het vrat hem op vanbinnen.

Met voorzichtige stappen stapte hij de grot in- waar zijn broer verbleef. Zijn ogen gleden langs alle andere zieken katten die ook aanwezig waren, het liefst zou hij nu terug gaan- terug naar zijn warme nest. Weg van deze..plek. Toen zijn oogjes eindelijk de witte schim van Snowkit in het vizier kregen trippelde de kitten er snel naar toe, maar hield wel zijn afstand. 'Snowkit?' sprak hij aarzelend. Hij rekte zijn poot uit om zij sibling aan te raken maar trok hem al gauw terug toen hij de zachte vacht tegen zijn poot aanvoelde - hopelijk was het niet besmettelijk.

Snowie~

De ene dag ging beter dan de andere. Deze dag was echter één van de mindere dagen. Zijn vacht was klam en hij had het ontzettend warm, terwijl zijn lichaampje eerder koud voelde. Hij droomde, keer op keer weg. Duizelde weg en schrok weer wakker en wanneer hij wakker was, wist hij niet zeker of hij wakker was. Hallucinaties? IJlen. Een stem liet hem half-wakker worden uit zijn koortsdroom. "Haal me onder deze steen vandaan," reageerde hij toen hij Ribkit zag. Snowkit had het gevoel als of er een zware steen op zijn lichaam zat. En hij piepte zachtjes van de pijn die hij voelde. Ja hij zag Ribkit en herkende zijn stem, toch geloofde Snowkit dat die steen op zijn lichaam lag en wist hij niet dat dit bij het half wakker zijn in zijn koortsdroom hoorde.

Hij moest een steen van hem af halen- sure met liefde zelfs maar er was een probleem; wat was het nou? Oh ja! ER WAS GEEN STEEN. Maar hij wilde Snow ook niet teleur stellen, dus hij moest maar improviseren. Niet om de 'steen' van hem af te halen want hij had z'n gevoel dat hij het niet letterlijk bedoelde- gevoel? nee dat was niet het juiste woord; hij wist het wel zeker. Maar misschien kon hij zien broer een beetje opvrolijken? Ook al was hij niet echt grappig, of je moest van de flauwste grappen houden. 'Um' Rib pakte een blaadje van de grond ( die toevallig naast hem lag) en legde die op de rug van de witte kater- om hem vervolgens met zijn poot er af te duwen. En daarbij ook de steen, dat hoopte hij immers. 'Tadaa' sprak hij met een geforceerde glimlach op zijn gezicht ' Zo beter?'

Er lag een steen op hem en Snowkit had het gevoel dat hij daardoor weinig lucht kreeg. De steen plette hem. Daarom vroeg hij aan Ribkit om die steen van hem af te halen. Wist hij veel dat dit niet echt was en dat alles tussen zijn oren zat met wat er op dit moment gebeurde. Het deed pijn, het deed zo'n pijn en de zachte, klagende piepjes verlieten zijn bek. Snowkit opende zijn ogen en zag hoe Ribkit de steen van hem af duwde. Zo leek het ook te voelen. Het zwaarste gevoel verdween, maar de pijn en kortademigheid bleef. "J-ja," kreunde hij. Hij sloot zijn oogjes even en haalde haperend adem. Langzaam trok de realiteit weer tot hem door en was hij de steen ook alweer vergeten. Nu lag hij gewoon in de 'medicine cat' cave en had hij Ribkit als zijn bezoeker. "Hoe zag papa er ook alweer uit?" Vroeg hij toen trillend. Hij was het vergeten en hij wilde er aan herinnerd worden hoe zijn grote, stoere papa er uit zag. Hun vader.

Tot zijn grote verbazing leek zijn plan te werken, tot zijn grote blijheid. Was hij toch nuttig, z'n steen gevoel op je rug moest vast pijn doen. Rib voelde een rilling langs zijn rug lopen- alleen het idee al, om zoiets te voelen-z'n plettend gevoel. Zijn blijheid, verdween al snel weer toen Snow hem de vraag stelde over hoe hun vader er uit zag. Rib zuchtte, en gleed mijn zijn ogen langs de grond. Hoe moest hij hier nou op antwoorde? Het was zo lang geleden dat hij hem had gezien, het zou een leugen zijn als hij vertelde hoe hij er precies uitzag. Hij wist het ook gewoon niet meer.'Hij...' Met moeite zocht hij de woorden bij elkaar om zijn zin af te maken. 'Was een grote, en gespierde kat- waar iedereen respect voor had' zo herinnerde Rib hem immers- 'Oh en hij had ook een bruine vacht, en groene ogen' toch?.

Hij vergat zo veel, zo erg veel en hij wist niet meer of het door de tijd kwam of door zijn ziekte. Tastte het zijn brein aan? Want elke keer wanneer vader in zijn dromen kwam zag hij er anders uit. Één ding bleef het zelfde en dat waren zijn ogen. Toen Ribkit zijn vraag beantwoordde, nadat hij hem bevrijdt had van het drukkende, zware gevoel op zijn lijf glimlachte hij zwakjes. Want hij had gelijk. "Ja, groot, bruin en groene ogen... dat is papa," miauwde hij hees. "Ik mis hem... maar hoe kan ik papa missen als..." er ging een krampje door hem heen en er rolde een traantje over zijn wang. "Als ik... ik hem lijk te vergeten..." kermde hij vervolgens zachtjes. Snowkit voelde zich schuldig. Hij voelde zich schuldig naar iedereen. Niemand zou hem ooit respecteren, want Snowkit had zichzelf ziek gemaakt, vatbaar. En hij zette daarmee zijn vader ten schande. Zijn vader was niet iemand geweest die zomaar opgaf. Dat had Snowkit wel bijna gedaan en nu zou hij misschien geen apprentice meer worden. En als hij dood ging, liet hij katten achter die om hem gaven. Dat besefte hij nu. Dat besefte hij nu het misschien te laat was.

Het brak zijn hart, om zijn broer zo te zien. Hij verdiende dit niet; waarom was Starclan zo vreed? Rib beet op zijn lip, en wendde zijn ogen weg van zijn broer. Hij deed moeite- om zijn gevoelens tegen te houden. hij wilde sterk zijn net als zijn vader. Maar het zat hem niet mee, hoe kon hij sterk blijven als Snow zo tegen hem sprak? Rib zuchtte en vernauwde zijn ogen waarbij hij zijn poot op die van zijn broer legde- en hem strak aankeek. ''Omdat ik er voor je ben- als je vergeet hoe hij eruit ziet... dan herinner ik je er weer aan'' hoe vaak hij dat ook moest doen, hij wilde niet dat Snow vergat hoe papa eruitzag. Koste was het kost. En ja hij wist ook niet precies hoe hun vader kwa uiterlijk was- maar...maar hij verdomde het om hem te vergeten. Of om anderen hem te laten vergeten. 'We mogen hem niet vergeten Snow- we moeten zijn beeld levend houden, dat zou hij gewild hebben'