Control [Shark]

Het was een paar dagen geleden sinds de droogte was opgehouden, de regen was begonnen en het noodlot had toegeslagen bij ThunderClan. Sindsdien had Claw patrols op pad gestuurd. Shark was voor een deel meegegaan, maar had niet met élke patrol mee kunnen gaan. Op een gegeven moment zou het op gaan vallen hoe graag hij met elke patrol mee wilde gaan, maar de bezorgdheid om zijn dochter knaagde aan hem. En daar was hij niet mee gediend, want normaal gezien was hij om geen enkele kat bezorgd. Hij had zijn zoon onlangs gered van een paar kittypet-toms. Zelfs dat was vreemd voor hem. Shark zuchtte geïrriteerd toen een vallende druppel op zijn neus hem uit zijn gedachten haalde. Oké, de regen was goed, maar dit werd hem echt te veel. Het was goed dat er weer mogelijkheden werden gecreëerd om goed te kunnen drinken, maar elke dag regen die op bepaalde momenten naar stormregen kon omslaan, was gewoon vervelend aan het worden. Hij vroeg zich af hoe het weer zo omgeslagen kon zijn, maar stelde zichzelf er niet al te veel vragen bij. Hij durfde te wedden dat die domme Clans weer begonnen over hun stomme StarClan en dat het een teken van hun was en alles. Hij had tijdens de overname van ThunderClan vaak genoeg bij de elders gezeten om te weten dat zij dat gezwets echt geloofden en dat ze elk negatief ding als een teken van StarClan zagen. StarClan. Hij grinnikte. Alsof er echt een plek bestond met allemaal dode katten die in harmonie leefden ondanks hun borders. Alsjeblieft zeg. Shark’s gedachten gingen weer de andere kant op toen hij de geur rook van een ShadowClanner. Hij keek op. ‘Wel wel wel,’ sprak hij geamuseerd toen hij de rode tom herkende van zijn eerdere aanvaring in het rogue territory. ‘Hebben we nog altijd niet geleerd om hier weg te blijven? Moet ik je soms weer helpen herinneren wat er gebeurt als je over je eigen border gaat? Want je bent nu wel heel erg gevaarlijk bezig, Clankatje.'

Shark had de kille blik waarmee de tom hem aankeek ergens wel verwacht en ergens ook weer niet. Ergens wel omdat hij zijn zus – of zijn halfzus of wat het dan ook alweer was, Shark onthield zo’n domme details niet – had aangevallen, maar ergens ook weer niet omdat het zo’n dom Clankatje was en omdat hij had gezien wat er gebeurde als je een Elite cat uitdaagde. En dan nog wel eens de deputy, maar hij dacht niet dat de ShadowClanner dat wist. Zou hij Shark anders behandelen als hij wist wat voor rank Shark had? Misschien dacht hij dat Shark één van die katten was die niet eens de gevaarlijkste van ze allemaal was. En misschien was dat ook niet zo, want hij wist van zichzelf dat zijn aanpak nog altijd nét iets zachter was dan die van Claw. Als het om de kittypets aanpakken ging dan was het waarschijnlijk hetzelfde, maar voor zijn eigen Elite cats was hij net iets zachter. Maar dat scheelde ook niet heel veel. Zijn blik bleef de tom strak aankijken toen deze weer begon te spreken. ‘Dat wil ik wel eens zien,’ zei hij honend. ‘Maar ik denk dat het wijs van je is als je rustig blijft, ja. Je hebt immers de vorige keer gezien hoe het kan aflopen.’ Hij kon zich zelfs de naam niet eens meer herinneren van de she-cat die hij toen had aangevallen. En waarschijnlijk was de naam van deze rode tom toen ook wel genoemd, maar Shark had zich daar dan blijkbaar niet genoeg voor geïnteresseerd om deze te onthouden. ‘Waar is je zusje trouwens? Of je halfzusje?’ De toon in zijn stem gaf aan dat het hem vrij weinig kon schelen welke van de twee nu het juiste was. ‘Loopt ze toevallig nog steeds rond in rogue territory? Wie weet kan ik haar wel een leuk bezoekje brengen. De vorige keer hebben we toch ook dolle pret gehad? Of is ze inmiddels al gestorven aan haar verwondingen? Dat zou ik echt erg vinden.’ Hij keek de tom grijnzend aan. Eens zien hoe rustig deze ShadowClanner kon blijven. Familiale zaken lagen altijd wat gevoeliger. Hij was er vrij zeker van dat het ook deze keer zou werken.

Halfzus. Ging hij dat zelfs proberen te onthouden? Hij bedoelde… zus, halfzus. Het was allemaal één pot nat voor hem. Ze was familie van de rode tom en daar ging hij het op houden. En ook al probeerde de tom het te verbergen, zag Shark heus wel dat het hem echt wel wat deed. Dat had hij ook al aan de reactie gemerkt toen de tom samen met zijn halfzusje tegen hem had proberen te vechten. Toen de tom echter vertelde dat ze behandeld was in het camp keek de deputy geïnteresseerd zijnde op. In het camp? In de Clan? Hoe zouden ze daar gereageerd hebben? Hij wist van ShadowClanners dat ze vrij trots waren en dat ze buitenstaanders niet bepaald accepteerden. Het was dan ook best wel een mijlpaal in hun leven te noemen dat ze dat deze keer wél hadden gedaan. Een zwaktepunt van hun leader of was er meer aan de hand dat hij niet wist? Hij keek de tom strak aan. ‘En waarom zou je Clan haar verwondingen behandelen?’ vroeg hij. ‘Jullie zijn ShadowClanners. Ik zou denken dat jullie leader niet eens de moeite zou hebben genomen om zelfs nog maar naar haar te kijken.’ Hij haalde zijn schouders op toen hij de vraag van de tom hoorde. ‘Ik hou van alle soorten leed, ShadowClanner,’ sprak hij grijnzend. ‘Ik zal het voor het gemak nu bij de emotionele pijn houden, tenzij jij zo dom bent om iets te zeggen wat ik niet graag hoor of mij weer aanvalt terwijl je weet dat het nutteloos is.’ In tegenstelling tot sommige katten was het voor Shark geen probleem om duidelijk te laten merken dat hij de deputy was van de Elite. Het was niet dat ze hem iets konden doen of zo of dat het nieuws verkeerd uitgelekt kon worden. ‘Je herinnert je deze denk ik nog wel, of niet soms?’ Hij liet zijn klauwen zien en opende zijn bek zodat de tom naar zijn abnormaal scherpe tanden kon kijken.

Hmm. En hij maar denken dat het de ThunderClanners waren die een te zwak hart hadden voor katten buiten hun Clan. Natuurlijk hielden de meeste katten zich aan hun zogenaamde warrior code en als hij goed geluisterd had naar die domme, oude elder in ThunderClan, ging het er dus om dat katten in nood niet genegeerd mochten worden. Onzin. Als hij leader zou zijn van een Clan en een zwakkeling zou zich aankondigen, zou hij diegene zonder pardon laten omkeren en hem laten sterven. Nee, hij zou echt geen medelijden hebben met de zwakkelingen. En dat was dus de reden waarom de Elite dringend deze territories over moesten nemen. Met de Elite aan de macht zouden enkel de sterkste katten zich bij hun mogen voegen en werden de rest uit de weg geruimd. En hij kon echt niet wachten op de dag dat ze alle vier de Clan territories over zouden nemen en er hun eigen plekje van zouden maken. Hij richtte zijn blik strak op de rode tom toen deze begon te spreken en opeens een hoop lef leek te hebben. Ze bevonden zich op de boundaries en de kans dat de rode tom hulp zou krijgen van een Clanmate of van een andere Clan cat was vrij groot, maar Shark had te hard gewerkt voor zijn positie om dit zomaar voorbij te laten gaan. En dus was de eerste waarschuwing die hij gaf een klauw die hij naar voren liet schieten en mikte op de ogen. Hij wilde het niet eens raak hebben, maar de schrik aanjagen leek hem wel een goed idee. Toen de tom echter begon over een rematch knapte er iets bij de deputy. Hij sprong naar voren en mikte deze keer gedoeld op de tom zijn kop. ‘Heb je nu nog niks geleerd?’ siste hij de tom toe. ‘Jij kunt niet van mij winnen. Ten eerste ben je te jong om me zelfs maar uit te dagen en ten tweede heb je niet de skills die ik heb. Ik heb al moons ervaring met dit, ShadowClanner. Je hebt gezien wat het de vorige keer teweegbracht toen je besloot om me uit te dagen. Waarom zou je dat nu opnieuw doen?’ Hij mikte met zijn tanden op de voorpoot van de tom terwijl hij naar beneden schoot.

Hij had natuurlijk door kunnen bijten toen hij de voorpoot van de tom tussen zijn tanden te pakken kreeg, maar wat was daar leuk aan? Dan zou de tom misschien nooit meer kunnen lopen op zijn poot en dat was het dan. Hoewel Shark hem dolgraag een elder zou willen maken, was het de bedoeling dat ShadowClan bang van hun werd. Bovendien had hij van Claw gehoord dat er al een ShadowClanner gepromoveerd was naar elder omdat Claw haar vermoedelijk blind had gemaakt. Mooi zo. Die ShadowClanners moesten hun grote bek eens leren houden. Het was niet omdat ze toevallig een spookachtig territory hadden en een reputatie die in geen opzichten te vergelijken was met die van de Elite dat ze direct alles mochten zeggen tegen hun. En al zeker niet als ze met domme ideeën aan kwamen zetten zoals het met rust laten van hun en hun territories. Ze moesten nu toch wel weten dat de Elite ging strijden totdat ze alle vier de territories in bezit hadden, toch? Schijnbaar niet, want anders durfden ze niet zo’n grote bek op te zetten. Als zij dachten dat de Elite maar een groep katten was die na een paar seizoenen wel zouden verdwijnen, hadden ze het mis. Elke moon werd er wel een nieuwe Elite cat geboren en elke moon werd er wel een young one hard getraind of zelfs al klaargestoomd voor member te worden. ShadowClan en de andere Clans hadden geen idee tegen wie ze het hadden. Shark sprong net niet op tijd naar boven toen hij merkte dat de tom onder hem gleed en dus voelde hij de klauwen van de ShadowClanner langs zijn buik schrapen. Het deed pijn, maar in tegenstelling tot de ShadowClanner wist hij dit met een brede, haast maniakale grijns te verbergen terwijl hij zich razendsnel omdraaide en naar de tom sprong met de bedoeling om hem te blokkeren. Hij probeerde zijn poten aan weerszijden van de tom te planten en liet zich vervolgens vallen. Als het goed was, zou hij heel hard terechtkomen op de tom en dat zou hem geen goed doen.

Het werkte. Shark voelde een grijns om zijn lippen komen toen hij de tom zowat verpletterde met zijn gewicht. Oké, verpletterde was een vrij groot woord omdat hij dan bloed onder de tom uit had moeten zien komen en al zijn botten gebroken zouden moeten zijn, maar in elk geval zou het wel zeer moeten doen aan zijn buik en hopelijk ook zijn kin. Deze move kon ervoor zorgen dat iemand zijn kin of kaak kon breken. Hij kende ook nog een andere move die hij pas aan Draco had geleerd en waarbij ook iemand zijn kin flink pijn zou doen, maar daar kreeg hij de kans niet voor. De tom wist hem van zijn schouders te smijten, maar Shark had de plotselinge kracht wel zien aankomen en kwam netjes op zijn vier poten terecht. Hij trok kort met zijn oortje toen hij de tom hoorde spreken. “Kijk, zo hoor ik het graag,” grijnsde hij. Hij dook op zijn buik toen de tom naar hem sprong en zijn klauwen in zijn schouders zette. Het deed zeer, maar Shark was wel erger gewend dan dit. Met een snelle beweging liet hij zich op zijn zij vallen zodat de ShadowClanner hopelijk gesprongen zou wegspringen omdat hij niet opnieuw een smak tegen de grond wilde maken. “Het probleem met ShadowClan en ThunderClan is dat ze nooit opgeven en altijd blijven proberen, ook al weten ze dat hun tegenstander gewoon te sterk voor hun is. Je kunt niet tegen me winnen, knul. Niet alleen zit ik in de Elite en ben ik ouder waardoor ik veel meer ervaring heb dan jij, maar ik ben ook nog eens een deputy. Momenteel train ik vijf young ones tot echte moordmachines en ik doe dagelijks ervaring op door te vechten met Elite cats of rogues. Dacht je nu werkelijk dat je daar tegenop kon? Laten we wel realistisch blijven, hè.” Hij grinnikte terwijl hij zich van de tom wegrukte. Vervolgens draaide hij zich op zijn voorpoten in een geoefende beweging om en trapte met zijn achterpoten in de richting van de tom. Hij liet zich op de grond vallen en rolde weg van de plaats waar hij net nog stond waarna hij zich op zijn achterpoten verhief en met zijn klauw naar de ShadowClanner sloeg.

Shark snoof toen hij de ShadowClanner zag wankelen en voelde trillen onder zijn poten. En ze waren nog niet eens zo lang bezig! De leader van ShadowClan moest echt beter toezicht houden op de trainingen van zijn warriors, want dit ging niet vooruit. Shark vond niet bepaald dat hij hier echt een uitdaging mee had, maar natuurlijk dachten die ShadowClanners heel veel van hun eigen. Waarschijnlijk was het al een overwinning voor de rode tom als hij zag dat hij een wond had veroorzaakt bij de tabby tom. Shark zou blij zijn als hij een fatale wond kon aanrichten zodat ShadowClan nog beter op hun tellen zou letten. Deze tom zou beter moeten weten dan hem uit te dagen, maar nog probeerde hij zijn best te doen om het bloed onder de nagels van de deputy uit te dagen. Shark was dan ook weer niet helemaal emotieloos: hij had heus wel een greintje respect voor de tom omdat hij het probeerde. Alleen was zijn respect jammer genoeg niet groot en was het dus meer dan duidelijk dat hij er op uit was om deze tom te vermoorden. De tom verraste hem echter door met zijn rechterpoot Shark’s kop opzij te duwen waardoor hij in principe vrij spel op de nek van de tabby had. Binnen twee seconden wist Shark wat er ging gebeuren en kon hij zijn kop nog net genoeg terugdraaien om ervoor te zorgen dat de tanden van de rode tom slechts tegen zijn nek schampten waardoor er wel een wond ontstond, maar deze niet fataal was. Hij gromde en haalde zelf uit met zijn klauw in een bovenwaartse beweging: als de rode tom zijn kop niet zou wegdraaien, zou zijn klauw recht door de keel van de tom gaan en zou hij zo goed als dood zijn.

De aanval miste jammer genoeg. Shark had er veel voor over gehad om de ShadowClanner hier dood te zien bloeden, maar het mocht natuurlijk weer niet baten. In plaats daarvan bleef er een wond achter die wel wat pijn moest doen en waar hij tot zijn voldoening ook bloed uit zag opwellen. Zo te zien had hij de halsslagader gemist, maar het bloed dat opwelde, bracht hem wel genoeg voldoening en even wilde Shark het hierbij laten, maar toen sprong de tom opeens over hem heen en haalde uit naar zijn achterpoten. Shark wist een fractie van een seconde voordat het daadwerkelijk gebeurde wat de tom van plan was en zette zijn poten zo stevig mogelijk op de grond. Hierdoor deed de klap tegen zijn achterpoten wel zeer, maar kon hij voorkomen dat hij omviel. De ShadowClanner had echt geen idee wat voor trucjes Shark allemaal kon en dat bleek zich ook maar weer te tonen in het feit dat de tom veel te dicht bij hem stond waardoor Shark makkelijk terug kon aanvallen. En dus viel hij aan met één van de technieken die hij zijn young ones ook aanleerde vlak voordat ze aan hun final assesment begonnen: hij zette kracht op zijn voorpoten, sloeg zijn achterpoten in de lucht zodat ze hopelijk de tom zouden raken en roteerde op zijn voorpoten zodat hij nu naar de ShadowClanner gericht was, hief zich op op zijn achterpoten en sloeg vervolgens in de richting van de tom waarna hij zich opzij liet vallen en weg probeerde te rollen van de tom. Daarna duwde hij zichzelf met zijn achterpoten wat naar voren zodat hij kon bijten naar de poten van de tom. Het was een ingewikkelde beweging die vroeg om genoeg evenwicht te behouden, maar Shark had deze techniek al zo vaak geoefend dat het voor hem geen probleem meer was. En hopelijk was het nog effectief ook.

Shark grijnsde toen zijn bewegingen effectief leken te zijn. Hij wist wel dat hij te vaardig was voor deze tom om hem aan te kunnen. Zijn bewegingen waren te snel voor de ShadowClanner om er fatsoenlijk op te reageren. Shark dacht niet dat ze dit soort bewegingen aangeleerd kregen binnen de Clans. En dat hoefde ook helemaal niet, want het was hun tactiek. Of eerder zijn tactiek die hij overbracht naar zijn young ones. Hij wilde een hoop vaardige vechters binnen de Elite hebben en zijn skills leren aan zijn young ones leek hem een goed begin. Hij dacht echter dat Claw hun ook wel goede moves aan kon leren en dat Jinx en Hellhound er ook wel wat van konden. Hellhound had omwille van zijn achtergrond ook al wel wat meer ervaring op Clangebied dan zowel Claw en Shark, wat handig kon zijn voor de Elite. Shark grinnikte toen de tom zich omdraaide en probeerde te vluchten. Zijn poten zette hij met kracht van de grond af zodat hij achter de tom aan schoot en met zijn nagels uithaalde naar de ShadowClanner zijn staart, maar plotseling schoot deze de boom in en bleef Shark staan. “Wat flauw!” riep hij de ShadowClanner na. “Ik had je graag vermoord en de inhoud van je buik getoond aan je Clanmates.” Hij grinnikte. “Denk de volgende keer beter na voordat je me uitdaagt, ShadowClanner. De eerstvolgende keer dat ik je nog eens tegenkom, ben je echt morsdood. Je zou beter moeten weten dan een ervaren deputy uit te dagen. Ik hoop dat je nog veel nachtmerries krijgt van deze dag.” En de deputy draaide zich met een ruk om. Hij had betere dingen te doen dan een zielige ShadowClanner achtervolgen in een boom. Bovendien was het nog altijd vijandig gebied en werd het gevaarlijker voor hem als er een patrol langs zou komen. Hij was op sommige vlakken roekeloos, maar zeker niet dom. En dus draaide hij zich om en verliet ShadowClan territory, een spoor van bloed achterlatend die zich mengde met zijn lichaamsgeur.