[OPEN] I AM FLESH, I AM BONE

Het was ergens midden in de nacht en Rowe was verdwaald op iedere manier die ze zich kon voorstellen. Ze leefde van dag tot dag, wist niet meer anders dan de meest primitieve drangen die ze voelde. Eten, drinken, slapen, overleven. Alles wat haar leven waarde had gegeven, was haar afgenomen. Alles wat ze van hem over had, was een van zijn klauwen die ze permanent bij zich hield, in zijn herinnering. Ze kon hem niet achterlaten, niet helemaal, ze moest een stukje van hem bij zich hebben, anders kon ze niet verder. Dagen had ze bij hem gelegen, totdat hij niet eens meer op haar broer had geleken. Een vreemde, stinkende hoop vacht. Wat hem ooit eens Branchtrove had gemaakt, wat hem ooit eens Nazca had gemaakt, was er niet meer. En dus ging ze verder. En nu was ze hier, want hij had haar verteld dat ze weer terug moesten. Terug naar huis. En nu ze hier was, was ze verdwaalder dan ooit tevoren. Ze had hier geen vrienden, geen familie. Ze had enkel de schaduw die naast haar geworpen werd, met dank aan de lantaarnpalen die de straten in een bleek licht baadden. Haar lange vacht zat vast in knopen, haar ogen voelden aan alsof ze ieder moment uit hun kassen konden rollen. Maar ze voelde niets meer en dat was goed.

Sinds de verdwijning van zijn dochters had hij door hoe hij nog beter in de gaten werd gehouden door alles en iedereen. Dat was niet bepaald een goed teken en het knaagde aan hem. Om niet nog meer wantrouwen op te wekken bleef hij dan ook braaf. Hij joeg wanneer dat nodig was, deed zijn best om te slapen wanneer dat hoorde, maakte zo min mogelijk ruzie met die verachtelijke deputy. Als hij hier alleen was geweest, had hij zich wel roekeloos in een of ander gevecht gegooid en daar gestorven, maar hij had gezien dat Nyra evengoed breekbaar was, dat zij hem ook nodig had. Het was niet eerlijk om roekeloos te zijn, er waren nog katten die hem nodig hadden. Nog wel, nu nog wel.
De nacht was gevallen en opnieuw wilde de slaap maar niet komen. Gek van de tijd die als stroop voorbij ging stond hij dan ook op. Rusteloos ging hij eropuit naar de stad, in de hoop zijn oude eigenaar daar te vinden. Door de straten die hij zo goed kende zwierf hij en een vreemd soort gemis ging door hem heen; hij hoorde hier, niet in het bos. Zijn zoektocht leverde weinig op, maar de kater dwong zichzelf om zich geen zorgen te maken. Hij had allicht ergens onderdak gevonden, voor nu. Zijn pad bracht hem naar een eenzame rat, die hij met een soepele sprong en beet de nek omdraaide. Misschien kwam het door het slaap te kort, misschien ook niet, maar hij voelde hoe zijn botten ouder werden. Ouderdom begon te sluipen in de grijze haartjes rond zijn snoet. De dood was nog ver weg, maar zijn hoogtepunt was voorbij. Zijn tijd om zijn leven te leven had hij gehad, nu zat hij enkel vast in dit ritme waar hij door schuld- en plichtgevoel niet uit kon komen. Wat had hij behaald in zijn leven? Had hij ooit iets gedaan waar hij met trots over kon spreken? Waarschijnlijk was het zijn vermoeidheid die dit allemaal erger maakte, maar daar stond hij, midden in de donkere straat en de kater wilde niets liever dan opgenomen worden door de grond, door de koude stenen. Maar het kon niet, het mocht niet. Nog niet.
Een geluid liet hem opkijken en zijn groene kijkers vielen op iets wat een kat voor zou moeten stellen. Er liepen wel meer zwerver rond die er afschuwelijk uit zagen, maar dit geval was weer iets nieuws. Het duurde even voordat hij door het vuil kon ruiken dat het een poes was, haar groene ogen dof en haar vacht in klitten. Ze had de verwilderde blik van een prooidier op de vlucht. "Wel, jij ziet er lekker uit," sprak hij droogjes nadat hij zijn rat had neergelegd. Zijn blik ging uit naar het dode beest voor zijn poten. Echt honger had hij toch niet. Met een zucht schopte hij het beest haar kant op. "Doe jezelf een plezier en eet, voordat je hier dood neervalt," zijn stem gaf geen enkel teken van medeleven weg, maar zijn acties wel. Sinds wanneer was hij zo soft geworden? Geen idee, maar het deed hem pijn om een jonge poes zo gebroken en verloren te zien. Hij vroeg zich af wat haar overkomen moest zijn.

Dagenlang had ze zichzelf alles ontnomen. Slaap, voedsel, water. Het leek allemaal zo zinloos zonder hem. Zonder hem, het was een concept waar ze niet aan kon wennen. Hij was er immers altijd geweest. Zonder hem was ze niets, hij was de enige geweest die van haar had gehouden, ondanks alles. Dagenlang had ze enkel geslapen. Ze droomde van hem en als ze wakker was, dacht ze aan hem. Ze werd wakker met tranen in haar ogen. Het was een absurde realisatie dat ze nu de enige was van hun familie, aangezien dit de eerste keer was dat ze echt het rouwproces doorging. Het klopte niet. Branchtrove was altijd de sterkste geweest, niet zij. Waarom was zij nu nog over? Nu deed ze slechts het nodige. Ze at, sliep en dronk wanneer ze dat moest doen. Niet meer en niet minder. Ze bestond gewoon en het betekende allemaal niets meer. En op een of andere manier had het haar allemaal hier gebracht, naar waar hij wilde dat ze gegaan was. Alsof hij een goddelijke aanwezigheid was die haar leven in zijn hand had. De donkere straat werd beklad met een tweede schaduw. Een onbekende geur. Normaal was ze bang geweest, onzeker. Had ze naar haar broer gezocht. Nu maakte het niet meer uit. Niks maakte nog uit voor iemand die niets te verliezen had. De onbekende gedaante verscheen voor haar, merkte op dat ze er 'lekker uitzag'. Natuurlijk was het sarcastisch. Ze keek even naar haar poten, ze had geen enkel idee hoe ze er echt bijliep. Er werd haar een rat aangeboden. Even staarde ze naar het dode dier, schudde vervolgens haar kop. "Ik heb geen honger," zei ze toen. Ze keek even om zich heen, besloot hem naar de weg te vragen. "Ben ik dichtbij het Bloodclankamp?"

Onderwerp: Re: [OPEN] I AM FLESH, I AM BONE